Vrouwen doen het erg goed op de OS in Japan. Een paar sprongen eruit, wat mij betreft. Ik vond het een prachtig gezicht, toen Sifan Hassan met de nationale driekleur rondliep na haar overwinning. Ondanks een val toch winnen. Opstaan en doorgaan dus. De mentaliteit. Zelfs ondanks haar wat wazig verleden (haar moeder stuurde haar als tiener vanuit Ethiopië naar Nederland en een lastige start als vluchtelinge(?)), heeft ze wel de mouwen opgestroopt en is ze aan de slag gegaan. Kijk, dan vergeef ik het haar moeder.
Een andere atlete is Femke Bol. Waarom? Ik hoorde haar een maand of zo geleden, toen ze al zo goed presteerde, zeggen : "Ik ben benieuwd hoe ik tussen de wereldtop zal presteren." Uit haar woorden klonken ambitie en gretigheid. Nou, dat heeft ze heel goed laten zien! Ook dat vind ik prachtig.
Anders dan een lid van de Leeuwinnen, die zich beklaagde over het lange verblijf in Tokio. Ze verveelde zich, zei ze. Die tijd had dus benut kunnen worden om meer te trainen. Nee, goud winnen ondanks een scheurtje in je knieschijf, da's de mentaliteit.
Natuurlijk heb ik ook veel bewondering voor de rest van de Nederlandse afvaardiging. Waar een klein landje toch ook groot in kan zijn; sport dus.