Vanmorgen zag ik een hond, die de weg op rende. Halverwege bleef hij staan. Ik ken de hond en de eigenaresse. Ze laat haar hond altijd loslopen, ook daar waar het niet toegestaan is. Ik heb het idee dat ze autistisch is.
De eerste keer dat ik de hond ontmoette, zo'n 6 jaar geleden, was ie ook los. Hij kwam aangerend door een steeg, waar Fenna en ik net liepen. Ik schrok in eerste instantie (had de hond niet eerder gezien), maar zag toen dat de hond geen kwaad in de zin had. De vrouw kwam later in beeld. Ik heb haar toen geprobeerd uit te leggen, dat het niet fijn is een hond zo op me af te zien komen zonder baas. En dat ze haar hond niet kan zien, om eventueel in te grijpen.
Ze bleef tijdens mijn praatje wat wazig staren en liep toen door. Sindsdien groet ze mij niet, ook niet als we elkaar op de smalle bospaden tegenkomen. Ik heb het nog een paar keer geprobeerd, maar zonder respons. Dus ben ik er ook maar mee gestopt. Het zal dan wel zo moeten zijn.
Toen de hond op de rijbaan stond, hoorde ik iemand met een wat raar stemgeluid iets roepen. De hond keek in de richting van het geluid. Ik zag niemand; ze liep waarschijnlijk nog tussen de huizen daar. Ze riep weer en toep spurtte de hond richting het geluid. Dat was net op het moment dat een auto passeerde. Gelukkig had de automobilist de hond al gezien. Op dat moment reden drie scholieren over het fietspad, dat parallel aan de weg ligt. Het drietal moest flink in de ankers en het stuur omgooien om de hond te ontwijken. De vrouw deed vervolgens nogal zenuwachtig de hond alsnog aan de riem, terwijl ik op afstand toekeek. Ze was zichtbaar geschrokken.
Toen ik haar later zag lopen, had ze de hond nog steeds aangelijnd. Voor mij een unicum. Hopelijk heeft ze nu wel haar lesje geleerd.