Vanmiddag ben ik op mijn prachtige fiets gesprongen om naar de loods te gaan. Ik ging daar twee dingen doen. Ten eerste wat opruimen en ten tweede het eindkapje van de bumper zoeken.
Het werd een aangenaam ritje in de zon. Onderweg kwam ik achter een jongeman te rijden, die met een headset op zijn hoofd al fietsend aan een blikje Red Bull zat te lurken. Afgaande op de drinkbewegingen maakte ik na zo'n 100 meter op, dat het blikje leeg was. Vanaf dat moment begon de jongeman geregeld terloops achterom te kijken. Ik wist wel waarom; hij wilde van dat blikje af. Helaas voor hem bleef ik hem op de route vrij lang volgen. En telkens keek ie even achterom. Totdat ik rechtsaf ging. Ik kon hem nog zien. En ja hoor, even later gebeurde het : hupsakee, het blikje ging op het gazon naast het fietspad.
gevonden!
In de loods heb ik eerst een en ander opgeruimd. Tijdens dat werk dacht ik na over de plaats waar ik het eindkapje bewaard zou kunnen hebben. Toen de boel aan kant was begon ik weer te zoeken naar het eindkapje. Ik had twee mogelijkheden bedacht : of in een bakje onder de werkbank, of in mijn gereedschapskist. Het bleek in mijn gereedschapskist te liggen. Hoera! Niet zoals ik vermoedde vooraan, maar achteraan wat overigens eerst vooraan was, maar ik heb die kist een keer gedraaid. Zo, weer een vraagstukje opgelost. Ik heb het kapje na de vondst met een verfafbrander warm gemaakt en toen de bolling van de deuk eruit gedrukt. Het kapje heb ik nu op een opvallende plek in de bus gelegd. Om het weer te monteren moet de bumper er af. Geen probleem, want dan kan ik gelijk nog een ander klusje doen dat ik vergeten ben. Voor alle zekerheid zou ik als geheugensteuntje een briefje achter de bumper moeten plakken. Maar ja, dat wordt wat lastig.
Het komt mij erg verdacht over, zoals een politicus als Rutte zo'n zwaar punt maakt van de afschaffing van dividendbelasting voor grote bedrijven. Algemeen is bekend dat Rutte een nauwe relatie heeft met bedrijven als Shell en Unilever. Komt bij dat zowel economen als bestuurders van grote multinationals te kennen hebben gegeven, dat een vertrek uit Nederland van grote bedrijven niet sec afhangt van wel of geen heffing van de dividendbelasting. Met de afschaffing / verlaging loopt ons landje zo'n 2 miljard euro mis. Ik ga er van uit dat dit een jaarlijks terugkerend tekort is.
Die twee miljard had Rutte beter in de gezondheidszorg en de bestrijding van de armoede kunnen investeren. Maar nee, de bedrijven en hun aandeelhouders kregen prioriteit. En daarmee de toekomstige loopbaanontwikkeling van Rutte c.s.
Geregeld maken wij gebruik van materialen, die anderen weggooien. Nee, we hebben geen van beiden last van rotzooiziekte, of wel verzamelwoede. Het gaat om materialen, die vrij snel en gemakkelijk ingezet worden ter vervanging van een oud en/of kapot iets of voor iets wat we wilden aanschaffen en waarvan wij vinden dat het niet noodzakelijk nieuw hoeft te zijn. Om die reden neem ik ook af en toe een kijkje in kringloopwinkels. Trouwens, ons beleid op dat gebied scheelt ons ook veel geld.
Vanmorgen heb ik een aantal roestige boutjes vervangen door rvs exemplaren. De laatste heb ik overgehouden aan mijn demontagewerkzaamheden van oude cv ketels en boilers. De oude bouten waren al lastig te pakken met een ring-/ of steeksleutel, omdat de zeskantige koppen zacht van het roest werden. Ik heb ze dus vervangen. Dat doe ik wel meer met oude bouten en moeren en (plaat)schroeven. Niet alleen die van de bus, maar ook van o.a. fietsen.
Overkomt het alleen mij of hoe zit dat? Ik stel een vraag aan mijn verzekeringsmaatschappij over een bepaalde polis. Ik vermeld natuurlijk ook het polisnummer en in het onderwerp vat ik in een paar woorden de kwestie samen.
Na een paar dagen word ik gebeld. De jongeman refereert aan mijn e-mail en vraagt : "Wat kan ik voor u betekenen?" Ik dacht gelijk : "Niets!" Waarom? Omdat hij blijkbaar niet op de hoogte is van de inhoud van mijn e-mail. Maar beleefd vraag ik hem of ie bekend is met de inhoud van mijn berichtje. "Een ogenblik, meneer", reageert hij.
Na enige tijd van stilte hoor ik : "Bedankt voor het wachten. Ik heb het gelezen en wat kan ik voor u doen?" Weer krijg ik ad hoc een antwoord gepresenteerd door mijn grijze massa : "Wat dacht je van leren lezen!" Maar is stelde de vraag uit het berichtje maar nogmaals : "Ik wil graag weten of ik de polis halverwege de maand kan beëindigen." Het is even stil, dan hoor ik : "Welke polis, meneer? Heeft u een polisnummer?" Ik slaak een zucht en begin tot 100 te tellen. Net als ik bij 41 ben hoor ik : "Bent u daar nog?" Ik dacht : "Ja, jammer hè?" maar zei : "Een ogenblikje".
Ik zette mijn telwerk voort. Bij 53 heb ik alsnog het polisnummer genoemd.
Even later klinkt : "U mag de polis tussentijds beëindigen, meneer." Ik vraag direct : "Welke polis bedoelt u?" Hij (aarzelend) : Die uit uw mail, meneer" Ik "Welk mail?" dan wordt het stil en hang ik op.
Veel mensen maken zich erg druk over ons milieu. Ik ook wel een beetje, maar niet als het gaat over opwarming van de aarde en dergelijke. Er is ook nog zoiets als de natuur.
Soms vraag ik me af wat al die druktemakers gedaan zouden hebben, als ze ten tijde van de verdwijning van de dinosaurussen geleefd zouden hebben. Wie of wat zou dan de schuld krijgen? En had men dan die 'ramp' kunnen voorkomen? En de IJstijd dan? Toen was het omgekeerde het geval; de ijskap groeide. Was men toen veel te aardig voor het milieu? Op de HBS in de jaren 60 voorspelde een leraar al dat de temperatuur op aarde zou stijgen. Hij baseerde dat op wat in het verre verleden is gebeurd. Oké de man kwam uit Den Dolder. Maar toch. Ik wil alleen maar zeggen, dat we ons tot op zekere hoogte druk moeten maken over het milieu. Zoals al het afval, het ontbossen, de industrie en andere vervuilende zaken. Maar pak het dan wel oprecht aan en begin dus niet aan geld verdienen te denken door bijvoorbeeld de elektrische auto te promoten. Ook die auto is afkomstig van een vervuilende industrie en dus is elektrisch rijden enkel verschuiven van de vervuiling. O ja, mensen die roken kunnen het beste hun mond dicht houden over het milieu. Graag met de kop van de peuk in de mondholte.
Het idee alleen al een cartoonwedstrijd te organiseren om mensen met een ander geloof te beledigen, gaat mij veel te ver. Daarom heb ik begrip voor de protesten, al gaat het mij te ver te denken als zou het initiatief van deze wedstrijd door heel Nederland gedragen worden, zoals Pakistaanse demonstranten denken. Meneer Wilders laat weer zien, dat de PVV niets meer te bieden heeft dan sec weerstand tegen de islam. Terwijl er nog zoveel andere zaken liggen op het gebied van vreemdelingenbeleid, die aandacht verdienen. Zaken als het uitzettingsbeleid, de aanpak van asociale asielzoekers (moeten gewoon het land uit) en het integratie- / aanpassingsbeleid. Veel immigranten hebben niet alleen te weinig kennis van onze democratie, normen en waarden, ze negeren ze en/of bestrijden ze zelfs en roepen op tot vijandig gedrag. Iets waarop nationale en lokale overheden maar al te vaak met een slappe houding reageren.
Met Venezuela maakte ik voor het eerst kennis tijdens onze overtocht van Nederland naar Curaçao eind 1960. Ik schrok van het grote aantal militairen dat op de kade stond te wachten. Nadat het MS Prins der Nederlanden aan de kade was afgemeerd, kwam een aantal van hen aan boord. Zwaar bewapend. Er heerste een gespannen sfeer die dag. Ik was blij toen we de haven van Caracas weer verlieten voor de laatste zeemijlen naar Curaçao.
Het linkse Venezuela loopt leeg. De economie is ingestort, al zou je dat niet zeggen wanneer je naar meneer Maduro en zijn gevolg kijkt. Er is nauwelijks voedsel te koop en als het er is is het onbetaalbaar. Zo zie je maar weer, het links socialisme is ook niet zaligmakend. Ooit was het een land met een veel belovende economie vanwege o.a de aanwezigheid van aardolie. Maar het is gemakkelijker iets te verprutsen dan iets op te bouwen.
