Woonarken in de Warande

Begin deze week zijn de acht wachtende woonarken de nieuwe wijk Waranda binnengesleept. Daar was nog wel een en ander voor nodig. Zo moest het waterpeil met 1 meter worden verhoogd. Een vrij uniek gebeuren dat mede dankzij het Waterschap Zuiderzeeland kon  plaatsvinden. De woonarken hebben een diepgang van 1.40 meter. Daarnaast moest er flink gemanoeuvreerd worden vanwege de breedte van de woonarken. Maar alles is gelukt. Eerder waren al schuurtjes geplaatst. Nu de rest nog, zoals de toegang tot en de aansluiting van de nutsvoorzieningen voor de arken.

Deutsche Gründlichkeit

Vandaag ontving ik het bestelde geheugen. Helemaal aus Deutschland. Keurig verpakt en zowaar met een handleiding erbij om de beide kaarten te vervangen! En als klap op de vuurpijl een zakje met snoep! Niet dat ik die lust, maar toch. En alsof het allemaal niet op kon, paste het geheugen en werkt het naar behoren. Toch wel een beetje raar dat mensen op zo'n grote afstand mij beter kunnen helpen dan hier in de buurt en via websites in den lande. En dan heb ik het dus niet over de geheugenkaarten zelf, maar de manier waarop ik geholpen ben. Het kan dus wel.

John Britten's V1000

Het verhaal rond de Nieuw Zeelander John Britten doet me denken aan de Hollandse mannen van Jamathi. Net als hen begon John in een schuur een motor te bouwen. Dat was begin jaren 90. Niet op basis van bestaande ontwerpen en/of onderdelen, nee helemaal van nul af aan. Veel aan de motor werd anders dan tot dan bestond. Kort gezegd was het een motorblok op wielen met veel carbon. Nee, geen frame. Het enige gebruikelijke was dat de wielen rond waren. John had geen sponsors en ook geen technici in dienst. Hij had wel hulp van vrienden, buren en anderen die vrijwillig wilden helpen. De Britten V1000 deed tijdens de Battle of Twins in Daytona iedereen verbaast staan. Een dag eerder lag het blok uit elkaar vanwege een lekkende cilinder. Die werd op de typische Britten manier een dag voor de race deskundig gerepareerd! De Britten reed lange tijd vlak achter de koploper, een fabrieks-Ducati. Op een rechtstuk van het circuit manoeuvreerde de Britten coureur, Andrew Stroud, de V1000 naast de leidende Ducati en..... maakte een wheelie! "Om even te laten zien hoeveel power ik nog over had", aldus Stroud lachend na de race tegen ontwerper en bouwer John Britten, die tijdens de race helemaal uit zijn dak ging. Tijdens deze eerste race kreeg de V1000 elektrische problemen en viel terug. De tweede manche werd voortijdig afgevlagd vanwege het weer. Maar een jaar later, 1995, won de V1000 de BOT in Daytona. Helaas overleed de geniale John Britten niet veel later aan kanker. Hij werd slechts 45 jaar. Van zijn roemruchte V1000 zijn slechts 10 exemplaren gemaakt in Britten's eigen motorfabriek. Ze bevinden zich in veilige handen van verzamelaars en musea. Op YouTube staat een serie video's over John Britten en de ontwikkeling van zijn V1000. Moet je als liefhebber gezien hebben!

