en zeggen wat je doet. Als ik als kind toch naar buiten mocht, dan moest ik vooraf aan mijn moeder zeggen waar ik heen ging. In andere gevallen zei ze dat ik in de straat of in de buurt moest blijven. Ik hield me daar meestal aan. Meestal, want buiten viel er zoveel te beleven en ik wilde niet buiten de groep vriendjes vallen door te zeggen : "Zo ver mag ik niet." Als ouder paste ik de regel ook toe bij onze kinderen.
Tijdens mijn loopbaan ventileerde ik geregeld deze regel bij de aftrap van een project of mijn entree als interim manager. Ik vond het belangrijk op de hoogte te zijn en te blijven en te kunnen vertrouwen op de medewerkers voor wat betreft hun doen en laten.
Er waren mensen die zich structureel niet aan deze regel wensten te houden. Daar is een spreekwoord voor; veel beloven en weinig geven..... enz. Of : belofte maakt schuld of een man een man, een woord enz. En dan zijn er nog de dubbele agenda's.
Tot op de dag van vandaag hanteer ik deze regel. Ik ben blijkbaar beroepsmatig zo gedeformeerd, dat ik zelfs meld dat ik even naar het toilet ga. Erg hè? Maar zelfs daar komt het voor dat het me toch niet lukt datgene te doen, wat ik van plan was. Haha!