Elk nadeel heb se voordeel

Hoera! Weer eens wat leuke stukjes van Fan-tilator!

Tja Willem, jammer dat je Ducato-camper te hoog is voor de wasstraat (bericht Bus wassen), want nu moest je de klus handmatig uitvoeren en dat is geen eenvoudige opdracht. Tóch heeft dat ook een voordeel want het zelf wassen van je auto, caravan, of camper levert veelal een beter resultaat op dan wanneer je dat laat uitvoeren door een automatische machine. Én het kost waarschijnlijk minder, als je ouderwets handmatig gaat borstelen of afsponsen vanuit een emmertje sop. Nog een voordeel is dat je geen was op je ramen krijgt, zoals in de wasstraat waarbij je die was na zo'n beurt weer moet verwijderen met een speciaal nat/droog doekje. Het gebruik van een hogedrukspuit bij zo'n 'zelfwas-straat' vraagt wel om wat extra aandacht want de ingeschoven euro is zó verbruikt en de kracht van de straal kan de lak beschadigen en stickers van je voertuig afblazen.
De hoogte van een camper kan ook op andere plaatsen voor veel vervelender verrassingen zorgen. Ooit stond ik in Zuid Frankrijk bij een hele grote supermarkt op een parkeerplaats waarvan de toegang voor vrachtwagens was afgeschermd met een stevig, stalen portaal met daarin op een paar meter hoogte een roestige, kromme, ijzeren stang; hangend aan een ketting. Dat kromme van de stang zette mij aan het denken, en ging met mijn fantasie aan de haal, want waardóór was dat ontstaan!? Een vrachtwagen viel al meteen af want die had ongetwijfeld de totale toegangspoort meteen ondersteboven getrokken dus bleef over: een camper of een caravan. Was het een 'stoere' landgenoot geweest die wel 'even' in één dag naar de Méditerranée kon rijden, naar de Côte d ' Azur met de blauwe zee, ,,...de grote wafels en de blote nav..."? (Toon Hermans). Na zo'n lange, vermoeiende rit is het verleidelijk om even neer te strijken op zo'n parkeerplaats en terwijl ma met de kinderen boodschappen ging doen voor het komende weekeind kon pa even een uurtje zijn hoofd neerleggen en de ogen sluiten voor een kort slaapje. Het waarschuwingsbordje voor de toegestane hoogte van een voertuig werd over het hoofd gezien, óf pa dacht gemakshalve 'móet kunnen'! en reed zich klem. De camper werd met een akelig geluid a.h.w. onthoofd want alle spullen op het dak gemonteerd, waaronder een volautomatische TV-schotelantenne, werden een stukje 'verplaatst' en waren voorlopig onbruikbaar. Vanuit de bestuurdes-cabine klonk een héél ander geluid!!! dat eindigde met een paar boze gezichten in de portieropeningen links en rechts, die schuin achterom omhoogkeken naar de ravage boven hen. Prettige vakantie!!!

Multifunctionele wasstraat

Een artikel, onlangs in de krant, maakte mij duidelijk hoe goed er tegenwoordig voor onze ouderen wordt gezorgd, en dat een auto-wasstraat daarbij een heel belangrijke rol kan spelen. Mocht het voor mij noodzakelijk worden dan koop ik ook maar zo'n voordelige '10-wasbeurtenkaart' met ouderenkorting. Je auto mag je al niet meer zelf thuis wassen en het zou mij niets verbazen als dat binnenkort ook gaat gelden voor ouderen. Dus Willem*, wij hebben weinig keus en voor mij persoonlijk zou het, vanwege mijn lamme vlerken, een uitkomst zijn. Dus ook hier geldt: "elk nadeel heb se voordeel", toch?
Zie video: met-rolstoel-door-de-wasstraat

Fan-tilator 
* Zet wél vóóraf even je bril af 😂 (hi!, hi!)

Hup, weer naar huis!

