Niet veel later is er weer een opname van dezelfde patiënt. Tussentijds niets gehoord, want ze had blijkbaar geen hulp nodig. Heel vervelend nogmaals naar het ziekenhuis te moeten. Vooral wanneer al die anderen in haar omgeving weer geen
Daarna heb je je nog vaker ingezet om die persoon bij te staan. Tot in zeer droevige omstandigheden. Maar zelfs dan is er voor jou geen plekje vrij. Ook dan behoor je gewoon tot 'het publiek', dat een staanplaats achterin krijgt. Op gepaste(?) afstand. Het gaat hier overigens niet om een willekeurig persoon, maar om een familielid. Dat zet de beschreven situaties in een heel ander daglicht. Tja, wat een toestanden. Om te janken.
Mijn mening : Je kunt je afvragen in hoeverre het juist is iets van de ander terug te verwachten. Het is beter hulp te verlenen vanuit je eigen overtuiging en zonder iets ervoor terug te verwachten. Als je dan toch iets terugverwacht kan je beter voor elke keer dat je hulp aanbiedt een vergoeding vragen. Dan kan je daarvan je eigen feestjes vieren met enkel mensen die jij leuk vindt. Het is dan immers jouw feestje.
Maar het kan dus ook zonder enige vergoeding. Gewoon vanuit jezelf. Omdat je het een fijn gevoel geeft. Dat is dan de beloning op korte termijn. Op de lange termijn word je pas echt beloond. Door een hogere macht, want anderen hebben daar geen tijd voor. Dus treur niet, gewoon doorgaan.