Een managementinformatiesysteem

Een mondvol, waar menig leidinggevende graag mee rondstrooit. Wie geen verstand heeft van auto's, laat een of meer deskundigen een potentiële aankoop beoordelen. Zoals een aankoopkeuring voor een voertuig.
In de IT wereld kwam ik te vaak situaties tegen, waarin directies iets kochten waarvan de benodigde kennis om het product eerst te kunnen beoordelen bij hen ontbrak. Een deskundige inschakelen vonden ze niet nodig, omdat ze zichzelf deskundig genoeg achtten. Vaak waren dat controllers, mensen die een financiële administratie leidde. Zij hielden zich dagelijks bezig met het cijfermatig verleden.
Ik ben een keer gevraagd een managementinformatiesysteem (MIS) operationeel te maken. Het was al eerder aangeschaft en lag inmiddels anderhalf jaar op de plank stof te vangen. Ik ben eerst met de documentatie aan de gang gegaan om erachter te komen wat het systeem qua functionaliteit in huis had. Daarna bekeken ik de aanwezige informatiesystemen, die de benodigde informatie moesten aanleveren. Uiteindelijk kwam ik met zeer slecht nieuws bij mijn opdrachtgever terug.
De organisatie kende een aantal vestigingen. Helaas had elke vestiging zijn eigen weg gekozen voor wat betreft de automatisering en informatiesystemen. Er was weliswaar één standaard systeem overal operationeel, maar de omliggende systemen (financieel, personeel, logistiek) waren alle van verschillende leveranciers.
Die situatie hield in, dat voor elk 'voedend' systeem een aparte koppeling / interface ontwikkeld moest worden om het MIS te kunnen voorzien van informatie. Er moesten 10 interfaces ontwikkeld worden. Geschatte kosten volgens de MIS leverancier : 50.000 euro. Het MIS zelf had hen al 85.000 euro gekost. De directie schrok zich een hoedje en verwees mij naar een prachtige demo, die de leverancier hen getoond had. Je weet wel : een druk op de knop en hoppa : managementinformatie! Ik heb de directie uitgelegd hoe een demo gemaakt wordt. De betreffende leverancier heb ik nog aangesproken op diens handelen en voorgesteld mee te betalen aan de kosten van de ontwikkeling van de interfaces. Ik deed dat voorstel onder vermelding, dat er van hun kant sprake was van een zekere vorm van misleiding annex verbloeming. Hun advies was immers verre van volledig. MIS poes dus. De leverancier hield zijn poot stijf en wees naar de directie. Die had maar een deskundig iemand bij de arm moeten nemen. Een m.i. kortzichtige, niet bepaald klantgerichte reactie, die op de langere termijn nadelig werd voor deze leverancier. Want ik ging als gedetacheerde met nog meer bagage verder met mijn tocht door IT land.

Kleurrijk

In Leiden was iemand die de kozijnen en de dakgoot van zijn huis een oranje kleur had gegeven. Die fleurige tint moest verwijderd worden van de 'Welstandscommissie'. Een soortgelijke actie vond plaats in Lelystad Haven, waar een bekend darter ook het houtwerk een wat fleuriger kleurtje had laten geven. Nee, alles moest weer grijs en grauw zijn. Het is natuurlijk het bekende Nederlandse vingertje, het hoofd boven het maaiveld en de politieagent-mentaliteit, die daarin een rol spelen.
Uiteraard wordt vaak actie ondernomen op basis van klachten van jaloerse anderen. Zo stelde een buurtbewoner dat de groen/crème kleur van onze nieuwe kunststof kozijnen geen gezicht was. Hij wist als nieuwkomer niet, dat de woningen ooit in die kleurstelling opgeleverd waren. Ergo : gezeur.
Nee, dan liever de kleuren zoals we die op Curaçao zagen. Vrolijk, fleurig, zonnig, besmettelijk (ga ik ook doen!) noem alle positieve effecten maar op. Ook de Nederlandse toeristen zijn er weg van. Totdat ze weer terug zijn in eigen land. Naar de grijze grauwheid. Dan is zo'n fleurig beeld opeens ongewenst.

