Typisch Duits?

 Als men hier in Duitsland een caravan op een standplaats heeft staan als vaste plek (jaarplaats), dan is ie vaak te herkennen aan het extra dak bovenop de caravan. Het is een accessoire dat men op het dak van de caravan kan monteren. Er zijn echter ook caravans, die op een andere manier op zo’n jaarplaats staan. Ze staan onder een afdak, dat een geheel vormt met de voortent. Ze zijn kant en klaar te koop. De voortent zit niet vast aan de caravan, maar is een zelfstandige tent. Aan de achterzijde van die tent bevindt zich ook een deuropening, die via een soort sluis de deuropening van de caravan verbindt met die van voortent. Op die manier is het mogelijk de caravan eenvoudig van onder het afdak en van de voortent weg te rijden. Een slimme oplossing om de caravan ook tussendoor te kunnen gebruiken.
Er zijn ook kampeerders die zelf een afdak hebben gebouwd. De een oogt aanzienlijk fraaier dan de ander. Als beheerder zou ik voor hen een paar tekeningen hebben voorgelegd : zo en niet anders. Want niet iedereen heeft enig verstand van constructies en smaken verschillen.

Pech en superservice!

Voor elk vertrek en na elke tussenstop controleren wij de verlichting van de caravan. Als we stoppen om te pauzeren, trek ik de stekker van de caravan eruit. Ik ga er vanuit dat de koelkast anders via de constant-stroom aansluiting de accu leeg zal trekken.
Helaas gebeurde het na de lunchpauze, dat de stekker losgeschoten / -getrokken is. Dat arme ding heeft zo’n 6 km over de grond gesleept en gestuiterd. Gevolg was dat twee polen (nb. Zonder hoofdletter!) afgesleten en deels afgebroken waren. De remlichten en de linker richtingaanwijzer deden het zodoende niet meer.
Bij het eerste tankstation, Tankstelle Mühlenbeck in Einbeck, verkocht men gelukkig een 7 polige stekker. Ik haalde opgelucht adem en begon de oude te vervangen.
Toen dat klusje geklaard was deed er zich een ander probleem voor : in de stekkerdoos van de trekhaak was een aansluiting naar binnen gedrukt. Of wel : kapot! Omdat bij het tankstation ook een kleine werkplaats was, besloot ik de monteur, een oude vriendelijke man (Herr Ditmar Strohmeier?), om advies te vragen. Hij bood aan de boel te repareren; een aanbod dat ik graag aanvaardde.
Hij ging zeer grondig te werk. Tijdens het doormeten van de stekkerdoos aan de trekhaak, vroeg hij mij of we soms problemen hebben met de richtingaanwijzers. Ik vertelde hem over het nukkige gedrag van de installatie. Met de caravan geen problemen, met de aanhanger en de fietsendrager wel en soms niet. Afhankelijk van het hulpmiddel dat aangesloten is. Dat kon wel eens kloppen, volgens hem. Hij liet met een schema zien, dat de draden in de doos niet correct waren aangesloten. Hij zei ook dat er helemaal geen constant-stroom aanwezig was. Dus dat jarenlang telkens eruit trekken van de stekker  vanwege de koelkast had geen enkele zin! Hahaha! De man heeft gelijk maar het hele systeem tot en met de achterzijde van de sleurhut gecontroleerd.
Na een oponthoud van 2,5 uur konden we weer vertrekken. Alle verlichting werkt nu uitstekend. Er zijn ook twee zekeringen vervangen. Die waren door de kapotte stekker opgeblazen. Al met al wilde meneer voor zijn werk slechts 10 euro laten betalen!! Maar dat vonden we toch wel heel erg weinig. We betaalden de doos en de stekker en het dubbele arbeidsloon van wat hij had gevraagd. Om hem toch enigszins het gevoel te geven dat ie ons ter wille is geweest. Wat een vriendelijkheid en wat een service!!