Er was iemand hier in de buurt, die graag een bredere vensterbank wilde. Toevallig liepen we tegen een overbodig geworden exemplaar aan. Gratis, maarrrrr.... niet voor niets! De wens bestond nog en dus gingen wij aan de slag. Zo'n smalle ouderwetse vensterbank is niet bepaald een haaks hoekig geval. Soms scheelt het bijna een centimeter over een lengte van nog geen 2,50 meter. De muren aan weerskanten zijn ook niet bepaald haaks, net als de geplaatste afwerklatten. Ergo, het werd veel meten voor het passen. Wat denk je? Nee, niet te veel afgezaagd. Gelukkig niet. Ik had een centimeter te weinig afgezaagd over een lengte van zo'n 8 cm. Aan beide kanten. Geen ramp dus. Liever te weinig dan te veel ingekort. Na wat correctiewerk kon de lijm op de oude vensterbank en legden we samen de nieuwe brede er bovenop. Ik ging er vanuit, dat ik geen witte kit meer had om de naden af te werken. Dus die actie parkeerden we voor het onderhoudsproject. Het hoofdproject was klaar, zodat Sonja de plantjes en spulletjes breed kon uitstallen. Oma is in haar nopjes met haar nieuwe vensterbank. Tja, er zijn gelukkig nog steeds mensen, die het waarderen wat geholpen te worden.
Tijdens het weer opruimen van het gereedschap, zag ik tot mijn verbazing, dat ik wel degelijk nog een koker met witte kit had liggen. Het onderhoudsprojectje komt dus ook nog.
Na deze klus ging Sonja elders een traphekje monteren, zodat een andere oma haar kleinzoon kan ontvangen.
Farmsum. Op de N33 zijn bij een benzinestation vier automobilisten doodgeschoten door de politie. Later bleek het om een communicatiefout te gaan. De agenten hadden de vier automobilisten enkel moeten bekeuren. Tja, dat krijg je als je de Befehl ist Befehl methode volgt. Dan ga je iemand die weerloos op de grond zit met een wapenstok slaan.
Zoals bekend mogen wij na overleg met de gemeente ons pleintje zelf ook bijhouden. Ik schrijf 'ook' want er is weliswaar regulier onderhoud vanuit de gemeente, maar die is beperkt vanwege de kosten.
Sinds een aantal jaar houden we dus zelf het groen bij en proberen we het onkruid weg te houden.
Deze week besloten we de onderkant van de boompjes wat te snoeien. Het gebladerte hing inmiddels zo laag, dat men er niet meer onderdoor kon lopen zonder met het hoofd in de bladerwolken te lopen. Toen we het snoeiafval aan het opruimen waren, werden wij erop attent gemaakt een boompje te hebben overgeslagen. Dat klopte, was ons antwoord. Wat de reden daarvoor is? Dat deel van het pleintje is geen leuke werkomgeving. Wanneer we daar aan de slag gaan, komt een bewoner naar buiten om onze werkzaamheden te voorzien van vervelend commentaar.
De passant in kwestie zei resoluut : "Ik zal eens gaan praten!" Een dag of wat later kreeg een van ons via via te horen, dat we toestemming hebben om ook dat ene boompje te snoeien. Toestemming? Hahaha! Toestemming hebben we al jaren geleden gekregen van de gemeente. Nee, daar gaat het niet om. We hebben enkel geen zin in werken onder begeleiding van notoir gezeur. Om die reden is dat deel van het pleintje minder netjes dan de rest. Ook vrijwilligerswerk moet leuk blijven.
A.s. maandag gaat de gemeente het pleintje onder handen nemen. We hebben vorig jaar gesproken over een aantal zaken, dat we graag verbeterd / veranderd zouden willen zien.
Echt indrukwekkend kon ik de wedstrijd van Ajax niet noemen. Veel gemiste kansen en zelfs een penalty door de nieuwe 'aanwinst', voormalig Premier League bankzitter Tadic. Het spel beloofde weinig goeds voor de komende CL. Daar moet het spel een stuk beter en elke kans benut worden.
Vandaag heeft onze beroepslasser Robert de steunen van de achterbumper gelast. Daarna hebben we samen de bumper weer kunnen plaatsen. Ik had de steunen afgezaagd, om zodoende de roestplek links te kunnen laten aanpakken i.v.m. de apk keuring. Gisteren heb ik het overzetstuk geplaatst en dus kon de bumper er weer op. Ik ben er blij mee. Alleen..... ik ben het kunststof hoekstukje kwijt geraakt. Of beter, ik weet niet meer waar ik het bewaard heb. Komt goed.
De pas overleden senator McCain was een omstreden figuur. Voor velen een held, voor vele anderen (onder hen Vietnam-veteranen) een verrader. De laatste kwalificatie heeft betrekking op zijn Vietnam periode, met name gedurende zijn gevangenschap. Hij zou aan het praten gegaan zijn met de Vietcong. Vanwege zijn achtergrond (vader en grootvader waren admiraals geweest) werd hem na zijn vrijlating de hand boven het hoofd gehouden, zo beweren zijn militaire tegenstanders.
Zijn politieke tegenstanders beweren, dat hij Trump verraden heeft door met Democraten onder een hoedje te spelen in de kwestie rond de vermeende connecties van Trump met de Russen. Men zegt dat om de laatste reden Trump in eerste instantie de vlag op het Witte Huis niet halfstok wilde laten hangen op de dag van het overlijden van McCain. Won ook dit keer de politiek of waren het andere krachten?
Trump zegde de EU toe o.a. schaliegas te zullen leveren als compensatie voor de exportheffingen. Nu blijkt dat in de USA het winnen van schaliegas steeds schadelijker wordt. De hoeveelheid vervuild afvalwater (veroorzaakt door het frackingproces om schaliegas en -olie te winnen) is in vijf jaar tijd veertien(!) keer hoger geworden.
Als men hier in Europa consequent zou zijn (iets wat ik van politici niet verwacht), dan zou men omwille van de gezondheid van de Amerikaanse medemens en het het milieu aldaar van het kopen van schaliegas moeten afzien. Wij vinden het al onacceptabel wanneer kinderen voetballen of schoenen of andere producten voor onze markt maken. Dus geen schaliegas.
Nog even en dan beginnen ook hier de scholen weer. Dan begeven veel zich kinderen zich weer in het verkeer. Ik vraag me af in hoeverre ouders met hun kinderen oefenen, voordat ze voor het eerst alleen op pad gaan. Al dan niet op de fiets. Die fiets verdient trouwens ook de nodige aandacht. Ik heb vaak genoeg aan het begin van een nieuw schooljaar kinderen geholpen met hun fiets. Hun fietsen bleken helemaal niet voorbereid te zijn op dagelijks gebruik. Slechte banden, slappe ketting, geen of gedeeltelijk verlichting en/of slechte remmen. Lekker hoor als je ouders je op zo'n tweewieler de weg op sturen. Alsof het verkeer als risico niet genoeg is.
Soms zie ik kinderen tamelijk wankel op hun fietsjes op de openbare weg voorbijkomen. Sommigen kennen de basis van de verkeersregels niet eens. Zoals rechts houden, voorrang verlenen, richting aangeven enz.
Wij hebben onze kids niet alleen de routes vooraf laten zien, we zijn ze ook stiekem gevolgd om te zien of ze het geleerde in de praktijk toepasten. Maar ik denk dat die aanpak alsmaar minder geworden is. Ook daar blijkbaar de opvatting : anderen moeten maar op onze kids letten. Maar ja, er zijn er ook die daar helemaal geen zin in hebben. Zo'n iemand ben ik dus. Ik ben ook zo'n iemand, die de fietsen van onze kinderen geregeld controleerde.
Het gebeurt soms dat tijdens een gesprekje met jongeren, iemand iets vertelt over een ouder iemand. In zijn of haar enthousiasme heeft men het dan over een ouwe zak of een bejaarde van ongeveer 60 jaar. Soms kuch ik dan of trek ik een verbaast gezicht. Dat leidt direct tot allerlei excuses, die duidelijk moeten maken dat ze niet mij daarmee bedoelen. Haha! Mooi! Er was een tijd waarin ik ook zo over ouderen sprak. Ouwe zak zei ik alleen als een ouder iemand mij onheus bejegend had. Voor het overige was het een oudje of een AOW'er. Nu behoor ik dus ook tot de laatste groep. Ik heb er geen enkele moeite mee. Mijn lichaam soms wel en dat zal met de tijd toenemen. Maar ik zit er niet mee. Figuurlijk gesproken.
Om me heen zie ik soms mensen die nota bene jonger zijn dan ik (niet als ik), maar zich gedragen alsof ze de 90 jaar al bereikt hebben. Gewoon omdat ze zich oud voelen. Nee, zo zou ik niet willen zijn of worden.
