Ik schreef er al eens eerder over. Over de manier waarop velen door de overheid na de oorlog behandeld werden. Ik heb ze aangehoord van de slachtoffers zelf en familie van hen. Mijn schoonvader was ook dwangarbeider. Als oorlogsvuil zijn zij behandeld. Ik heb het niet over Duitsers en/of mensen die met de vijand heulden, maar nota bene over de eigen Nederlandse slachtoffers van de oorlog. Dwangarbeiders die als verraders zijn behandeld. Zelfs in de gevangenis belandden. Joodse inwoners die de kampen hadden overleefd, werden opgejaagd door overheden die achterstallige betalingen (belastinggelden) wilden opstrijken.
Dwangarbeiders werden bij wijze van straf ook als militair naar Indië gestuurd. Onder hen ook zij die gewond waren geraakt. Ja, de zelf laf gevluchte regering inclusief de koningin ging op die manier met de slachtoffers en verzetsstrijders om. Ze vonden zich zelf de helden in hun veilige schuilplaats, waar volop te eten en te drinken was.
Ik weet niet hoe mijn oma en opa hier de oorlog hebben ervaren. Ik weet wel wat over de oorlog, die mijn ouders in Azië hebben meegemaakt. Ik heb dus twee oorlogen in mijn bloed. Twee stille oorlogen. Vooral in de jaren 60 begon het erop te lijken, alsof heel Nederland in verzet geweest is. Niet dus.
Wat dat betreft toont het Coronavirus weer aan hoe het overgrote deel van de Nederlanders zich zonder gemor schikt naar de wil van de overheid. Een overheid die angst zaait en onnodige en soms onwettige dwangmaatregelen treft. De kritische mensen die zich daartegen verzetten, worden als vijanden beschouwd. Er wordt een hetze tegen hen gevoerd (zie o.a. debat Toeslagenaffaire). Er heerst weer onderdrukking en de vrijheid van meningsuiting is aan banden gelegd. Veel kritische geluiden worden uit het nieuws gefilterd en van het internet verwijderd. De Bevrijding laat op zich wachten. Volg altijd het advies van de overheid? Nee, wantrouw de overheid!