maandag 2 juni 2014

Van Lola-la naar Ho-la-la

Ingezonden

Een paar dagen later mocht hij in de gemeenschappelijke ruimte zijn eigen muziek-CD's afspelen die zijn moeder van thuis meebracht. Op voorwaarde dat er geen andere patiënten in die ruimte aanwezig zouden zijn. Die voorwaarde bleek achteraf totaal overbodig te zijn maar dat kon zij ook niet weten. Hij wilde graag dat één van zijn kamergenoten hem begeleidde omdat hij zich alleen in een rolstoel mocht verplaatsen. Ik ging met hem mee, niet zozeer voor de muziek maar omdat ik te doen had met deze knaap en hem zijn plezier wel gunde. Even later werd de eerste CD gestart, waarbij ik er geen flauw benul van had wat het ging worden. Het eerste stukje was nog wel aan te horen maar even later was het bingo!!! Onze jonge vriend genoot zichtbaar met een grijns op zijn gezicht van oor tot oor. Maar daarna schrok ik mij kapot want wat een kabaal maakten die krijsende gitaren van The Kinks bij het spelen van "Lola". Al snel nadat de volumeknop nog verder rechtsom was gedraaid vielen de knoppen bijna uit de bloemen op de vensterbank en ging met een wilde zwaai de deur open. Een verpleegkundige met grote, verschrikte ogen rende naar onze 'discjockey' en schreeuwde: ,,ben je nou helemaal van de pot gevallen Hennie!?". Waarop deze antwoordde: ,,nee, van mijn brommer, dat weet je toch?". In zijn ‘bovenkamer’ werkte het dus wel weer goed, gelukkig maar. Hennie....?!, een jongen met een meisjesnaam? Ook toen al een soort Chonchita? Nee hoor, hij was gewoon een gezonde Hollandse polderboy; vraag maar aan zuster Joke. Hij genoot van "Lola" en ik van hem want het kwam weer helemaal goed met Hennie.

Fan-tilator