Op afstand

De tomatensoep herinnerde mij dus aan de sterfdag van mijn opa. Opa was in het ziekenhuis in Leiderdorp overleden. "Je opa was op", zei een arts later. Ik weet niet beter dan dat mijn opa heel vaak gezegd heeft dat hij de 90 wilde halen. Dat is dus uitgekomen. Ruim een maand later overleed hij. Ik ben de dag erop met mijn vader naar het mortuarium van het ziekenhuis gegaan. Mijn pa had mij gevraagd mee te gaan voor een laatste groet. Het was een vreemde gewaarwording toen ik in een kille ruimte kwam, waar een muur van grijze lades stond. Een medewerker trok een van de lades open. Daar lag mijn opa. Ik schrok van het beeld, van zijn bleke, vlekkerig gelaat.
Ik was met enige tegenzin meegegaan. Eerder had ik als 10 jarig kind het lijden van mijn oma gezien. Ik weet nog dat ze bij ons thuis, zittend bij het raam, vertelde over haar kaakprobleem. Later lag ze bij haar thuis in de huiskamer op bed, naast de deur naar de gang. In de kamer hing een nare geur. De geur van ontbinding. Ik heb een paar keer bij haar op dat bed gezeten. Niet wetend wat ik zeggen moest, tegen mijn zichtbaar lijdende oma. Later heb ik van mijn enige oma afscheid genomen in het ziekenhuis. Ze herkende mij niet meer. Ik denk dat het gebeuren meer met mij gedaan heeft dan ik toen vermoedde. Ik had en heb nog steeds erg veel moeite met zo'n soort afscheid.
Toen ik later weer in dergelijke situaties terechtkwam, besloot ik wat meer afstand te nemen van dierbaren. Helaas begrijpt niet iedereen dat. Ik zie het als een stukje zelfbescherming, om te voorkomen dat ik niet weer in een depressie beland waarin mijn dagelijks leven om zelfdestructie draait. Ik ben weer van mezelf gaan houden en wil dat blijven doen.

Sportweekend

Ik heb genoten van de MotoGp. Die tak van sport blijft mij fascineren. In San Marino regende het, wat een extra dimensie gaf aan de wedstrijden daar. Niet iedereen kwam over de finish. Niet alleen vanwege de regen, maar ook door pech. Veel respect voor de coureur die rennend naast zijn bike toch de finish haalde.
In de Bundesliga genoot ik weer van Hoffenheim, dat het rijke Bayer München met 2-0 versloeg. Knap werk!
In de samenvattingen van de wedstrijden in de Premier League zag ik het Everton van Ronald Koeman van het bezoekende Chelsea verliezen. De verdediging van Everton mag nog beter zijn best gaan doen. Het vertrek van spits Lukaku naar Man United is een forse aderlating.
Trainer De Boer verloor wederom. Zijn Crystal Palace heeft nog steeds geen punten. Zal De Boer komende week nog trainer zijn? Zoals eerder gezegd ben ik nooit onder de indruk geweest van De Boer als trainer. Er zijn meer bekende voormalige voetballers, voor wie het trainerschap te hoog gegrepen is. Daarom begrijp ik de KNVB niet, wanneer men bekende voetballers zo gemakkelijk aan een trainerslicentie wil helpen. Zelfs het bekende trio Van Basten, Gullit en Rijkaard zijn geen toptrainers geworden. De rol van Van der Sar bij Ajax is net als zijn leeftijdgenoten (o.a. Bergkamp en Overmars) erg dubieus. Een goede voetballer is nog geen goede directeur. Je mag goed zijn in je vak, maar management is iets heel anders. Daarom gaan veel zzp'ers failliet.
Ik heb vanwege mijn werk menige directie mogen adviseren. Als ik het niveau van die mannen vergelijk met dat van de voormalige voetballers, schrik ik. Vooral omdat er erg veel geld in die sport omgaat. Over geld gesproken : wel vreemd om niet te zeggen onacceptabel, dat in die miljoenenomgeving, wij als belastingbetalers moeten dokken voor politie-inzet tijdens wedstrijden. Laat de voetbalwereld met al dat geld die kosten maar zelf betalen.