Laatst had iemand het over zijn jongeheer. Niet met mij onder vier ogen hoor, maar tijdens een grap in een groepje. Ik vroeg me toen af of in mijn geval ook nog sprake is van een jongeheer. In elk geval geen poederblusser, zoals een broer van mij ooit zei, toen we het over ouder worden hadden. Mijn ouweheer betekent iets anders. Daarmee bedoelen veel mensen hun vader. Misschien mijn aowheer?
Ik ben volgens mij nooit weggelopen voor mijn verantwoordelijkheden. Als dat niet zo is, mogen ze me dat zeggen. Ik ben ook nooit zo moeilijk in het toegeven van fouten. Fouten maken hoort er nu eenmaal bij. Zolang ik er maar van leer, denk ik altijd.
Tijdens mijn werk heb ik een paar keer enthousiast geroepen : "Dat heb ik gedaan!" of "Dat heb ik gezegd!" in organisaties waar daders altijd op het kerkhof lagen. Je had die gezichten eens moeten zien, toen ik voor mijn doen heel gewoon 'bekende'. Nee, wat dat betreft ben ik vrij gemakkelijk. Ik ben het liefst snel van problemen af. Dus mij zie je niet een week met kiespijn of een ander ongemak of probleem uitdaging rondlopen. Laatst adviseerde ik iemand om de regie van zijn eigen leven vooral in eigen hand te houden. Hij liet zich in mijn ogen te veel leiden door een ander. Zo erg zelfs, dat zijn dagelijkse beslommeringen in het nauw kwamen en hij in de stress dreigde te geraken. Een kwestie van zelf je huiswerk doen en op zaken voorbereid zijn en je niet afhankelijk maken van derden.
Wat dat laatste betreft verbaast het mij dat mensen bijna de hele dag met hun smartphone bezig zijn en toch allerlei vragen stellen aan anderen in hun buurt. "Hallo, weleens van Google gehoord?" denk ik dan. Net alsof men de godganse dag met een dikke Van Dale rondloopt en telkens aan passanten vraagt wat bepaalde woorden betekenen. Oké, het is erg gemakkelijk. Maar daar leer je dus niets van. Gewoon zelf uitvogelen is het beste. Ik ben me ervan bewust veel in eigen hand te hebben. Gelukkig maar.
Een maandje geleden kwam ik in een kleine garage terecht. De eigenaar was een jongeman, met een Oost Europees accent. Hij sprak overigens zeer goed Nederlands, net als ik. Bijna, want ik heb een Leids accent. Zegt men soms. Hij bleek, na nvraag, dus een Pools accent te hebben. Hij was anderhalf jaar geleden als zzp automonteur begonnen. Voorheen werkte hij op de administratie van een bankinstelling. Maar hij vindt sleutelen aan auto's leuker, dus heeft ie zichzelf omgeschoold. Voor het benodigde geld, zowel voor de omscholing als voor de eigen zaak, heeft ie gespaard. Prachtig en petje af. Ja, daar krijg ik dan een enthousiast gevoel van : mensen die van aanpakken houden. Mij maakt het dan niet uit waar ze vandaan komen. Net als in die andere garage, waar een een Turkse Nederlander (of Nederlandse Turk?) de baas is. Ook hij spreekt goed Nederlands. Ook hij is een deskundige, harde werker. Beiden mogen overigens ook apk keuringen verrichten. Helaas is hun werkruimte te klein om dat specialisme in de praktijk in hun eigen garage te mogen toepassen. Maar gezien hun ambities zal dat niet zo blijven. Top!
Ergens tussen zes uur en kwart over zes werden wij beiden uit onze schone dromen gegooid door een vrachtwagen. Hij stopte pal achter ons huisje en toen begon de herrie. Het begon met een luidruchtig 'Goede morgen! Ben je al wakker?!" Ik wilde door ons open slaapkamerraam roepen : "Wij wel!!" Maar ik was nog te verdoofd. Ze moesten bij de mensen achter ons zijn. Daarna begon met materialen uit te laden met een palletwagen, die over de schijnbaar metalen vloer van de laadruimte heen en weer reed. Men gebruikte ook een lift. Na zo'n twintig minuten klonk extra herrie, omdat men vertrok. Het piepende geluid van het achteruitrij alarm deed de hele buurt vast denken, dat hun wekker afging.
Nadat het alarmerend geluid verstomde, kwam niet veel later weer een vrachtwagen wat lossen. Al met al een zeer vroege start van een nieuwe wat langere week met nieuwe kansen.
Vanmorgen heb ik eindelijk tijd gevonden het overzetpaneel, bedoeld voor de achterzijde van de Ducato, te plaatsen. Zoals eerder geschreven is linksachter, verscholen achter de bumper, n.a.v. een flinke tik de carrosserie gaan roesten. Er zat zelfs een flink gat in. Ten behoeve van de APK is dat provisorisch gedicht. Ik beschikte toen al over een paneel, maar omwille van de tijd (mooie omschrijving voor vanwege haast) heeft men een tijdelijke oplossing bedacht in de vorm van een afdekplaatje.
een paneel
Eerst heb ik beide achterlichtunits moeten verwijderen. Pas toen kon ik de eindstukken van de bumper links en rechts losschroeven en verwijderen. De sluiting voor het linker portier moest er ook af. Ik heb de hele achterkant onder de beide portieren helemaal gecontroleerd, roestvrij gemaakt - hier en daar wat weggeslepen) en behandeld met een antiroestverf. Daarna ben ik met het paneel aan de slag gegaan. Het paste net niet; het paneel klemde in de lengterichting. Het paneel was niet helemaal gelijk aan het exemplaar aan de achterzijde. Er zat een extra voorziening op voor een vergrendeling van de rechter deur (denk ik), die in de vorm van een uitstulping aan de binnenkant van het paneel zat. Ik kon een stuk uit het bestaande paneel zagen, of de bultige voorziening uit het nieuwe verwijderen. Ik heb het laatste maar gedaan, omdat ik ook het paneel een centimeter moest inkorten. Twee vliegen in één klap dus.
half werk
Als je met een slijptol werkt is het zo verstandig beschermende maatregelen te treffen. Dus een veiligheidsbril op de kop, handschoenen aan en gehoorbeschermers voor één oor (in mijn geval). Tijdens het slijpen zag ik opeens, dat kleding ook aandacht behoeft; mijn t-shirt stond in de fik! Ik stond zowaar te roken, hahaha! In dergelijke situaties ben ik de rust zelve. Het vuur was zo gedoofd hoor en echt een ramp was het niet, want het was maar een katoenen werkshirt van mij. Werkkleding kan oude of speciale kleding zijn, maar in dit geval droeg ik oude. Ik draag geen nylon spul. Te gevaarlijk en te plakkerig. Hoe dan ook, de operatie slaagde en deze patiënt was ook nog in leven. Ik kon nu twee helften apart monteren. Iets wat veel gemakkelijker ging dan het plaatsen van een heel paneel, al moest ik wel hier en daar met een rubberen hamer kloppen. Ik heb beide delen voorlopig met zelfborende plaatschroeven vastgezet. De bedoeling is dat ze gelast gaan worden. Pas dan gaat de bumper er weer op.
Tussentijds heb ik een paar wielen weggebracht van een andere auto. Daar moesten nieuwe banden op. Een band was aan een kant bijna versleten. Voor de rest zat er nog voldoende profiel op. Zonde. Waarschijnlijk is het eenzijdig slijten het gevolg van stoeprandjes raken, waardoor de balans teniet is gedaan. Uitlijnen lijkt me ook nodig. De wielen stonden wat raar. Nog even en ik kan een autobedrijf gaan beginnen.
Wanneer het precies was, kan ik me niet herinneren. Ik heb wel het idee, dat het nogal recent was. Omdat het een soort van morele code van mijn moeder was, kan het zijn dat ik na haar overlijden besloot me niet meer aan die regel te houden. Op mijn werk had ik dat besluit al veel eerder moeten nemen, om te voorkomen overlopen te worden door anderen.
Ik heb geen moeite om me wel of juist niet van iets of iemand aan te trekken. Ik ben daar na 2001 veel sterker in geworden. Uit zelfbescherming. Gelukkig is mijn radar niet zo groot, getuige de vaak gemaakte opmerkingen als zouden zaken mij niet interesseren. Ze interesseren mij alleen op een andere manier. Minder emotioneel en meer zakelijk.
Na het afscheid van Soedah laat maar, ben ik me in mijn directe omgeving veel meer gaan uitspreken. Ik weet heus wel, dat anderen daar aan moesten wennen. Hoewel, ik ben er wat eerder mee begonnen. Ik heb in een paar gevallen mijn moeder mijn mening gegeven. Familiekwesties die volgens haar met Soedah laat maar afgehandeld moesten worden. Niet dus. Misschien vond ze me toen wel een brutale aap.
Vanmiddag vroeg het kaartje aan het theezakje aan mij of ik een binnen- of buitenmens ben. Ik ben van binnen een echt buitenmens en dat is van buiten goed te zien. Haha!
Als kind keek ik al vaak naar buiten. Op school en thuis voelde ik me net een vogeltje in een kooi, waar men heel andere verwachtingen van heeft : fluiten kreng! Of zoiets. Maar dat vogeltje zou liever in alle vrijheid rond willen vliegen. Zo erg was het niet hoor, maar ik bedoel het als voorbeeld.
