Commerciële aasgieren

Jarenlang heb ik contact gehad met de verzekeringsmaatschappijen over mijn pensioenopbouw. Dat verliep over het algemeen genomen prima. Ik heb het over de communicatie, niet over de opgebouwde bedragen. Nu het zover is dat er uitgekeerd gaat worden, krijg ik opeens te maken met tussenpersonen. Die vragen voor een overboeking van het bedrag gemiddeld zo'n 400 euro. En mocht ik onverhoopt een advies willen, dan lopen de kosten al snel richting de 1.000 euro!
Ik vond het maar een plotselinge en zelfs ietwat walgelijke bemoeienis en besloot hierover eens vragen te stellen bij een maatschappij. Wat denk je? Ik kon ook voor dit soort zaken gewoon contact blijven onderhouden met hen, zonder tussenkomst van een tussenpersoon. Men heeft mij de vereiste formulieren gestuurd en zij zorgen er zelf voor dat de boel overgemaakt kan worden naar mijn pensioenverzekeraar. Gratis en hopelijk niet voor niets.
Inmiddels is de procedure die ik moet volgen duidelijk geworden. Toen mijn pensioenkapitaal vrijkwam moest ik gaan winkelen, om een pensioen te kopen. Dus heb ik een paar offertes aangevraagd. Nadat ik met een offerte akkoord ben gegaan, moet ik de maatschappij waar het kapitaal is opgebouwd verzoeken om het gespaarde kapitaal over te maken naar het rekeningnummer van de maatschappij waarvan ik de offerte heb getekend. Bij dat verzoek moet ik wat officiële documenten voegen, zoals de polis enz.
Jammer dat me de procedure vooraf niet helder verteld is. Wat nieuw is, zijn de vragen die ik vooraf moest beantwoorden. Ze zijn bedoeld om vast te stellen dat ik van de hoed en de rand weet wat betreft financiële producten. Een positief gevolg van de woekerpolisaffaire.
Een advies kost al gauw 500 euro. Ik waagde het maar niet om zo'n tussenpersoon te bellen met de vraag, of dat bedrag niet wat erg hoog is. Het antwoord van de commerciële aasgier zal dan ongetwijfeld luiden : "Ja, meneer. Volgende vraag graag", terwijl ik op de achtergrond de kassa hoor rinkelen.

Oriëntatie op vervolgonderwijs

Vandaag zijn we naar Zwolle gereden. Daar hield het Deltion College een open dag. Mike's vriendin Jade heeft interesse in een opleiding Economie & Communicatie. Toen ze de naam van de school noemde, zag ik het gebouw in gedachte al voor me. We waren daar al eens eerder geweest, maar toen voor iets anders, vlak in de buurt. Met Mike achter het stuur en de Tomtom kwamen we vrij snel op de plaats van bestemming aan. En ja hoor, mijn geheugen had me dit keer niet in de steek gelaten. Ik zag een bekend groot gebouw waar de weg onderdoor ging.
We konden vrij gemakkelijk en gratis parkeren. We meosten in gebouw Geel zijn voor de oriëntatie. Jade kreeg niet alleen informatie van twee docenten. Later tijdens de koffie kwam ook een student spontaan bij ons aan tafel zitten, toen hij hoorde van Jade's plannen. HIj vertelde zijn ervaringen met de studie. Erg leuk om ook die te horen. AL ben ik zelf al die verhalen al lang vergeten. Maar Mike was er ook bij en ook hij heeft zinvolle vragen gesteld.
Na de oriëntatie zijn we even het centrum van Zwolle in gegaan.