Busramp Zwitserland

Zelf heb ik slechts één keer zo'n busreis geboekt. Dat was begin jaren 70, toen ik Parijs wilde zien. De trip duurde een korte week en we kregen alle bezienswaardigheden te zien inclusief een nachtelijke boottocht over de Seine. Ondanks de stops onderweg, had ik me toen al voorgenomen dat het mijn eerste en laatste busreis zou zijn. Ik werd in mijn voornemen gesterkt, door incidenten met bussen die dagenlang op de weg waren. Slapende chauffeurs, technische mankementen en vervelende passagiers waren daarvan de oorzaak. Van de busramp in Zwitserland schrok ik me een hoedje. Vooral omdat er zoveel jonge slachtoffers zijn. Kinderen nog. Iedereen begint te roepen dat de bus nieuw was en niets mankeerde en dat de chauffeurs goed geslapen hadden en uitgerust waren. Vreemd, want niemand van die roependen was ten tijde van het ongeluk ter plekke aanwezig. Niet alleen vreemd, maar eigenlijk ook gênant. Het wassen van de handen in onschuld is al begonnen. Wel opvallend dat voor die rare nissen geen vangrail is geplaatst. Ik wacht de resultaten van het onderzoek af.

APK gekeurd

Neus druppelen

Oor inspectie

Woensdagmiddag is Fenna naar de dierenarts gebracht. Ze moest haar 2e prikronde doen. Ik mag wel zeggen dat ze zich kranig gedroeg. Na binnenkomst ontmoette ze een grote, rustige herder. Ze reageerde wat onderdanig, maar al snel wilde ze spelen. Dat zag meneer Herder niet zo zitten. Maar een flatcoated retriever pup wel. Dat duurde niet te lang, want de flatcoat werd wat dominant. We zagen Fenna voor het eerst van zich afbijten : Grrr! Sonja zette haar eerst op de weegschaal : 4,9 kilo. Daarna ging ze naar de behandelkamer, waar haar een onderzoek wachtte. Oren, ogen, tanden, huid en haar, alles werd gecontroleerd en... goed bevonden. Fenna bleef de rust zelve. Het prikje dat ze daarna kreeg voelde ze blijkbaar niet eens. Ter afsluiting kreeg ze ook nog wat neusdruppels. Ook geen probleem. Ze moest wel nodig plassen, maar hield het keurig op. Maar ook buiten bleef ze weigeren een plas te doen tot we weer thuis waren. Daar deed ze het op een haar vertrouwde plek : bij de deur.

Een snelle leerlinge

Om Fenna zindelijk te krijgen hebben we een paar kranten voor de buitendeur gelegd. We leren haar dat ze haar behoefte op de krant moet doen. Nou, dat heeft ze zich heel snel eigen gemaakt. Dus prijzen we haar uitbundig na elke zit op de krant. De volgende stap is haar naar buiten te laten, zodra ze naar de krant loopt. Afgelopen nacht heeft ze goed geslapen. Geen gepiep of geblaf dus, zoals een nacht eerder. Dit keer heeft Sonja een van haar sloffen in de bench gelegd. Daar ging ze bovenop liggen. Maar of dat de reden van die stille nacht is? De bench gebruiken we overigens als een rustplekje voor Fenna. Dus ook overdag slaapt ze in de bench, zij het met de deur open. Zo leert ze dat de bench geen straf is, maar haar veilige rustplekje. Eten doet ze ook erg goed.  's Morgens moet ze even haar energie kwijt. Dat kan tijdens een wandeling. Ze leert ook al om even alleen te zijn. In het begin bleef ze bijna aan je voeten kleven. Maar nu blijft ze vaak liggen als iemand de kamer verlaat. Gisteren was ze een kwartier alleen. Ik stond bij de voordeur met iemand te praten en Sonja was boodschappen doen. Ik zag Fenna onder de salontafel liggen. Ze sliep. Omdat ze het zo goed doet krijgt ze vanmiddag weer een prikje. Tja, een teef moet je honds behandelen.