Om die reden ging ik ook graag vissen. Gewoon buiten zijn en tot rust komen. In de buitenlucht voel ik me opperbest. Ongeacht het weer. Ik ben ook geregeld buiten als het regent. Dat krijg je als je een of meer honden in huis hebt. Maar ook tijdens het opruimen van het zwerfvuil, was ik ongeacht het weer buiten. Regenpak en laarzen aan, zuidwester op of anders een dikke jas, wintermuts en handschoenen en gaan! Tja, buiten waar de vogeltjes fluiten. Het is zelfs zo erg met me, dat ik tijdens ouderavonden op scholen ook naar buiten keek en zat te dagdromen. In de zware tijd heb ik veel tijd doorgebracht in en rond het huisje in de bossen bij Beekbergen. Dat heeft mij veel goed gedaan. Ja theezakje, ik ben een buitenmens.
Af en toe zie ik stukjes van programma's, waarin mensen gedurende een bepaalde tijd proberen te overleven op een onbewoond eiland of in een desolaat gebied. De laatste keren betrof het groepen van mensen, die op een onbewoond eiland werden achtergelaten. Zomaar mensen, die zich vrijwillig hadden opgegeven met verschillende achtergronden. Erg interessant te zien hoe uit al die individuen een hechte groep ontstaat, met een gemeenschappelijk doel : overleven.
Sommigen halen de eindstreep niet, vanwege fysieke en/of psychische problemen. Of gewoon omdat ze het opeens niet meer zien zitten. Anderen worden door de groep weggestuurd. Zoals laatst een bullebak, die meende als een dictator de groep te gaan leiden. Ondanks de hem getoonde schrijnende beelden achteraf, hield meneer vol goed bezig geweest te zijn. Zonde van zo'n gemiste levensles.
Wat me in het algemeen opvalt is, dat men in de eerste dagen vaak wat ligt te luieren of wat rondhangt. Alsof het een vakantie betrof. Men bereid zich nauwelijks voor op een langer verblijf, gedurende welke men zelf voor het voedsel en drinken moet zorgen. Slechts sporadisch is er iemand die bijvoorbeeld een boog met pijlen of een speer of hengel maakt. De meesten denken daar pas aan als ze bijna uitgehongerd een prooi zien. Het maken en brandend houden (droge houtvoorraden aanleggen) van een vuur staat ook nauwelijks in de belangstelling. En als men vuur maakt, houdt men geen rekening met de mogelijkheid dat het door regen of door opkomende vloed gedoofd kan worden. Een goed (slaap)verblijf maken is ook zo'n vergeten punt.
Niet alleen tijdens mijn jeugd, ook tijdens mijn militaire diensttijd heb ik veel geleerd over overleven. In mijn jeugd bouwden we hutten, stookten we vuurtjes (vergrootglas mee), maakten we ons eigen speelgoed en dus ook pijlen en bogen, katapulten, blaaspijpen, strikken enz. Ik leerde ook vissen te lokken met platgeslagen zeeslakken en -egels. We waren erg creatief. De overlevingsoefeningen heb ik niet als vervelend ervaren. Eerder als een uitdaging.
Het interessante is dat ik in die programma's een duidelijk verschil zie tussen de mensen met een moderne en die met een meer ouderwetse / degelijke opvoeding. Ik bedoel je kunt weliswaar liggend op een strand de hele dag roepen en klagen dat je honger hebt, maar je moeder is er niet en zal ook niet komen. Ook het dagritme waaraan de uitspraak 'wie niet werkt zal niet eten' ontleend is, is velen vreemd. Men gaat pas aan het werk, als de situatie nijpend wordt en men nauwelijks energie over heeft. De deelnemers die wel zo'n dagritme willen volgen, hebben het vaak moeilijk. Ze gedragen zich immers anders dan de rest. De rest wil wel eten en drinken, maar er iets voor doen... ho maar. Dus aansporingen worden als vervelend ervaren. Maar ach, om het programma interessant te maken, kiezen de producers natuurlijk voor mensen die geen ervaring hebben op het gebied van overleven, het liefst twee linker handen hebben en die alles in de schoot geworpen krijgen. Anders wordt zo'n programma snel saai.
In wezen is overleven net als het gewone leven. I will survive.
Natuurlijk maak ook ik me schuldig aan zondig gedrag. Tenminste, zo noem ik mijn manier van zondigen. Dat betreft dus geen criminaliteit of zo. Of valt het opentrekken van het gashendel om even de 200 km/uur aan te tippen op een doodstil snelwegdeel daar wel onder? Zondigen gaat bij mij meestal over eten. Hoe kan het anders? Haha!
Een week geleden heb ik weer gezondigd. Ik heb toen op de markt kippenlevertjes gekocht. Ik kon het niet over mijn hart krijgen ze te laten liggen, toen we bij die kraam stonden te kakelen. Mijn cholesterol had even een opkikker nodig. Ik heb ze thuis klaargemaakt. De levers heb ik eerst afgespoeld en toen in stukjes gesneden. Samen met een gesnipperde uit, knoflook, wat trassi, zout, peper, wat ketjap en een paar fijngemalen gedroogde pepertjes heb ik ze in wat olie gebakken. Aan het eind heb ik wat fijn gesneden stengels van lente uitjes en stukjes rode, verse paprika toegevoegd.
We aten die dag nasi, dus dat kwam mooi uit. Later heb ik het gerechtje ook nog op een paar harde broodjes gegeten. Vreemd dat ze alles wat leuk en/of lekker is als een zonde beschouwen. Hoe dan ook, zondigen moet. Soms. Om het leven leuk en lekker te houden. Deze Surinaamse variant van kippenlevers lijkt me ook lekker :
Als kind speelde ik niet vaak buiten. Mijn mamma wilde niet dat ik net zo zou worden als de Hollandse kinderen. "Maar ik ben hier ook geboren", dacht ik toen. Die Hollandse kids hadden, volgens haar, een grote mond en waren veel te brutaal. Het duurde niet echt lang eer ik begreep wat ze bedoelde. En ik begreep toen ook, dat ze het niet helemaal juist had.
Wij werden thuis autoritair opgevoed. Er werd geen tegenspraak geduld, zelfs niet gewoon meepraten. In de gezinnen van mijn vriendjes ging het er veel democratischer aan toe. Ze mochten iets terugzeggen of reageren met hun hun zienswijze. En dat is iets heel anders dan brutaal zijn.
Ik moest daaraan terugdenken toen ik over een soortgelijke situatie hoorde. Alleen met dit verschil, dat het om iemand ging die heel beschermd opgevoed is, terwijl de ander een soort 'allround' opvoeding heeft gekregen. Inclusief alles eten wat er op tafel kwam. Haha! Lekker ouderwets.
Omdat de een zegt waar het op staat en de ander tamelijk timide reageert, lijkt de ander te maken te hebben met een soort boeman, een overheersend baasje. Maar dat is dus niet zo. Die boeman of dat baasje is iemand, die gewoon mondig is. Het is wat dat betreft hetzelfde als het over opvoeding gaat. De een vindt een correctie heel gewoon, terwijl het voor de ander als mishandeling overkomt. Het is maar net wat je gewend bent.
Natuurlijk heeft veel van de emoties te maken met de manier waarop je groot gebracht bent en de voorbeelden die je meegekregen hebt. Dat van mijn ouders viel dus onder autoritair leiderschap. Zij baseerden dat op hun ervaringen. Ik ben er niet slechter van geworden en.... ik stond open voor veranderingen. Dankzij mijn werk kreeg ik de kans aan mezelf te gaan werken. Ik had bepaalde functies ook kunnen weigeren. Maar ik koos er o.a. ook voor vanwege de mogelijkheid aan mezelf te kunnen werken. Ik werd geregeld flink aangepakt. Dat hoorde er ook bij. Maar dat was mij als kind al vaker overkomen. Incasseren dus en ervan leren. Ik weet niet in hoeverre mijn moeder mij later een brutale Hollandse aap gevonden heeft. Ik denk van niet.
Het schijnt zo te zijn, dat ik de ramen moet sluiten als er regen verwacht wordt. Anders regent het naar binnen. Ik ben gezegend met een zekere vorm van vergeetachtigheid. Toen ik nog jonger was, noemde ik het verstrooidheid. Dat klonk wat aangenamer, want ik vergat toen bijna niets. Ramen dicht dus. Of, zoals bij het dakvenster, in de juiste stand gekanteld. Anders valt het water naar binnen.
