Ik zie sinds korte tijd een enorme stijging van allerlei klachten, met als gemeenschappelijke noemer : psychische problemen. De therapeuten varen er wel bij. Mensen raken van slag als ze een echte Zwarte Piet gezien hebben of met iemand aan tafel gezeten hebben die vlees at of iemand zonder 1Love band tegengekomen zijn. Wat de politiek betreft beperk ik me maar tot het onnodig bang maken en de crisis waarin we terecht gekomen zijn vanwege een oorlog die niet eens van ons is. De overige affaires laat ik maar even buiten beschouwing. Veel jongeren moeten na hun studie werken om een schuld af te lossen.
Kinderen raken ook van slag. Logisch, want ze worden door bovenstaande mensen beïnvloed. Op menige school worden ze ook nog ondergedompeld in allerlei sombere toekomstscenario's. Niet vanwege hun coronadiploma's, maar vanwege de niet-gevaccineerden die hun oma en opa bedreigen of hebben doen overlijden, het klimaatsprookje voor het slapen, de oorlog in Oekraïne (die in de rest van de wereld zijn van geen belang) die alles zo duur maakt, de arme kinderen in Afrika (in eigen land bestaan ze niet) en de nare boeren die de wereld verpesten. Ze weten niet meer van welk toilet ze gebruik moeten maken. Want ben ik nou een jongen of een meisje? Of gewoon niets?
En dan is er nog het koude huis, dat Rutte Rusland hen bezorgd heeft waar ze slechts één keer per week heel even onder een warme douche mogen en bij het licht van hun telefoon een boekje over genders moeten lezen. Overal duiken getinte mensen op en klinken vreemde talen. Ze doen de kids zich vertwijfeld afvragen : ben ik nog in Nederland? Er bestaan (volgens de reclameblokken) geen gezinnen meer met louter blanke mensen. Zelfs de schimmel van (de nog blanke) Sint is getint. Waarschijnlijk omdat een roetveeg paard echt niet bestaat. Met als toppunt van alle ellende dat als je als kind ziek bent, je ouders woest op je worden. Want ze kunnen geen oppas vinden en willen per se naar werk. Dus je bent als kind inderdaad gewoon niets.