Onderuit in Almere

De bezetting voorbij

In Almere is een motorrijder zwaargewond geraakt, nadat hij onderuit gegaan was. Hij klapte zelf tegen een lantaarnpaal; de motor schoof  tientallen meters over de weg. Gebleken is dat de 38 jarige bestuurder geen geldig motorrijbewijs had en dat hij voor het eerst op die motor, een Honda CBR, reed. Hij maakte naar zeggen deel uit van een groep motorrijders, die de uitvaart van een vrouwelijke motorrijder bijwoonden.
Sonja was gisteren in Almere Buiten voor een boodschap. Ze schrok van de parkeertarieven daar. Als je maar 10 minuten nodig hebt om een belangrijke boodschap te doen, ben je standaard zo'n 1, 25 euro kwijt. Ze is niet meer van plan daar met de auto heen te gaan. Dat voornemen heb ik jaren geleden al gedaan, maar dit terzijde. Overigens zijn er meer klachten over de parkeertarieven in Almere Buiten. Volgens de middenstanders daar is hun omzet met bijna een kwart gedaald sinds de invoering van betaald parkeren. Veel mensen mijden daarom Almere Buiten. Hier in Lelystad zijn de tarieven begin dit jaar ook flink verhoogd. Ze praten hier over dubbeltjes, maar het is beter om de verhoging in percentages uit te drukken. Dan kan je gemakkelijker vergelijken met je salarisverhoging. Op veel plaatsen is het tarief met ruim 10% verhoogd!

Elke dag een wijze les

Frans Roest overleden

Vanmorgen las ik in een e-mail dat Frans Roest afgelopen zaterdag overleden is. Frans was een voormalig klasgenoot van mij op de Mulo in Leiderdorp. Later schreef Frans verhalen over zijn werk eind jaren 60 begin jaren 70 hier in de Flevopolder. Hij werkte in dienst van de RIJP, de Rijksdienst IJsselmeerpolders. Frans had al langere tijd gezondheidsklachten. De crematie zal a.s. donderdagochtend in Zwolle gaan plaatsvinden. We wensen de nabestaanden sterkte toe. Frans nogmaals bedankt voor je mooie verhalen! Rust zacht.

Een piepende cavia

Fenna voelt ook nattigheid

Oeps! Twee blaaskaken.

Plichtsgetrouw als we zijn, heb ik de pup bij de gemeente aangemeld om hondenbelasting te betalen. Die bedraagt zo'n 6,50 euro per maand. Veel geld voor zo'n klein mormel dat meer weg heeft van een piepende cavia dan een hond. Eigenlijk zou ik pas na een jaar willen betalen. Ik bedoel, dat beestje is zo klein en nog niet eens zindelijk. Dus ze doet buiten nog niets dan alleen lucht happen á 6,50 euro per maand!
Ik heb gebruik gemaakt van het digitaal loket van de website van onze gemeente Lelystad. Wat een onlogisch gedoe was dat zeg. Probeer het zelf maar eens. Je wordt van het ene naar het andere scherm gestuurd met allerlei verhalen over honden in Lelystad en hondenbelasting. Net iemand die een heel verhaal houdt over het weer als je hem gevraagd hebt of ie een paraplu te koop heeft. Kortom, zeer gebruiksonvriendelijk. Daar worstelde ik me dus doorheen om alsjeblieft hondenbelasting te mogen betalen. Eigenlijk zou de gemeente met behulp van haar inwoners net zo'n slag met haar website moeten maken als met het taalgebruik op haar formulieren : Jip en Janneke taal en recht door zee. En dan zwijg ik maar over die nare uitklapschermen die je telkens dwarszitten omdat je cursor toevallig over iets heen gaat. En dat alles voor een piepende cavia, die over een jaar hopelijk een echte hond geworden is. Maar dan nog. Ik ruim altijd de poep op. Die zakjes kosten ook geld.

Staatsbosbeheer, pas op je tellen!

