Ont- en opgelucht

Vandaag nam ik me voor enkel met de remmen van de bus aan de slag te zullen gaan. Dus een dagje zonder oud ijzer.
Mijn laatste activiteit betrof het bijvullen van het remsysteem. Vanmorgen controleerde ik het hele systeem nogmaals. Zo'n remsysteem is van levensbelang, vandaar. De boel was nog potdicht, nergens een druppel of lekkage. Mooi! Daarna ben ik begonnen met het ontluchten. Eerder had ik alle nippels al los- en weer vastgedraaid. Dus daar kan ik ook geen problemen van verwachten.

Omdat ik alleen was heb ik het ontluchten op een andere manier gedaan. De gangbare is zo'n klusje met z'n tweeën te doen. Een persoon bedient het rempedaal, terwijl de ander de nippen opent en sluit. Maar gelukkig kan het ook als je alleen bent.
Ik heb een lege, schone fles wat gevuld met remolie. In de dop heb ik een gat geboord, zodat daar een slangetje (van een gesloopte cv ketel!) doorheen kan tot op de bodem. Het slangetje past qua diameter mooi strak over de nippel. Vervolgens draaide ik de nippel los. Zodra er wat remolie uitstroomde, heb ik het slangetje geplaatst. Daarna heb ik in de cabine het rempedaal een paar keer ingetrapt. Zaak is geregeld te kijken of het slangetje helemaal gevuld is door remolie uit de leiding. Er mogen geen luchtbelletjes meer te zien zijn. Ik moest natuurlijk ook het peil in het reservoir in de smiezen houden, om te voorkomen dat ik weer lucht in de leiding zou pompen. Ik ben met de beide achterwielen begonnen en daarna de voorwielen. Ik lette ook op de nieuwe aansluitingen van de remleiding. Ook die bleven mooi droog.
Na deze klus heb ik wat proefgereden en een paar keer flink geremd. Na de laatste remproef begon het pedaal ietwat sponzig aan te voelen. Of is het verbeelding? Er zit dus nog ergens misschien wat lucht in. Dat ga ik morgen controleren door nogmaals te ontluchten. So far so good. Omdat de wielen er toch af moesten, heb ik de naafkappen en bouten maar weer gespoten. Het oog wil immers ook wat.

Een stagiair

een rechte knelkoppeling

Tijdens mijn projecten heb ik geregeld stagiairs ingezet. Na het nodige voorwerk kwamen vaak activiteiten tevoorschijn, die ik bij onderwijsinstellingen aanmeldde. Zo liet ik door stagiaires o.a. de Administratieve Organisatie of delen ervan (opnieuw) beschrijven, een logistiek concept ontwikkelen, handleidingen schrijven, een presentatie van de afdeling ICT ontwikkelen, financiële modellen ontwerpen enz. Ze waren stuk voor stuk blij met zo'n afgebakende opdracht. In sommige gevallen betrof het afstudeeropdrachten.
Vorige week kwam ik in een bouwmarkt alhier ook een stagiair tegen. Een jongeman die wat schuchter door de winkel liep. Ik vroeg hem naar een bepaalde knelkoppeling. Aan zijn gezicht zag ik dat hij niet wist wat ik bedoelde. Ik refereerde toen maar aan de gangbare koppelingen voor waterleidingen. Maar weer bleef het stil. Ik zei : "Kom maar mee." Samen liepen we naar de stelling waar die koppelingen lagen. Ik pakte er een uit de bak en zei : "Zoiets, maar dan voor 6 mm leidingen.
Hij nam de koppeling aan en zei dat ie het even aan de baas ging vragen. Helaas waren ze daar niet te koop. En wat nou het leuke was? De stagiar bedankt mij voor de uitleg.

