Toen we rond 08.30 uur weer thuis waren en ik het zwerfafval van Moos had opgeruimd, hoorden we het buurmeisje in de tuin staan gillen. Ja, echt gillen. Vraag me niet waarom.
Een uur later, na ons ontbijt, zit ik met de headset op mijn hoofd even naar een stukje nieuws te luisteren. Dwars daar doorheen hoor ik de buurman schreeuwen tegen zijn kinderen. Het is zondagochtend. Ik wacht op het geschreeuw van moeder, maar dat blijft uit. Misschien ligt ze nog op bed. Straks gaan ze naar de kerk. Hopelijk doen ze daar wat inspiratie op en gaan ze na de dienst in de tuin zingen in plaats van schreeuwen en gillen. Ergeren wij ons aan al dat geschreeuw? Nee, we moeten meestal lachen vanwege datgene wat er allemaal tegen elkaar gezegd wordt. Ondanks de aanwezigheid van twee 'volwassenen' is het net alsof we naast een schoolplein met enkel kleine kinderen wonen. Het is zondagochtend en de schoolvakanties beginnen morgen. Pa heeft al dreigementen geuit. Hij heeft een hele opsomming gegeven van activiteiten die niet zullen plaatsvinden, als ze zo blijven schreeuwen en gillen. We hoorden dit keer geen reactie van de kinderen. Volgens mij dachten ze : "Oké pa, het zal allemaal wel!" Maar enkel twee opgestoken middelvingertjes zou ook zomaar kunnen. 😂