Tom wordt gepest

Het was me opgevallen dat Tom de laatste tijd troost zocht. Hij kroop, geheel tegen zijn gewoonte in, heel vaak op mijn schoot. Hij wilde ook niet naar buiten. Iets wat hij voorheen wel graag deed. Gisteren kwam de aap uit de mouw. Tom wordt gepest! De pestkop is een kop groter dan hij en heeft rood haar. Hij is ook wat dik. Ik vroeg Tom of hij die rooie dikzak soms geplaagd had met zijn uiterlijk. Maar Tom heeft nooit 'rooie dikzak' of 'vuurtoren' of andere termen gebezigd om die rooie dikke pestkop te pesten. De dikzak begon 'zomaar' met pesten.
Tom is er wat onrustig door geworden. Hij kijkt telkens naar de voordeur en door het raam. En dan opeens springt Tom van de bank en rent naar het raam. En ja hoor, buiten zien we de rooie dikzak staan. We hoeven Tom niet eens te vragen of hij het soms is. Wat een lelijke dikke rooie etterbak! Het straalt er vanaf.
Tom krimpt ineen als ie de dikzak buiten ziet. Dat is natuurlijk een verkeerde houding. Dan maak je je nog kleiner. En dus nog aantrekkelijker voor zo'n pestkop.
De dikzak draait zijn kop naar ons en kijkt ons brutaal aan. Tom krimpt ineen. Dan loopt de pestkop naar ons raam en gaat pardoes op een van de stoeltjes zitten. Met een arrogante blik in zijn geniepige ogen kijkt hij naar binnen. Ik pak een emmer en vul hem in de keuken met water. Voorzichtig doe ik de voordeur open en kijk om het hoekje. Zelfs dan blijft ie brutaal zitten en loert naar me met een blik van : Had je soms wat? Ja, een emmer water! Pestkop!! Een flinke kwak water belandt boven op de rooie pestkop, die er vervolgens gillend vandoor gaat. Zo groot en stoer als ie eerst was.
Zo, dat zal hem leren. Nu Tom nog. Hij moet niet zo bang zijn en met zijn borst vooruit en staart fier omhoog weer naar buiten gaan. Zo van : hier ben ik, Tom de stoerste kater van de buurt, die voor niets en niemand bang is.

Een Sony laptop -3-

Het schiet niet op. Na de registratie op Klachtenkompas reageerde Sony vrij snel. Helaas bleek ook hier dezelfde werkwijze als bij de Servicedesk. Meneer beloofde binnen 24 uur terug te bellen. En wat denk je? Weer niets. Waarschijnlijk heeft men het veel te druk met darten.
Ik ben bang dat Mike andere wegen moet bewandelen. Op de site staat namelijk vermeld, dat 68% van de klagers over Sony de afhandeling slecht vindt.

Mijn 2 wielers - Onderdelen Struik-

De C310 van mijn grote broer

Als beginnend bromfietsrijder kwam ik al rap terecht in de winkel van Struik in de Groenesteeg in Leiden. Midden jaren 60 bevond de zaak zich in het eerste deel van de steeg, vlak bij de Hooigracht. Samen met mijn broer kochten we daar geregeld onze onderdelen. Ik herinner me nog mijn eerste bromfiets uit het kippenhok van opa. Het was een Sparta met een JLO blokje eronder. Het model had veel weg van de Mobylette. Officieel heette dat Apeldoornse ding : FP50. Samen met mijn broer begonnen we aan dat ding te sleutelen.
Al snel bleek dat het met de compressie van het blokje mis was. Er zat een decrompesseur op de cilinderkop, maar die hoefden we niet te gebruiken. De Sparta was alles behalve snel. Na demontage van de cilinder (deden we gewoon maar even), zagen we twee gebroken zuigerveren.
We krabbelden de restanten uit de zuiger en togen naar Struik. Mijn broer Joop reed toen ook op een Sparta, een GH50. Een lomp ding in twee kleuren grijs gespoten. Maar ja, wel handig als je eigen brommertje het niet doet. Later kocht hij een nieuwe Honda C310.

Zover waren wij nog niet...

