Gisteren was de crematie van een buurtbewoner. Hij was bijna 10 jaar jonger dan ik. Sonja heeft het afscheid bijgewoond, samen met een buurvrouw. Zelf ben ik niet aanwezig geweest. Ik kan er niet zo goed meer tegen. Zijn bericht van overlijden maakte weer herinneringen bij mij los, compleet met bijbehorende gevoelens. Eigenlijk raar, want de dood hoort nu eenmaal bij het leven.
Ik realiseerde me dat het inmiddels al weer meer dan 20 jaar geleden is. Ik heb ruim 20 jaar meer tijd gekregen dan mijn jongere broer. En 15 meer dan mijn oudere. Daar moet ik gewoon blij mee zijn. Toch heb ik er soms nog moeite mee; voel ik me schuldig. Met het gevoel van zij niet en ik wel, zonder nadere uitleg ervoor te hebben. Maar in het algemeen probeer ik hen tevreden te houden door plezier te hebben. Dat zouden ze gewild hebben. Ook al kan ik veel zaken niet meer met hen delen. Niet meer even aanwippen of spontaan even een vraag stellen. Of samen lachen om die gekke wereld met al die bijzondere mensen.
Ik was extra blij dat de kleine Luuk bij ons was. Samen hebben we een deel van de vrijdagmiddag doorgebracht. Luuk wees op een zeker moment plots naar een foto van mijn moeder en zei : "Die heeft ook grijs haar." Ik keek naar de foto en moest glimlachen. Daarna keek Luuk naar mijn haar, streek er met zijn handje overheen en zei : "Jij ook opa." Tja, toen klaarde het voor opa plots nog meer op. Alsof de zon ging schijnen. Vandaag schijnt de zon weer.