Sinds de invoering van de euro zijn de kosten erg hard gestegen. Zo hard zelfs, dat menig huishouden niet meer kan volstaan met één inkomen. Er was een tijd, waarin dat wel kon. Niet alleen de emancipatie, maar vooral ook de hoge kosten van levensonderhoud hebben ertoe geleid dat veel vrouwen buitenshuis zijn gaan werken. Eventuele kinderen werden door anderen opgevangen. Hetzij door crèches, hetzij door grootouders of andere vormen van kinderopvang.
Velen zouden terug willen naar de tijd, waarin het gedwongen werken niet nodig was. Toen er nog sprake was van een vrijwillige keuze. Niet een door de regering gedwongen keuze. De belastingdruk is met meer dan 40% gestegen en als deze regering het wil, zal die blijven stijgen. Een van de middelen daartoe is een klimaatplan.
De lonen staan al langere tijd stil. Volgens deskundigen / werkgevers vanwege de komst van goedkopere arbeidskrachten. Werkgevers zouden een belastingverlaging willen om de lonen te kunnen laten stijgen. Maar de overheid legt de bal weer terug bij de werkgevers. Dat spel kan decennia lang duren en vreet aan de koopkracht.
Er zijn politici, die terug zou willen naar de situatie van toen. Een situatie waarin (voornamelijk) vrouwen geheel vrijwillig zelf kunnen bepalen of ze wel of niet buitenshuis willen werken. Een situatie waarin één hoofdinkomen voldoende is. Er zijn ook politici die beweren, dat die wens inhoudt dat vrouwen weer achter het aanrecht moeten gaan staan, geen baas in eigen buik meer zijn en onderdrukt moeten worden. Is dat een kwestie van niet willen begrijpen of zwartmaken?