In de winkel van Onderdelen Struik vergaapten we ons aan de vitrine onder de balie. Wat een mooi spul lag daar! Maar ja, voor deze twee niet werkende doch op zakgeld terende scholieren veel te duur. De oude meneer Struik, steevast met blauwe stofjas en bril met dik montuur, hielp ons geregeld. Met zijn wat kalend hoofd met achterover gekamde haartjes en kijkend over zijn bril heen en hielp hij ons aan nieuwe zuigerveertjes. We betaalden zoals gebruikelijk met gepast geld, dat na verwijdering telkens weer een lege beurs opleverde. Nieuwe zuigerveren bleek niet de oplossing. Ze begaven het steeds weer. Toen we voor de derde keer bij Struik in de winkel kwamen, vroeg senior Struik met gefronste wenkbrauwen : "Vreten jullie die dingen soms?" We keken elkaar aan en ik zei met mijn Mulo wijsheid : "Nou, wij niet, meneer, maar die Sparta wel!" Hij fronste weer de wenkbrauwen en glimlachte wat. Hij vroeg mij hoe ik die veren verving. Hij knikte bevestigend, terwijl ik mijn verhaal deed. Toen ik bij het feitelijk plaatsen van de veertjes was beland, hield hij op met knikken. Hij onderbrak mij en gaf ons -naar wat achteraf bleek- een gouden tip : "Je vergeet wel eerst de zittingen in de zuiger brandschoon te maken, alvorens nieuwe te monteren, jongeman ". Aha! Ik had de beide veren gewoon op de zuiger gemonteerd en had daarbij enkel oog gehad voor de juiste plek van de opening.
Op naar huis. De cilinder vertoonde inmiddels al wat slijtsporen, maar dat was toch niet erg? Wist ik veel. Na uitvoering van de tip van Struik, er bleek zo hier en daar zwarte aangekoekte koolstof in de gleufjes te zitten, bleven de zuigerveren zowaar heel!

Ik kwam nog geregeld bij Struik waar de zoon van senior steeds meer op de voorgrond trad. Vooral in de tijd dat er twee heuse 50cc race machientjes in de zaak stonden (volgens mij van coureur Daleman?). Later verhuisde de zaak naar de Hooigracht. Ik verhuisde ook, eerst naar Zoetermeer, later naar Schoonhoven. Ik ben nog een paar keer bij Struik geweest. Er was nog steeds een complete motor-outfit in de aanbieding! Maar sinds eind vorig jaar is de winkel niet meer. Wel een webshop. Ik wacht nog totdat op de site ook de historie van de winkel komt te staan. Aan het werk, mannen!

Vechten tegen de bierkaai

Vanmorgen, tijdens mijn opruimronde, ben ik twee keer aangesproken door wijkbewoners. Het betrof beide keren de situatie op en rond de speelplaats aan de Binnendijk. Het is daar behoorlijk uit de hand gelopen voor wat betreft de hoeveelheid zwerfvuil. Met name langs het fietspad aan de kant van de vaart.
Helaas moest ik hen teleurstellen, want die locatie heb ik van mijn lijstje geschrapt. De reden is de hoeveelheid versnipperde kranten die ik daar toen een keer aantrof. De verspreider (?) heeft alleen de hele (gedumpte) kranten weggehaald. De rest is blijven liggen. Sindsdien is de vervuiling toegenomen. Zwerfvuil werkt immers als een magneet. Het trekt nog meer vuil aan.
De situatie is nu dermate, dat het alleen nog mogelijk is om met een groepje vrijwilligers de boel daar alsnog schoon te maken. Het bijhouden van een schone omgeving daar viel eigenlijk best wel mee. Totdat een krantenbezorger de plek ging gebruiken voor het dumpen van zijn krantjes. Nu liggen er ook folders.
Maar er is ook goed nieuws. Deze week zag ik een wijkbewoner voorbij lopen met een vuilniszak vol rommel op zijn rug en een grijper in de hand. Aha, toch weer een vrijwillige zwerfvuilopruimer erbij in de wijk. In de wijk Atol zag ik vorige week ook twee mannen bezig. Dat doet de mens en het milieu goed.

Eerst Nederlands leren

Van de Provincie Flevoland....