Vanmorgen zag ik iets vreemds aan de bus. Een rare donkere streep aan de bovenkant van een ruit van een portier. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat die donkere streep geen glas was, maar een opening van ongeveer 5 cm breed! Omdat het dak schuin wegloopt, stroomt water over de portieren. Een gootje waren de Italianen vergeten en ik dus het dichtdraaien van het raam. Het heeft de afgelopen nacht flink geregend. Niet dat ik daar naar heb liggen luisteren, want ik slaap 's nachts. Ik zag het aan de plassen op straat. Toen ik het portier had geopend, was de boel zeiknat. Gelukkig niet zoals in een personenauto, waar een stoel als een spons werkt. Bij de bus is tussen de stoel en het portier veel ruimte. Het regenwater is in een deurbak gevallen en vervolgens op de dieper gelegen kunststof drempel. De deurbak sluit aan de onderzijde niet strak aan op de bekleding van het portier, dus kon het vocht naar beneden sijpelen. Niet direct, want in de bak lagen nogal wat spullen. De bak zit aan de passagierskant. Omdat daar meestal een vrouwelijke passagier zit, was die bak net een handtasje. Dus vol met eh... spullen, zal ik maar zeggen. Ook voor mij hoor, zoals een paar inbussleutels een steeksleuteltje 10. De stoel en de vloer waren kurkdroog gebleven. Op de drempel heb ik een tijd geleden een stukje vloerbedekking geplaatst. Dat is dus nat. De instap heeft de vorm van een bak en is met kunststof bekleed. Het regenwater kon enkel via de drempel weer naar buiten vallen. Er was dus sprake van een soort waterval, waarvan het water van boven via de binnenkant van de bus weer naar buiten stroomde. De gaten in de bekleding van de deur waren ook geen probleem. Aan de onderkant van de deur zitten openingen, zodat het water weer uit de deurholte kon stromen. Ergo, de schade valt reuze mee. Zodra de zon verschijnt ga ik de boel droogmaken.
Het is voor ons beiden een standaard gebeuren. Als we weer thuiskomen na een (korte) vakantie, gaan we de boel opruimen. Je weet, pas als dat gebeurd is, is de vakantie voorbij. Zoals gebruikelijk zien omwonenden, dat we weer terug zijn. De meesten beperken zich tot een korte onderbreking met meestal vragen als : "En, was het leuk?" of "Naar de zin gehad?". Ze doen dat vast vanuit de gedachte : "Ze zijn net terug en druk bezig, dus ik houd het kort." Maar niet iedereen denkt (zo).
Het komt daarom ook voor dat mensen een lang gesprek aangaan. Maar het kan nog erger. Er zijn er die tijdens zo'n lang gesprek ook nog flink in de weg staan. Er zijn erbij die zelf in de deuropening gaan staan kletsen. Het kan nog erger, want onder hen zijn er ook die je herhaaldelijk moet vragen : "Mag ik er even langs?" Opvallend is dan, dat ze reageren met de opmerking : "Ik geloof dat ik in de weg sta." Maar uit de weg gaan doen ze dan niet. Grrr! In het laatste geval breek ik mijn deelname aan het opruimen af. Ik vind dat gedrag zo irritant, dat ik mijn werk staak. Nog even en ik ga 's nachts aan het werk,
Ik heb er heel wat kilometers mee afgelegd. Met de sandalen van wijlen mijn zwager Jan. Het zwaarst kreeg het paar te verduren tijdens de wandelingen over het eiland Curaçao. De rotsachtige bodem vormde een ware aanslag op de zolen. Ze zijn flink versleten en ter hoogte van de voorvoet hebben beide een breuk opgelopen. Ik ga na zo'n 10 jaar gebruik binnenkort afscheid nemen van het schoeisel. Ik koop er wel weer sandalen, ook bekend als Jezus- of apostelschoenen en/of schandalen, voor terug. Ze bevallen mij prima, ondanks dat ik er geen sokken in mag dragen. Al kan ik me niet herinneren wie mij dat ooit verboden heeft. Het nadeel van sandalen vind ik het stof tussen mijn tenen. Dat blijf ik nog steeds een rot gevoel vinden. Net als het afscheid nemen van deze sandalen.
We hebben ze vlak voor ons vertrek van de camping daar achtergelaten.
Natuurlijk lopen op deze camping ook honden los. Want als het even kan, zijn we grensverleggend bezig. Dus gebeurde het dat de aangelijnde Fenna voor de tweede keer na aankomst een confrontatie kreeg met een los lopend mormel. Dit keer een dikke Jack Russel. De dikkerd kwam grommend en blaffend op ons af, met een riem achter zich aanslepend. Het was knokken op het eerste gezicht. Omdat Fenna groter was en ik op haar gevechtskunst vertrouwde, liet ik haar gaan. Ja, zo doe ik dat dan maar. “Geef hem maar op z’n donder, daar leert zo’n beest het meest van”, is mijn gedachte. De dikke Jack hield eerst aan, maar toen vond Fenna het welletjes. Ze beet dusdanig van zich af, dat de dikzak begon te piepen en te janken als iemand van het Ferrari F1 team na een inhaalmanoeuvre van Max. Fenna gooide de jankende dikkerd vervolgens op zijn rug en toen was het over. Logisch, want de dikzak spartelde als een omgevallen schaap hulpeloos met zijn pootjes in de lucht. Inmiddels kwam een tiener aangerend. Ze pakte de riem op en trok de Jack van zijn rug weer op zijn poten. Samen dropen ze af naar hun caravan. In het voorbijlopen boden de eigenaren nog hun excuses aan. Ze gaven toe, dat hun Jack ongeoorloofd losliep; een gewoonte van hen. We zetten onze wandeling voort en liepen via een smal pad langs de bosrand naast het campingterrein. Daar stonden erg veel braamstruiken met veel rijpe bramen op ons te wachten. Gelukkig hadden we hondenpoepzakjes bij ons. Ontdaan van honden en poep hielden we een vrij groot zakje over, waarin de zwarte, zoete bosvruchten werden verzameld. Bramen plukken is een specialistische bezigheid. Dat hebben we zelf mogen ervaren.
De tentharingen zijn ook erg handig voor andere functies dan sec het vastzetten van een scheerlijn of tentzeil. Om de onderkant van de rommelkist, aka Fenna’s troon, schoon en droog te houden, zet ik hem op tentharingen. Mooi van de grond. Op de kist plaatsen we Fenna’s drinkbak.
tentharingstatief
Van een tentharing heb ik een steun gemaakt voor het fototoestel. Ik heb op de haring een koppelstukje gemonteerd met een kogelgewricht. Daarop kan ik een camera monteren. Voor bepaalde foto’s waar we met z’n drieën op willen staan, prik ik de haring met camera in de grond, stel hem in op afdrukken na 10 seconden en ga vervolgens op mijn plek zitten of staan. Van de haringen met rondijzer heb ik haken gebogen. Handig wanneer we iets met gewicht willen ophangen, zoals natte schoenen, regenkleding etc. We hebben ook tentharingen, die op draadnagels lijken. Van zo’n ronde tentharing kan ik na lang en zeer geduldig kloppen een lemmet maken voor een mes. Zoals de Papoea’s dat ooit met draadnagels deden. Maar dan koop ik liever een mes. Ik namelijk geen Papoea, maar een Indo.
Het was even wennen voor Fenna toen we weer met z’n drieën op pad gingen met de camper. Maar ze paste zich snel aan. Ze kan zelfs alleen bij de camper blijven. Weliswaar aangelijnd, maar toch. En…. zonder janken en/of blaffen. Tja, het kan voorkomen dat een van ons weg is voor boodschappen of zo, terwijl de ander even naar het toilet moet. Een kwestie van oefenen dus. Deze korte week is een mooie gelegenheid om de camper qua uitrusting te controleren. De werpstok van Fenna ontbreekt, net als het boekje met de landelijke fietsroutes. Ik heb van de gelegenheid gebruikt gemaakt om een mogelijke route te plannen, richting de Poolse grens in het noorden. Ik heb daarbij gekozen voor binnenwegen. In Duitsland mag men op die wegen ook vaak 100 km/uur rijden. Dus dat is hard zat. Komt bij, dat we meer te zien krijgen dan een route via de Autobahn en dat de brandstof prijzen lager zijn. Rijdend over de binnenwegen komen we ook veel meer bordjes tegen met een verwijzing naar campings. Dat scheelt weer zoeken. Van de 1.000 km heb ik ongeveer de helft uitgestippeld. Daarna zien we wel hoe het weer en de situatie op dat moment is. Dat is het leuke van een trip met een camper : we zien wel. We zijn in een wip geïnstalleerd en in net zo’n wip weer op pad. Ik maak gebruik van een oude Duitse kaart, die de mogelijkheid biedt afstanden tussen (grote) plaatsen te tonen. Als ik de insteekkaart op de plaats Essen zet, dan kan ik de afstanden zien per grote plaats in heel Duitsland gemeten vanaf vanaf Essen. Handig!
