Het reutje is erg gemakkelijk en gehoorzaam. Hij voelde zich al snel op z'n gemak bij ons. Nooit gedacht dat ik met zo'n klein beest zou rondlopen. Ik kijk geregeld naar beneden om te zien of ie nog aan de riem zit. 😅 Het is wel wennen. Ik heb het altijd een raar gezicht gevonden, wanneer een vent met zo'n klein hondje liep. Niet dat ik me ervoor schaam of zo. Het interesseert mij niets wat anderen van mij vinden of denken.
Bikkel kent geen angst voor vuurwerk. Dus dat is ook fijn. Als we buiten lopen en er klinkt een knal, dan staat ie wel even stil en kijkt dan naar omhoog. Ik beperk me dan tot een rustig commando : 'voorruit! En dan loopt ie weer door alsof er niets aan de hand is. Dat doet ie bij een eerste knal, daarna reageert ie niet meer op het vuurwerk.
Het is met honden anders dan met (klein)kinderen. De laatsten willen nog weleens spontaan iets over thuis vertellen. Maar een hond doet dat niet. Hoewel, hij laat wel zien wat ie gewend is. Vanmorgen liet ik Bikkel zelf bepalen hoe zijn ochtendwandeling eruitziet. Meneer loopt in een behoorlijk tempo met zijn korte pootjes. Dat vind ik wel lekker. Omdat ik de eigenaresse vaak zie lopen met Bikkel, ken ik in grote lijnen haar wandelroutes. Bikkel dus ook. Als we zijn huis voorbijlopen, dan taant ie er nauwelijks naar. Het is even opkijken en weer doorlopen.
Voor de zekerheid heeft Bikkel de nacht in onze slaapkamer doorgebracht. In zijn bench met geopend deurtje heeft ie heerlijk liggen maffen. Zelf heb ik niets gehoord, dus moet ik afgaan op de ervaringen van mijn bedgenote. Ze heeft een zeer scherp gehoor. Kortom, we passen een paar dagen op een zeer gemakkelijk en goed opgevoed hondje, Bikkel.