Het is vandaag vrijdag en ik ga het vanmorgen hebben over onze taal. Men is namelijk van plan in het basisonderwijs een aantal vakken in de Engelse taal te geven. Erg vervelend als je als leerling al moeite hebt met het vak als het in de eigen Nederlandse taal wordt gegeven. Het plan is volgens mij weer een stapje naar het Engels als voertaal in Nederland. Waarom Engels leren?
Als ik op straat loop dan hoor ik heel veel andere, voor mij onbegrijpelijke talen. En het spaarzame Nederlands dat ik hoor, is ook nog vaak om te schrikken : de huis, die meisje, wat kijk je me (als ze met een gestolen bankpas proberen te pinnen), ik heb recht op me uitkering, geef me doekoe, oewarom moet ik oewerrekuh, wo iest sjeveniengen enz.  En dan zwijg ik over de vele dialecten in dit kleine land.
Niet alleen het spreken, ook het schrijven van de Nederlandse taal gaat hollend achteruit. Bijna dagelijks zie ik schrijffouten op teletekstpagina's (ook van Flevotxt), in kranten, advertenties en tijdschriften. Zelfs hoogopgeleide personen maken veel fouten in hun taalgebruik. Zo'n Nationaal Dictee zou eigenlijk moeten volstaan met gewoon Nederlands in plaats van woorden die een normaal en zelfs een niet normaal iemand nooit gebruiken zal. Dan kunnen Brabanders ook bijgeschoold worden. Die maken van een hele zin één woord : Ligt dat binnen het kader van uw bevoegdheden = meudegaidawel? Naar mijn bescheiden mening is dat ook niet correct. Het staat er slecht voor met onze taal, dat steeds meer weggedrukt wordt door vreemde talen met het (steenkolen) Engels voorop.
Er zijn mensen die graag met hun Engels indruk willen maken. Ze werken vaak in de commerciële sector. Je weet wel die gasten van Sales en Buy now! Daarnaast betreft het laag opgeleide burgers, die denken op die manier nog sociaal mee te kunnen. Maar ja, dan moet je het wel hebben over 'kids' en niet de 'kitsch'. Maar het kan zijn dat die ouders toch het laatste bedoelen, want het zijn vaak hun onechte kinderen. Dat merk je vooral als ze iets uitgevreten hebben wat niet mag. Dan geven ze niet thuis. Maar pak die 'kitsch' van hen niet aan, want dan zijn het opeens wel hun kids. Of moet dat ook kitsch zijn? Lastig hoor, dat Engels.

De garage opruimen

Ik ben al een tijdje bezig met het opruimen van de garage. Vorig jaar heb ik de heftafel weggedaan en het achtergebleven gat gedicht en betegeld. Nu ben ik bezig met het controleren en selecteren van de spulletjes. En een spullen dat we hebben! Niet te geloven. Ik ben geen voorstander van weggooien. Dus hergebruik ligt voor de hand. Gelukkig zijn er altijd wel mensen in mijn omgeving, die dit spul dankbaar in ontvangst nemen. Vooral omdat ze zelf ook veel klussen.
Vanmorgen ben ik erin geslaagd om een stalen rek met 12 kunststof bakken leeg te ruimen. Een flinke klus, dat wel. Het rek is er een van twee. In het tweede rek staan nu nog maar zes bakken met spulletjes, zoals schroeven, spijkers, pluggen, slijpschijven, bouten, moeren, kleine fiets-, scooter-  en motoronderdelen enz. Tijdens het opruimen stuitte ik op een koffertje, dat ik vaag herkende. Er bleek een splinternieuwe mini boor- en slijpset in te zitten. Die had ik eens gekocht toen het spul in de aanbieding was voor 12 euro of zo. Ik dacht toen : "Nu toeslaan, want je weet maar nooit!" Ik weet het nog steeds niet, want de set is ongebruikt en zal dat voorlopig nog wel blijven.
Ik heb trouwens al mij elektrisch gereedschap in kunststof koffers zitten. Op de zijkanten heb ik de inhoud beschreven, zodat ik niet hoef uit te zoeken wat er in welke koffer zit. Ze staan keurig op rij onder mijn werkbank. in kasten. Mijn werkbank is eigenlijk een oud aanrecht, compleet met onder- en bovenkastjes. Het werkblad is een vier centimeter dikke houten plaat. Dus die kan wel een klap hebben. Vanwege het rek met gereedschap kan ik niet alleen snel wat grijpen, maar ook in een oogopslag zien op alles er hangt. Dat laatste was vaak erg vervelend voor mijn knutselende zonen.....