Staatsbosbeheer was van plan om met een helikopter het aantal grazers in de Oostvaardersplassen te tellen. Maar de Provincie is van mening dat dergelijk vliegend tuig de rust zal verstoren van met name broedende lepelaars. De rechter stelde de Provincie in het gelijk. Vreemd dat Staatsbosbeheer daar zelf niet aan gedacht heeft. Onzorgvuldigheid of gewoon gebrek aan kennis?  Extra vreemd wordt het helikopterplan van Staatsbosbeheer als je weet dat deze organisatie zelf beweerde dat je al op een fiets het wild kan verstoren. En hoe! Een meneer kreeg daarvoor dankzij een chagrijnige boswachter zelfs een fikse boete. Volgens de boswachter die de (naar zeggen verdwaalde) man had betrapt(!), joeg de fietser 151 edelherten, ganzen en grote en kleine zilverreigers weg. „De herten zaten volledig in de stress en gingen er met volle snelheid vandoor”, liet het staatsbosrekenwonder de politie weten. Maar een helikopter boven dat gebied laten wentelwieken is volgens Staatsbosbeheer geen enkel probleem. Een ongeloofwaardig optreden. Misschien is het inzetten van een paar fietsers en hun eigen rekenwonder een goed alternatief om beesten te tellen.

Liever lopen

Mijn nieuwe baasjes vermaken zich met mij. Ik wil graag bij ze zitten, maar dat mag niet. Ik mag ook niet tegen de bank op staan. Ze zijn wel streng, hoor. Ze zeggen dat ik eet als een dijker. Zondagmiddag heb ik in de tuin in de zon gespeeld. Daarna werd ik in een hele hoge mand gezet. Met mijn halsband (wat een rotding!) met een riempje eraan om. We bleven zo even in de schuur staan. "Ik wacht tot ze rustig is", zei het baasje tegen de baas. Daarna begon ze met die fiets(?) te lopen. Dat vond ik wel raar, maar ik was niet bang. Na een korte wandeling, ging ze op dat trapding zitten en toen ging de wereld opeens veel vlugger voorbij! Ik was niet echt bang, maar lopen vind ik leuker. Als ik wilde staan, zei mijn baasje telkens : "Nee, zit!" Dat hield telkens op zodra ik ging zitten. Niet dat ik eruit wilde springen. Ik ben weliswaar een Friezin, maar niet eigenwijs en heel slim. Gelukkig stond een eindje verderop de wereld weer stil. In het gras mocht ik wat rondsnuffelen. Daarna werd ik weer in de hoge mand gezet en reden we terug naar huis. Wat een raar gedoe. Ik heb toch zeker pootjes? Thuis ging mijn baas aan de slag met 'koken'. Ik hoorde niet alleen allerlei geluiden, het begon ook vreemd te ruiken. Toen ik heel nieuwsgierig ging kijken zei hij : "Ja Fenna, we gaan straks nasi eten." Van dat soort brokken heb ik niet eerder gehoord. Het zal wel, rare stadse mensen.

Hoera, een dochter!

Sonja was al een tijdje op haar gemak aan het rondkijken naar een hond. Zaterdagochtend werd een leuke teef van net 7 maanden vlak voor haar neus weggekaapt. Maar ze had nog een ander in het vizier : een friese stabij.
Na via de telefoon een aantal belangrijke vragen gesteld te hebben en enig intern overleg, maakte ze een afspraak voor bezichtiging en eventuele koop. Dus wij op weg naar Friesland, naar Jubbega om precies te zijn. Ik weet wel waar Jubbega ligt (dat krijg je met werk en familie in het noorden des lands), maar de tomtom wist het precieze adres. Gelukkig maar, want ik had dat ding een dag eerder via het internet helemaal laten bijwerken. We troffen een viertal pups en hun ouders aan op een keurige boerderij. Het echtpaar was zes jaar en dit was het twee nest. Sonja ging voor een teefje en daar was er een van. De rest waren reutjes. Het beestje was wat kleiner en een stuk rustiger dan haar broers. Maar ze straalde wel iets bijzonders uit. Ze bleef maar naar Sonja kijken. Prachtig! Alle papieren waren aanwezig en de aanwezigheid chip werd ook even getoond met een detector. Op de terugweg hebben we nog even wat benodigdheden ingeslagen. We zijn in tegenstelling tot op de heenweg niet via de snelwegen gereden, maar binnendoor via Wolvega en Emmeloord. Onderweg zongen we vrolijk : "Een stabij uit Jubbega, Hoila hi, hoila ha". Het naamloze pupje lag rustig in de boodschappenkrat met een blik in haar ogen die zei : "wat een raar volk." Onderweg even gestopt om haar te laten drinken en even frisse lucht te laten happen. Thuis bleef ze rustig in de krat liggen en keek nieuwsgierig de huiskamer in. 's Avonds kwamen Robert en Carina. Ze hadden een bench meegenomen. Carina had al wat typisch Friese namen opgezocht en daaruit kwam Fenna als mooiste naar voren. Voor het naar bed gaan, moest Sonja wel even Fenna tot rust manen toen ze in de (zeer grote) bench werd gezet. Ze kreeg een tweetal namaak puppies mee, die haar ook tot rust brachten. De hele nacht hebben we niets gehoord (of sliepen we veel te vast?). De volgende ochtend lag ze rustig op haar plaats. Toen ze uit de bench wandelde liet ik haar direct naar buiten. Daar heeft ze gepiest en gepoept. En eten doet ze ook erg goed. Ze is al heel wat losser geworden.

