Jarenlang ben ik op bezoek geweest bij iemand met wie ik helemaal geen klik had. Het waren beleefdheidsbezoekjes. Soms kwam die persoon bij ons op bezoek of te logeren, maar dat leidde nauwelijks tot ruzies of discussies. Want een ruziezoeker ben ik zeker niet. Ik gedoogde die persoon, diens handelen en uitspraken. Hoe naar ze soms ook waren. Dan was er sprake van een antiklik, een antipathie. Tijdelijk hoor, want in de regel is er geen plek in mijn hoofd voor dat soort negatief gedoe. Ik heb nooit anderen verboden met die persoon contacten te onderhouden of meer dan dat. Ieder zijn / haar meug. Het was iets tussen ons twee.
Er zijn mensen die in een dergelijk geval hun hele familie erbij slepen. Dan heb je plots niet met één persoon geen klik meer, maar met een hele volksstam. Als een soort van (daar komt ie weer) solidariteit. Omdat de rest niet even het oor aan de andere kant te luisteren legt. Aan de andere kant : familie of bloedband zegt mij niet zoveel. Het gaat om de manier waarop we met elkaar omgaan.
Als mensen met zo'n inslag hun werkgever verlaten omdat ze het daar niet naar de zin hebben, dan zouden ze graag zien dat alle collega's hetzelfde zouden doen. Dat gebeurt niet en daarom hebben zij met die achterblijvers plots ook geen klik. Of misschien zelfs een antiklik. Maar ja, iedereen heeft zo z'n eigen klik of geen klik of zelfs een antiklik met een ander.
Toen de persoon in kwestie ging dementeren, gebruikte ik dat als reden voor het nare gedrag. En daarmee kon ik die lange periode afsluiten. Ik ben daarna nog een aantal keren op bezoek geweest. In een tehuis. Dat was het dan. De persoon is onlangs overleden. Nee, ik stond niet te juichen. Dat zou respectloos en niet in overeenstemming zijn met mijn ikkie.