Een paar keer ben ik voor brutale aap uitgemaakt. Ik had daar geen moeite mee en heb die uitspraak ook niet uit z'n gangbare betekenis gehaald om hem als discriminerend of zelfs racistisch te betitelen en/of te ervaren. Nee, ik was inderdaad voor de anderen soms een brutale aap.
Zo merkte ik tijdens een wat heftig gesprek droogjes op : "Er staan 14 auto's op de parkeer plaats." De aanwezigen keken mij verbaasd aan en mijn leidinggevende vroeg aan mij waarop dat sloeg. Ik zei toen, dat ik net als hij ook iets wilde zeggen wat nergens op sloeg. Zonder enig weerwoord ging het gesprek toen verder. Maar de sfeer bleef gespannen. Na afloop vond een medewerker mij een brutale aap. Maar hij zei dat wel lachend.
Toen een directeur van een multinational een paar van zijn managers wilde ontslaan wegens niet goed functioneren, zei ik hem dat ze dat al die tijd van hem zo mochten werken. Tot mijn aangename verrassing lachte de directeur om mijn 'brutale' opmerking. "Leuk om een keer tegengas te krijgen", zei ie toen en gaf mij gelijk. Voor hem was ik geen brutale aap, voor de rest van de aanwezigen wel.
Ik heb een keer een leidinggevende gevraagd, wanneer hij van plan was te beginnen met het managen van de afdeling. Hij was voor deze baan in de IT verkoper bij Hij, een kledingwinkel. Op de afdeling was het een ware chaos. Tegen een buitenlandse automobilist heb ik een keer geroepen : "Je zit niet op een kameel!" Toen iemand nogal opschepte over zijn opleiding om anderen te kleineren, zei ik dat zijn diploma mij niets zei. "Misschien heb je tijdens het examen afgekeken", zei ik toen.
Ik heb vaker last van die brutale buien. Ze ontstaan meestal vanuit een zekere verontwaardiging. Ik heb daar als kind ook soms klappen voor gekregen. Toen werd ik ook al brutaal gevonden. Ik vond veel dingen die volwassenen wel mochten en kinderen niet, raar. Oneerlijk eigenlijk. Maar ja, die klappen hebben niet zoveel invloed op mij gehad. Ja, ik ben dus een brutale aap. En dat is wat anders dan een brutale bruine of zwarte aap.