Autodiefstal

Een tijd geleden zag ik een Duitse docu waarin men liet zien, hoe een dure, moderne auto gestolen wordt. De auto, een dikke Mercedes, stond in de buurt van München geparkeerd bij een woning. De dieven konden vrij gemakkelijk de auto stelen, want ze beschikten over speciale apparatuur. De auto was namelijk voorzien van een draadloos sleutelsysteem. De afstandbediening lag in de woning. Door het signaal van de bediening op te vangen (inbreken is niet nodig) en het eigen bedieningsapparaat te gebruiken, kon de auto eenvoudig worden geopend, gestart en weggereden. Totaal benodigde tijd voor de diefstal : nog geen 20 seconden.
Binnen 10 uur bevond de auto zich net over de Poolse grens, waar de dieven via Tsjechië naar toe gevlucht waren. Door de nauwe samenwerking met zowel de Tsjechische als de Poolse politie werd de auto onderschept en werden de dieven gearresteerd. De dure auto was voorzien van een speciaal volgsysteem (niet door de dieven gedetecteerd en/of uitgeschakeld) dat het volgen van de auto mogelijk maakte. Het signaal dat de sleutel van achter gesloten deuren uitzond, was voldoende om de auto te stelen.
Er werd verteld, dat de dieven voor hun klus gemiddeld 'slechts' 500 euro krijgen van de helers. Weinig in verhouding tot de waarde van het gestolen goed en de risico's. Aan de andere kant : als het lukt is het zeer lucratief.

Een schop onder de kont

Die had ik van tijd tot tijd nodig binnen het kader van mijn herstel. Daar moest ik aan terugdenken toen ik een klusser hoorde uitleggen waarom het huis nog steeds niet opgeknapt was. Hij had er meestal geen zin in. Hij leed aan een depressie. Op die momenten van geen zin in, moet je jezelf een schop onder de kont kunnen geven. Zo'n schop niet geven is heel erg gemakkelijk. Anderen zouden die schop ook kunnen geven. Als de omgeving je steunt in niets doen, dan wordt het helemaal lastig.
Ik weet nog dat ik in het begin ook erg veel moeite had met het bezorgen van de post en/of folders. Daar had ik toen ook geen zin in. Maar ja, het moest. Ook van anderen. Komt bij dat ik mijn herstel niet wilde dwarsbomen. Dus de blik op oneindig en het verstand op bijna nul en gaan. Ik kon vanwege mijn eigen ervaringen wel wat begrip opbrengen voor de uitleg van deze klusser. Telkens weer drempels nemen is niet gemakkelijk. Daar zou je bijna nog depressiever van worden. Doseren is ook belangrijk.

Lachen om mijn gebreken

O ja hoor, dat komt ook vaak genoeg voor. Hoe vaker, des te beter. Meestal betreft het mijn slechte gehoor. Dan versta ik iets heel anders, wat tot de nodige hilariteit leidt. Tja, dan lach ik lekker mee. Gisteren haalde Sonja een glas melk uit de magnetron. Ze vroeg mij : "Ben je die vergeten?" Dat was dus het geval. Het glas stond daar dus al zo'n 4 uur te wachten. Zegt een ex-student tegen mij : "Pa, dat opwarmen duurt nog geen 15 seconden. En dan al weer vergeten?" Toen moesten we weer lachen om mijn gebrek. Ja, soms is het zo erg dat ik niet eens meer weet wat ik net eerder gedaan heb. Haha! Om die reden ga ik vaak weer terug om te controleren of ik eigenlijk wel de deur op slot gedraaid heb. Die deuren (die van de loods dus ook) zullen hetzelfde gedacht hebben als onze ex-student.
De pieptoon van de magnetron heb ik dus ook niet gehoord. Dus dit keer had ik even van twee van mijn gebreken last. Er zou nog aan toegevoegd kunnen worden, als ik later het glas uit mijn handen had laten vallen. Vanwege mijn reuma-vingers. Haha!

Belofte maakt schuld

"Zeg, is dat apparaat van mij al klaar?" Een vraag die voor de zoveelste keer (op vriendelijke toon) gesteld wordt. Het zou binnen een week gerepareerd zijn, maar een maand later is ie nog niet klaar. Tussendoor is steeds beloofd dat het 'deze week' klaar zal zijn.
Dus maar wat weken gewacht en weer even gevraagd. Wat denk je? Meneer slaakt een zucht en vindt mij een zeurpiet! Maar ja, inmiddels zijn we wel bijna een kwartaal verder in de tijd en dat zijn gauw 12 weken meer dan mij toen beloofd werd. Voor de reparateur is mijn laatste vraag een mooie gelegenheid om het kapotte apparaat terug te geven met de chagrijnige opmerking : "Hier, zoek maar een ander."
Een man een man, een woord een woord. Helaas had ik blijkbaar niet met een man te doen.