Koninklijk besluit

Ons Koninklijk Huis heeft de afgelopen jaren een aantal schilderijen in de verkoop gezet. Ik ben het met de critici eens, dat die werken aan musea in ons land aangeboden hadden moeten worden. Ik bedoel, ze zijn toch allemaal van belastinggeld betaald? Afgezien daarvan vind ik het een onfatsoenlijke actie. Maar het past wel in de hedendaagse ikke-cultuur.
Als ik het dan toch over ons Koninklijk Huis heb, men gaat paleis Het Loo verbouwen voor 123 miljoen euro. Als ik dat bedrag had mogen besteden, dan had ik het in een ander huis geïnvesteerd : een ziekenhuis in Flevoland.
De verkoop en de verbouwing zijn mij net zo vreemd als de verkoop van het medicijn tegen kanker, dat zes keer duurder aangeboden wordt. Ik zou de verantwoordelijke weleens aan het ziekbed van een kankerpatiënt willen zien staan en hem de patiënt laten vertellen waarom hij geen medicijn krijgt en dus geen kans op genezing. Het is toch om te janken?

Hot pants en wide pipes

Sally Carr in haar hotpants. Begin jaren 70. En wij in onze wide pipes jeans, die (naar zeggen) gebaseerd waren op de broeken van de Amerikaanse Marine. Als we op werk over Sally Carr spraken of Soley Soley zongen reageerden onze vrouwelijke collega's tamelijk jaloers. Haha!

Kinderlijk gedrag

Vanmorgen ben ik weer, al weer?, ja al weer naar de loods gegaan. Daar was ik van plan de remmen van de Ducato te ontluchten. Ik heb de bus wat naar voren geduwd, maar toen zodoende de oud ijzer hoek tevoorschijn kwam besloot ik toch maar eerst die te gaan opruimen. Vooraf heb ik eerst de acculader aan het werk gezet. De Duc staat immers al ruim een maand stil. Terwijl de accu opgeladen werd, ben ik weer metaal gaan scheiden.
De nieuwe werkbank en stevige bankschroef bevallen prima. Tijdens de lunchpauze ben ik achter een pc gekropen. Ik moest tijdens het demonteren (niet dementeren hoor) telkens weer denken aan het kinderlijk gedrag van volwassenen. Ik werd er alsmaar leergieriger door. Te vaak wil ik weten waarom mensen zich op een bepaalde manier manifesteren. Niet alleen op de tv, ook tijdens mijn loopbaan en zelfs in mijn eigen omgeving kom ik dat gedrag tegen. Waarom doen mensen zo? Dus ik besloot even Google aan het werk te zetten. Ik kwam vrij snel op een website terecht. Toen ik de tekst aan het lezen was, zag ik pardoes bepaalde 'volwassen' mensen in mijn gedacht opdoemen. Ze werden haast letterlijk beschreven. Alleen hun namen ontbraken nog. Helaas doen de meesten niet aan zelfreflectie anders zouden ze dit zeker willen lezen.

Seven years switch

Gisteravond keek ik mee naar een programma over stellen met relatieproblemen. Eerlijk gezegd keek ik meer naar de beelden van de omgeving, waarin het programma opgenomen is : Curaçao. Toch ontkwam ik er niet aan met de inhoud van het programma geconfronteerd te worden.
Eerlijk gezegd schrok ik erg van een vrouw in het geel, die om elk wisje wasje een huilbui kreeg. Ik zat zelfs te wachten op het moment waarop ze over de grond zou gaan liggen rollen en schreeuwen. Erg hoor. Het kwam mij over dat ze helemaal niet gewend was te incasseren en altijd haar zin heeft gekregen. Of zit daar iets anders achter? Ze reageerde telkens weer als een kind. Alsof ze in haar ontwikkeling is blijven stilstaan in haar tienertijd. Ik zag ook een stel waarvan hij erg dominant overkomt, terwijl zij juist heel timide is. Van een ander stel wil de man naar Australië emigreren, maar de vrouw niet. Dus beweert de man dat zijn partner zijn geluk in de weg staat. Nou, nou meneer, dat geldt dus ook andersom.
Er zijn deelnemers die wat mij betreft maar eerst flink aan zichzelf zouden moeten gaan werken en daarna hun relatie moeten gaan bekijken en pas dan besluiten of ze verder zullen gaan (samen in therapie) of niet.
Wat een toestanden. Nee, ik kijk liever naar Spoorloos. Gelukkig is er Uitzending gemist en de mogelijkheid om een reeds lopende uitzending van begin af te bekijken.