Tijdens het fietsen passeren we boerderijen. Echte boerenbedrijven, dus geen veefokkers. De geur die echte boerderijen verspreiden is aangenamer dan die van de fokkers en dan met name de varkensfokkers. Nee, deze geur is de geur die ik als kind ook in onze klas rook. In mijn klas zaten veel kinderen die op boerderijen woonden. Zelf speelde ik ook geregeld op boerderijen. Bij ons om de hoek in het oude Leiderdorp, was ook een boerderij. Van Braat. Dus met de geur van de boerderij van Braat ben ik groot geworden. Het landschap is ook mooi en vooral divers. Weilanden, bossen, zandvlaktes en heidevelden. Vanwege de vele bomen langs de wegen, fietsen we voornamelijk in de schaduw. Met de wind erbij is het gewoonweg heerlijk. Ondanks dat er in de buurt een zeer groot recreatiepark aanwezig is, zien we hier niet echt veel fietsers. Overigens valt het op, dat veel mensen in hun eigen provincie hun vakantie doorbrengen.
Hoera, onze student is student-af!! Meneer is geslaagd voor zijn Masters (natuurlijk!). Een jaartje later dan gepland, maar daar staat tegenover dat hij op zijn cv het mede organiseren van een groot evenement heeft kunnen vermelden. Het leren gaat hem en zijn vrienden goed af. Het kamperen en vooral wat daar omheen zit, wat minder. Na terugkeer kreeg ik te horen, dat ik iets aan de speciale hamer moest doen. “Dat ding is zo gammel als ik weet niet wat!”, was het commentaar. Ik heb daar verder niet bij stilgestaan, totdat ik gisteren wat tentharingen op de kop wilde tikken, toen we de luifel opzetten. Wat denk je? Die zeer oude hamer was kaduuk! De manier waarop de kop erbij hing, deed me denken aan de kip die mijn opa een keer slachtte. Hoe krijg je dat voor elkaar? Na enige bestudering kwam ik tot de volgende conclusie : de kop was met geweld de nek omgedraaid. De hamer heeft een steel, die je los en vast kunt draaien. In de losse toestand kan je de kop naar beneden drukken, zodat een compact geheel ontstaat. Je kan de kop ook in die stand vergrendelen, door de steel weer aan te draaien. Het systeem heeft veel weg van dat van een pioniersschep. Watskebeurd? In plaats van de steel los te draaien hebben ze de kop met studentengeweld in de normale stand gebracht. Met gevolg, dat de bevestiging van de bout totaal verbogen en losgeraakt was. Tja, dan valt er niet meer mee te timmeren. Hahaha! Ja, we moesten er wel om lachen.
....niet buigen, maar draaien...
In mijn rommelkistje vond ik nog een passen bout en een moer. De oude was een geklonken exemplaar, die ik met enig geweld heb verwijderd. Ik heb daarvoor de trekhaak als werkbank gebruikt. Er was toch verder niemand in de buurt. Met drie klappen was het gebeurd. Daarna heb ik met de bout met moer de boel weer gemonteerd en de steel erop gedraaid. Het hamertje is weer klaar voor normaal gebruik. Ik zal op de houten steel maar met een pijl aangeven dat er gedraaid moet worden en niet gebogen.
We hebben heerlijk geslapen. Omdat we ‘thuis’ zouden blijven, besloot ik het sterretje in de voorruit aan te pakken. Ik heb eerst de gebruiksaanwijzing een paar keer gelezen, om mijn geheugen op te frissen. De wagen stond keurig in de schaduw, zodat ik aan de slag kon. Het reparatiesetje bevatte geen doekje met alcohol. Dus kwam mijn aftershave tevoorschijn. Haha! Daarmee heb ik het stukje rond het sterretje schoongemaakt. Ik moet zeggen dat het allemaal erg meeviel. Geheel zoals het filmpje op YouTube het liet zien. Echter….. mijn resultaat was veel mooier (natuurlijk). De scheurtjes rond de inslag waren bij onze ruit geheel verdwenen. Enkel het putje bleef enigszins zichtbaar. Niet gek voor een gesjeesde gepensioneerde kantoorpik. Ik ben tot zover tevreden met het resultaat. Als afronding moest ik het putje zelf van een druppeltje hars voorzien, afdekken met een stukje folie en weer wachten. Toen ik de foto’s van mijn gepruts bekeek, zag ik opeens een foto van een wiel. O ja, de warme remtrommel! “Ik sta scheef!”, klonk het even later uit de bus. Dat klopte, want ik had hem omhoog gekrikt. Nadat ik het achterwiel en de trommel verwijderd had (zo gepiept), controleerde ik de beide remschoenen. Aan wat sleepsporen op de rechterschoen was af te lezen waar de schoen wrong. In mijn onvolprezen rommelkist ligt niet alleen een gereedschapssetje made in Taiwan, maar zowaar ook een stuk schuurpapier met grove korrel. Op de plekken van de sleepsporen heb ik het oppervlak wat geschuurd. Niet alleen bovenin van de rechterschoen, ook onderin van de linker bevonden zich sleepsporen. Ook die heb ik geschuurd. In het halfuurtje erna was het trommel erop, draaien, trommel eraf, schuren, trommel erop, draaien enz. Net zo lang totdat de trommel vrij rond bleef draaien. Hoera! Ik heb de boel weer gemonteerd, de krik verwijderd en toen zijn we aan de koffie gegaan. Na de koffie heb ik het klusje rond het sterretje afgerond. Eerst het afdekfolie verwijderd en toen met het mesje de hars voorzichtig van de ruit geschraapt. Ik ben nog meer tevreden. De moraal van dit alles, voortaan een dhz reparatiesetje gebruiken om een sterretje in de ruit te repareren. Het houdt je van de straat en scheelt 50 euro. En het streelt je ego, als je het goed doet.
Vanwege een zeer slecht Wifi op de camping, was het een paar dagen radiostilte rond mijn blog. We mochten voor drie dagen WiFi 5 euro betalen. Dat lijkt veel, maar je moet je voorstellen dat de verbinding zeer traag was. Schermpjes op Sonja's telefoon werden regel voor regel opgebouwd. Het toeval wilde, dat ik telkens de boer met een kruiwagen voorbij zag komen lopen. Met zweet op z'n kop. Waarschijnlijk was hij telkens een kruiwagen met data aan het verplaatsen. Tja, handwerk is duur en duurt wat langer. Maar goed, hier alsnog het verslag van de afgelopen dagen. Vanwege de chronologische volgorde achterin beginnen met lezen aub.
We zijn naar het noordoosten vertrokken. De boerencamping ligt dit
keer op een drie-provinciën-punt; Friesland, Drenthe en Groningen. Zoals we wel
vaker doen betreft het ook dit keer een boeren camping.
Voorbij Joure stopten we omdat het koffietijd was. Tja, zo
doen we dat, ongeacht onze vertrektijd. Terwijl Sonja het zwarte goedje ging
tappen, liep ik samen met Fenna om de bus heen. Samen controleerden we het een
en ander. Om mij onduidelijke redenen, besloot ik even de remmen te voelen.
Alles leek normaal, totdat ik de remtrommel links achter aantipte. Die was een
stuk warmer! Dat hield ik in gedachte, in de hoop het niet te vergeten. Ik
maakte toch maar even een foto van het wiel, om die als ezelsbruggetje te
gebruiken.
Op de camping mogen we een plekje uitzoeken. Er is een
visvijver met ruimte er omheen. Maar we vonden het daar wat druk. Tegenover dat
veld was een groot veld met in het midden een speeltuin. Daar was de boel bezet
door gezinnen met kinderen. Ook te druk, dus. En voor je het weet zit je op
andermans kinderen te passen, omdat die koters afgaan op grijs haar. Dat zou al
een reden zijn om dag en nacht een muts te dragen.
Verderop was het rustig tot zelfs stil. We kwamen op een
veld waar vooraan slechts één caravan stond. Het veld bestaat uit zeer ruime
plaatsen, die afgebakend zijn met struiken en bomen. Achteraan bevindt zich een
maisveld. We kozen een schaduwrijke plaats, waar de bus vrij vlak geparkeerd
werd. Daarna installeerden we ons, door de stoelen en tafel tevoorschijn te
halen, de drinkwatertank te vullen en aan te sluiten en de afvalwatertank onder
de bus te plaatsen en de elektriciteit aan te sluiten. Na de lunch hebben we
nog de luifel opgezet.
Een tripje in eigen land is zo achter de rug. ’s Middags
waren we al weer zo actief dat we besloten op de fiets te klimmen. Met Fenna’s
kar achter Sonja’s elektrische trekpaard. We hadden inmiddels gezien, dat de
camping waar Robert verblijft op nog geen 10 minuten fietsen lag. Dit keer loog
het internet niet en stonden we opeens oog in oog met onze familie.
Surprise!Ze stonden op een
familiecamping met veel voorzieningen voor kinderen. Die hadden het daar prima
naar de zin.