Tomatensoep en opa

We hebben nogal wat tomaten liggen. Kleine en grote. De kleine komen uit eigen tuin. Of beter bak. Ze zijn niet weg te eten. Zoveel. De grote gingen op een bammetje met kaas : heerlijk! Of gebakken bij een zogenaamd besmet ei; nog lekkerder! De meeste zijn in de jus verdwenen, maar zoals gezegd, het zijn er erg veel. Want ook uit Anna Paulowna brachten we tomaten mee. De grote. Dus heb ik besloten daar soep van te maken. Tomatensoep met balletjes.
Ik herinner me nog de eerste keer dat ik tomatensoep maakte. Zelfs op de dag nauwkeurig. Ja, ja, daar gaat ie weer. Dat was namelijk toen mijn niet biologische, maar voor mij wel echte opa overleed.  Dus op 11 augustus 1973 en wel in de vroege middag. Ik kreeg plotsklaps bezoek van familie, o.a. tante Griet die net weduwe was geworden en oom Henk en tante Carla. Mijn ouders verbleven op dat moment elders. Ik twijfel of dat Haren of Stolzenau was. Hoe dan ook, ze waren er niet en ik was opeens gastheer met weinig kookervaring. En dat op een zaterdag en.... zonder geld.

Ik heb toen de voorraden in de kast onder de trap, de keuken en de koelkast bekeken en zag dat we wel wat ingrediënten hadden liggen (o.a. tomaten) voor een soepje. Voor alle zekerheid raadpleegde ik een kookboek. Ik voelde me een beetje een heks, die een brouwsel ging maken om verdriet te doen verdwijnen. Toen de soep klaar was, vond ik hem wat zurig smaken. Maar ik kreeg de geruststellende mededeling dat dat normaal was. Ik kan me niet herinneren dat ik een compliment heb gekregen voor mijn kookkunst.

Dit keer, na bijna 45 jaar, dus op herhaling. Zij het zonder verdrietige omstandigheden. Ik heb eerst wat uit gesnipperd en wat aangebakken. Daarna heb ik soepballetjes gedraaid. De tomaten heb ik ontdaan van dat groene hoedje en ze in kokend water gekieperd. Zo, dat ruimde flink op.

Vervolgens heb ik ze gezeefd met een zeef (daarom heet dat ook zo) en een pollepel waarmee ik de tomaten fijn wreef. Het nat ving ik op en heb ik in de pan teruggegooid. Samen met de uitjes, wat paprika poeder en gedroogd geknipt gras (op de potjes staat basilicum en peterselie)  en de balletjes heb ik de soep in wording aan de kook gebracht en toen een pakje basis voor tomatensoep er doorheen geroerd.

Vooraf heb ik de tekst op de verpakking doorgenomen. De hele chemische industrie kwam voorbij en 18% tomatenpoeder. Waar die poeder van gemaakt is, stond niet vermeld. Chemisch of niet, het wordt toch allemaal gekookt en ik later gecremeerd (leve het antiklontermiddel!). Dus: no problem.

Ik durf te zeggen dat de soep prima smaakte. Sonja beaamde dat later, toen we de soep met een broodje opslurpten : Heerlijk, hoor!

Een proefballonnetje

We hebben het al vaker gehad over het kunnen afsluiten van onze overkapping. Vooral in het najaar, de winter en het voorjaar zou een afsluiting door middel van een afneembare wand een oplossing kunnen zijn om nog langer van het buitenleven te kunnen genieten. Omdat we hier en daar overkappingen zagen die voorzien zijn van op maat gemaakte wanden van zeildoek, denken wij ook in die richting.
Vanmorgen kwam ik op de vliering op zolder een vergeten zijwand van een luifel van de caravan tegen. Die wand is zo goed als nieuw. Laat dat wandje nou mooi passen onder de luifel! Ik heb voor een paar roedes gezorgd, zodat we die wand konden ophangen.
We waren erg verbaasd over het effect. Er was geen windvlaag meer te voelen onder de overkapping. We konden ons opeens voorstellen hoe het in de koudere jaargetijden onder de overkapping zou zijn, met zo'n wandje en uiteraard een zonnetje. Dat wordt dus een wandje van tent-/ zeildoek. Met een raam.

Don Williams

Hij is niet meer. Sinds de jaren 70 geniet ik van zijn muziek. Ooit maakte Don Williams deel uit van een folkgroep, de Pozo-Seco Singers. Midden jaren 70 hoorde ik voor het eerst van Don Williams als soloartiest met nummers als Amanda en I recall a gipsy woman van zijn eerste lp. Pas toen kreeg ik meer aandacht voor zijn liedjes. Sindsdien luister ik geregeld naar zijn nummers.  R.I.P Don Williams.

Hup Orban!

