Er waren maar een paar organisaties waar ik me op mijn gemak voelde. Daar werkten mensen met ongeveer dezelfde normen en waarden. Zoals bij een groenbedrijf in Sliedrecht en de bibliotheken in Flevoland met uitzondering van Almere en Lelystad. De gemeenschappelijke basis vormde het geloof. Niet omdat men daar openlijk mee bezig was. Het betrof de levenshouding in het algemeen en die ten opzichte van de collega's in het bijzonder.
Zo voel ik me ook op mijn gemak bij bepaalde mensen waarvoor ik een klusje gedaan heb. Ook zij praten nauwelijks over het geloof, maar ik merk het aan de klik die er is over en weer.
Tijdens het kennismakingsgesprek voor het oppasgebeuren was de klik ook merkbaar. Ik moest zelf wel even tot rust komen vanwege de reis. Niet alleen vanwege de drukte op de wegen, maar ook omdat we in ons onbekend gebied reden. Voor mij een bijna gewone reactie in dat soort situaties.
Vanwege mijn persoonlijkheid en werk in de detachering heb ik weinig moeite om me aan te passen. Maar als ik gewoon in mijn eigen doen en laten kan blijven, is dat het prettigst. Ik speel liever geen toneel.
Soms kan iets heel anders leiden tot een klik. Zo zei een weduwe van 80+ tegen mij, dat ze het zo fijn vindt mij bij mijn voornaam te noemen; "Mijn overleden man heette ook zo."