Al eerder heb ik kennis gemaakt met de buren die naast de loods wonen. Ik was in die periode de caravan aan het herinrichten en zag ze toevallig terugkomen van boodschappen doen. Het was een leuke kennismaking met een openhartig sympathiek stel van rond de 70 jaar. We hebben het toen ook over de muziek gehad en de bouw van de oefenruimte.
Vanmorgen zag ik hen weer thuiskomen. Zelf was ik bezig om afval klaar te zetten om opgehaald te worden. Dit keer nodigde ik hen uit en kijkje te komen nemen in de oefenruimte. Die kans grepen ze enthousiast aan. Het was een mooie gelegenheid om hen te laten zien wat er allemaal gedaan is en wordt. Ik heb hen vooral over het aanbrengen van de geluidsisolatie verteld. Ze hadden al een vermoeden, want alleen als ze in hun garage staan, kunnen ze zacht muziek horen. Met andere woorden : ze hebben er nu al helemaal geen last van. Een hele geruststelling. Dus als het laatste deel ook geïsoleerd is, zal het helemaal stil moeten zijn. De buurvrouw vroeg mij of onze zoon ook weleens stilzat. Ik antwoordde dat hij dan in slaap valt en dat ik niet wist van wie hij dat heeft. 😛
Net toen ik klaar was met de rondleiding kwam 'de baas' weer terug. Reden voor de buren om ons beiden uit te nodigen voor een kop koffie. Het werd weer erg gezellig. Zo gezellig zelfs, dat ik wat eerder wegging om het klaarzetten van het afval af te ronden aan de luifel te gaan werken. De tijd vloog voorbij. 'De baas' bleef nog een halfuurtje hangen. Ook hij vond het een zeer leuke en nuttige koffiepauze.
Door de buren te betrekken bij de werkzaamheden is in mijn optiek een manier om tot een goede relatie te kunnen komen. Mocht er iets zijn, dan zal men ook niet schromen om even aan de bel te trekken.
De buurvrouw heet trouwens Alice... Ik heb dat liedje niet gezongen, want dat zal ze al tot vervelends toe gehoord hebben. Dus bij deze dan maar (de nette versie) :