Vanmorgen heb ik weer zo'n vluchtelingetje aangesproken, omdat ie afval van zijn drankje op het pleintje gooide. Het was niet de eerste keer. Hij keek me dit keer ook erg brutaal aan. En hij loog er eerst om, totdat ik het spul aanwees. Vond het joch niet leuk. Hij is pas 10 jaar. Dat brutale koppie zette me aan het denken. Nog even en hij reageert met : "Wat kijk je me?! Rot op!"
Wanneer gaan die vluchtelingen weer terug naar hun huis? Lekker weer in hun eigen omgeving de boel weer opbouwen en met een gelukzalig gevoel betaald krijgen, omdat je gewerkt hebt voor je geld? Dat is veel beter dan hier je hand ophouden. Die vakantiebezoekjes aan eigen land zijn leuk en aardig, maar daaraan wil ik liever geen geld bijdragen.
Zo'n uitstroom lijkt me ook leuk voor al die BN'ers die de vluchtelingen zo'n warm hart toedragen. Oké, hun huiskamers worden wat leger en het wordt een stuk stiller in hun dure huizen. Maar alles went, hoor. De salonsocialisten onder hen merken er verder niets van. Wat? O, zijn ze dat allemaal? Nou zeg, dat had ik echt helemaal niet verwacht! Maar nu je dat zo zegt....
De hoog opgeleide mogen blijven, maar alleen als ze al aan het werk zijn. Wat zeg je? Die zijn er niet? Oh,.... en zijn de meesten gelukszoekers? Wat een toeval! Dat zei onze groenteboer drie jaar geleden ook al. Maar volgens de regering en andere vluchtelingen-knuffelaars loog hij toen.
De Paus kletst ook erg gemakkelijk (uit zijn nek) als het om vluchtelingen gaat. Hoeveel van hen zijn er in het enorme Vaticaan of in hotels of ander onderdak betaald door het Vaticaan ondergebracht? Mocht men alsnog op het idee komen, stuur dan liever geen kinderen naar het Vaticaan. Voor hen was er geen #me too, ondanks dat het voor hen als kind vele malen erger was. De Paus leek eerst flink in te grijpen, maar was daar al snel klaar mee. De RK-beerput is te groot. Misschien graaft ie ook zijn eigen graf als ie het deksel verder openmaakt. De paus is nu op bezoek in Chili. Veel katholieken verheerlijken hem alsof ie Jezus is. Nee dus. Voor mij is het iemand die carrière gemaakt heeft binnen de RK kerk. Op weinig eigen kracht en met veel kruiwagens. Men heeft de paus in Chili ook al met de dood bedreigd en er zijn protesten en brandstichtingen. Dus denk ik : Hup, weer naar huis. Eerst je huiswerk doen, Franciscus!

De dagelijkse sleur?

Zo noemen veel mensen de manier waarop zij de meeste dagen van de week ervaren. Jammer, want ook die dagelijkse sleur kan als positief ervaren worden. Een kwestie van zelf een positieve invulling geven aan zo'n dag en je bezigheden. Vandaag is het Blue Monday. Voor velen is dat geen jaarlijks, maar een wekelijks terugkerende dag. Of misschien wel elke dag, wat niet te hopen is.
Als de kinderen naar school of de opvang zijn, is er alle tijd om thuis de boel aan kant te maken. Met kinderen die al wat ouder zijn wordt het nog eenvoudiger. Zij kunnen al zelf hun spullen opruimen, want een slimme ouder leert hen dat. Dat scheelt. Heerlijk, zo'n opgeruimde omgeving. Vooral als je weer thuiskomt. Wie de boel de boel laat, zal het na thuiskomst alsnog moeten doen.  En als je dan een lastige dag gehad hebt, dan zie je nog meer tegen die chaos op.

