Nooit meer vissen?

Visser zonder vispas...

Er was een tijd waarin het vissen voor mij erg belangrijk was. Even heerlijk rustig langs de waterkant naar een dobbertje staren. Alle hectiek van de voorgaande periode van me af laten glijden. Iets vangen was leuk, maar stond niet bovenaan.
In mijn jeugd viste ik vaak met mijn broertje Ruud. Dat hebben we lang volgehouden. Zelfs toen we beiden getrouwd waren. Dan kwam ik 's morgens heel vroeg naar hem toe om samen in de Zijl te gaan vissen. Ik heb ook geregeld met een zwager van mij gevist. Op het wad (erg leuk) en een keer op zee (nooit meer!).
Het vreemde was dat toen we naar Lelystad verhuisden, waar volop viswater is, ik min of meer stopte met vissen. Vraag me niet waarom, maar zo ging dat. Misschien was het motorrijden een alternatief geworden om mijn hoofd leeg te maken. In die periode viel het mij ook op, dat ik vissen met anderen minder leuk vond. Het waarom is mij nog steeds duister. Misschien was ik te veel gewend geraakt aan de combinatie van alleen vissen en rust. En toch... elk jaar weer koop ik een vispas. Zo ook voor dit jaar. Je weet maar nooit.