Beter een verre vriend

want mijn buren kunnen mij niet helpen. Dankzij de sociale media heb ik een goed alternatief gevonden voor een stevige, oliedichte verbinding tussen de stalen en koperen remleidingen.
In een chat vertelde een kennis mij, dat hij doordeweeks in een garage werkt. Hij deed die mededeling nadat ik hem verteld had over mijn tijdsbestedingen en het feit dat ik veel aan de camper sleutel. Toen ik hem vertelde waarmee ik op dit moment bezig ben (remleidingen) en welke problemen uitdagingen ik was tegengekomen, kwam hij met een gouden tip. Hij stuurde mij een link van een leverancier van koppelingen. In dit geval bedoeld voor 6 mm leidingen. De koppelingen komen qua uitvoering overeen met de bekende knelkoppelingen. Eerder was ik al op zoek gegaan naar dergelijke koppelingen, maar dan specifiek voor 6 mm buis. Helaas zonder resultaat, dus ik dacht dat ze niet in de markt waren. Dat is dus niet zo.
Maar goed, ik ben erg blij met de tip. Mocht de bestaande koppeling met fels gaan lekken (iets waar ik bang voor ben), dan hoef ik niet direct de hele leiding te vervangen. Ik kan dan deze speciale koppeling (voor de geïnteresseerden : Ermeto buiskoppeling recht 6L G06 LCF) inzetten. Ik hoef dan ook geen fels meer te maken.

Belangrijke momenten

Tijdens het werken in / met groepen lette ik telkens op twee voor mij zeer belangrijke momenten. Het ene moment was wanneer medewerkers mij in vertrouwen namen over privé zaken. Het andere was het moment, waarop medewerkers opmerkingen maakten in de geest van '...jij hebt ook een luizenbaan hè, Willem..'.
Het eerste moment betekende voor mij, dat ik hun vertrouwen had gewonnen / verdiend. Dat deed ik door goed naar hen te luisteren en hen te faciliteren en te doen wat ik hen beloofd heb. Ik stelde me ook op als eindverantwoordelijke. Ik heb nooit naar een medewerker gewezen als er iets fout gegaan was. Dat was immers mijn pakkie an.
Het tweede moment, 'jij hebt een luizenbaan', betekende dat alles op rolletjes verloopt. De mensen zijn druk bezig en ik doe voor hen ogenschijnlijk niets. Ik kon weliswaar veel en vaak delegeren, maar ik had mijn ogen en oren wijd openstaan (vinger aan de pols) en was vaak bezig met denkwerk voor de nabije toekomst en het voorkomen van vertragingen.
Een paar keer heb ik d.m.v. een presentatie medewerkers uitgelegd wat ik zelf doe en/of gedaan heb. Een goede voorbereiding is immers meer dan het halve werk. De keren dat ik uitleg gaf, waren alle op verzoek van nieuws- / leergierige medewerkers. Ik heb zoiets nooit ervaren als verantwoording afleggen en vond het delen van kennis en ervaring enkel leuk. Er waren ook medewerkers die van mening waren, dat ze mijn werk ook best konden doen. Die mochten tijdens mijn vakanties / afwezigheid hun kunsten vertonen. Geen van hen ambieerde daarna nog mijn baan als projectmanager. Haha!

The spaghetti boys

Zoals sommige installateurs hun werk doen, zo doet onze zoon dat dus nooit. Als hij een cv ketel vervangt voor een van een ander merk, verwijdert hij eerst bijna alle leidingen die naar of van die oude ketel liepen. Daarna begint hij met een schone lei de boel weer op te bouwen. En ja, dat gaat dermate precies, dat de leidingen waterpas gemonteerd worden.
Op de foto is te zien, dat men de oude leidingen heeft laten zitten en men daarop is gaan voortborduren. Bloemkolen noemden wij dat in ons vakgebied ICT. Gevolg is allerlei bochten en in dit geval een onbereikbaar geworden wandcontactdoos. Lekker lelijk en lekker slim. Met zo'n werkwijze is men wel weer snel vertrokken. De indruk die men achterlaat is minder.
Op de foto's is te zien dat de afvoer erg ongelukkig geplaatst is. Het koperwerk moest nu om de cv leidingen geleid worden. De beide afvoerpijpen van de cv zijn flexibel, dus het sifon had gemakkelijk links geplaatst kunnen worden. In dat geval had al het koperwerk recht naar beneden geleid kunnen worden en was de contactdoos bereikbaar gebleven. Nu is het een rommelige spaghetti bende. Zelfs ik had het netter gedaan dan deze 'professionele' spaghetti boys.