Over liefhebben en hechten

"Het gehecht zijn aan iemand of iets, kan flinke problemen opleveren. Want er komt een tijd dat je moet onthechten. Dus is het beter om je niet te veel te hechten." Zoiets las ik in korte bewoordingen op een scheurkalender met boeddhistische wijsheden.
Ik vroeg me gelijk af hoe dat zou kunnen, helemaal als je erg veel van iemand houdt. Dat gaat toch samen? Na hun overlijden merkte ik pas hoe zeer ik gehecht was aan mijn beide broers.
Mijn vraag leidde tot een zoektocht op het internet. Daar las ik op verschillende plaatsen, dat het mogelijk is om te houden van, zonder je te hechten. Dat is iets nieuws voor mij. Samen met de wetenschap van de tijdelijkheid van ons bestaan op deze wereld, zou het voor mij ook mogelijk zijn om toch te houden van zonder me te hechten. Als je van iemand houdt, dan laat je zo'n iemand ook vrij, zo las ik. En dus ook vrij om te gaan. Definitief te gaan. Dat deed me denken aan het afscheid van mijn moeder. Aan datgene wat ik tegen haar zei op haar sterfbed : "Het is goed zo. Als je wilt mams, ga dan maar."  Dat deed erg veel pijn, maar het had toch ook weer iets goeds. Ze wilde zo graag naar haar man en mijn broers, maar voelde zich ook nog verbonden met ons hier op de wereld. Ze kneep mij met een dankbare glimlach in mijn hand.
Iemand zei mij naderhand, dat mijn uitspraak een voorbeeld is van echte liefde. Iemand waaraan je erg gehecht bent, toch laten gaan. Toch de vrijheid geven. Ik heb na het lezen van allerlei stukjes op het internet meer begrepen van hechten en onthechten, of rouwen of afscheid nemen zo je wilt. Maar het blijft lastig een scheiding aan te brengen tussen liefhebben en hechten.

De Russische beer

Ons landje stuurt een zware delegatie naar de Winterspelen in Sochi of Sotsji in Rusland. Opvallend, want er zijn veel grotere wereldspelers die Sochi wat dat aangaat negeren. Volgens premier Rutte doen we dat, om in gesprek te blijven met de Russen. Een drogreden, want de ambassadeurs van de landen die geen of een flut vertegenwoordiging sturen, zijn niet naar huis gestuurd door Poetin noch zijn er diplomatieke rellen uitgebroken. Of is het dat Rutte in Sochi openlijk gaat uitkomen voor zijn geaardheid in bijzijn van Poetin? Maar dat lijkt me sterk.
Misschien heeft Rutte gelijk en is het bedoeld om on speaking terms met elkaar te blijven. Onlangs verscheen binnen dat kader alvast een officieel Russisch rapport, waarin wantoestanden in Nederland aan de kaak worden gesteld. Het rept onder meer over onze verkeerde houding t.a.v. pedofilie en legale en illegale buitenlanders. Op zich een goede zaak en ik moet toegeven dat de Russen op die punten gelijk hebben. Ik mis alleen een stukje over de uitbuiting van de provincie Groningen en de werkwijze van de NAM. Maar ja, die zaken lijken veel te veel op een Russische aanpak. Of dit Russische rapport door Rutte gelezen gaat worden en zal leiden tot verbeteringen, is nog maar de vraag.
Zo, en dan is het nu de beurt aan ons land om even op de Russen te fitten. Ik ben benieuwd waarmee Rutte straks komt. Over de politieke gevangenen, het machtsmisbruik, de corruptie of de dictator Poetin himself? Zelf denk ik dat het zal gaan over hoe heerlijk de kaviaar en/of  de wodka is. En over wanneer Greenpeace en Amnesty als terreurorganisaties verboden gaan worden. Want laat ik duidelijk zijn, Rutte c.s. bevinden zich dan wel in het hol van de Russische beer. En dat betekent oppassen geblazen. Dat soort beren houdt geen winterslaap en zijn voortdurend op jacht.

