We zijn al heel wat gewend. Om die reden maken we ons niet druk om de schreeuwende ouders hier in de buurt. Ze hebben twee kinderen van 4 en 5 jaar. Het tweetal luistert voor geen meter en het gezin kan enkel met geschreeuw communiceren. Beide ouders schreeuwen tegen hen en de kids schreeuwen nog harder terug. We genieten daar stiekem van, want het is eerder lachwekkend dan ergerlijk. De eerste keer dat we een kind zo hoorden reageren op een schreeuw van zijn moeder, dachten wij, zo ouderwets als we zijn, een klap gevolgd door gejank te horen. 😂 Maar nee, moeder werd het zwijgen opgelegd! We horen dat ouders soms wel 6 keer dezelfde waarschuwing geven. Met geen enkel gevolg. Als zo'n ouder in wanhoop roept : "Hoe vaak moet ik nog zeggen dat dat niet mag?" Dan roept dat kind : "Ontelbaar keer!"
Dit soort gezinssituaties zie ik geregeld op het internet. Wat mij daarbij opvalt, is dat in de reacties vaak de kinderen aangepakt worden. Maar in wezen zijn het de ouders die de bron van hun eigen ellende en later die van de maatschappij zijn. Zij zouden in therapie moeten en een cursus Ouderschap volgen. Graag een ouderwetse cursus en niet zo'n woke.