Aan de keukentafel

Gisteren hoorde ik een gesprek aan over het streven van de politiek m.b.t. het klimaat. Erg leuk om daarbij een deadline te noemen van 2030 ten aanzien van de stikstof. Alsof het hoppa zo gepiept is. Het gaat natuurlijk niet alleen om boeren, al hebben bepaalde mensen daar wel het accent gelegd. Als men het politieke beleid doorzet, dan verdwijnen ook veel neven industrieën, vooral in de zuivelsector. Maar ook in andere sectoren die betrokken zijn bij de veeteelt. Dat zijn behoorlijk veel ontslagen i.c. werklozen straks.

Eén van de sprekers zei, dat men de jongere generaties een betere wereld wil achterlaten. Toen moest ik wel even lachen. Volgens mij begint het juist bij die jongere generaties; aan de keukentafel, ofwel met de opvoeding. Als ik zie wat een bende ze maken van ons milieu, zou ik eerst daarmee beginnen. Het vuurwerk (ook bij voetbalwedstrijden!), de feestdagen, races, concerten enz. brengen veel vervuiling met zich mee. Die vormen voor mij de criteria hoe het gesteld is met ons milieu. Slecht dus. De ommezwaai richting elektrisch vind ik per definitie niet schoner. Het is eerder een verschuiving van de vervuilingsproblematiek en brengt andere narigheden met zich mee, zoals kinderarbeid. Het verminderen van de veeteelt en landbouw beschouw ik ook als een verschuiving van de vervuiling.
Het is niet alleen de taak van de oudere generatie om voor een beter milieu en leefklimaat te zorgen. Het begint aan de keukentafel. Maar ja, het klassieke koken en samen eten zijn ook niet meer van deze tijd.
Net zoals andere energiebedrijven heeft ook Shell miljarden winst gemaakt. Afromen die winsten en investeren in een beter milieu.