Vorige week kwam ik 's morgens vroeg in wat druilerig regenweer een buurtbewoonster tegen. Ze schuifelde met gebogen hoofd over straat mij tegemoet. Je zou zo medelijden krijgen. Op zo'n 7 á 10 meter afstand sloeg ik linksaf, richting huis. Op dat moment hoorde ik een groet. Ik schonk er geen aandacht aan en Fenna en ik liepen gewoon door. De persoon in kwestie heeft mij namelijk zo'n 8 maanden geleden op schreeuwerige toon de les gelezen. In ons eigen huis. 's Morgens vroeg net na 9.00 uur. Waarom? Ze vindt dat ik het pleintje niet goed onderhoud. Na die onbesuisde exercitie heb ik haar het huis uitgezet. Wegwezen! Sindsdien hebben we geen contact meer met elkaar.
En dan nu plots groeten alsof er niets aan de hand is? Nee, zo zit mijn wereld niet in elkaar. Als ik me in haar denkwereldje begeef, dan zal ze ongetwijfeld aan anderen vertellen dat ze mij vriendelijk groette, maar dat die gekke Chinees niet teruggroette. Want ja, van meet af aan heeft ze iets tegen mij. Ondanks dat heb ik haar heel vaak geholpen.
Later zagen we mensen van de woningbouw die de voordeur voor haar openmaakten. Ze had zich die ochtend blijkbaar buitengesloten. Tja, dan is een goede, handige buur toch wel fijn. Helemaal als je ook al geen verre vrienden meer over hebt. Sommige mensen maken met iedereen ruzie en klagen vervolgens, dat ze zo eenzaam zijn.