bijna af

Een rommelige omgeving waar ook nog veel in te doen is, leidt enkel tot (nog meer) onrust. Wie wil er na een dag van werken in de rommel terechtkomen? Niemand toch? Tenzij jezelf een chaoot bent en je daarin thuis voelt. Dat kan natuurlijk ook. Maar dan maak je je ook niet druk om die rommelige omgeving. Ik ken huishoudens waar men zich tussen het wasgoed op de bank en of stoelen nestelt om naar de tv te gaan zitten kijken. Ik zou me daartussen niet op mijn gemak voelen. Maar ieder zijn meug.
In veel situaties is het een kwestie van iets afmaken. Dus als je schone kleding pakt, gooi de andere dan even in de wasmand. Op de grond of op het bed mag ook hoor, maar dan moet je niet zuchten als je 's avonds weer naar bed gaat. Als je je tanden gepoetst hebt, maak de wastafel even weer schoon. Kijk eens achterom voordat je het toilet verlaat enz. Ach, het leven kan heel aangenaam en gemakkelijk zijn door net even iets af te maken. Je kunt al die paar minuten ook opzouten tot uren.
Net als op werk heeft ook het dagelijks leven zijn leuke en minder leuke kanten. Maar ja, ook de minder leuke moeten gedaan worden. Die kan je lachend of met een dosis tegenzin doen. Of ze laten voor wat ze zijn. Het zijn de vele momenten waarop je je zelfdiscipline kunt testen en/of trainen. Of niet. Mijn leven is een kwestie van keuzes maken.

Achterom kijken

Grappig, zelfs op een vroege klassenfoto ligt Wimmie (vooraan) al achterom te kijken. Ik was niet de enige op dat moment. Die foto dateert uit 1955. Ik lig naast Ambroos en het jochie in het witte shirt is Henkie Verhoog. Van de overige klasgenoten weet ik ook nog de meeste namen. Juf Huisman heb ik maar kort gehad. De eerste twee jaar op die lagere school waren (na een trage start) voor mij nog leuk. Dat lag vooral aan de juffen, zoals later juf Heijkoop.
Ach ja, achterom kijken. Ik heb het mijn hele leven gedaan. Terugkijken, reproduceren eventueel lessen leren en weer verdergaan. Geheel conform de uitspraak : Wie zijn verleden niet kent, heeft geen toekomst. Ik geloof daar heilig in. Ik weet waar ik vandaan kom en waarom mijn leven zo gelopen is. Ik heb daarbij veel voortgeborduurd op het verleden. Het geeft mij al met al rust. Misschien dat het terugblikken ook bijgedragen heeft tot mijn voorheen zeer goed (episodisch) geheugen. Ik kijk ook graag naar die oude zwart-wit foto's. Telkens weer. Elk van die foto's heeft een eigen stukje herinnering voor mij. Leuke herinneringen, die dan telkens weer op herhaling gaan.

Lay it down

De ene keer worstel ik ermee, de andere keer laat ik het maar van me afglijden. Mijn vergeetachtigheid is soms erg vervelend. Ik vergat onlangs zelfs mijn zoon te feliciteren met zijn verjaardag! Tja, zo erg is het soms. De wereld zit niet zo in elkaar, dat iemand op zo'n vergeet-moment tegen mij zegt : "Hé Willem, je mag me feliciteren want ik ben jarig (geweest)". Weer zo'n mooi voorbeeld, dat aangeeft dat ik me op een of andere manier zal moeten aanpassen. Ik noteer wel veel, maar ik vergeet dat soms (voor anderen is het misschien vaak?) ook. En dan vergeet ik naar de notities te kijken! Ik heb nogal de neiging te denken dat men mij dingen niet verteld heeft. Ik moet nog wennen, dat niet de ander maar ik in gebreke ben. Ik moet dus wennen aan de vraag : "Is mij dat al eens verteld?"
De afspraken of andere belangrijke zaken noteer ik in het agendadeel van mijn e-mail programma. Die punten worden weliswaar keurig voor mijn neus getoverd, zodra ik dat programma start, maar daarna moet ik ze onthouden. Ik heb nog geen waterdicht 'memory-failure-system' ontwikkeld, dat voor bijna 100% waterdicht is. Haha! Ach ja, ik moet er maar om blijven lachen. Maar echt leuk is het niet. Ik leg het maar zoveel als mogelijk naast me neer. Telkens weer.