Mijn 2 wielers -Op de Magneet-

Na mijn terugkeer van het mooie eiland Curaçao, kwam ik al snel in aanraking met de gemotoriseerde fiets, of wel de bromfiets. Er stond eind 1963 een oude bromfiets in een van de kippenhokken van mijn opa in de Koningstraat. Samen met mijn broer Joop hebben we dat ding opgehaald toen we naar de Splinterlaan waren verhuisd. We kregen dat oude ding wonderwel aan de praat en dus was het rijden geblazen.
Sindsdien hebben we samen veel aan brommers gesleuteld en gelachen. We dachten veel stiekem te doen, maar ja, zoals zoveel moeders had ook die van ons overal ogen en oren. Soms mopperde ze over de vlekken op onze broeken, of over een krom keukenmes, een afgebroken kurkentrekker of een vreemd gevormde jus lepel. Allemaal keukengereedschap dat je normaal niet in verband zou brengen met het rijden op een bromfiets. En dan heb ik het maar niet over de lucht van Castrol kettingvet in de keuken en de geur van carterolie die bepaalde pannen afgaven.
Tussen het schuurtje en het huis waren waslijndraden gespannen. Daar hing dus schoon wasgoed, zoals lakens. Normaal gesproken loop je daar ver omheen met je vieze vette handen, maar ja soms had je haast.....
Ik heb zelf nooit een bekeuring gekregen. Mijn broer wel. Hij had met een staaf betonijzer pardoes een gat in de uitlaatdemper van zijn splinternieuwe blauwe van witte beenkappen voorziene Honda C310 geslagen! Tijdens zijn brullende maidentrip over de Leidse singels, werd hij ter hoogte van het Schuttersveld subiet staande gehouden. Hij waagde nog te zeggen dat ie hem zo had gekocht....
Toen ik slaagde voor mijn Mulo diploma, kreeg ook ik een jaartje later een fraaie brommer. Het was een Magneet. Mijn pa had hem voor mij geselecteerd en gekocht op de Hoofdstraat tegenover de kleuterschool bij de zaak van Snijders /Van Rossum. Ik vond het best, want ook een gegeven

ahum, hoe zo olievlekken?

Magneet-paard mag je niet in de bek kijken. In die tijd kon een brommer nooit hard genoeg gaan. Dus kwam er een grotere carburateur op het 2 versnelling Sachs blok en werd er wat van de in- en uitlaatpoort weg geslepen en de kop afgevlakt. De firma Struik in Leiden (Groenesteeg) kreeg er een paar klanten bij. Soms deden we maar wat, vaak op grond van geruchten uit het tienercircuit. De Magneet zag er weliswaar sportief uit, maar eigenlijk was het een ordinair bonk ijzer met dat zware frame en beplating aan beide kanten.
Ik ben één keer achterna gezeten door een politieauto. De jacht begon op de Hooigracht, waar ik in racehouding op de Magneet richting huis ging. Maar via wat steegjes wist ik aan de Leidse Hermandad en een prent te ontsnappen. De kleding die ik toen droeg heb ik heel lang thuis aan de kapstok laten hangen. Op de rode Magneet reed ik heen en weer naar de HBS in de Kagerstraat in Leiden. Over de singels. Op de foto bungelt nog de toen bekende Esso tijgerstaart aan het stuur. Die hoorde eigenlijk om de vulopening van de tank te zitten ('Stop een tijger in je tank!"), maar daar zat al zo'n schuimplastic sponsje omheen. Er kwam ook een zwart wit geblokte spatlap achterop. De kabels waren met zwart witte omhulsels bekleed.  Het was immers de tijd van pop-art. Het rode stuurkapje had ik zwart gespoten. Er zat een sticker op van Abarth. De dubbele veerpoten achterop vond ik flink afbreuk doen aan het geheel. Maar met enkele poten was niet te rijden. Ik reed ook op dat ding heen en weer naar mijn horecabaantje in Katwijk aan Zee. Eerlijk gezegd weet ik niet meer wat er met de Magneet gebeurd is, nadat ik voor mijn HBS diploma slaagde en mijn nieuwe baantje Zandhaas werd. Maakt niet uit, want ik had immers mijn motorrijbewijs gehaald.

Een laptop van Sony -2-

Omdat de Servicedesk van Sony zwaar teleurstelde (veel beloven niets geven en oeverloos gezwets van telkens weer een andere medewerker) heb ik Mike geadviseerd een klacht op het www te registreren. Op Klachtenkompas kan een consument zich beklagen over o.a. de service van bedrijven en instellingen. Geregistreerde klachten worden gemonitord, zodat je de status ervan kunt volgen. Iets wat men op de Servicedesk van Sony blijkbaar niet kent en toch heel normaal is. Mike heeft nimmer een registratienummer of -code ontvangen. Misschien moet Sony's Servicedesk eens contact gaan opnemen met Topdesk voor een goed ondersteunend systeem. Aan de andere kant, een systeem valt en staat met goed gebruik.
Nadat de registratie op het klachtenforum had plaatsgevonden, werd nog geen dag later contact opgenomen! Ja, ja, bedrijven hebben de pest aan negatieve reclame. Zelf heb ik al eens eerder van de site gebruik gemaakt, toen een bepaalde werkgever zich misdroeg op het gebied van de arbeidsomstandigheden. Hij ging niet in op onze pogingen om tot een gesprek te komen. Maar na registratie op de site zaten we in no time wel rond de tafel om de problematiek te bespreken.
Vandaag wordt over de status van de laptop gebeld. We zijn benieuwd.