Etnisch profileren

Het is weer zover. Er is weer geklaagd over etnisch profileren. Uiteraard komt de klacht van 'zwarte' / 'getinte' mensen. Je weet wel, de kleur die het hoogst vertegenwoordigd is in onze gevangenissen en onderwereld (schrijft dit getinte mens).  Laat ik nu in dezelfde berichtgeving ook lezen, dat bij Aruba een schip met drugs opgebracht is. Daar in het Caribisch gebied worden veel drugs aangevoerd. Via de eilanden gaat het spul naar Europa. Dus wanneer er een vliegtuig of boot uit dat gebied hier arriveert, vindt extra controle plaats. In zo'n vliegtuig zitten vooral donkere mensen. Die zouden door de marechaussee dus niet gecontroleerd mogen worden. Dat zou dan ook moeten gelden voor groepen Aziatische toeristen die naar hier komen of een buslading Fransen. Dus wat is profileren? De mensen die de controles uitvoeren doen gewoon hun werk. In Spanje worden door de Douane voornamelijk Marokkanen gecontroleerd. Gewoon omdat er nauwelijks Europeanen vanuit noord Afrika in zuid Spanje met de boot aankomen. Als men daar niet meer zou mogen profileren, wordt bijna niemand meer gecontroleerd.
Als ik ga vissen op snoek of baars, dan ga ik daar vissen waar die vis zit. Het heeft te maken met rendement en niets met de kleur van de vis.

Een helpende hand

Toen Fenna mij vanmorgen ging uitlaten, zagen we iemand voor een raam van een woning staan koekeloeren. Ik ken de bewoner van dat huis. Ik groette de glurende vrouw en zei dat de bewoner waarschijnlijk de sleutel van de voordeur zoekt. Hij is nogal vergeetachtig. Mevrouw beaamde dat, want ze komt er vaker. De deur was al van de grendels, maar nog op slot. Dus ik even naar huis en weer terug maakte ik de voordeur voor haar open. Op dat moment stond de bewoner ook voor de deur. Ik groette : "Goede morgen, ik heb de deur maar even voor je opengemaakt." Hij was blij en zijn bezoek, een wijkverpleegkundige ook. "Toch maar fijn dat u zo'n iemand in de buurt hebt wonen, hè?", zei de vrouw vrolijk. De meneer beaamde dat. Fenna en ik konden alsnog op pad.
Op de terugweg van onze wandeling zag ik een meisje op het fietspad naast haar fiets lopen. Van ver kon ik zien dat de ketting als een slap touw onder haar fiets hing. Toen we elkaar bijna passeerden, vroeg ik of ik haar soms mocht helpen. Dat vond het meisje van een jaar of 11 - 12 goed. "Ben je bang voor honden?", vroeg ik haar. Toen ze met een neen antwoordde gaf ik haar de riem met Fenna. Ik zei : "Ze heet Fenna en als ze vervelend doet, dan zeg je maar "hier!" of "zit!". Ik begon met mijn diagnose.
De ketting lag eraf aan de binnenkant van het grote tandwiel. Achter bevond zich een derailleur. De ketting was zo droog als wat, net als de tandwielen. Dus dat scheelde mij wel extra vette handen. Maar de schakels bewogen niet zo soepel. Vanwege de aanwezigheid van een derailleur kon ik de ketting gemakkelijk weer op het grote tandwiel krijgen. Ik zag toen ook, dat de ketting in die stand van de versnelling niet recht op het grote tandwiel liep. Ik begreep van het meisje dat ze uit Biddinghuizen kwam. Dat is zo'n 12 km van hier. Ze had geen mobieltje bij zich. Intussen had ik de fiets in een andere versnelling gezet, zodat de ketting 'recht' stond. Toen ik de fiets weer inruilde voor Fenna, adviseerde ik haar niet te schakelen en dat de ketting en tandwielen gesmeerd moesten worden. Ze bedankt me en fietste verder, op weg naar school.
Ik vind het zo triest dat zo'n kind weliswaar op een mooie fiets rijdt, maar dat geen van de ouders zo'n belangrijk vervoermiddel even nakijkt en onderhoudt of dat laat doen. Ze rijdt dagelijks minstens 25 km, waarvan het meest door vlak polderlandschap. Helaas ben ik vaker met dit soort situaties in aanraking geweest.

Een oud koekblik

Niet alleen muziek, ook oude spullen halen bij mij herinneringen naar boven. Zoals dit koekblik met Rembrandts Nachtwacht. Wij hadden ook zo'n blik thuis. Daarin zaten de 'dure' koekjes voor de visite. Of wanneer het feest was. Niet alleen met verjaardagen, hoor. Ook wanneer wij, de kids, op bed lagen was het feest. Haha! Nee, wij kregen de gewone biscuits, de kaakjes van Jamin uit de Dr De Bruynestraat.
Als mijn lieve mamma even de deur uitging, zei ze met bezwerende vinger en een bepaalde blik in haar ogen : "Ik heb de koekjes geteld!" Nou, dan wisten we het wel. Ik durfde amper naar die mooie doos te kijken!
"Ik heb de koekjes geteld!", was niet zomaar een waarschuwing. Daar zat heel veel meer achter. Zeg maar sancties. Blijkbaar heeft die waarschuwing bij mij zoveel indruk gemaakt, dat toen ik zo'n doos jaren later weer zag, ik direct om me heen keek met de gedachte : "Is mamma in de buurt?" Gek hè, wat zo'n blik (ook die van mijn mamma) teweeg kan brengen.