Afgelopen week werd ik een keer 's morgens wakker met een deuntje in mijn hoofd. Het heeft de hele dag geklonken. Ik vond het niet erg, want het was een vertrouwd liedje uit mijn jeugd, met warme, nostalgische herinneringen. Ik heb het liedje vandaag toch eens opgezocht. Op YouTube natuurlijk :
Een hond heeft ook bagage als ie op vakantie gaat. Zo ook Fenna. Niet alleen haar speeltjes, ook voor haar verzorging en natuurlijk haar dagelijks eten. Afhankelijk van de duur van de vakantie, verpakken we één maaltijd brokken in een boterhamzakje. Daar doen we vaak een paar extra zakjes bij, want je weet maar nooit. Voor langere trips nemen we de grote ton met brokken mee. Daarin is ruimte genoeg voor andere etenswaar voor Fenna, zoals pensstaafjes, blikvoer enzovoorts. De ton bevat genoeg brokken voor ruim een maand. Hondenshampoo (voor als ze een keer na het zwemmen stinkt), kam en borstel, middelen tegen ongedierte waaronder een tekentang en haar eigen handdoeken. Ja, die heeft ze ook. Natuurlijk ook de overbekende en onmisbare poepzakjes en de pioniersschop. De laatste ligt standaard in de bak. Mocht ze er onverhoopt vandoor gaan, dan staat op haar penning haar naam en ons 06 nummer. Ze is trouwens ook gechipt en staat geregistreerd. Veel mensen vergeten het laatste, zodat zo'n chip weinig zin heeft. En natuurlijk niet te vergeten haar paspoort, waar onder andere haar entingen in vermeld staan. We nemen geen ingevroren andijvie mee. Het kan zijn dat we onderweg verse andijvie voor haar kopen.
Vanwege het vervoer van de Lowlandsbezoekers, had ik de bus wat leeg gemaakt. Nu ze weer terug zijn, ga ik de bus weer gereedmaken voor onze tripjes. Het wordt een mooie week en dus gaan we daar even van genieten.
Een deel van de vaste inventaris had ik in de schuur opgeslagen. Met gevolg : schuur vol. De rest heb ik op de vliering van de geparkeerd. Ik ben begonnen met het installeren van ons bed. Ik heb ooit een passende lattenbodem gemaakt, die opgerold kan worden. Aan beide zijden van het bed heb ik stoppertjes gemaakt, zodat de lattenbodem mooi strak blijft zitten. Aan de instapkant heb ik een extra lat geplaatst om niet tijdens het in of uit bed stappen een KRAK! te hoeven horen. Het bed meet 1.80 m lang bij 1.35 m breed, wat voor ons groot genoeg is. De onderlinge verbinding van de latten heb ik vorig jaar verstevigd met twee spanbanden (leve Action!).
Op de lattenbodem komen de kussens van de zitbanken te liggen. Daarop komt een tweetal losse schuimmatrasjes. En als kers op de slaaptaart een speciaal topmatras. Dit alles is bedoeld om zeer comfortabel de nacht door te brengen. Vooral voor Sonja, vanwege haar reuma. Vervolgens wordt het bed opgemaakt met de hoezen en het dekbed. Klaar.
Onder het bed past een drietal boxen, waar we onze kleding en het badgoed in hebben liggen. De (opvouwbare) boxen kunnen zo onder het bed geschoven worden; drie naast elkaar.
Helemaal achterin, onder het bed, tegen de achterportieren aan, liggen de afvalwatertank, de haspel en de kuip met o.a. afwasgerei. Ze liggen niet echt tegen de portieren aan, want de achterkant van de ruimte is afgesloten met het..... tafelblad. Dus als de portieren opengaan, dondert de boel niet naar buiten. Het tafelblad gebruiken we nauwelijks, maar behoort nu eenmaal deel uit te maken van de (fiscale) eisen, die aan een kampeerwagen worden gesteld. Uiteraard gaat Fenna's opvouwbaar slaaphok er ook in, net als haar fietskar, de grondpen en wat speelgoed, waaronder de werpstok een aantal tennisballen. En haar harnasje en een paar reserve riemen. We zijn nu zover, dat we morgen enkel nog de koelkast moeten vullen. Dan kunnen we op pad.
"Dag buurvrouw. Hoort u onze hond weleens?" "Ja, hij blaft soms de hele dag!"
"Oké, ik hoor uw papegaai ook de hele dag. Doei!"
"Wat mij opvalt is dat langs mijn huis erg veel onkruid groeit en bij hen niet. Hoe kan dat?"
"O, die mensen trekken dagelijks elk sprietje onkruid dat ze zien uit de grond. Die laten het onkruid niet maanden lang groeien..."
"Jullie hebben een mooi tuintje. Ik wou dat ik dat had. Wat kost dat wel niet?"
"Als jij je tv een keer uitzet en al die lege bierflessen inlevert kan je van dat geld je hele tuin (laten) opknappen"
"Mam, Jan uit onze klas heeft al een flinke snor en rijdt op een scooter. Hoe kan dat?"
"Nou schat, dat komt omdat Jan al vijf keer is blijven zitten..."
Vanmorgen heb ik de Lowlands-gangers weer opgehaald. Maar wat een drukte, zeg! Zowel van de kant van Biddinghuizen als van Elburg was het file rijden. Zelf had ik voor de route via Elburg gekozen. Op de andere rijbaan stond een file, die vanaf het kruispunt met de verkeerslichten bij Elburg tot aan Lowlands / Walibi reikte! De verkeerslichten bij Elburg waren niet op zoveel verkeersaanbod op de hoofdweg berekend. Er waren daar ook geen verkeersregelaars. Dus stond de hele mikmak daar te wachten, terwijl het verkeersaanbod uit Elburg en Dronten zeer laag was. Maar goed, na een kwartier filerijden reed ik de Kiss & Ride op. Daar heb ik even Mike gebeld. Binnen 5 minuten kwamen de jongelui aangehobbeld met hun bagage. Het inladen was zo gebeurd, maar toen begon de martelgang om van het terrein af te komen. Er werd keurig geritst op het terrein, maar natuurlijk zijn er weer mensen, die schijt hebben aan de rest, door te proberen er tussen te sluipen. Maar ja, de bus is groter en ouder. Haha! Ja, als ze onbeleefd gaan doen of gaan persen, dan komen ze er bij mij niet tussen. Gewoon je beurt afwachten, net als wij. Tenzij je je netjes gedraagt.
Weer thuis hebben de jongelui eerst een laat ontbijt gedaan. Vooral de koffie stond in de belangstelling. Logisch, want rond 4 uur vanmorgen waren ze nog actief. Zo'n drie kwartier later heb ik ze bij het station hier in Dronten afgezet. Daar waren de perrons aardig gevuld met andere festivalbezoekers. Via het station ben ik even naar de loods gereden. Daar heb ik het oliepeil gecontroleerd van de versnellingsbak. Tijdens de vervanging van de beide schokdempers aan de voorzijde is er wat olie weggelekt. Liggend onder de bus heb ik het niveau weer op peil gebracht. Een lastig klusje gezien de zeer beperkte werkruimte.
Nog even, dan zijn de schoolvakanties weer voorbij. Dan wordt het straatbeeld en het schoolplein weer gevuld met ouders met grijze haren. Wie niet bekend is met het dump oppasverschijnsel zal ongetwijfeld denken : "Dat die oudjes op die leeftijd nog aan kinderen beginnen!" Maar ja, het zijn niet hun kinderen, maar hun kleinkinderen. Maar dat onderscheid verdwijnt met de jaren. Niet alleen dat, oma's en opa's worden steeds vaker moreel verplicht voor opvang te zorgen. Noem het maar sociale chantage. Oma's en opa's zijn ook veel goedkoper dan een reguliere opvang.
We kennen mensen die 5 tot 6 dagen in de week op hun kleinkinderen passen. De reden : hun kinderen vinden dat ze recht hebben op hun vrije tijd en rust.....
Gelukkig geldt dat niet voor deze oma en opa. Die leiden hun eigen leven en passen op kleinkinderen wanneer het hen uitkomt. Dat zouden er meer moeten doen.
Ik volg graag programma's waarin men auto's repareert en/of opknapt. In tegenstelling tot die over motorfietsen, vind ik de auto's veel interessanter. Ik ben niet kapot van Harley's en helemaal niet van die buitenissige choppers. Weliswaar customs genoemd, maar je moet als klant wel een zeer eigenaardig lichaam hebben om op zo'n onding te kunnen zitten, laat staan te rijden.
Ooit was er een programma waarin iemand oude Jaguars opknapte. Daar knapte ik van af. Waarom? De presentator beschikte over een buidel met geld, kocht een oude auto en begon vervolgens alles wat niet deugde te laten vervangen voor door hem gekochte onderdelen. Zelfs het motorblok werd uitbesteed voor een revisie. Meneer hield zelf zijn kleding en handen schoon. Tja, zo kan ik het ook. Een kwestie van geld.
Nee, dan zie ik liever de plaatwerkers kloppen en buigen, de monteurs creatief sleutelen en repareren, de bekleders hun werk doen en de spuiters de wagen laag voor laag op kleur brengen.
Programma's als Fantom Works en Wheeler Dealers en vind ik leuk om te volgen. Ik zie niet alle afleveringen, want ik geef de voorkeur aan de aanpak van auto's uit de jaren 60 en 70.
Vreemd genoeg doken weer gedachtes bij mij op, toen ik over de ramp met de ingestorte brug in Genua las. In productieomgevingen komt het voor, dat men een loopje neemt met de procedures. Vandaar dat sommige producten flauw of juist nogal zout zijn. Of dat het eindproduct niet voldoet, zoals slechte lijm.