Een nachtje in Seeburg

Door het onverwachte oponthoud besloten we de eerste de beste camping op te zoeken. En dus kwamen we in Seeburg am See terecht. Niet wetende dat ons feitelijke reisdoel op nog geen 20 km verwijderd was. Zoals gebruikelijk meldde ik me in mijn beste Duits. De tiener achter de balie sprak mij in dezelfde taal aan, maar met een duidelijk minder taalniveau. Een soort steenkolen-duits. Toen hoorde ik mijn moedertaal en bleek ik met landgenoten te maken te hebben, die de camping runden. We boekten voor een nachtje, want ons reisdoel lag verderop. De Seeburg camping is zo’n typische plek voor gezinnen met jonge kinderen. Nogal massaal (in onze beleving) en voorzien van allerlei toestellen en speelterreinen. Maar vele malen moderner dan de vorige. Prachtig en schoon sanitair, waarvan alleen een van de ouders een keycard kregen. Kinderen mogen alleen onder toezicht naar het toilet of de douches. De omgeving is schitterend, een beschermd natuurgebied met veel wandel- en fietsroutes. 's Avonds hebben we een korte wandeling gemaakt door het dorp.
We hebben met z’n drieën als een blok geslapen. De volgende ochtend hebben Fenna en ik nog even de omgeving verkend, Daarna zijn we naar de Oderbrücke camping gereden. Een SVR camping  aan de voet van de Harz. Een mooie omgeving en dito camping met wederom Nederlandse eigenaren. Betaalden we op de familiecamping 24 euro voor een nacht, hier is het slechts 17,25 euro, waarvan 1,25 door Fenna verbrast wordt. Voorlopig blijven we hier staan.

Nienburg a/d Weser

Na een rit van ruim 50 km parkeren we de auto vlakbij het centrum van Nienburg a/d Weser in de buurt van het stadhuis. Voor een stad is het vrij rustig in de Lange Strasse, de winkelstraat. Ik moest en zou deze stad bezoeken vanwege de geschiedenis van de familie Sebo. In deze stad liggen de roots! In een notendop : Hier is de Hongaarse familienaam Szabo vanwege een succesvolle militaire loopbaan gewijzigd in Von Sebo! Een nazaat van een Von Sebo is begin 1800 naar het verre Indië gevaren. Mijn moeder is daar een afstammeling van. Het is maar dat je het weet.
We hebben daar rustig door de stad gekuierd. Op zoek naar mooie ansichtkaarten zag ik opeens een mij bekende brug over de Weser. In 1970 ben ik een keer als onbezonnen jongeman met een stalen hoofddeksel van oost naar west over die brug gereden in een militairvoertuig, de DAF YP408. Nu, 45 jaar later, sta ik daar met een grijs hoofddeksel naar die brug te kijken en blik ik even terug naar de periode van de Koude Oorlog.
In een grote boekwinkel vind ik de gezochte kaarten. Het duurde even, want zelfs de eigenaresse had moeite ze te vinden. Iemand had het rekje met kaarten van de stad achter een pilaar geplaatst. Hier staat nog keurig op de postzegel hoeveel ie kost : 80 eurocent.
We genieten van de oude gebouwen, waarvan veel met de typische vakken. We lunchen buiten onder een grote parasol, die behalve de zon ook de onverwachte regenspetters weet te keren. Fenna gedraagt zich voorbeeldig. Ze heeft geheel conform haar cyclus gepoept en geplast. Dit keer in een park. Uiteraard hebben we har uitwerpselen keurig opgeruimd.
Ik kon het toch niet laten om even een bezoekje te brengen aan een Polizeimuseum. Het ging me vooral om de motorfietsen en auto’s van de Duitse hermandad. Omdat ik ongewild al een bijdrage heb gedaan besloot ik niets in de donatiepot te gooien.

Helemaal uit Noorwegen!

