Door Max von Kreyfelt
Er zijn vakgebieden die verdwijnen omdat ze overbodig zijn. Palingvlechten. Vlaggenkunde. De leer van het typemachinelint. En dan is er polemologie. De wetenschap van de oorlog. Niet om hem te winnen. Niet om hem te verkopen. Maar om hem te begrijpen. En precies dát bleek een probleem.
Want oorlog willen begrijpen, is oorlog willen ontrafelen. Onschadelijk maken. Doorzien. En dat is niet de bedoeling. Niet in een wereld waarin oorlog een verdienmodel is, een morele troefkaart, een noodzakelijke afleiding voor binnenlandse implosie. Polemologie stelt vragen die niemand in Brussel, Washington of Davos gesteld wil zien. Waarom voeren we deze oorlog? Wie verdient eraan?
Welke mythes houden hem gaande?
Dat soort vragen zijn niet welkom in beleidsnotities. Ze passen niet in het script. Daarom werd polemologie gesloopt, niet met geweld, maar met bureaucratie. Eerst hernoemd tot “conflictstudies”. Toen verdund tot “veiligheidskunde”. Tot er niets overbleef dan een PowerPoint over risicoprofielen en best practices voor regime change.
De oorlog zelf bleef. Alleen de studie ervan verdween.
Of beter gezegd: ze werd gecorrigeerd. Gemanaged. Vernieuwd in het licht van trans-Atlantische belangen. Want wat is een oorlog zonder een goed narratief? Zonder “de juiste kant van de geschiedenis”? Zonder academici die klaarstaan met morele argumenten voor het volgende dronebombardement?
Polemologie keek vroeger naar oorlog als een systeemziekte. Nu zien we oorlog als therapie. Tegen terrorisme. Tegen autocratie. Tegen desinformatie. Een preventieve zelfreiniging van de vrije wereld. En wie dat betwijfelt, is niet kritisch, maar verdacht.
Dat is waarom polemologie is verdwenen. Niet omdat ze irrelevant was. Maar omdat ze te relevant was. Omdat ze teveel blootlegde. En niets is gevaarlijker dan een wetenschap die oorlog niet bewondert, maar doorgrondt.