Afhaken

Het gebeurt me niet vaak, maar vanmorgen heb ik mijn fietstocht naar de loods afgebroken. Ik reed dit keer via een omweg, want ik wilde eerst op een ander adresje wat ophalen. Vooraf wierp ik nog een blik op Buienradar. We zouden hier voorlopig geen buien zien. De lucht was blauw dus ik klom op de fiets. Wat denk je? Ik was nog niet eens halverwege toen ik een flinke bui op mijn muts kreeg!
Op het tussenstation aangekomen heb ik gewacht tot het weer droog was. Toen ben ik weer gaan fietsen. Ik was net bij het gemeentehuis, toen ik weer een flinke bui te verwerken kreeg. Ik keek omhoog en zag dat het inmiddels al bijna half twaalf was. Het plan was tot een uur of een in de loods wat te doen, maar daar heb ik maar van afgezien. Ik heb rechtsomkeer gemaakt en ben teruggereden naar huis. Een regenpak zat niet in mijn fietstas, dus ik werd wat nat. Na de lunch volgt de herkansing.

Met hangende pootjes?

Wie ook wil terugkeren naar huis is een ex van iemand. Volgens hem kreeg zij zo'n 10 jaar geleden de kolder in haar kop en moest hij van haar scheiden. Vanwege de kids hielden ze contact. Zij had vrij snel een andere partner gevonden. Iemand waarvan ze beweerde dat ie beter bij haar zou passen. Maar nu heeft ze hem haar huis uitgezet. Ze had al die jaren niets gehad aan haar werkloze, bierdrinkende, getatoeëerde en van piercings voorziene huisgenoot. Nee, dan was die vorige toch wel stukken beter, schijnt ze op vleiende toon hem gezegd te hebben. Sindsdien zoekt ze nog meer toenadering. Meneer weet niet wat hij met de situatie aanmoet. Hij is sinds de scheiding alleenstaand en is erg op zijn 'vrijheden' gesteld geraakt, zei ie.
Ik ben geen relatiedeskundige dus ik haakte af. Ik kon hem slechts één advies meegeven : neem nooit een nymfomane relatietherapeut of zo.

Een vechtsport

Op Curaçao stuurde mijn vader mij en mijn broer naar de marinierskazerne Suffisant, om daar wat aan sport te gaan doen. Vooraf wisten we niet eens wat voor sport we daar zouden gaan beoefenen. Het werd daar boksen en judo. Ik weet nog steeds niet of mijn pa dat zelf zo geregeld had, of dat de gespierde sportinstructeur onze magere lijven en onze schuchterheid was opgevallen. Meppen, gooien en smijten werd het dus. Op straat in Leiderdorp had ik al leren vechten. Thuis deden wij jongens dat ook, zij het als een soort spel. Wat overigens soms uit de hand liep.
Ik mag wel zeggen dat ik na een paar lessen in boksen en judo me nog zelfverzekerder voelde dan voorheen. In het dorp had ik immers al een paar 'grote' jongens  in een gevecht ge- en verslagen. De lessen werden abrupt beëindigd. Voor mij, nadat de instructeur tijdens een partijtje sparring mij een dreun in mijn maag gaf toen we de bovendekking oefenden. Volgens hem moest ik toch ook aan de dekking er onder blijven denken.... Aan de andere kant wist die man ons zo 'vechtlustig' te krijgen met zijn opmerkingen ('niet aaien jôh!, 'ik ben je moeder niet!' en meer van die kreten) dat we hem graag tegen de vlakte wilden slaan. Haha! Daar maakte de man mooi gebruik van.
Het vechten en de sport hebben mij ook geleerd te incasseren. Een vechtsport is niet alleen uitdelen. Ik zou bepaalde volwassen mensen willen adviseren ook eens een vechtsport te gaan doen. Dan leer je op den duur in het dagelijks leven tegen een stootje te kunnen, te incasseren.