Schaarsbergen

Als ik het nieuws rond de militairen in Schaarsbergen beluister, dan ben ik bang dat die zieke cultuur van gefrustreerde letterlijk maten naaiende pubers zich niet enkel beperkt tot die kazerne. Hoe dan ook, het is weer een voorbeeld dat het ontbreekt aan stoere mannelijke leiders en dat veel wat eronder zit benedenmaats is. Het lijkt alsof het een leger van ongedierte is geworden.
De cultuur in Schaarsbergen sluit opvallend genoeg aan op de algehele malaise bij Defensie. Slechte uitrusting, slechte opleiding en dito gevechtsvoorbereiding, halfbakken discipline en (helaas, maar ook weer logisch) onnodige slachtoffers en slechte opvang achteraf. Werken bij Defensie : je moet het maar durven. Of levensmoe zijn.
Of zouden ex leden van een of ander studentenkorps zich bij het leger gemeld hebben? Die hebben ook vaak nare trekjes, die vroeger in bepaalde gevangenkampen erg gewild waren : je beestachtig uitleven op weerloze mensen. Hoe zullen die omgaan met krijgsgevangen? Of medewerkers / collega's?

Déjà vu's

Als ik het nieuws beluister en/of bekijk, dan krijg ik geregeld te maken met voor mij bekende zaken. Ouwe koek, dus. Vooral als het over ons milieu gaat in termen van kringloop, duurzaam, zuinig en bewust. Ik hoef enkel het voorbeeld van de losse melk en flessenmelk te memoreren. Hoezo milieubewust? Men gooit geleidelijk aan alles over boord en begint vervolgens tegen mij te piepen over het afval en het milieu. Opzoutûh! Daar hebben mijn ouder en hun kids in het verleden al mee rekening gehouden. Maar ja, het moest allemaal anders. "Omwille van de vooruitgang", zo beweerden deskundigen en politici toen.
We zijn nu zover, dat we nauwelijks nog veehouderijen hebben en de melk water met een witte kleurstof dreigt te worden. Want laten we wel zijn, hoe kan je toch steeds meer hoeveelheden melk leveren, terwijl het aantal melkkoeien constant afneemt?
Vanmorgen weer zo'n berichtje. Dit keer over het energieverbruik. Men gaat in Rotterdam ook weer terug in de tijd. Daar wil men een proef doen met een prepaid energieafname. Dat doet me denken aan de oude gasmeter bij mijn oma en opa thuis. Dat was zo'n 60 jaar geleden. Toen moesten ze eerst hun zuurverdiende dubbeltjes en soms kwartjes (als er meer geld was) in de gasmeter werpen, anders kregen ze geen gas geleverd. Om de zoveel tijd werd het geldbakje geleegd door een medewerker van de Leidse gasfabriek. Dus ook hier weer iets wat ik déjà vu heb.

Op de Hanway RAW 50

uit z'n winterslaapje

Vandaag heb ik na lange tijd de Hanway maar eens uit zijn winterslaap gehaald. Ik wilde naar de bouwmarkt aan de andere kant van het dorp en dat was een goede gelegenheid om de Hanway weer eens van stal te halen. Eind vorig jaar heb ik de tank volgegooid (om de kans op condens in de tank te verkleinen)  en een additief toegevoegd om het brandstofsysteem te vrijwaren van ongewenste neerslag en/of aankoeken van de benzine. Daarna heb ik nog een stukje gereden, zodat het spul ook in de carburateur terechtkwam. Voordat ik hem daarna stalde, heb ik de choke dichtgetrokken. Deze methode werkte prima bij mijn motorfietsen.
Toen ik zijn pyjama had verwijderd, de buitenslaper staat onder een hoes, zag ik dat de uitlaat wat roestvlekken vertoonde. Oeps! Waarschijnlijk is de Hanway besmet geraakt door het Fiat Ducato roestvirus. Haha! Maakt niet uit, want ik heb weer iets om op mijn te-doen-lijstje te schrijven.