Tegen half tien ’s avonds arriveert een blauwe Yamaha Diversion. We hebben ons net genesteld in de caravan. De man in het motorpak parkeert zijn fiets naast ons. Als hij zichzelf uit zijn motoroutfit gepeld heeft zet hij een koepeltentje op. Hij heeft een Aziatisch uiterlijk, maar volgens het kenteken op de motor komt hij uit Noorwegen.
De volgende ochtend, als wij net klaar zijn met ons ontbijtje, komt de motorrijder zijn tentje uit. Na het ochtendritueel van een banaantje eten en een douche, nodig ik hem uit voor een kopje koffie. Ik sprak Engels, want mijn Aziatische talenknobbel is beperkt tot Ni hau en slamat makan. Kim, zo heet hij, accepteert het aanbod met een gulle lach. Kim komt oorspronkelijk uit Zuid Korea. Hij was zeven jaar toen zijn moeder na een echtscheiding kennismaakte met een Noorse ingenieur die in Korea tijdelijk aan het werk was. Zo kwam de kleine Kim in Noorwegen terecht. Helemaal in het noorden van dat land. Daar is ie opgegroeid en leraar geworden. Hij maakt een roadtrip naar Spanje en weer terug. Geen familie of kennissen opzoeken, maar alleen rijden en wat rondkijken. Hij heeft inmiddels ervaren dat zijn 600 cc te licht is voor het snelle Autobahn werk. Zijn maatschappelijke betrokkenheid, hij geeft ook les in maatschappijleer, leidde tot een interessante gesprek. Met name over de jonge immigranten in Noorwegen. Onder hen bevinden zich veel tieners die zonder ouders en/of andere familie in Noorwegen terecht zijn gekomen. Ze hebben problemen op school, waar ze tussen veel jongere klasgenoten zitten.
Voordat we volgens plan naar Nienburg a/d/ Weser vertrokken namen we afscheid. Kim stond erop dat ik even op zijn Yamaha plaatsnam. Hij propte lachend zijn systeemhelm op mijn hoofd.

Wir fahren in die Heimat

Nee, het wordt geen 'fahren auf der Autobahn'. We gaan lekker binnendoor. We hebben de tijd en we willen wat zien. We zijn van plan eerst globaal richting Hannover te rijden. Zeg maar naar het gebied dat ik ooit als dienstplichtig militair in Navo verband heb moeten verdedigen. Plaatsnamen als Syke en Nienburg am Weser (ten zuiden van Bremen) en Celle (noordoosten van Hannover) herinner ik me nog uit die tijd.
Ich hab’ es nicht gewüsst!

Polizei!

De zon scheen nog toen we uit Kropswolde vertrokken. Maar gedurende de rest van de dag regende het. Net over de grens hebben we gelijk maar even goedkoop getankt. Wat een prijsverschil! Bijna 20 cent per liter zijn we in ons land duurder uit. Daar waar onze regering telkens met de EU regels schermt, is het rond de brandstofprijzen verdacht stil.
We hebben besloten globaal richting Nienburg an der Weser te rijden. We rijden in een rustig tempo, want het is vakantie en we zitten niet te wachten op ongemakken als aanrijdingen. We bevinden ons nu eenmaal op onbekend terrein. Onderweg hebben we een paar keer te maken met omleidingen. Maar ach, het is vakantie en de benzine is goedkoop. Dus ‘so what?’.
Bij Diepholz weer een stukje omrijden. Niet zomaar een stukje. Blijkbaar speciaal geregeld om Willem na vele jaren weer eens op de bon te slingeren! Al die tijd heb ik me keurig aan de toegestane snelheden gehouden. Vaak zelfs minder snel gereden. Op de omleidingsroute bij Diepholz was de maximum snelheid 70km/uur. Totdat we linksaf moesten om weer op de oorspronkelijke weg uit te komen. Op die weg reed ik niets vermoedend met 70 een grote flitspaal met twee ronde vlakken, waarvan één oranje, tegemoet. Terwijl ik naar dat ding keek, ging ie af! Flits!! Met mijn bolle bruine toet op de foto!
Ik keek weer in mijn spiegels en zag dat de zwarte auto die al die tijd vlak achter me had gereden, nu opeens zich zo’n 50 meter achter me bevond. Ik kwam tot de conclusie dat ik in een 50km gebied reed. En dus 20 km te snel had gereden. Dag, goedkope benzine! En dat vlak voordat we afsloegen naar de camping. Grrr! Ik baalde als een stekker. Niet eerder heb ik een bekeuring gekregen voor het te snel rijden met zo’n groot verschil : 20 km!
“Ich hab’es nicht gewússt!” Ik wil de bon wel betalen, maar alleen als ik die foto krijg.

