Alsof de treurnis rond het coronavirus niet groot genoeg is, doen we vandaag de Dodenherdenking er bovenop. Het kan verkeren. Dus heb ik vanmorgen de vlaggen halfstok gehangen. Eerlijk gezegd volg ik niet bepaald het vlaggenprotocol. Ik hijs en strijk ze wel op tijd. Maar vraag me niet hoe. Ik laat de vlag gewoon op de grond vallen of liggen als het mij zo uitkomt. Zelf heb ik er geen moeite mee, ondanks mijn ervaringen in militaire dienst. Daar was het een soort van grove schennis, terwijl wij, dienstplichtige zandhazen, gewoon op de buik wel door de modder moesten. Afgezien daarvan, ons land is toch zeker niet zo heilig? Ons land verdient toch zeker niet enkel respect? Dat is dan mijn gedachte als ik de nationale driekleur zo behandel. Met hoogte- en dieptepunten dus. Of zoals vandaag iets meer dan halverwege. En gedurende de hele dag, want die paar uur voor zoveel slachtoffers slaat nergens op. Voor bijna allen die tijdens de Tweede Wereldoorlog omgekomen zijn. Bijna, want ik doe het niet voor hen die gedurende die periode de beest hebben uitgehangen.
