Ik herinner me nog dat wij, gerekruteerde jongelui, allerlei informatie ingepompt kregen die te maken hadden met oorlogvoering. Het was immers de periode van de Koude Oorlog. Het herkennen van vijandelijke voertuigen en vliegtuigen, hoe te handelen bij een biogas- en/of een nucleaire aanval. Infiltreren in vijandelijk gebied, patrouilles lopen om vijandelijke doelen te vernietigen, optrekken van verdedigingslinies en het uitvoeren van aanvallen. Natuurlijk werd er met scherp geschoten. We ondergingen een heuse vuurdoop. Tijgerend door een traject met hindernissen onder een spervuur van kogels en ontploffingen om je heen.
Tegenwoordig is de opleiding heel anders. Het zijn meer praatgroepen. Over hoe je met elkaar moet omgaan vanwege de mix van seksen en gender neutralen in het leger. En hoe je een getinte maat moet aanspreken en/of je woordkeus moet maken als ie in de buurt is. Of die zwarte camouflagestrepen op je gezicht niet beledigend zijn voor die ander. Of je vandaag echte munitie krijgt of weer zelf Beng! moet schreeuwen. Of dat een bevel / commando iets van slavernij oproept. Of je een vijand die net
als jij lhbtiq+ (ja, het zijn er nogal wat, waarbij iq niet voor intelligentie quotiënt staat) is wel mag doodschieten of niet. En wie je daarvoor eerst toestemming moet vragen. Tegenwoordig vraagt men aan soldaten wat ze willen. Dus kruipen mariniers meer landinwaarts, weg van het water. Nog even en de bekende nationale driekleur wordt vervangen door een regenboogversie.
De 'vijand' lacht zich rot, want die is gewoon bezig met een degelijk leger, een vechtmachine. Het is beter van die vijand vrienden te maken en die vriendschap te onderhouden.
