Dat doen wij niet

We geven niets aan collectanten. Het betreft telkens weer doelen, waarvan wij vinden dat ze onder de verantwoordelijkheid van de overheid vallen. Aan die overheid geven wij gedwongen al te veel geld. Als de overheid liever dat geld weggeeft aan buitenlanders, wapentuig en hun stokpaardjes dan aan gezondheidskwesties is dat al erg genoeg. Dus onze weigering is een principe kwestie. We geven ook geen benzinegeld aan een verslaafde. Want die koopt er zeker weten geen benzine voor.
Gisteren kreeg ik een brief van het Leger de Heils. Er zat een boekje met Kerstliedjes in. In het begeleidend schrijven las ik een mooi verhaal over het Leger met het verzoek om een financiële bijdrage. Eerlijk gezegd was ik al warm gelopen. Ik geef wel aan het LdH. Maar aan de achterkant las ik pas, dat mijn bijdrage bestemd is voor..... Oekraïense vluchtelingen. Dat doen wij dus niet. Mijn enthousiasme doofde als een brandende lucifer waar een kuub water overheen gegooid werd. Die Oekraïense mensen krijgen al zoveel van ons. En ze hoeven niets terug te betalen. Ze krijgen ook een voorkeursbehandeling, wat inhoudt dat andere nieuwkomers gediscrimineerd worden. Dus het LdH krijgt dit keer niets van mij. Het geld gaat maar weer naar Max Maakt Mogelijk.
Laatst zag ik een internaat in Nepal. Daar werden kinderen opgevangen die geen ouders hebben. Ze kregen daar niet alleen onderdak en eten, maar ook onderwijs. Zo'n initiatief zou ik ook financieel steunen. Het gaat mij niet alleen om de doelen, maar vooral ook om een periodieke terugkoppeling in de zin van : dit hebben wij gedaan dankzij o.a. uw bijdrage.