Ik geef toe, dat ik het soms niet meer zag zitten. "Waar ben ik aan begonnen?", dacht ik dan. Maar na een pauze of een overnachting was ik weer vol goede moed.
De aanwijzingen van mijn co-pilot Sonja moesten ook gedoseerd plaatsvinden. Te veel informatie in één keer kon ik niet behappen. Dus werden de berichten kort gehouden : "A3 richting Neurenberg volgen!" en dus niet alle tussenstations en/of afslagen benoemen. Bij langere informatiestromen krijg ik last van een memory overflow, net als die computers in de jaren 70. Haha!
Ook bij de vrienden in Roemenië en op campings kreeg ik een overdosis aan indrukken en informatie. Dan is het fijn dat ik me toch even kon terugtrekken in de wagen. Even de rust opzoeken.Dat is lastiger wanneer je ergens bij iemand in huis logeert. Tenzij ik hen verteld heb over mijn situatie.
Louter voor het begrip hoor. Niet om daar op voorhand rekening mee te moeten houden. Ik bedoel, de wereld draait door.
Een kennis van ons gaat vaak erg vroeg naar bed. Ze heeft sinds een chirurgische ingreep last van ernstige vermoeidheidsverschijnselen. Ik begreep toen ook, waarom ze overdag weinig energie had. Als je dat niet zou weten of willen begrijpen zou je denken 'dat saaie mens wil ook nergens heen' of haar als lui omschrijven.
Het spreken in verschillende talen tegelijk ( de een spreekt wat Duits, de ander Engels en weer een ander alleen Roemeens of Hongaars) was daarom ook erg vermoeiend voor mij. Telkens weer eerst vertalen of nadenken over andere woorden enzovoort. En dan ook nog het zeer warme weer erbij.
Maar, ik heb het allemaal gedaan en zo ruim 3.500 km afgelegd. Zo is het maar net. Al deze ervaringen bieden perspectief voor nog meer trips in onbekende omgevingen. Een kwestie van over drempels heenstappen.