Gisteren hebben we na het vertrek van het bezoek even op Saar gepast. Ze is een nog jonge blonde labrador. van een van onze kinderen. Ze was alleen thuis en moest uitgelaten worden.
Ze lag na aankomst in haar zeer ruime bench. Toen ze daar uit mocht, gedroeg ze zich erg enthousiast. Logisch, maar daar reageerden wij dus niet op. We negeerden haar compleet. Haar enthousiasme daalde zodoende vrij snel tot het niveau van normaal gedrag.
Toen we haar wilden aanlijnen om een wandeling te maken, viel het op dat ze telkens naar onze handen en jaszakken sprong. Ze gaf daarmee te kennen geregeld koekjes te krijgen als beloning of lokmiddel(?) of zo. Maar daar doen wij niet aan. Ze moet gewoon doen en luisteren. Ook buiten vroeg ze geregeld om een koekje. Omdat we daar afwijzend op reageerden, hield ze daarmee op. In het begin had ze de neiging om voorop te gaan lopen. Maar weer had ze pech, want ook daar doen wij niet aan. Wij bepalen de route en de hond loopt naast of achter ons.
Ondanks dat alles merkten we dat ze een snelle leerling is. Gewoon luisteren en doen wat er verlangd wordt. Klaar. Geen koekjes maar een enkel "Goed zo". Ze is nog jong en kan nog gemakkelijk naar de hand gezet worden. Weer thuis gedroeg ze zich rustig.
Toen ik daar vanmorgen weer binnenkwam gedroeg ze zich ook weer rustig. Ik negeerde haar. Ze begint mij te kennen. Tijdens de koffie ging ze voor me liggen met haar kop op mijn voeten. Ze had een poot over een van mijn voeten gelegd. Ja, ja, Saar leert snel.