Als mensen geen begrip tonen voor mijn beperkingen, dan vind ik dat niet erg. Ik denk dan eerder, dat ze blij mogen zijn en hoop dat ze dat zullen blijven. Want ze zijn gevrijwaard gebleven van de ellende die ik meegemaakt heb. Ik herken mensen, die dat wel hebben meegemaakt en andersom. Tussen ons is een half woord dan genoeg. Als iemand het probeert te verbergen prik ik er soms met een luchtige opmerking doorheen. Om te laten merken dat ik door hem of haar heen kijk.
Ik loop niet te koop met mijnbeperkingen. Het komt af en toe ter sprake als ik om een klus gevraagd word. Dan leiden mijn voorwaarden, waaronder ik de klus zou willen doen, soms tot vragen. Niet altijd en dat hoeft ook niet. Ik doe het toch op mijn manier.