Bij een buurtbewoonster heb ik vorig jaar een grendel van een tuindeur wat verplaatst. De schuif viel niet meer in de vangbeugel. Het is een houten tuindeur waarvan het hout op het weer reageert. De slotvanger, een beugel met ronde vorm, luister erg nauw met de ronde schuif. Een millimeter verschuiving ten opzichte van elkaar en het slot sluit niet meer. Met gevolg dat mevrouw moet duwen, trekken of tillen om de grendel te kunnen sluiten. Ik heb gevraagd of ze misschien een wat grotere beugel als slotvanger wil. Dan is er voldoende ruimte om ondanks het werken van het hout de tuindeur te kunnen afsluiten. Ze vond het een goed idee.
Toen onze zoon ging verhuizen zag ik dat hij nog bepaalde 'ijzerwaren' nodig had. Ik ben toen thuis in een verzamelbak met dat soort materialen gaan graven. Ik kwam toen ook een handgreepje tegen. Dat greepje herinnerde me aan de grendel van de tuindeur van de buurtbewoonster. Ik heb dat gebruikt als slotvanger. Ze hoeft nu niet meer moeilijk te doen om het slot te gebruiken. Want het openmaken vergde ook weer kracht.
Ze vroeg wat ik van haar kreeg. Niets dus. Toen ik vertelde over mijn verzamelbak, zei ze dat haar man ook zo'n bak had met allerlei.....(ze aarzelde even). Ik vulde haar aan door lachend te zeggen 'rommel'. Ze moest er ook om lachen. "Voor mij was het inderdaad allemaal rommel!", reageerde ze. Ik zei dat die gekke mannen dat allemaal bewaren onder het mom van 'je weet maar nooit!' Maar als je het toch weggooit dan denk je als klusser na korte tijd : "had ik het nu maar bewaard." Want dan heb je het plots wel nodig. Zo gaat dat.
