Vandaag hebben we gefietst. We zijn via de bekende fietsknooppuntenroute (wat een woord) naar Den Helder gereden. Het was stralend mooi weer met een aardige wind op de kop. We vertrokken vanaf knooppunt 18. Op zich vonden we de route niet saai of zo. Dat zou je denken wanneer je door het polderlandschap rijdt. Het scheelde wel veel dat we in een voor ons onbekende omgeving waren. Alles was dus nieuw. Op de heenweg was de route vrij goed aangegeven. Tot net in Den Helder. We namen eerst een koffiepauze bij een bekende hamburgertent. Er kwamen daar opvallend veel jongelui, die bij de Marine werken.
Na de koffiepauze vervolgden we onze rit. We werden door een groot park geleid, waar de bordjes plots niet meer klopten. Ik vroeg een vrouw die haar hondje uitliet (of was het andersom?) naar de weg richting het centrum. Ze legde het mij keurig uit. We moesten enkel nog gewoon rechtdoor blijven rijden. Ze zei nog nadrukkelijk : "Het is echt niet ver weg hoor!" Ik zei toen dat ik dat wel geloofde want dit land is niet zo groot. We doen weliswaar erg stoer, maar voordat je het weet wordt er in een vreemde taal naar je paspoort gevraagd. We lieten haar lachend achter en belandden inderdaad binnen 10 minuten in het centrum.
Daar aangekomen zag ik op een spandoek dat ze blij waren dat ik gekomen ben. Leuk! Maar de winkelstraat bleek volledig geblokkeerd door mensen. Er ws ook politie op de been en verkeersregelaars. We waren midden in een laatste groet aan een
overleden middenstander terechtgekomen. Ondernemers en anderen vormden daar een erehaag. Niet veel later kwam de rouwstoet voorbij. Het was een wat vreemde aankomst.
Toen de stoet weer vertrokken was, hebben we wat door de winkelstraten gesjokt en rondgekeken. Dat vond ik zelf vermoeiender dan het fietsen. Het was ook vrij warm.
Weer op de fiets kwamen we bij het punt waar ik in een groot mooi park een vrouw naar de weg had gevraagd. Blijkbaar had de jeugd wat bordjes verwijderd, want we reden daar een rondje. Het bleek het zelfde euvel te zijn als op de heenweg. Met behulp van een mobieltje hebben we toen de route weer opgezocht.
Op de terugweg zijn we niet naar de camping gereden, maar even bij familie op bezoek gegaan. Het was erg leuk om na zoveel (corona)tijd hen weer eens te zien. We kregen een heerlijke broccolisoep voorgeschoteld. Gezelligheid kent geen tijd, maar het werd toch echt tijd om naar de camping te rijden. Met de (gedraaide) wind weer op de kop. Morgen dikke benen en een nog bruiner lijf.
