We hebben in het verleden geregeld mensen geholpen, die om vervoer verlegen zaten. Het ging dan om bezoeken aan een ziekenhuis en/of een arts. Geen probleem, zij het dat er van de andere kant geen enkel gebaar in de vorm van een bedankje kwam. Alsof het allemaal heel gewoon is. Dat is al een eerste teken om een volgende keer voorzichtig te zijn.
Zelfs wanneer we slechts een of twee keer iemand van dienst zijn geweest vanwege bijzondere omstandigheden, is het plots alsof we een taxibedrijf runnen. Niet zomaar een, maar eentje die na even knippen met de vingers voorrijdt en ook nog geheel gratis is. En dan gaat het vaak ook om afstanden, die ze ook lopend of op de fiets kunnen afleggen. Een 'neen' wordt als een soort van belediging opgepakt.
Soms is er wat kinnesinne. "Waarom zij/hij toen wel en ik niet?", is dan de vraag. Dat de ander zo'n 30 jaar ouder en slecht ter been is, ontgaat de zeurpiet. Als iemand van in de 90 met een rollator een behoorlijke afstand naar huis moet afleggen in de regen en wij zijn met de auto, dan krijgt die persoon een lift. Zo eenvoudig is het. Mensen die uit gemakzucht willen meerijden, mogen lopen of fietsen. Het zijn ook die mensen, die na een lift nooit zullen vragen : "Wat krijg je van mij?" laat staan dat ze je iets als dank geven. Hun eerst volgende vraag is : "Zullen we met de auto gaan?"
Soms slaan we ook opmerkingen op, we houden ze in gedachte. Zo had oma-van-de-overkant familie in Oss en in Eelde. Toen het zo uitkwam mocht ze met ons meerijden. We gingen dan op familiebezoek in respectievelijk Drunen en Haren (Gr) en reden dan even om. En telkens weer vroeg oma na terugkeer wat wij van haar zouden krijgen. Omdat we weigerden geld van haar aan te nemen, stond ze een paar dagen later met een stuk spekkoek of met loempiaatjes voor de deur. Dat hoefde niet, maar getuigde wel van een goede inborst. Daar kunnen die anderen nog wat van leren. Per slot van rekening zijn we geen taxibedrijf en kost het extra rijden afgezien van de tijd en energie ook nog dure brandstof.