Slag gemist.

De camping waar we twee nachten doorbrengen is tamelijk ouderwets. Hij ligt zo’n 5 km van de hoofdweg af in een zeer rustige, natuurlijke omgeving. Er zijn voornamelijk vaste plaatsen waar grote tourcaravans op staan. Er zijn relatief veel lege staanplaatsen. Er is geen trekkersveld. Het sanitair is weliswaar schoon maar erg gedateerd. De douchecellen zijn open; geen deur, zelfs geen gordijntje. Er hangt een moderne en een antieke muntautomaat. De rij wastafels hebben alleen een koudwaterkraan. Er staat een tafel en een stoel. Daar kan je je kleding en douchespullen op leggen. In de douchecel zijn geen haakjes of plakjes. Alleen een zeepbakje in de wand. Tijdens het douchen á 50 eurocent met lekker warm water, dacht ik : “Als straks mijn kleren er nog maar liggen. Of ik elk geval mijn handdoek. En anders dan toch maar mijn washandje gebruiken om me te bedekken als ik naar de caravan terugloop.”
Er is geen voorziening om bijvoorbeeld de afwas te doen. Er zijn wel wasmachines. Internet is hier nog niet ontdekt. De camping staat dus ook niet op het www. De eigenaresse is op leeftijd, 70 plus. Ze runt een ‘Kneipe’die deel uitmaakt van de camping. Ze wordt geholpen door haar zoon. Afgaande op haar verhaal, is er eigenlijk niets veranderd sinds de aankoop zo‘n 40 jaar geleden. Dat lieve mens is helemaal vergeten mee te gaan met de tijd. Dat heeft duidelijk gevolgen voor de omzet.

Lassen, plassen en gaan!

Mike heeft gisteren het fenomenale lasapparaat (plm 30 jaar oud) even bij zijn broer opgehaald. Vanmorgen heb ik de moer van de klem van het neuswiel van de caravan van Sonja, Mike, Fenna en mij even gelast. Dat lassen verliep zeer gladjes. Ik bakte er zowaar wat van! Dat voorspelde veel goeds, want een goed begin enz.
Gisteren heeft vooral Sonja de boel in gereedheid gebracht. De caravan leeggehaald en alleen het strikt noodzakelijke er weer in gedaan. De sleurhut staat een flink stuk hoger. Vervolgens hebben we hem aan de auto gekoppeld. Even nog wat instructies achtergelaten voor de thuisblijvers, een plas gemaakt en toen vertrokken naar een goedkoop (wat heet, in Luxemburg kost een liter euro 1,25 en hier 1,65) benzinestation. Daar hebben we wat getankt de verlichting gecontroleerd. Vreemd genoeg werkte alles, dus ook dat knipperlicht dat aan en uit gaat of blijft (klinkt wat warrig) en de bandenspanning op peil gebracht.

Omdat alles in vakantiesfeer verloopt, zijn we niet ver van de grens al neergestreken. Daar blijven we in afwachting van koeler weer en dat wordt woensdag verwacht. We gaan niet in de warmte rijden ondanks de airco in de auto. De eerste stop gebruiken we om alles nog eens na te lopen en de route te bestuderen. We hebben geen Tom Tom maar wel een goede ouderwetse schoolopleiding, een mooie kaart, twee monden en één zeer scherpe neus aan boord. Dat scheelt!