Uit betrouwbare bron vernam ik dat het voorkomt, dat een mix voor een bepaald product bijvoorbeeld 25 kilo van een bepaalde grondstof nodig heeft. Helaas ligt er maar één zak van 20 kilo van dat spul bij de mixer. Een nieuwe 20 kg zak uit het magazijn halen omwille van de resterende 5 kilo is dan voor het dienstdoend personeel weer net te veel gevraagd. Het komt ook voor dat men een zak of container helemaal leegt - onder het mom van op is op- en men zodoende te veel van een bepaalde grondstof of ingrediënt gebruikt. Kortom, ook dat is allemaal mensenwerk.
Bij bouwwerken kan het gebeuren, dat omwille van gemakzucht en/of geld met de verhouding van zand cement geknoeid wordt. En/of dat men bezuinigt op het betonijzer. Het scheelt manuren en materiaalkosten. En dan zijn er nog legio andere fouten die er gemaakt worden. Uit gemakzucht en/of omwille van de kosten. En dan is er nog het regulier onderhoud; preventief en correctief. Iets wat vaak vergeten wordt op te nemen in de operationele kosten van een opgeleverd iets.
Als ik de foto's van de ingestorte brug zie, dan zie ik veel betonijzer onder een zeer dunne laag beton. Veel van dat ijzer is aangevreten door de roest. Het zet uit en doet het beton verbrokkelen. Betonrot noemt men dat verschijnsel.
Fenna is al weer een paar weken loops. Ze is wat lusteloos maar gelukkig niet chagrijnig. Ze eet weinig, al begint het de laatste dagen wat meer te worden. Als ze 's morgens haar boterham niet wil, haal ik die weer subiet weg; graag of heel niet. Tja, zo gaat dat bij onze honden; geen trek, geen eten. We laten nooit een bak met voer de hele dag staan. Dat is meer voor die dikke, waggelende honden, die heel toevallig vaak op hun baasjes lijken. Qua omvang en manier van lopen.
Vanwege de loopsheid blijft ze aangelijnd als ze uitgelaten wordt. Soms is het lastig, want er zijn hier mensen die hun voordeur opendoen en vervolgens in plaats van zichzelf hun hond een schop onder de kont geven en hem de straat opsturen. Tot op heden heb ik de lastige reuen bij Fenna weg kunnen houden. Helaas zijn er ook mensen, die Fenna opzoeken, "want mijn hond vindt haar zo lekker ruiken", aldus het antwoord op mijn waarom-vraag. Zo ook die mevrouw. Omdat haar hondje steevast tegen ons hek zijn poot optilt, heb ik daar al een keer iets van gezegd en haar uitgelegd waarom wij dat vervelend vinden, maar dat komt niet over. Na die, overigens vriendelijk uitleg, heeft ze mij een paar weken genegeerd. Maar opeens was de bui voorbij en groette ze mij weer. Helaas laat ze nu ook weer haar hondje tegen ons hek aan pissen. Afgaande op haar uiterlijk, lijkt me dat er iets mis met haar is. Dat verzacht voor mij enigszins de omstandigheden. Ik denk dat ik maar zo'n schrikdraadapparaat ga lenen. Ik zou die twee graag even willen zien dansen. Misschien negeert ze ons dan een jaar.
Veel mensen reageerden opgelucht toen in Maleisië de wet tegen het verspreiden van nepnieuws werd opgeheven. Het geeft aan, dat het verspreiden van nepnieuws blijkbaar erg belangrijk is. In Europa zijn verschillende landen bezig met het ontwerpen van wetgeving die het verspreiden van nepnieuws moet voorkomen. Betreft het alle nepnieuws? Nee, vooral het nieuws van overheidsinstanties inclusief die van regeringen zullen zeker niet onder de wetgeving vallen. Al was het maar omdat veel media daar niet aan willen. Veel redacties inclusief die van de nationale zenders zijn politiek gekleurd en zullen hun eigen partij(en) zeker niet afvallen. Veel politici zijn dankzij de media populair. Maar wie gaat graven in hun werkmethodes en de resultaten bekijkt, komt tot andere conclusies.
Gaat de wet ook met terugwerkende kracht van start? Zo ja, dan moeten we onze geschiedenis flink gaan herzien. Laatst las ik weer als zouden Amerikanen en Canadezen ons land bevrijd hebben. De Fransen, Engelsen, Polen en Marokkanen worden structureel nauwelijks genoemd. En dan zijn er nog onze nationale helden. Ja, er is heel wat nepnieuws. Zelfs rond de groei van onze economie, de dalende werkloosheid, de belastingdruk en de afschaffing van de dividendbelasting. Zo ook de berichtgeving van de Waterschappen, die meer geld willen zien. De daarin genoemde argumentatie is in mijn beleving nep.
Ik ben bang, dat de bestrijding van nepnieuws bedoeld is om het eigen nepnieuws te vrijwaren van kritiek c.q. bewijzen die het zal ongelijk bewijzen.
Er was een tijd waarin men anders gelovigen met het zwaard bekeerde tot het christendom. Tegenwoordig trekt men ten strijde om regimes te bekeren tot de democratie. Met alle nare gevolgen van dien.
Als tieners lazen mijn broer Joop en ik nieuwsgierig boeken en tijdschriften met onderwerpen over het ontstaan van de aarde. Onze zeer gelovige moeder vond dat helemaal niets. Dus gebeurde het lezen in het geniep. Schrijvers als Von Däniken (o.a. Waren de goden astronauten) en Velikovsky (botsende werelden), maar ook Adamski refereren aan wezens van een andere planeet / planetenstelsel. Zelfs de Bijbel bevat teksten, die kunnen duiden op buitenaardse wezens. Met Adamski kwam ik als kind al in aanraking, toen in het weekblad Panorama een artikel over hem verscheen.
Sinds een paar weken volg ik een serie op de tv over het onderwerp of er al in zeer vroege tijden sprake was van buitenaardse wezens, Ancient Aliens. Er zijn wereldwijd veel oude afbeeldingen en teksten, die daarop zouden wijzen. Wereldwijd wezens in ruimtevaartuigen, goden van bovenaf enz. Men, een groep deskundigen, vraagt zich ook af waar al die afbeeldingen van half mens half dier (ook in geloofsstromen) op gebaseerd zijn. De evolutietheorie van meneer Darwin kent veel gaten. Waar zijn de tussenliggende schakels? Daar zijn tot op heden nooit fossielen van gevonden. Zijn ze naar hier gebracht? Er zijn wel voorwerpen gevonden, die gemaakt zijn van onbekend materiaal. Of beter : van materialen die elders in de ruimte voorkomen, zoals in meteorieten. Tot slot : hoe was het duizenden jaren geleden mogelijk om constructies te bouwen met een nauwkeurigheid, die in onze tijd niet zouden misstaan? Al met al een zeer interessante materie. Dat wel.
Soms zie ik oude foto's voorbijkomen van dienstplichtige militairen. Alleen al aan de haardracht weet ik dat ze na mijn dienstplichttijd genomen zijn. Die jongemannen ken ik niet. Daarom zijn ze voor mij niet interessant. Niet alleen de haardracht verraadt de jongere lichting. Ook de mentaliteit, die op sommige foto's tot uiting komt. Zo zijn er foto's waarop te zien is, dat militairen hun wapens op hun eigen makkers of op de fotograaf richten. Dat vind ik een zeer kwalijke zaak. Een echte militair onwaardig. Met de komst van het lange haar begon de discipline ook minder te worden. Het heeft meer weg van cowboytje spelen.
Als de medewerker de telefoon opneemt krijgt ie gelijk de wind van voren. Hij had de beller een dag eerder terug moeten bellen. Hij kreeg een kanonnade van lelijke woorden te horen. Hij was onbetrouwbaar, had maling aan de beller en hij moest de opdracht maar vergeten. Toen hij vroeg of ie de reden van het niet terugbellen mocht vertellen, kreeg hij op barse toon te horen, dat de beller niet geïnteresseerd was.
Toen ik de beller, een klant, later sprak, was ie nog steeds niet uitgeraasd. Uiteindelijk vertelde ik hem, dat de medewerker in die week na thuiskomst zijn vrouw dood had aangetroffen. Ze was overleden aan een hersenbloeding. Een dag voordat ze een weekje op vakantie zouden gaan. De klant leek met stomheid geslagen. Na die mededeling nam ik afscheid van de klant. Definitief, zodat ie genoeg tijd kreeg om in alle rust over de kwestie na te denken.
Ik heb wel meer van die botte boeren meegemaakt. Mensen die enkel aan zichzelf denken en niet belast zijn met enige empathie. Zelfs een directeur behoorde daartoe. Hij vroeg tijdens een vergadering wie van het personeel een partner heeft. Bijna iedereen stak de hand op. Vervolgens zei hij dat hij daar geen last van moest hebben. "Jullie zijn hier om te werken, ongeacht wat er thuis gebeurt", was zijn toelichting.