Een brevet van onvermogen

Soms hebben mensen niet in de gaten wat ze impliciet over zichzelf zeggen. Zoals ouders die zich beklagen over het gedrag van hun jonge kinderen. Of een hondeneigenaar over zijn hond. Zo hoorde ik een eigenaar zeggen dat ie vaak meegesleurd werd door zijn hond. Wat bleek? Zijn hond was een miezerig klein beetje met een strikje op de kop.
Zo'n brevet van onvermogen plakte Mark Rutte zichzelf ook op. Hij zei dat hij de raddraaiers het liefst zelf in elkaar wilde slaan. Ik vind slaan getuigen van onvermogen.
Rutte kwam volgens mij ook stiekem uit de kast. Hij zei dat ie rillingen over zijn rug kreeg, toen hij hoorde dat Van der Staaij de Nashville Verklaring had ondertekend.

Een kostbare verzameling

Een rijk leven staat voor mij gelijk aan een verzameling kostbare momenten. Er zijn veel bijzondere momenten in mijn leven tot nu toe geweest. Wat mij betreft valt daar het lezen van een boek niet onder. Zelfs niet de Bijbel. Ik kan me van geen enkel gewoon boek meer de inhoud herinneren. Zelfs niet van het boek Winnetou, opperhoofd der Apachen. Ik heb dat boek toch heel vaak gelezen. Van de Bijbel herinner ik me wel veel, maar dat heeft direct te maken met mijn christelijke opvoeding, die veel weg had van indoctrinatie. Ik doel dan met name op de benadering vanuit de kerk.
Kostbare momenten uit mijn vroege jeugd hebben te maken met complimenten en bedankjes van 'grote' mensen. Maar ook met steun van vriendjes in moeilijke periodes.
De eerste keer bij vriendjes op bezoek, was ook zo'n kostbaar moment. Het was daar zo anders dan bij ons thuis; stof tot nadenken voor Wimmie. Kostbare momenten waren ook de tranen van mijn oma en mijn moeder net als hun lach.
Het afscheid van dierbaren zit ook in die bonte verzameling net als de komst van en/of ontmoetingen met nieuwe mensen. Er zijn natuurlijk ook de bekende momenten van trouwen, op eigen benen staan, kinderen krijgen enz.
Wat mijn werk betreft waren het ook weer de complimenten van medewerkers en/of collega's en soms een directeur. Al vond ik die van de collega's zwaarder wegen.
Ik zag een jonge moeder die haar kind iets kostbaars bijbracht. Haar 7 jarige zoon moest iets wat hem heel dierbaar was afstaan aan de natuur. Als blijk van dank en de bereidheid (terug) te geven. Hij moest ook een vis vangen om zijn familie te voeden. Mooie rituelen op weg naar volwassenheid. Ik moest toen aan mijn ouders denken. Zij hebben mij dat ook geleerd, zij het op een andere manier; geven, delen en zorgen voor. Als ik met die ervaring om me heen kijk, dan valt het mij op, dat armen heel gemakkelijk geven, delen en zorgen voor. Ik vind het heel gewoon rekening te moeten houden met anderen. Misschien schrok ik daarom zo, toen ik een superrijk iemand hoorde zeggen : "Ik wist niet meer wat ik met al dat geld moest doen, dus heb ik deze auto maar gekocht." Weer een auto voor zijn kostbare verzameling.

Van der Staaij geen haatprediker

In Gorkum was wat drukte en onrust bij een kerk vanwege de mogelijke komst van Van der Staaij. V.d. S. is immers een van de ondertekenaars van de Nashville Verklaring. V.d. S. schijnt een zeer hooggeplaatst persoon te zijn. Een soort handlanger van God. Anders zou men niet zo zwaar tillen aan zijn handtekening. Of is het weer gewoon het bekende gejammer? De politie was in Gorkum aanwezig om eventueel in te grijpen. Maar V.d. S. kwam niet opdagen.
Wat een selectieve druktemakerij, zeg. Als er een haatprediker komt (doen ergere uitspraken, ook over homo's), ziet men niemand protesteren bij de betreffende moskee. Helaas is V.d. S. geen haatprediker. Dan was het gewoon stil geweest en had ook Rutte zijn mond gehouden. En dan opeens al die regenboogvlaggen, wat een idioterie. Ik zie nergens de vaderlandse driekleur massaal uitgestoken als er weer zo'n haatprediker komt.