Vakantieplannen maken

trektocht 2007

Ik heb een zeer gedetailleerde kaart van Duitsland voor me liggen. We zijn van plan een trektocht door Duitsland te maken. Dat hebben we een keer eerder gedaan, eind jaren 90 nadat we uit Denemarken waren vertrokken. In plaats van richting huis, zijn we naar het zuiden afgezakt. Via allerlei leuke campings kwamen we bij de Ederstausee terecht. Vandaar zijn we geleidelijk weer terug gereden naar de grens.
Dit jaar willen we meer door het voormalig Oost Duitsland rijden. Onze voorkeur gaat uit naar SVR campings. Kamperen bij de (voormalige) boer. Al zoeken op de website en kijkend op de grote kaart van Duitsland stippel ik de route uit. Een heel gedoe, want wat ik op het beeldscherm zie komt nauwelijks overeen met dat wat ik op de Duitse kaart tegenkom. Op die kaart staan wel campings vermeld, maar niet alle. En helemaal geen boerencampings. De bedoeling is om wat meer ervaring op te doen voor komend jaar. Dan hopen we, Deo volente, een lange toertocht door Europa te gaan maken.
De caravan wordt eerst leeggemaakt. Vervolgens gaan er alleen de hoogst noodzakelijke spullen in. Geen voortent en toebehoren, maar alleen een luifel. En regenkleding. Hahaha! Er liggen ook nog veel spullen in die de kids gebruikten. Ook veel spelletjes. Ze gaan er allemaal uit, want wij spelen geen kinderspelletjes.... Natuurlijk gaat Fenna ook mee. Voor haar gaat er wel speelgoed in de bak. Een frisbee, veel tennisballen, een werpstok, een grondanker en riemen / lang touw.
Eigenlijk heb ik een volleybalnet nodig. Dan kan ik een ren maken voor Fenna. Altijd maar aan de lijn is niet leuk voor haar. Zo'n ren hebben we ook een tijd gehad vanwege de honden. Hij werkte prima.

Gammel neuswiel

gammele klem,; (hoge) moer zit los

... klembout een koppie kleiner...

Een aantal jaar geleden bleek het neuswiel van de caravan flink versleten te zijn. Het was een kunststof wiel, dat meoizaam over de grond rolde omdat het hier en daar wat weg had van een achthoekig geval. Waarschijnlijk is het wiel diverse keren tijdens het rijden met de wegdek in aanraking geweest. Dat kwam vaak door verkeersdrempels. Ik besloot toen het wiel te verwijderen alvorens te gaan rijden. Later zag ik een goedkoop nieuw neuswiel. Maar ja, goedkoop is vaak duurkoop. De klem die op de dissel gemonteerd wordt bleek van een soort blik. Het was in elk geval geen staal. Het los- en vastzetten van het neuswiel verliep ook moeizaam. Totdat ik tijdens een vakantie zag, dat de bout met handgreep waarmee het wiel geklemd wordt, eigenlijk iets te lang was.
Gisteren heb ik het neuswiel verwijderd en thuis in de schuur de klembout iets korter gemaakt. Een kwestie van eerst een moer erop draaien, dan het vereiste stukje van het draadeind afzagen. Daarna even de braampjes glad geveild en toen de moer er weer vanaf gedraaid. De moer moet ervoor zorgen dat de klembout gemakkelijk weer in de klem gedraaid kan worden. Oké ik had ook een zeer dikke ring of bus kunnen gebruiken, om ervoor te zorgen dat de klembout niet te ver ingedraaid kan worden. Maar waarom makkelijk, als het....
De moer in de klem zat ook los. Die was oorspronkelijk gelast, maar is door het aandraaien door het te lande schroefdraad los gedrukt. Die ga ik nog even bakken vastlassen. Hopelijk doet het neuswiel dan zijn werk beter dan voorheen. Maar dat dunne metaal bevalt me nog steeds niet.

Hot, hot, hot!

Het valt me nu pas op dat in deze seniorenwoning bij hoge temperaturen, zoals deze week, de boel flink uitzet. Vooral de deuren en/of kozijnen. Sommige klemmen, terwijl andere kuist soepeler draaien. Een slaapkamerdeur ging niet verder dan driekwart open. Dan kwam ie met de onderkant tegen de vloer tot stilstand. Nu gaat de deur helemaal open!
's Morgens zetten we de ramen en deuren open, zodat er een frisse wind door het huisje kan waaien. Door de belabberde isolatie is het hier dus ook snel warm in huis. Vooral op zolder. Op de zolderkamer zit weliswaar een dakraam met zonwering, maar er staat op diezelfde zolder ook een cv ketel te branden. Niet voor de cv maar voor warm water. Het dakraam ligt op het zuiden, aan de achterzijde. Aan de noordkant, de voorzijde is geen ventilatiemogelijkheid. We hebben een halfjaar geelden een aanvraag ingediend om daar een klein zolderraam te mogen plaatsen. Die aanvraag is goedgekeurd, maar nu het raam zelf nog. Zoals je begrijpen zult, willen we liever niet zelf geld stoppen in deze huurwoning. Dus dat dakraampje moet komen aanwaaien. Haha! Als ik de verhuurder zou vragen om zo'n raampje te installeren, dan gaat ie gelijk weer de huur verhogen. En daar zitten we niet op te wachten.
Eigenlijk zou ik de architect die dit huis bedacht heeft een week op zolder moeten laten slapen. En 's winters een week op de bank. Kan ie voelen wat ie vanachter zijn bureautje verzonnen heeft. Kunnen we hem gelijk al die andere misstanden laten zien.

