Spelen met vuur

Het is voor ons wel weer even wennen; zo'n camping met kinderen. 's Avonds werd een vuurtje door hen gestookt. Ze roosterden marshmallows. Op een gegeven moment was het snoepgoed op en begonnen ze met het vuur te klieren. Er was geen ouderlijk toezicht. We zagen meisjes met nylon rokjes / jurkjes aan, die ook meededen. Ze staken takken in brand en zwaaiden ermee. De vonken vlogen alle kanten op. Ze stonden ook vlakbij een tent. Zo'n VW bus model van de Action. Wij weten hoe gevaarlijk het is wanneer dat nylonmateriaal in brand vliegt. Ik zat echt in dubio of ik die kids moest waarschuwen of niet. Wij zijn wat het gevaar van nylon bij vuur betreft zo groot geworden. We hadden immers nog kolen- en later gaskachels. Ik besloot in mijn luie stoel te blijven zitten. Aan het gepraat en geschreeuw te horen worden de kids nogal vrij opgevoed. Het is dan al snel snel : "Waar bemoei jij je mee?!" Het is voor mij ook vakantie.

Het Hazenpad gekozen

Omdat we met dit keer met de kleinkinderen kamperen, hebben we speciaal voor hen een leuke camping uitgezocht. Niet al te ver van Dronten, zodat we niet te lang hoeven te rijden. Zodoende zijn we op (niet in) Urk neergestreken. Bekend terrein voor mij. Op de camping hebben we het veld Hazenpad gereserveerd. We mochten breeduit staan, want de plek naast ons zou vrij blijven. Aan de andere kant hebben we buren. Die brengen daar hun laatste uurtje door. Gelukkig maar, want ze

roken en blowen beiden. Hij rijdt in een opgefokte Amerikaanse bak en vindt het nodig om luidruchtig te gassen, zodat iedereen de sportuitlaten en de motor kan horen. Dus ook op de zondag. 
Dit keer hebben we een tentje mee. Oma slaapt met Emma in de bus en Luuk met opa in het tentje. Voor Luuk is het een flinke tent, voor opa een krap tentje. Een overdekte slaapplaats. Het is zoals vaker, mooi weer. Er zijn hier veel kinderen, die nog langer opblijven dan deze opa. Maar 's morgens, als opa uit het tentje gerold is, is het nog doodstil. Emma en Luuk wisten niet dat wij op een camping zouden staan. Ze verkeerden in de veronderstelling, dat ze naar Dronten gebracht werden. Een verrassing dus.

Het was heerlijk zonnig en warm, dus vulden Emma en Luuk snel een badje met water. Er is hier trouwens ook een zwembad en een animatieteam aanwezig. We hebben zo'n gooi maar neer tentje meegenomen. Dat ding vouwt zichzelf tot een tentje. Helaas waren de kunststof bogen op drie plaatsen gebroken. Wat nu? Ik zou eigenlijk stukjes pijp nodig hebben om de breuken op te vangen. Sonja kwam toen met een koppelstrip. Met een keukenmes heb ik daar drie stukken van afgezaagd. Door het koppelstukje over beide helften te schuiven (lastig klusje) werden de breuken opgevangen. Het is altijd weer leuk om naar een creatieve oplossing te zoeken en die te gebruiken. Het tentje staat zoals het hoort.

Vanmorgen bleek dat de meesten op dit veld het weekend hier doorbrachten. Ze zijn alle vertrokken. Er staan nog twee toercaravans, die beide onbezet zijn. Emma is met het animatieteam mee om te gaan knutselen. Luuk is met oma gaan kijken. Op Urk is erg weinig animo voor een coronaprik. Mensen doen hier gewoon. Wel rekening houden met elkaar wat hygiëne betreft, maar dat is het dan. Dus voel ik me er weer thuis.