roest op de pijp

Eenmaal weer in de frisse buitenlucht startte de Hanway alsof ie net gedraaid had! Mooi hè? Ik heb vorig jaar zelf maar de carburateur afgesteld en zie : hij doet het nog steeds prima. Ik moest gelijk de choke weer uitschakelen, want het blokje klom vrij snel hoog in de toeren. Ik heb hem eerst wat warm laten draaien in stationaire toestand. Daarna ben ik rustig gaan rijden, totdat ik ongeveer 700 meter verderop op het fietspad in het buitengebied was. Daar ging het volgas richting de bouwmarkt. Het blokje liep als een zonnetje. Onderweg heb ik wat met het gashendel en de versnellingen gespeeld, om hem echt helemaal wakker te krijgen.

choke dicht

Ook na het bezoek aan de bouwmarkt startte de Hanway probleemloos. Het rijden gaf ondanks de lage buitentemperatuur natuurlijk weer de nodige kick.

Een oproepje mbt dystrofie

Ik had al een tijdje niets vernomen van een fan / lezer / co-auteur van dit blog. Maar vanmorgen las ik een reactie. Met name het eerste deel vind ik dermate belangrijk, dat ik er een berichtje van gemaakt heb. Het betreft het volgende :

Dag Willem,

Na een lange 'radiostilte' mijnerzijds volgt hier eindelijk weer eens een reactie op een van jouw dagelijkse stukjes op dit weblog. De reden tot mijn 'afwezigheid' heeft alles te maken met hetgeen ik schreef omstreeks Kerst 2014. Nét toen mijn rechterhand na 3 jaar weer een beetje bruikbaar was ontstond, door een knullig voorval, hetzelfde ongemak aan mijn linkerhand; dystrofie. Van deze ziekte weet men nog zó weinig dat totale genezing ervan nog niet mogelijk is. Na allerlei probeersels, waaronder o.a. TENS-therapie (stroomstootjes), zonder resultaat, rest pijnbestrijding en doorlopende fysio-therapie. Lezers van dit blog, met eenzelfde probleem, die baat hebben bij een of andere onbekende behandeling, zou ik willen vragen; geef het s.v.p. door. Ondanks alles kan ik met mijn vingertoppen inmiddels weer aardig 'uit de voeten' zogezegd.

Fan-tilator.

Beste Fan-tilator,

Hoera, eindelijk weer een berichtje. Ik begrijp dat je een moeilijke periode achter de rug hebt. Op de eerste plaats wens ik je beterschap toe met het verdere herstel. Ik hoop dat er lezers zijn, die zullen reageren. Ik zou zeggen doe rustig aan.

Groet,

Willem

Bus wassen

Vanmiddag ben ik naar de wasstraat gereden. De camper kan niet door de wasstraat. De straat kent een doorrijhoogte van slechts 2,20 meter. De bus heeft minstens 2,60 cm nodig. Dus is het wassen van dat grote koekblik handwerk. Er was een tijd waarin men onderscheid maakte tussen hand- en machinaal werk. Het eerste was duur, omdat er veel tijd en mankracht in ging zitten. Toen ik zelf met mijn handen aan de slag moest, merkte ik het tegendeel. Het handwerk wordt slecht betaald. Het is vaak vuil, vies en eentonig werk. Andersom kwam ik erachter, dat hoe lager het loon was men er ook veel harder voor moest werken. In een aantal van die minimumloonomgevingen was de sfeer alles behalve plezierig.
Er zijn diverse wasprogramma's op de automaat vermeld. Zodra ik een keus gemaakt heb door middel van een druk op een knop, gaan lampjes zenuwachtig knipperen. Ik maak me daar niet druk over, want ik doe toch wel mijn ding. En op mijn manier en in mijn eigen tempo. Dat ging niet toen ik voor minimumloon aan het werk was. Toen werd ik opgejaagd. Ik moest binnen een bepaalde tijd een zekere productie leveren. Zweten, hijgen, puffen en buffelen en dat voor netto 7,10 euro per uur. Voor dat tarief heb ik ook een brandende zon, regen, hagel, wind en vorst getrotseerd om binnen een bepaalde tijd een kist vol appels of peren geplukt te krijgen. Daarom heb ik te doen met de Poolse en Roemeense landarbeiders. Ook al is die 7 euro per uur voor hen wel een hoog uurloon.
De wagen zat trouwens flink onder de modder. De landweg naar en van de boerderij waar wij een aanhanger huren was gisteren flink met modder bezaaid. Men was ergens bezig met een bouwproject. We boften nog dat het ietwat regende. Het was een waar modderbad geworden.
Het rechter achterlicht is trouwens nog steeds droog van binnen. Ik heb er met de hogedrukspuit al een paar keer op gespoten. Ook de regenbuien van afgelopen dagen heeft de lamp doorstaan.

