Ingezonden
Een paar dagen later mocht hij in de
gemeenschappelijke ruimte zijn eigen muziek-CD's afspelen die zijn
moeder van thuis meebracht. Op voorwaarde dat er geen andere patiënten
in die ruimte aanwezig zouden zijn. Die voorwaarde bleek achteraf totaal
overbodig te zijn maar dat kon zij ook niet weten. Hij wilde graag dat
één van zijn kamergenoten hem begeleidde omdat hij zich alleen in een
rolstoel mocht verplaatsen. Ik ging met hem mee, niet zozeer voor de
muziek maar omdat ik te doen had met deze knaap en hem zijn plezier wel
gunde. Even later werd de eerste CD gestart, waarbij ik er geen flauw
benul van had wat het ging worden. Het eerste stukje was nog wel aan te
horen maar even later was het bingo!!! Onze jonge vriend genoot
zichtbaar met een grijns op zijn gezicht van oor tot oor. Maar daarna
schrok ik mij kapot want wat een kabaal maakten die krijsende gitaren
van The Kinks bij het spelen van "Lola". Al snel nadat de volumeknop nog
verder rechtsom was gedraaid vielen de knoppen bijna uit de bloemen op
de vensterbank en ging met een wilde zwaai de deur open. Een
verpleegkundige met grote, verschrikte ogen rende naar onze 'discjockey'
en schreeuwde: ,,ben je nou helemaal van de pot gevallen Hennie!?".
Waarop deze antwoordde: ,,nee, van mijn brommer, dat weet je toch?". In
zijn ‘bovenkamer’ werkte het dus wel weer goed, gelukkig maar.
Hennie....?!, een jongen met een meisjesnaam? Ook toen al een soort
Chonchita? Nee hoor, hij was gewoon een gezonde Hollandse polderboy;
vraag maar aan zuster Joke. Hij genoot van "Lola" en ik van hem want het
kwam weer helemaal goed met Hennie.
Fan-tilator