Een ongelukje

Zit in een klein hoekje. Terugkijkend waren er veel van dat soort hoekjes. De afgescheurde spier is er een voorbeeld van. Veroorzaak door het denken-dat-ik-fysiek-nog-alles-kan-hoekje. Op de camping sprak ik een leeftijdgenoot daarover. Ook hij heeft wat dat betreft zijn hoofd gestoten, met een gescheurde spier als gevolg (klinkt warrig).  Vorig jaar klom ik nog in een boom om voor iemand een paar takken af te zagen! Haha! Ook al ging dat probleemloos, dat kan ik voortaan beter ook laten.

Ik herinner me nog dat onze oudste twee zonen mij uitdaagden voor wedstrijdjes hardlopen. Ze waren zelf al tieners en ik op leeftijd nog geen 40. Ik ben dat soort uitdagingen niet lang aangegaan. Zo gek was ik toen al niet. Dat had niet zo zeer te maken met mijn fysieke gesteldheid, maar met mijn ego als vader. Toen ik een keer met ze voetbalde, stapte ik in een kuiltje. Ik ging door mijn enkel en viel op de grond. Reden voor beide knapen om pardoes bovenop op hun pa te springen met kreten als : "Nou hebben we je!!" Ik zat toen ergens tussen huilen en lachen in, want later bleek mijn enkelband een scheur te vertonen. Ik had erg veel moeite het duo te overtuigen van de ernst van de pijn. Een gevolg van mijn niet aflatende grappenmakerij.
Als kind heb ik een keer een betonnen bandje (stoeprand) op mijn vingers gekregen. Eigen schuld, want ik wilde dat zware ding verplaatsen. Het kostte mij drie nagels van mijn vingers. Ik ben een keer door een fietser aangereden voor ons huis. Op straat spelen was toen al gevaarlijk. De schade : Een gat in mijn hoofd. Tijdens een partijtje voetbal achter de B.G. Cortslaan hapte een tegenstander (volgens mij Robbie Lamers- zag ik later in Schoonhoven opduiken) een stuk vlees uit mijn onderbeen. Hij droeg net als ik hoge Fort schoenen met van die haakjes waar de schoenveters omheen geslagen werden. Die wond (het bot -mooi wit- van mijn scheenbeen was zichtbaar) heeft een zeer lang genezingsproces gekend. Ik brak ook een keer mijn sleutelbeen. Ik stond op het ijs, toen iemand (bewust) tegen de voet van mijn standbeen schopte. Later brak ik een vingerkootje van mijn linker hand tijdens een partijtje basketbal op school. Een paar gekneusde ribben liep ik op tijdens mijn militaire dienstplicht. Daar ging het ook mis met mijn linker knie na een val op de stormbaan. Ik was nogal fanatiek. Met sporten. Ik heb een spier in mijn kuitbeen gescheurd en in mijn arm. Dat laatste kwam doordat ik in een reflex een deksel dat van het aanrecht viel opving. En nu dus mijn zitbeen, omdat ik dus minder lenig ben dan ik dacht. Moet ik nu echt bij alles wat ik wil doen eerst wikken en wegen of het fysiek wel verantwoord is? Over twee jaar hoop ik 70 te worden. Tenzij ik uit een boom of toren gevallen ben. Of mijn parachute niet openging.