Werken bij KSI / Centric

Eind 2000 zat ik na een open sollicitatie op het kantoor van KSI Almere aan de Gooisekant. Directeur Peter, een aimabele man, was het opgevallen dat mijn CV sterk overeenkwam met die van hem. Hij wilde mij graag in dienst nemen met de bedoeling dat ik vestigingsmanager van het filiaal in Grou zou worden. Eerlijk gezegd vond ik dat ik daar nog niet aan toe was, vanwege recente nare gebeurtenissen bij o.a. de situatie bij Syntegra (mijn vorige werkgever) en de winkel en de ziekte van mijn broer.
Tijdens mijn proeftijd traden wat veranderingen op. De vestiging in Grou zou geen manager krijgen. Wel iemand die de medewerkers daar zou begeleiden. Mijn functie werd toen (weer) people-manager ook wel field-manager genoemd.
Een paar maanden later werd het bedrijf  KSI opgekocht door Centric. De nieuwe eigenaar, Gerard Sanderink, wilde de vestiging in Grou sluiten. Daar waren velen niet blij mee. De plannen van Centric waren omhuld in een waas van geheimzinnigheid. Er ontstond vrij snel een zeer onplezierige sfeer.
Al snel werden de medewerkers van Grou overgeheveld naar het Centric kantoor in Groningen. Ook de vestiging in Almere werd gesloten. Ik kwam in de zomer terug van een vakantie, toen een aantal verhuiswagens de ingang van het pand in Almere blokkeerden. Ik werd begroet door een collega, die riep : "Hé Willem, wat doe jij hier? We zitten nu in IJsselstein!" De Almeerders moesten naar IJsselstein, waar het hoofdkantoor van KSI zich bevond. Hoewel ik daar ernstige bezwaren tegen had, ging ook ik naar IJsselstein. Later werden we naar het Centric kantoor in Nieuwegein overgebracht. Tussentijds werd ook KSI personeel groepsgewijs ontslagen. Ik zag mijn groep medewerkers snel slinken van ruim 50 naar 11 mensen. Al met al was het een erg onrustige periode, waarin meneer Sanderink met personeel omging alsof het overbodig meubilair of kantoorbenodigdheden betrof. Tijdens een bijeenkomst waagde hij te zeggen, dat ie niets met ons privé leven te maken wilde hebben. Zieken of problemen thuis vormden geen reden om vrij te nemen, was zijn botte mening. De people-managers moesten wekelijks lijstjes maken met namen van medewerkers die ontslagen moesten worden. Veel KSI medewerkers verwierpen de werkwijze van Sanderink, die erop uit was om KSI failliet te laten verklaren. Het ging Sanderink louter om geld en de KSI klanten. We waren al snel bekend met zijn brute werkwijze. Sanderink kwam ons erg asociaal over. Hij wilde het grootste ICT bedrijf van ons land worden, door het opkopen van andere bedrijven. Daartoe stroopte hij met een zak geld het land af. Ik heb daar nooit in geloofd. Autonome groei door een aantrekkelijk werkklimaat, zoals wijlen Eckart Wintzen dat voorstond, sprak mij meer aan. Niemand is immers te koop. Dacht ik.
In 2002 besloot ik de eer aan mezelf te houden. Van het KSI was nog weinig over. Mij wachtte gezien mijn functie en het zeer klein aantal medewerkers immers ook ontslag. Ik besloot (mede op medisch advies) een andere, rustiger werkomgeving te gaan zoeken. Dat lukte.