Ik geniet stiekem van de Hongaarse politicus premier Viktor Orbán. Niet alleen vanwege zijn realisme, maar ook van de manier waarop hij de incompetente linkse meute o.l.v. EU alcoholist Juncker aanpakt. Orbán heeft gelijk als hij de EU om een bijdrage vraagt om zijn land te beschermen middels een hekwerk aan de landgrenzen. In wezen heeft het land als EU lid daar gewoon recht op. Maar die krijgt hij dus niet. Junckers weigering gaat in feite tegen de EU politiek in.
Dat Hongarije ook geen vluchtelingen wil ontvangen, verklaart Orbán ook logisch. Veel west Europese landen krijgen nu de inwoners van voormalige koloniën over zich heen. Eigen schuld. Hongarije heeft nooit een kolonie gehad. Komt bij dat het merendeel van de Hongaren achter deze politiek staat. Een democratisch besluit dus. Maar daar hebben Juncker en de zijnen maling aan. Die man is een veel groter gevaar voor de vrijheid dan Poetin. Het EU beleid krijgt steeds meer communistische trekken. Uit nijd gaat de EU nu onderzoek doen of Hongarije het EU geld op een juiste manier heeft besteed. De groenlinkse Judith Sargentini is onder het bureau van Juncker vandaan gekropen om daarvoor graag haar best te doen. Ach, het is weer eens wat anders dan een pijpbeurt om voor promotie in aanmerking te kunnen komen.

Met Emma en Luuk

Donderdagavond kwamen ze allebei voor een nachtje en dagje bij oma en opa : Emma en Luuk. Omdat de laatste zoveel lijkt op zijn vader, noem ik hem gemakshalve maar Jobbetje. Dat was ons koosnaampje van zijn vader, die de letter R nog niet kon zeggen.
Jobbetje is net als zijn vader. Niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua gedrag. Het ventje is rustig, goedlachs en huilt nauwelijks.
In het ons bekende patroon van spelen, eten en slapen doen beide kids het voorbeeldig. Jobbetje deed tussendoor zijn slaapjes zonder enig tegensputteren. Natuurlijk was het voor oma en opa even wennen, vooral omdat de kleinste bij ons op de slaapkamer sliep. Wij oudjes gaan dan toch met een oor liggen luisteren.
Ondanks zijn nog zeer jonge leeftijd trekt de kleine Luuk zichzelf al overeind of komt zelf even overeind zitten. Hij kijkt ook erg geïnteresseerd in het rond. Emma houdt haar broertje ook goed in de gaten en knuffelt hem geregeld. Soms vraagt ze om wat aandacht. Tja, we moeten nu onze aandacht verdelen over twee en dat is voor iedereen even wennen.

Wateroverlast

In een landje als het onze kan ik me goed voorstellen, dat hier soms sprake is van wateroverlast. Het is hier pompen of verzuipen. Aan de andere kant komt het mij nogal dom over, wanneer mensen tijdens de zomermaanden zich beklagen over de droogte. Het wordt dan zelfs afgeraden om de plantjes of gazons van water te voorzien of de auto te wassen! Oké, het is drinkwater. Maar hoe staat het met al dat gratis regenwater, waar we ogenschijnlijk enkel last van hebben?
Hier en daar staat de boel blank. Sommigen verwijten de lokale overheden dat ze de afwatering niet op orde hebben. Hier in het dorp staan ook plassen water te wachten op afvoer. Bepaalde afvoerputten zijn verstopt. Nu worden alle of bijna alle putten leeggezogen. Daar zullen veel putten bij zijn, waar geen actie voor nodig is. Zelfs niet preventief.
De reiniging zou een stuk effectiever kunnen zijn, indien putten die verstopt zijn gemarkeerd zouden worden. Een vlaggetje heeft geen zin. Misschien moet men een of meer mensen op een fiets een inventarisatie laten doen. Met een regenpak, een stel laarzen, pen en papier kom je een heel eind.