Nasty memory -2-

Mevrouw was er niet. Wel een jongeman, die mij erg behulpzaam was. Helaas kon hij voor mijn laptop geen geheugenkaarten bestellen. Ze zijn aan bepaalde leveranciers gebonden. Ik kreeg het advies via het www op zoek te gaan. Het schijnt dat dit laptop nogal speciale geheugenkaarten heeft. Typisch ict : veel gestandaardiseerd, maar toch net weer niet. En dan ook nog op cruciale punten. Dus ik het internet op. Helaas is het geheugen voor mijn laptop hier in den lande niet verkrijgbaar. Dus even naar de buren. Heerlijk vanuit een bureaustoel zo snel te kunnen reizen. Gelukkig heb ik een tijdje bij Siemens gewerkt, waar alle handboeken in het Duits waren gedrukt. Afgezien daarvan heb ik ook een paar keer opdrachten bij de buren gedaan. Dus weet ik met welk zoekgegeven in het Duits ik moet googelen : "Arbeitsspeicher kaufen". Trouwens een leuk bedacht woord, dat ''speichern". Lijkt op spijkeren, vastleggen dus. Eine Speicherplatte is dus een schijf, harddisk. Loch speichern is ponsen. Prachtig, die Duitse taal. Mijn zoektocht levert resultaat op. En hoe! Het interngeheugen dat ik zoek is op veel websites in Duitsland volop verkrijgbaar. Misschien ook wel logisch, want mijn laptop is een Fujitsu Siemens. Komende week wordt mijn bestelling afgeleverd. Hoop ik (het is en blijft shoppen via internet).

De Noordersluis in aanbouw

Mijn opa was sluis- en brugwachter. Hij bediende de sluizen en bruggen met de hand. Vandaag de dag worden deze centraal en op afstand bediend. Het komt nu regelmatig voor dat bruggen spontaan open gaan of niet open willen en het is niet zelden dat sluisdeuren plots uit de lucht komen vallen. Problemen die vroeger niet bestonden zijn tegenwoordig -door de automatisering en wegbezuinigen van personeel- schering en inslag. De sluis van Lelystad Haven was destijds een zeer moderne installatie, voorzien van elektrisch aangedreven sluisdeuren en brug. Deze moesten echter wel ter plaatse door een brugwachter worden bediend, wat gebeurde vanuit een huisje dat op de sluis stond. Of dat nu nog zo is weet ik niet, want misschien heeft ook hier de automatisering inmiddels toegeslagen.

Tekst en foto : Luijt Postma

Redactie : Luijt, de bediening is nog onveranderd : een brug-/sluiswachter in een huisje op de sluis. Er komt een nieuw gebouw, waarin de centrale bediening van alle bruggen en sluizen in Flevoland gehuisvest wordt.