Azijnslurpers

Wat kunnen mensen toch zeuren, zeg. Stel je migreert met je vrouw naar Nederland. Je kunt beiden aan de slag en na een aantal jaar van hard werken, kan je zelfs je eigen huis kopen. Ondanks de coronacrisis weet je het hoofd knap boven water te houden al was het wel een kwestie van volhouden en doorzetten. Het stel krijgt een kindje en alles ziet er rooskleurig uit. Wat zeg ik? Heel knap van zo'n immigrantenstel.
Vanwege je werk rijd je in een (nieuwe) bus. Die parkeer je 's avonds als je weer thuiskomt op een plek bij je in de buurt. Niets mis mee, want er staan hier heel veel busjes. Allemaal busjes die dagelijks gebruikt worden. Overdag zijn ze weg en komen 's avonds weer terug. Zo gaat het hier. En toch begint een aantal mensen te klagen over de mooie bus van de immigrant. Er wordt zelfs beweerd dat de openbare plek, waar de bus geregeld geparkeerd wordt, eigendom is van een van hen. Waarschijnlijk vanuit de gedachte : die immigrant snapt toch niets van openbare parkeerplaatsen in Nederland. Een ander klaagt over het uitzicht, terwijl de gordijnen van haar raam altijd gesloten zijn. Omdat ik de klagers ken, weet ik dat het enkel kinnesinne is. Een hardwerkend jong gezin dat succes heeft. Laten we wel zijn, het werk dat zij doen in de landbouw willen velen hier niet eens een halve dag doen. Dus hoezo baantjes inpikken? Die klagers zijn ordinaire jaloerse azijnslurpers.

Alles aan kant

Het is een vaste gewoonte. Voordat we met vakantie gaan, zorgen we ervoor dat ons huisje spic en span is. Dat is na de vakantie een veel leuker thuis komen. Stel je voor dat we thuis zouden komen en de pannen met etensresten staan nog op het fornuis. Compleet met schimmel erop. Of het gebruikte serviesgoed ligt in de gootsteen. Of nog erger : de wc is aangekoekt omdat we 'vergeten' zijn hem voor ons vertrek na een grote boodschap door te spoelen. Dat laatste is voor ons een utopie, maar toen de kids nog thuis waren werden de toiletten wel even gecontroleerd. En van een drupje chloor voorzien.
Alle afvalbakjes zijn ook leeg. Om ongedierte (mieren, vliegen, maden) en stank te voorkomen. Natuurlijk wordt ook de afvalbak van de stofzuiger geleegd. Zelfs de wasmand is leeg. Als laatste spuiten we op de kleden en matten een bestrijdingsmiddel tegen vlooien en hun eitjes. Want Fenna gaat immers ook mee. Ach ja, we hebben zo van die vreemde gewoontes. Maar ze geven ons wel rust.

De enige journalist

Als ik de tekst "Er was er maar één zoals hij " lees over Peter R de Vries, dan geef ik die journalisten volkomen gelijk. Peter was niet afhankelijk van een vaste werkgever en kon zodoende gewoon zijn journalistieke werk objectief uitvoeren. De meeste journalisten maken deel uit van de 'gekochte pers'. Die schrijven alleen wat hen wordt opgedragen, omdat ze niet ontslagen willen worden. Ze vinden het geld belangrijker dan het algemeen moraal. Gelukkig zijn er nog onafhankelijke journalisten. Al moet ik voor hun berichten soms diep graven op het www. Want ook Google heeft zo zijn voor- en afkeer. Ook gebaseerd op geld van belanghebbenden.

Bid voor mij

Op haar sterfbed vroeg mijn moeder mij : "Wim, bid voor mij..." Ik beloofde haar dat. Ze wist niet dat ik dat al gedaan had. Een paar keer al. Als ik haar goed begrepen heb, vertrouwde ze erop haar man en kinderen weer te zien. Mijn moeder had een sterk geloof. Ondanks dat had het weerzien met haar eerder ontvallen dierbaren blijkbaar vleugels nodig in de vorm van gebeden. Ik weet niet eens of ze ook de anderen dat verzoek gedaan heeft. Misschien vroeg ze het mij, omdat ze wist hoe ik in het geloof sta. We hebben dat een keer besproken. En omdat ik soms met haar naar de kerk ging, ook al had ik zelf afscheid genomen van het kerkbezoek. Ik deed het voor haar. Op haar verzoek heb ik 40 dagen na haar heengaan een kaarsje gebrand.
Later heb ik nog een paar keer aan zo'n verzoek tot een gebed voldaan. Niet dat ik als een prediker leef, hoor. Mensen zien blijkbaar iets in mij. Een tijdje geleden kreeg ik dat verzoek zelfs van iemand die atheïst is. Misschien was dat naar aanleiding van het nummer Why me  Lord? of Help me van Kris Kristofferson dat we ooit via het www met elkaar bespraken. Of ik wilde bidden tot mijn God voor haar man en haar gezin, vroeg ze. Ik vond het heel bijzonder. Haar man (nog geen 50) overleed helaas binnen een paar weken na opname in een ziekenhuis aan kanker. Midden in de corona-crisis. Alleen.
Ik bid niet om een wonder te laten gebeuren. Dat heb ik nog nooit gedaan. Ik bid wel om wijsheid, steun en kracht. De rest moet een mens zelf doen.

