Het effect was wel dat de beoogde resultaten er 'vanzelf' kwamen. En nog meer dan dat. Wat in menig projectplan niet voorkomt is het welzijn van medewerkers. Hen de mogelijkheden bieden om niet alleen hun werk te doen, maar vooral dat zelfstandig te mogen doen en daarin te kunnen groeien als ze dat ambieerden. En dat alles in een ontspannen sfeer. Stress voorkomen was dan ook een van mijn hoofdtaken. Ik was een primus inter pares en een coach, geen baasje of leidinggevende; samen aan de slag. Af en toe zei ik : "We kappen ermee. We gaan naar buiten!" Gewoon, heel spontaan het werk neergooien en samen iets leuks gaan doen. Zoals een bbq bij een van de medewerkers thuis in de boomgaard (foto) of naar een pizzeria of leuk terras gaan.
Zo'n werkomgeving werkte als een magneet op andere medewerkers buiten de project- en werkgroepen. Helaas kreeg ik van andere managers nooit de vraag voorgelegd : "Wat maakt werken bij jou nou zo aantrekkelijk?" Nee, er was enkel sprake van afgunst en vijandigheid. Er werd op mij gejaagd. Meestal kreeg ik het verwijt te horen als zou ik hun medewerkers van hen willen afpakken. Terwijl ik zelf daartoe nooit het initiatief genomen heb. Het was de mond tot mond reclame van de projectmedewerkers die anderen informeerden.
Een keer ben ik zelfs op het matje geroepen bij de directie vanwege mijn aanpak. Ik kreeg te horen dat mijn medewerkers mij niet bij mijn voornaam mochten aanspreken en u moesten zeggen. Als ik van de directie stiekem(!) wat extra's kreeg vanwege de goede resultaten, dan mocht ik die niet delen met mijn personeel. Dat was tegen de heersende bedrijfscultuur in. Hoe ik aan die goede resultaten kwam, werd mij niet gevraagd.
Een ander kleurtje en een heel andere werkwijze, dus. Nee, dat kon echt niet. Ik moest net als de rest als een grijze muis de platgetreden paden bewandelen. Maar dan zou ik mezelf niet meer mogen zijn. Ik ben ervan overtuigd, dat ik op die manier als grijze muis nooit zulke goede resultaten behaald zou hebben.