Schelden doet wel zeer

Hoewel ik de gewoonte heb om vooraf goed na te denken over allerlei zaken, ga ik ook met enige regelmaat de mist in. Daar lig ik niet van wakker, omdat het nu eenmaal bij mens-zijn hoort. Ik heb misschien daardoor eigenlijk nauwelijks enig gevoel van spijt. Ik beschouw mijn handelen als keuzes die ik maak. Ik heb in mijn leven weinig impulsieve dingen gedaan. Ik kan me mijn impulsieve aankopen nog herinneren. Het zijn er weinig en ook daar heb ik achteraf geen spijt van. Ze hebben mij ook geen kapitalen gekost, anders zou het nooit tot een impulsieve aankoop gekomen zijn.
Ik heb weleens iemand impulsief tegen de vlakte geslagen. Later dacht ik nog : "Had ik beter niet even kunnen praten?" Maar ja, als je al langer gepest bent en diverse keren geprobeerd hebt te praten, is het bij mij soms opeens over en uit. Het heeft wel geholpen hoor, die dreun. Maar mijn stijl is het niet. Ik wist niet eens dat ik zo hard kon slaan.
Slaan is eigenlijk ook een teken van machteloosheid. Net als schelden. Ja, ik heb ook gescholden. Vaak inwendig. Soms hoorbaar. "Schelden doet geen zeer, slaan veel meer", werd vaak geroepen. Maar decennia later blijkt pas het tegendeel. Je kunt beter klappen krijgen. Mijn lieve mamma en oma zeiden altijd tegen ons, dat we Oost Indisch doof moesten zijn als we uitgescholden werden. Net alsof je niets hebt gehoord. Dat doe ik nog vaak. Dat wordt trouwens steeds gemakkelijker, naarmate mijn doofheid toeneemt. Tegenwoordig moet je in gesprek gaan. Maar ja, er zijn mensen die alleen scheldend kunnen communiceren. Het is net alsof de machteloosheid in de wereld alsmaar toeneemt.

Zingend het huwelijk in

Wat is er mooier dan op zo'n bijzondere dag je geliefde zo toe te zingen?

Iemand vergeven

Vandaag schreef ik iemand iets over vergeven. Ik vind vergeven erg belangrijk. Door te vergeven, word ik bevrijd van een last. Als ik op iemand die naar tegen mij gedaan heeft mijn hele leven boos zou blijven, dan blijft hij mijn hele leven beheersen. In mijn gedachten. En dat gun ik hem en mezelf liever niet. Niet dat de ander dat beseft, tenzij ik het hem of haar nadrukkelijk vertel. In de overige gevallen merk en voel alleen ik het. Het lucht op en geeft innerlijke rust.
Vergeven betekent voor mij ook, dat ik me goed realiseer dat de ander daardoor niet verandert. Hij weet het immers niet en misschien zitten die nare trekken wel in zijn persoonlijkheid opgesloten. Vergeven is wat anders dan vergeten. Want dat is lastiger. Soms word ik eraan herinnerd. Maar boos worden doe ik dan niet meer. Ik krijg ook geen nare gevoel. Integendeel, vaak heb ik medelijden met mensen die zo bezig zijn. Of ik zie bepaalde omstandigheden bij hen, die ik als verzachtend beschouw voor hun gedrag.
Er zijn mensen die ik keer op keer vergeef. Dat zijn de recidivisten in het vertonen van naar gedrag jegens mij en/of anderen. Misschien zit het nare gewoon in hun genen of in hun hoofd. Ze weten en kunnen niet beter. Ik vergeef het hen, want ik wil zoveel als mogelijk de regie over mijn eigen leven en welzijn houden. Ik kan ook weleens naar doen. Daarom zeg ik ook oprecht 'sorry' en moet ik ook mezelf kunnen vergeven.