Het regent

Al de hele dag. Geen nood, want ook zo'n dag heeft positieve kanten. Na lange tijd heb ik weer mijn regenpak en laarzen moeten aantrekken. Mijn fraaie zuidwester kon ik niet zo vlug vinden. Dus dan maar de capuchon over de bol getrokken. Zo'n zuidwester houdt niet alleen mijn nek droog, maar ook mijn brillenglazen. Ik heb met die muts ook beter zicht naar links en rechts. Met de capuchon zie ik dan de binnenkanten.
Ik heb niet zoveel moeite met regen. Ik heb in weer en wind op de motor gereden en fruit geplukt. Dus ik ben wel wat gewend. Het regenpak kan ik na thuiskomst onder de overkapping ophangen om uit te druipen en te drogen. Zo blijft het binnen mooi droog.
Afgezien van het uitlaten van Fenna, heb ik ook nog een boodschap gedaan. In het pak en op de fiets. Het was opvallend stil in de anders zo drukke supermarkt. Heerlijk!
Een voordeel is ook dat ik met weinig moeite de resten van duizenden vliegjes van de voorruit, de zijspiegels, het front en bumpers kan verwijderen. Dus staat deze slimme oude gek in de regen vlug de boel schoon te vegen. Een karweitje van nog geen drie minuten, waar ik normaal vele malen langer mee bezig ben. Dankzij de voorwas die regen heet.
Geen Rain van Dickyey Betts, maar een ander oudje van hem :

Het ochtendritueel

Zoals zoveel mensen heb ook ik thuis een vast patroon waarmee ik de dag begin. Ik sta over het algemeen vroeg op. Als ik wakker ben, ben ik wakker. Dus voor mij niet nog een keer omdraaien of blijven liggen. Eruit, een nieuwe dag wacht!
Eerst naar de badkamer, dan de huiskamer in. Daar doe ik eerst de gordijnen open, om de dag in het huisje toe te laten. Dan zet ik de tv aan om naar het nieuws te luisteren. Luisteren, dus niet kijken, want ik sta in de keuken het ontbijt te maken. Inclusief dat voor Fenna.
Ik zet het koffieapparaat klaar, geladen met twee pads en compleet met de twee kopjes eronder, waar ik al wat suiker en (voor mij) melk in gedaan heb. Terwijl Fenna haar bak nog wat schoon likt, trek ik mijn schoenen en jas aan.
Samen gaan we beginnen aan de ochtendwandeling. Afhankelijk van de week en de dag, zet ik aan het begin van de wandeling een aantal kliko's buiten. Niet alleen die van ons, maar ook die van een paar oudere buurtgenoten doe minder valide zijn dan Fenna en ik. Als we weer thuiskomen, brandt het licht in de badkamer ten teken dat Sonja ook op is. Zodra zij de huiskamer betreedt, gaat de Senseo aan en wordt het ontbijt op de salontafel gezet. Een nieuwe dag gaat beginnen.
Meestal weet ik wat ik die dag ga doen. Of wil gaan doen. Dus vervelen doe ik me niet. Afgezien van mijn eigen plannen, staat er meestal ook wat op de dagkalender. En zoals gewoonlijk komen er ook zaken ad hoc opdoemen. Gisteren zijn we naar de opening van een kunstexpositie geweest. Die wordt gehouden in het gemeentehuis van Eemnes. De vrouw van een oud klasgenoot van mij is kunstenares. Ze exposeert daar haar prachtige beelden. Ze schildert ook, maar die kant van de expositie werd door twee anderen voor hun rekening genomen.

Melk

Aan dat woord hangen ook veel herinneringen. Het begint met de babytijd. De kleine ukken kregen melk, moedermelk. Net zoals nu kleinzoon Luuk dat krijgt. De kleine heeft zijn eerste nacht bij oma en opa achter de rug. Samen met zijn zusje Emma. Wat kan dat jochie slapen zeg. Net z'n vader. Even was Luuk wakker, omdat ie op zoek was naar zijn duim of vingertje en dan weer knorren. Bij oma en opa slapen kleinkinderen over het algemeen erg goed. Misschien omdat we beiden rust uitstralen?
Tja, melk. In mijn jeugd kwam de melkboer langs. Hij verkocht losse melk. Ik ging dan met een pannetje en wat geld naar beneden om aan de bakfiets een liter te kopen. Die hoeveelheid werd met een metalen maatbeker met een koperkleurige band vanuit een melkbus met koperen kraan getapt. Daarna goot de melkman de witte, iets schuimende inhoud in het pannetje. Na de betaling liep ik eerder te dan heel voorzichtig weer de trap op naar de keuken. Bij elke stap klotste de melk heen en weer in de pan. Soms pauzeerde ik even om de melk weer tot rust te krijgen.
"Mam! De melk kookt over!", gilde mijn broertje een keer vanuit de keuken. Hij wees daarbij zenuwachtig naar het steelpannetje op het gasfornuis, waaruit een grote witte bol omhoog kwam zetten. Mamma riep op haar beurt : "Draai het gas dan uit!" Haha! Prachtig. De geur van melk die overkookte hangt ook nog ergens in mijn hoofd. De melk werd voornamelijk gebruikt voor de pap en de koffie en soms voor de chocolademelk.
"De melk kookt over!" werd ook geroepen, wanneer een witte rand van een onderjurk of -rok onder de kleding uitstak. In diezelfde tijd speelden we geregeld op boerderijen van klasgenootjes. Bij een van hen moesten we eerst een groot glas verse melk opdrinken, voordat we mochten gaan spelen. De smaak van die verse, vette, romige melk ben ik nooit kwijtgeraakt. Wat een enorm verschil met de witte waterige substantie die in de jaren 60 op de markt kwam.

