Vanmorgen was het weer raak. Ik kwam op de fiets van rechts en weer kreeg ik geen voorrang. Op mijn vaste route passeer ik een parkeerplaats. Daar zag ik dezelfde auto inparkeren. Ik besloot de bestuurder even aan te spreken. We groetten elkaar vriendelijk en meneer zei direct : "U bent de meneer die ik geen voorrang gaf. Mijn excuses daarvoor." Ik accepteerde zijn excuses en vertelde hem dat het mij te vaak overkomt. Nu kwam het zo uit dat ik meneer weer zag, maar normaal onderneem ik geen acties of zo. Hij zei dat ie eigenlijk niet begreep, waarom hij pardoes doorreed. Zelf fiets meneer ook veel, zo vertelde hij, en heeft ook nare ervaringen met situaties waarin ie als fietser geen voorrang krijgt.
Al me tal werd het een rustig en leuk gesprek. Hij vond het erg fijn om op een gewone, rustige manier benaderd te zijn. "Mensen hebben tegenwoordig een erg kort lontje", besloot hij. We wensten elkaar een fijne en vooral veilige dag toe.
Sinds ik mijn zwarte dikkere jack draag en mijn zwarte muts ( ik vind het erg fris 's morgens), valt het mij op dat ik geregeld vriendelijke knikje krijg van anderen. Er zijn er ook op de fietspaden die mij benauwd aankijken, nadat ze net eerder hun telefoon haastig in de jaszak hebben gestoken. Wat leuk! š