Voor een nieuwe bus

Vanmorgen was ik weer vroeg uit de veren. Ik ging een taxirit maken. Onze zoon moest een nieuwe bedrijfsbus ophalen in Wezep. Dat ligt ten zuidoosten van Zwolle. Hij werd rond 8.00 uur daar verwacht. Net na 07.00 uur haalde ik hem op en reden we binnendoor naar Wezep.
De oude lease Crafter bus is zo goed als op. Tijd voor een nieuwe. Dit keer is het een Iveco geworden. Ook in een blauwe kleur, maar iets lichter dan die van de Crafter.
We arriveerden mooi op tijd. Ik ben daarna weer naar huis teruggereden, wan tik wilde nog een boodschap doen en Fenna moest nog aan haar ochtendritueel beginnen. Toen net het ontbijt op hadden, kwam onze zoon de Iveco showen. Het is een prachtige, zeer moderne bus. Maar er moet nog veel gebeuren voordat ie gebruikt kan gaan worden; de belettering moet aangebracht worden en de inrichting.

Nu wel volwassen?

Eerder viel ik over het feit, dat een verpleegkundige(?) aan een meisje van 12 jaar vroeg of ze de coronavaccinatie echt wilde. Volgens de verpleegkundige ging het kind akkoord. Het blijkt geen incident te zijn.
Het is mij opgevallen, dat jonge tieners plots als volwassenen beschouwd worden. Hoe dat zo? Omdat men wil dat ze zich laten vaccineren. In het gewone dagelijks gebeuren worden kinderen via hun ouders / verzorgers benaderd. Door scholen, verenigingen, banken enz. Maar in geval van vaccinatie, krijgt het kind (14 jaar) plots een persoonlijk gericht schrijven; een uitnodiging om zich te alten vaccineren.
Dat is toch te gek voor woorden. Zo'n schrijven moet toch ook aan de ouders of verzorgers gericht zijn? Ik leef in een zeer vreemde tijd, waarin zelfs de overheid aan kindermisbruik doet. Het beleid zit zo vol van bangmakerij, dwingelandij, onvolledige, onware en ontbrekende informatie, overdreven berichtgeving en onwettige zaken dat een normaal denkend mens enkel argwaan krijgt. Ordinaire propaganda, dus. Ik zou mijn onvolwassen kinderen nooit met zo'n experimenteel medicijn laten injecteren. Volgens de gecensureerde artsen is het zelfs op langere termijn gevaarlijk.

Wilbur de Paris

Mijn moeder en haar zus met op de achtergrond de Graetz radio. Hij stond op een kast met een klep. Achter die uitschuifbare klep bevond zich de draaitafel. Op de radio staat trouwens ook een draaitafel. Zo'n uitklapbaar geval met een luidspreker in het deksel.
Mijn vader had een aantal lp's van o.a. Chris Barber (met zangeres Ottilie Patterson) en Wilbur de Paris. In die tijd had je o.a. ook The Dutch Swing College Band. Er klonk ook moderne jazz, maar daar vond ik als jochie helemaal niets aan. Net alsof men op muziekinstrumenten leerde spelen. Dit is een van de nummers van een album van Wilbur de Paris. Ik spring erin na de intro. Vroeger was dat even de arm van de pickup platenspeler (wij hadden een Dual met een ivoorwitte arm waarop het merk sierlijk stond afgebeeld) optillen en een aantal groeven verder weer voorzichtig laten zakken. En dan luisteren naar al die instrumenten. Die mondharmonica vond ik prachtig klinken.

Nederland code rood

 Volgens andere landen is ons land erg gevaarlijk. Het heeft code rood gekregen. Met de stad Groningen zelfs knalrood. Ik heb het nieuws uit het noorden eens bekeken, maar ik las nergens over een explosieve toename van in ziekenhuizen opgenomen mensen. Ook niet op de ic's. Dus begrijp ik de drukte niet zo goed. Ja, het nieuwe variant is vele malen besmettelijker. Ze hebben zelfs het aantal virusjes geteld per nies en hoest. 't Is toch wat.
Ik blijf erbij, laat de mensen, en zeker de jongeren, hun weerstand op een natuurlijke wijze opbouwen. Veel beter dan die gentherapie. En stop met het gecijfer.