Zonde van mijn tijd

Als ik iets mankeer ga ik naar de huis- of tandarts. Daar wacht ik meestal niet te lang mee. De wachttijd is bij mij afwachten, want wie weet is het weer snel over met de pijn. Of verdwijnt het bultje net zo spontaan als het opkwam.
Ik vind het een doodzonde om gedurende langere tijd met pijn en bezorgdheid te zitten. Zonde van mijn tijd. Ik heb liever zeven goede dagen in een week, dan zes. Dus hup, de drempel over en er wat aan (laten) doen. Het leven kan immers heel kort zijn.
Ik weet dat er mensen zijn die al heel lang lichamelijke en/of psychische klachten hebben, maar daar niets aan durven te (laten) doen. Zonde van al die verloren tijd.
Er zijn dagen geweest waarop ik, als vader, op de kids moest passen. Zo'n dag zag ik ook als een soort vrije dag voor mezelf. Op zo'n dag ging ik georganiseerd en planmatig te werk. Kinderen vinden structuur overigens ook fijn; ze weten waar ze aan toe zijn. Dus op tijd eten, slapen, spelen, boodschappen en wat huishouden doen en de hond uitlaten. De rest van de tijd iets voor mezelf doen. Zo deed ik dat op zo'n dag.
Ik liet de kids bij voorkeur in hun eigen bedje slapen. Dat is niet alleen voor hen maar ook voor mij veel aangenamer. Ik hoefde niet op te letten of de hond de slaper en/of de kids elkaar met rust lieten, ik hoefde zelf niet stil te zijn en de kleine werd ook niet onnodig in zijn slaapje gestoord. Trouwens, het geluid van de stofzuiger klonk blijkbaar als een slaapliedje. De kids werden er nooit wakker van.
Gewoon de babyfoon op tafel en de oren gespitst houden. Intussen deed ik dan iets voor mezelf of iets anders wat ik ongestoord wilde doen. Even een boodschap doen was ook een kwestie van timing, zodat het winkelen leuk bleef. Voor alle drie.
Natuurlijk waren er mindere dagen, maar over het algemeen vond ik zo'n dag geen zonde van mijn tijd. Integendeel. De boel organiseren, structuur aanbrengen en handhaven vormden de basis. Of eigenlijk : gewoon zoals we dat altijd al deden.

Over vallen en opstaan

Als kind ben ik vaak gevallen. Zowel op straat als voor bepaalde meisjes. Haha! Wat het vallen betreft heb ik in mijn jeugd tijdens de judolessen op Curaçao geleerd hoe je het beste een val kunt opvangen. De paar bokslessen die ik heb ondergaan vertelden een heel ander verhaal over vallen. Ik kan me niet meer herinneren of ik toen een keer gevallen ben. Wel dat ik opeens op de grond lag. Haha!
Later, in militaire dienst, leerde ik ook hoe ik het beste kon vallen. Grappig, want over opstaan zei men niets. Misschien omdat het weer opstaan blijkbaar geen schade kon aanrichten en vanzelfsprekend is. Naarmate ik ouder word, verandert het vallen en opstaan. Beide worden wat houterig. Soms zie ik een leeftijdgenoot op de grond liggen. Een slordig gezicht. Heel anders dan wanneer een kind of tiener zo zou liggen. Dat lijk meer gewoon.
En dan het weer opstaan. Dat gaat naarmate ik ouder word ook wat minder soepel. Anderen lukt het nauwelijks nog overeind te komen. Tot het krakkemikkige af. Geen gezicht. Ik probeer daar iets aan te doen door in beweging blijven en geregeld wat oefeningen doen. Maar niet totdat ik erbij neerval.

Opvoeders op één lijn?