Joint venture

Iemand van mijn leeftijd, een nog bijna jonge man dus, vroeg zich af wat hem bezielde om zijn Honda motorfiets zo toe te takelen. Het ging om een akkefietje uit de jaren 60. Ik zag die lelijk opgetuigde Honda en wist meteen wat er toen aan de hand was. De foto van zijn Jap van toen is een obsessie voor hem geworden. Dus reageerde direct om hem uit zijn inmiddels zeer bedenkelijk geworden psychische toestand te halen. Ik schreef hem dat ie met aan grote zekerheid grenzende waarschijnlijkheid eerst een joint had opgestoken alvorens aan zijn motorfiets te zijn gaan werken. Want zo ging dat in die tijd vaak en dan ontstaan zweverige ideeën, zoals de aanpassingen op zijn Honda.

Gek nieuws

Vanmorgen hoorde ik dat het aantal faillissementen afgenomen is. Goed nieuws? Zo'n bericht vergelijk ik met een lekke band. Dat is eerst slecht nieuws. Dat nieuws blijft slecht, want er loopt nog steeds veel lucht uit die band. Maar uiteindelijk is er goed nieuws : er stroomt steeds minder lucht uit de band weg. En dan stopt het. Hoera! Of eh.... moeten we het gewoon over een band die lek is praten? De slechte economische situatie heeft geleid tot een flinke kaalslag in het bedrijfsleven. En ja, dat wordt minder. Uiteindelijk blijven de slimmere en sterkere over. De grote boosdoener is de belastingdruk, die de kosten omhoog jaagt. . De belastingdruk is de afgelopen decennia flink toegenomen en groeit nog steeds. "Het gaat goed met het geld de economie!", roept de VVD. Nu de rest nog.
De nieuwe Amerikaanse ambassadeur heet Peter Hoekstra. Peter is hier geboren, maar op zeer jonge leeftijd met zijn ouders de Oceaan overgestoken. Hoekstra heeft in het recent verleden wat vreemde uitspraken gedaan. In de geest van de klok horen luiden. Ik neem het de man niet kwalijk. Hij is een Amerikaan. De meeste Amerikanen weten niet zoveel van de rest van de wereld. En helemaal weinig tot niet over ons landje. Logisch toch? Dat heeft ook te maken met het onderwijs daar. Hoekstra beweerde namelijk dat hier een politicus in brand is gestoken en dat het hier een chaos is. Ergens klopt het allemaal wel hoor. Hij zal gehoord hebben van de autobranden in Rucphen en Haarlem, waar voertuigen van burgemeesters doelwit waren.
De moord op Pim Fortuyn en Theo van Gogh zullen ook een rol spelen in zijn uitspraken. De chaos klopt ook wel, maar zal nooit worden toegegeven. Ik heb het over de zorgsector, de afhandeling van de aardbevingen in Groningen, de manier waarop vreemden zich hier mogen misdragen en daarvoor ook nog geld krijgen en dat onderlinge kinnesinne en eigen politieke loopbaan belangrijker zijn dan goede politiek bedrijven ten faveure van 's lands bewoners. Over de spoorwegen, de files, de hoeveelheid zwerfvuil enz. heb ik het maar niet. Hoekstra heeft ze gewoon niet allemaal op een rijtje. Tja, gek-nieuws. 't Is weer eens wat anders dan  nep-nieuws. Het blijft puzzelen.