Hoosbuien

Gisteravond ging het flink tekeer. Onweer, windstoten en flinke regenbuien. Er kwam zoveel water naar beneden, dat de dakgoot van de overkapping overstroomde. De beide vaten waarin we het regenwater opvangen waren in no time gevuld. Omdat het onweer vrij lang boven ons bleef hangen, hebben we voor de zekerheid alle elektrische apparaten van het lichtnet ontkoppeld. We hebben wel speciale aansluitingen die tegen blikseminslag zijn bestand / beveiligd, maar je weet maar nooit tegenwoordig.
Op een gegeven moment was er een enorme donderslag vlak boven ons huis. Niet alleen wij, ook Fenna schrok zich een hoedje. Gelukkig ging ze niet veel later, toen het even droog was, gemakkelijk mee naar buiten voor de laatste avondwandeling van die dag. Ze snuffelde als vanouds en was helemaal niet angstig. Er waren nog wel bliksemschichten. De wandeling ging ook onder en langs hoge bomen. Maar we kwamen er zonder kleerscheuren vanaf. De kleine Emma heeft niets van al dat gedonder en gekraak meegekregen. Ze sliep als een roosje. Vanwege de warmte hadden we haar bedje beneden in de grote slaapkamer geplaatst. Ze werd wel erg vroeg wakker. Maar dat kwam omdat opa even naar het toilet moest. Toen ik weer in de slaapkamer kwam, hoorde ze blijkbaar de deur. Dus zaten we om 06.13 uur rechtop in bed met Emma. Dat wordt dus een extra lange dag met die lieve meid!

1958, in de vijfde klas

zittend naast de meester

Onlangs kreeg ik van voormalig klasgenootje Tiny een klassenfoto te zien uit 1958. Ik zat toen in de 5e klas van de Hervormde Lagere school aan de Kastanjelaan in Leiderdorp. Na een schooljaar met meester Lintschoten kreeg ik nogmaals een sympathieke meester, meneer Van Schaardenburg. Hij kwam bij ons thuis in de Resedastraat om kennis te maken. Hij droeg een bril met dik zwart montuur en zijn haar in een typisch jaren 50 kuif. Niet vet. Volgens mij woonde hij in de BG Cortslaan. Maar zeker weten doe ik het niet. Ik heb die 5e klas met plezier gedaan. Net als de vierde. De vier maanden in de zesde klas met meneer Sleeboom, opvolger van meneer v.d. Hoek, heb ik ook als fijn ervaren. Ondanks dat bleef ik dagdromen en naar buiten staren. Zij het in mindere mate. Op deze foto herken ik veel klasgenootjes. Niet allemaal, maar toch wel veel. Louter op grond van het gezicht of de combinaties. Sommigen waren toen dikke vrienden/vriendinnen met elkaar.

