Afstandsbediening. Daar moet ik aan denken als ik bepaalde verhalen en/of excuses hoor van oudere mensen. Zij vertellen over dingen, die zij graag zouden willen doen. Op de hamvraag 'waarom doe je dat dan niet?', volgt het bizarre antwoord : "Omdat mijn dochter (of zoon) dat niet wil." Huh? Jawel, hun kind bepaalt wat die mensen wel of niet mogen.
Ik heb het niet over zaken als een ruimtereis of bungeejumpen of zo, maar over de inrichting van hun huisje (planten, afbeeldingen enz.) en/of tuintje. Maar ook over theaterbezoek, lid worden van een wandel- of knutselclubje enz. Nee, ze moeten thuis blijven en vooral naar hun kind luisteren.
Die kinderen zijn zelf al veertigers, hebben zelf ook kinderen en wonen elders in het land. Ze komen zeer sporadisch op bezoek. Zelfs met verjaardagen laten ze het meestal afweten. Maar ze hebben wel de afstandsbediening in hun handen voor wat betreft het leven van hun ouders. Al moet ik ook zeggen, dat die ouders dat toestaan en vervolgens dagelijks klagen. Eigen schuld, dikke bult.