Mijn gevoel kreeg gelijk : 't is mijn dag niet. Na de aanval van de mastiff op Fenna, zijn we tegen het middaguur wat afval gaan wegbrengen naar de Milieustraat. Voor iemand anders, omdat we een trekhaak hebben onder de bus. Ik had er al een wat zwaar hoofd in, omdat de naweeën van de paniekaanvallen van eerder nog niet verdwenen waren. Ik dacht : "Misschien wordt het minder als ik iets ga doen." Dus gingen we op pad.
Tijdens het laden van de aanhangwagen kreeg ik niet bepaald het gevoel, dat ik er beter van werd. Integendeel. Ik was daarom blij toen die klus geklaard was.
Toen we vlakbij huis waren moest ik van de hoofdweg (50km/uur) in Dronten rechtsaf slaan. Ik minderde alvast vaart, terwijl ik op het fietspad rechts van mij twee fietsende scholieren ons tegemoet zag komen. Ze waren wat aan het dollen met elkaar. Ik lette extra op, vanwege : je weet maar nooit. Wat denk je? Het tweetal keek naar ons / onze bus, dus hadden ze ons gezien. En toch wilden beide jongens pardoes voor de bus oversteken! De een remde alsnog maar de ander, nauwelijks zichtbaar naast hem, reed door. Ik stampte op de rem van de bus met de hand op de claxon en ik zag het joch zo vlak voor me rakelings langs mijn bumper voorbijkomen. Hij reed daarna gewoon door, terwijl zijn vriendje rechts bleef staan wachten. Er staan daar haaientanden op het fietspad en dan toch... Pubers!
Je begrijpt dat de bijna aanrijding ook niet bijdroeg tot een meer ontspannen gevoel. Het is niet zo dat ik sinds vanmorgen extra op mijn hoede ben. Ik ga na zo'n voorteken me niet anders gedragen. Dan zou ik geen leuk leven meer hebben. Het is gewoon mijn dag niet.