"Zeg jongedame, ruim jij eens je schoenen op", zegt pa. Opvallend is dat de jongedame eerst naar haar moeder kijkt, om haar reactie af te wachten. Moeder kijkt geërgerd naar pa, slaakt een zucht en rolt met haar ogen. Voor de jongedame het sein om de boel de boel te laten en gewoon verder te gaan met haar tekening.
 Ik kan me niet meer herinneren wanneer het verschijnsel mij opviel. Ik was een jonge tiener, dat weet ik wel. Een van de kinderen deed iets wat niet mag. Pa zegt er wat van. Logisch. Maar moeders reactie is totaal anders : ze kijkt pa verwijtend aan, alsof ie iets zeer lelijks gezegd heeft! Moeders ging zelfs zo ver dat ze zei : "Laat hem nou!" Dus van moeder mag het wel? Nee, ook niet. Ik vond dat zo raar. En toch dat verwijt naar pa. Soms krijgt pa van ma zelfs te horen : "Bemoei je er niet mee!" En dat in bijzijn van de kinderen, die ook zijn kinderen zijn.
Later ben ik meer gaan letten op dat soort gedrag tussen ouders. Tot mijn schrik kwam ik het opvallend vaak tegen. Niet alleen toen, maar ook vandaag de dag : ouders, die niet op één lijn zitten.
Tenminste, zo lijkt het. Beide hanteren wel dezelfde hoofdregels, maar het lijkt erop dat een uitspraak daarover louter voorbehouden is aan moeder. Pa mag alleen corrigeren als zij niet in de buurt is. Niet dat zoiets zou werken, want kinderen zijn slim. Ik heb zo'n kind dat bij ons in de buurt woonde geregeld horen roepen : "Dat ga ik tegen mamma zeggen!" Nou, klaar ben je als goedwillende vader. Een kind dat zo reageert is het directe gevolg van de onderlinge reacties van de ouders. Het kind maakt daar handig gebruik van : pa als opvoeder uitschakelen en vooral mamma koesteren.
In wezen zitten de ouders wel op één lijn, maar pa moet dus zijn mond houden. Vaders spreken andere taal dan moeders. Ik denk dat veel moeders daar niet tegen kunnen en hun kind (ook pa's kind) daartegen willen beschermen. Ze vergeten dat in onze maatschappij nogal veel mannen rondlopen. Mannen zijn minder emotioneel en/of gevoelig en vaak veel assertiever.
Vaders moeten ook hun zegje kunnen doen. Moeders, ga desnoods even shoppen de kamer uit of in de schuur zitten jammeren. Maar niet waar de kids bij zijn.

Een fiets van Stella

Na ruim 7 jaar trouwe dienst is het werkpaard van Sonja, de Gazelle e-bike, na een kort maar krachtig marktonderzoek ingeruild voor een exemplaar van Stella. Er kwam twee weken geleden een grote vrachtwagen voorrijden, waarin een aantal fietsen stond te wachten op een proefrit. Er werd een keus gemaakt. Daarna begonnen de onderhandelingen omtrent de inruilprijs en de accessoires in de vorm van een set fietstassen en een middenbok. En zo kwamen de partijen tot een overeenkomst, die meneer ongezien wilde laten ondertekenen! Toen de order alsnog getoond werd, stonden de bestelde accessoires onder het kopje Opties. Dus dat moest wel even aangepast worden, alvorens alsnog getekend werd. Dat stiekeme gedoe gaf geen goed gevoel.
De verdere afhandeling van de transactie verliep niet bepaald naar wens. In de orderbevestiging stonden de afgesproken accessoires opeens apart. Die weergave wekte de indruk, dat ze buiten de totaalprijs vielen en dat was niet de afspraak. Dus toch maar even een e-mail gestuurd. Daar kwam geen enkele reactie op. Dus toen gebeld. De order werd met excuses aangepast, zodat de totaalprijs inclusief de accessoires was. Mooi dus.
Vandaag werd de fiets afgeleverd. En wat denk je? Juist, de accessoires wilde de transporteur als extra kosten berekenen! "Neem alles maar weer mee!", was Sonja's reactie. Maar dat bleek haast onmogelijk. Dankzij het tonen van de e-mail en de info van het telefoongesprek werd de afleveringsbon alsnog met een diepe zucht aangepast en toen pas ondertekend. 't Is maar dat je het weet. O ja, de middenbok was niet op voorraad en wordt nageleverd.
De oude Gazelle is dus ingeruild. Ik had geen enkele behoefte aan die fiets. Mijn benen en conditie zijn nog dermate goed, dat ik daar geen afbreuk aan wilde doen door op een e-bike over te stappen. Dat kan altijd nog.