Zuinig met drinkwater

water, we barsten ervan

Tja, we doen al jaren zuinig met drinkwater. Ik hoor mijn mamma nog steeds roepen : "Niet die kraan laten lopen!" Ze was fel tegen verspilling en had blijkbaar het waardevolle van schoon drinkwater leren kennen. Zelf leerde ik daarover meer toen we op Curaçao verbleven. Daar werd regenwater opgevangen onder het huis in een enorm bassin. Dat werd gebruikt voor de was en het besproeien van de tuin en voor de schoonmaak van o.a. het terras.
Vandaar dat wij later in de tuin van ons huis een flinke regenton hadden staan. Ik heb ook vaak nagedacht over het doorspoelen van het toilet met drinkwater. Te gek voor woorden in een land waar de regenval vrij hoog is.
Het drinkwaterbedrijf verzoekt ons dringend zuinig te doen met het drinkwater. Het is tijd om zwembaden groot en klein te vullen en veelvuldig met water te sproeien. Er worden zelfs drinkwater(verkwistende) festivals gehouden hier in Biddinghuizen. Gek eigenlijk. Ooit is prins W.A. watermanager geweest. Ik weet echt niet wat hij daarmee bereikt heeft. Dijken zijn er nog steeds, er is nog steeds gezeur over zuinig zijn met drinkwater en het regenwater verdwijnt nog steeds in het riool.
De drinkwatermaatschappijen zijn niet bepaald enthousiast bezig om het verbruik terug te drinken dringen door bij voorbeeld de consumenten meer met regenwater te laten doen. Ik heb van waterboer Vitens nooit een regenton aangeboden gekregen. Of een speciale voorziening om het toilet om te bouwen of mijn wasmachine van regenwater te voorzien. Als dat zou gebeuren, mag men van hogerhand gaan klagen over het hoge verbruik van drinkwater.

Wati Sebo overleden

Wati (staande links) en Guus (staande rechts)

Gisteren las ik dat in Indonesië Wati Sebo is overleden. Wati was een aangetrouwde nicht van ons en de vrouw van wijlen Guus Sebo een volle neef van mij. Het gezin woonde in Bondowoso (Java) en ontving van de familie hier veel steun. Mamma nam hierin het voortouw. Wati en Guus zijn beiden ook hier in Holland geweest. De eerste keer dat ik Wati ontmoette was in Haren. Daar verbaasde zij zich over al de luxe in de Westerse wereld. Niet alleen vanwege het schone alsmaar stromende water, maar ook het gasfornuis dat met een druk op de knop ontbrandde. De reclame voor hondenvoer op de tv vond ze nogal schokkend, decadent. Logisch als je dagelijks moet zien te overleven. Ik heb Guus toen wat van het land laten zien, wat maatschappelijke toestanden uitgelegd en hem o.a. in een paar bouwmarkten wat ideeën op laten doen. Het geld wat zij  ontvingen werd gebruikt voor de opleiding van de kinderen en de primaire levensbehoeften. Later hebben ze een huis gebouwd.
Guus was al eerder overleden aan een longaandoening. Wati is hem onlangs gevolgd. Wij condoleren de familie met het verlies van Wati en wensen hen veel sterkte toe.

Politiegeweld Den Haag

Weer een triest geval van zinloos politiegeweld. Een meneer van Arubaanse afkomst is door een paar agenten gewurgd tijdens zijn 'arrestatie'. Gelukkig is het hele gebeuren op film vastgelegd, want in eerste instantie werd beweerd dat de man op een later tijdstip is overleden. Het filmpje laat zien dat de Arubaan levenloos is, terwijl geen van de agenten hem probeert te reanimeren. Bah! De vijf betrokken agenten zijn op non actief gesteld. Het Openbaar Ministerie heeft al bevestigd dat het slachtoffer door gewelddadig optreden van de agenten is overleden aan gebrek aan zuurstof.
Er zijn meer gevallen waarin ik grote vraagtekens plaats achter het optreden van de politie. Zoals het in het achterhoofd schieten van iemand de vlucht, terwijl in andere gevallen men wel d ebenen wist te vinden en raken. Een ordinaire moord, maar Justitie vond van niet. Ik heb ook moeite met het feit dat de politie dit soort zaken zelf onderzoekt. Oké, het is dan op nationaal niveau, maar het blijft politie. Vergelijkbaar met situaties waarin de overheid het TNO inschakelt voor onderzoeken of anderszins zelf een bureau aanwijst voor een onderzoek. De werkwijze van de NAM en de nationale overheid m.b.t. de aardbevingen in Groningen is ook zo.
Ik ben benieuwd wat het onderzoek bij de Haagse politie m.b.t. dit trieste incident gaat opleveren. De rechtspraak in Nederland is namelijk ook niet meer wat het ooit geweest is. Daders zegevieren vaker dan slachtoffers.