To all the girls

Als ik dit nummer hoor zit ik achter een bureau bij een bankinstelling een ontwerp te maken voor een netwerkconfiguratiebeheersysteem. Een mondvol, maar ook een enorme klus. Niet alleen moesten hard- en software geregistreerd worden, maar ook hun onderlinge samenhang. Zelf vond ik het een schitterende uitdaging. In die jaren 80 klonk plots dit nummer in onze kantoorruimte. Een collega zong het en ik viel als '2e zanger' in. Wat hebben we gelachen.
Het nummer is inmiddels wel erg gedateerd. Vanwege maatschappelijke veranderingen. Want die meiden zullen misschien wel mannen geworden zijn. Of transgenders of non-genders. De titel zou dan kunnen zijn : To all the guys that were girls before, who traveled in en out my door enz. Het lijkt me trouwens een vreemde gewaarwording wanneer er plots een kerel op me af zou komen, die zegt : "Ik heb vroeger met je staan zoenen." Gekke wereld.

Al 30 jaar actueel

Het gaat nog steeds niet beter op deze wereld. Ik vind het hier en daar zelfs erger worden. Ik moet maar sterk blijven. Om mijn vrijheid te bewaken. 

Herstelwerk harde schijf

Nadat ik de geredde bestanden op een externe harddisk ontvangen heb, ben ik thuis ermee aan de slag gegaan. Na een eerste controle heb ik de pc-dokter een berichtje gestuurd, dat ik tevreden ben met het resultaat.
Het laatste is een enorme buts aan fotobestanden in mappen. In de oorspronkelijke situatie had ik per jaar een map met foto's. Binnen zo'n jaar mappen per maand met voor bijna elke dag een map met foto's van die dag. Zo had ik ook een map Vakanties. Ook daarin per jaar een map en daar binnen een map per uitstapje / trip met foto's. Op die manier had ik nog meer mappen, zoals Motoren, Flevoland, Militaire dienst, Familie enz.
Zelf vond ik het erg overzichtelijk.
Ik heb getracht die structuur weer aan te brengen in de chaos aan mappen. Na een ochtend ploeteren (knippen en plakken) is het me vrij aardig gelukt de schijf weer overzichtelijk te maken. Toen dat gedaan was, heb ik de nieuwe opzet veiliggesteld. Het maken van een back-up duurde bijna drie uur. Er moesten ruim 90.000 bestanden verdeeld over ruim 2.500 mappen gekopieerd worden. Vandaar. Ik heb nu wat ik wilde : een overzichtelijke indeling van de schijf en een kopie ervan.

Zoals oma danste

Ja kleinkinderen, zo danste menig hedendaagse oma toen ze nog jong was. Dat was in de jaren 60 en 70. Vroeger, dus. Toen er nog geen internet en smartphones waren. Oma liep toen in een minirok of -jurk. Met ongeschonden (geen tattoos, botox en/of piercing) lichaamsdelen. Op straat droeg ze (knie)laarzen en een Afghaanse jas (die na een regenbui stonk). It was all about love and peace.

Uitsluiting

 Als kind heb ik het al ervaren : uitgesloten worden. Dat gold niet alleen voor mij, ook voor anderen. Het waren momenten waarop gezegd werd : "Jij mag niet meedoen." Het ging maar om spelletjes en we waren nog kinderen.
Het uitsluiten van iemand is altijd aanwezig geweest in mijn leven. Het kon iedereen overkomen. Ontslagen of niet aangenomen worden op andere gronden dan niet competent zijn, is ook een vorm van uitsluiting.
In de politiek speelt het fenomeen ook. Al heel lang. Wie andere opvattingen heeft kan uitgesloten worden. Dat leidt soms tot ondemocratische situaties, waarin achteloos een derde van de bevolking (de kiezers) uitgesloten wordt. Het polariseren is door de politiek i.c. de regering de afgelopen decennia enkel aangewakkerd. Het heeft, in combinatie met een hetze, geleid tot de dood van Pim Fortuyn. Soms denk ik dat de politiek nadien is gaan denken : "Het werkt!" Ik zie het verschijnsel ook terug in het coronabeleid; uitsluiten van mensen met een andere opvatting.
In de criminele wereld bereikt uitsluiting meestal tot het extreme : de dood. Zo is Peter R. de Vries aan zijn eind gekomen. Hij is niet de enige en ook niet de laatste. De mensen die in dit geval kiezen voor de criminele wereld (inclusief hun advocaten enz.) zijn veilig. Wie zich tegen criminelen verzet wordt 'uitgesloten', omgebracht. Met dank aan de voorbeelden uit de politiek. Ook in de politiek wordt de democratie geregeld beschoten door hen, die anderen uitsluiten. Op weg naar de dictatuur.