Uitspraken Aboutaleb

De PvdA-burgemeester van Rotterdam, Aboutaleb, heeft in het recent verleden een paar opvallende uitspraken gedaan. Anderen vinden ze schokkend, weer anderen gewoon of juist bevestigend.
Er wordt nu allerlei uitleg gegeven aan zijn uitspraken. Aboutaleb bedoelde het zus of zo enz. De burgemeester zei namelijk, dat ook hij een beetje jihadist is en ook een beetje salafist. Ik dacht gelijk aan iemand die zei, dat ze een beetje zwanger was.
De woorden jihadist en salafist hebben voor mij en anderen een behoorlijk negatieve lading, omdat ze verbonden zijn met terreur, oorlog en discriminatie met als bron / basis het islamitisch geloof.
Mij maakt het niets uit wat ermee bedoeld werd of in welke context Aboutaleb die woorden gebruikt heeft. Ik zie slechts één overeenkomst : ze zijn gebaseerd op de Koran. En helaas heeft deze Koran net als onze Bijbel veel gelovigen die te vuur en te zwaard niet alleen het geloof verdedigen, maar het ook anderen willen opleggen. Desnoods met harde hand.
Wanneer een islamitische partij in ons land de verkiezingen wint en de grootste partij zijn, zal er een eind komen aan de scheiding tussen Staat en Kerk / geloof. Dan zullen christenen in de kelder van hun huis stiekem hun geloof belijden en worden kerken en synagogen gesloopt. Er zijn goedgelovigen, die denken dat er ook een milde vorm van de islam bestaat. Ik ben niet zo goedgelovig. Ik wantrouw de islamieten. Waarom? Zelfs hier in Nederland durven zij geen stelling te nemen tegen terreur en oorlog veroorzaakt door hun geloofsgenoten. Want wie weet, worden ze zelf hard aangepakt door hun eigen gelovigen. De angst regeert. Helaas.

Een witte vlek?

Laatst had ik het over mijn herinneringen. Over het algemeen weet ik me veel te herinneren. Maar afgelopen dagen was dat anders. Een witte vlek in mijn geheugen, of...?
Onlangs werd ik geconfronteerd met een gebeurtenis uit begin jaren 70. Ik was nog in militaire dienst. De meneer die mij benaderde vroeg mij of ik me hem en nog iemand anders herinnerde. Hij sprak over een ontmoeting in een café naast een pizzeria in Zuidlaren. Zijn verhaal zei mij totaal niets, afgezien dat ik in die periode in Zuidlaren was gelegerd. In dat jaar waren we veel weg van de kazerne en waren vaak op oefening in het voormalig West Duitsland. Meneer heeft een zeer bijzondere, naar later blijkt een Italiaanse, naam. Dat maakt de kwestie nog vreemder. Want zo'n naam zou ik me zeker herinnerd hebben.
Ik zou volgens hem in die tijd ook verkering gehad hebben met iemand, een meisje uiteraard, uit Hoogezand-Sappemeer. Dat zei mij ook helemaal niets. Ook haar naam niet. Ik heb in die tijd nooit echt verkering gehad, volgens mij. Anderen wel met mij. Haha! Ik zat vastgebakken aan mijn geweer en correspondeerde met Olga in die tijd. Maar toen kwam hij met een foto van mij, die hij aantrof in een oud fotoalbum! De foto is wel weer van een paar jaar later. Ik snap er echt helemaal niets van. En dat terwijl ik toch een vrij goed geheugen had, zeker in die jaren. Ik heb meneer wat vragen gesteld en ik hoop dat de antwoorden mijn geheugen wat zullen opschudden. Ik ben toch wel wat nieuwsgierig geworden.