Coronavirus in Limburg

"Bad news travels like wildfire" zong Johnny Cash ooit (Bad news). Dat geldt ook voor virussen. Een Duitser heeft schijnt in onze zuidelijke provincie Limburg het Coronavirus te hebben verspreid. En dat tijdens het carnaval. Zo zie je maar weer, zo'n virus verspreidt zich supersnel. Wat de voorzorgmaatregelen betreft, in het nieuws zag ik hoe een lid van een medische staf een telefoon aan een politieagent gaf. Beiden droegen mondkapjes. Maar geen van hen handschoenen. Hoort, zegt verspreidt het voort. Sommigen willen het land ontvluchten om aan het virus te ontkomen. Helaas, maar de man met de zeis zegt niet waar ie op je wacht.

Zoekt en gij zult vinden

Dankzij het www heb ik de indiener van de vraag over het Japans gevangenenkamp Fukuoka 14 kunnen traceren. Ik heb daar mijn e-mailadres achtergelaten.
Velen in Europa beseffen niet wat de oorlog voor de mensen in Azië heeft betekend. Niet alleen voor de inheemse bevolking. Ook veel Europeanen verloren daar hun leven. Wat mij betreft was die oorlog daar net zo afschrikwekkend als hier in Europa. Helaas niet voor iedereen. Vandaar dat ik wat beelden en verhalen uit zo'n Japans gevangenenkamp laat zien. Niet schrikken.

Hulp verlenen

Bij hulpverlening in de vorm van burenhulp, gelden ook (ongeschreven) regels. Als wij op verzoek boodschappen doen, dan betalen wij die eerst zelf. De kassabon gaat mee, om de opdrachtgever op grond daarvan ons (contant) terug te betalen. Dus we zullen nooit en te nimmer een bankpas of creditcard van hen aannemen. Voordat je het weet heb je beschuldigingen aan je broek of jurk hangen.

Als ik ergens iets moet repareren, zoals laatst weer een centrale verwarming, dan zorg ik ervoor dat ik bij de bewoner(s) in beeld ben en blijf. Ook weer bedoeld vanwege mogelijke beschuldigingen. Ouderen krijgen (net als ik) immers vaak problemen met het geheugen. Als ze wantrouwig zijn, dan is iets wat ze niet direct kunnen vinden dus gestolen. Gisteren heb ik een paal van een schutting vastgezet. Dat is een klusje buitenshuis, dus dan hoeft de bewoner er niet bij te zijn.
Het is een keer voorgekomen, dat een kind (50+) van een hulpbehoevende bij ons aanbelde en snauwend om de sleutel van het huis van de ouder vroeg. Die kreeg het niet, want de ouder had al eerder aangegeven het kind nooit een sleutel van het huis te zullen geven. Opvallend is dat het vaak voorkomt dat kinderen van hulpbehoevenden nooit naar onze hulp informeren, laat staan enige dankbaarheid uitspreken.
Onlangs heeft de hulpverlening vanwege een spoedgeval een kind van de patiënt (90) gebeld. Maar dat kind (40+) zei het erg druk te hebben vandaag. Dus heeft Sonja hulp verleend. Helaas is het geen unieke situatie. Uiteraard kost hulpverlenen ons ook geld. Zoals brandstofkosten vanwege het brengen naar en halen van ziekenhuizen, tand- en huisartsen enz. Maar wij vragen daar geen vergoeding voor.
Precaire situaties melden we bij bepaalde hulpinstanties. Want er zijn wat ons betreft ook grenzen wat hulp verlenen betreft. Ieder zijn verantwoordelijkheid.

Onze taal

Ik heb te doen met onze taal. Het is steeds vaker me in plaats van mijn. Het verschil tussen ligt en licht is ook lastig (..dat legt er maar aan...) net als dat tussen kennen en kunnen. En zo is er meer taalellende, vanwege de vereenvoudiging van het onderwijs. Ik ben niet de enige (dus niet de enigste!), die zich over onze taal zorgen maakt.

Zelf gebruik ik geregeld de vertaalmachine van Google om het nieuws en/of andere onderwerpen van anderstalige (anders dan Engels of Duits) websites te lezen. Helaas blijkt dat onderdeel van de vertaalmachine blijkbaar ontwikkeld is door iemand die van beide talen weinig af weet Oké, ik weet dat dit soort vertalingen woord voor woord plaatsvinden.

Van de openbare school?

Zou de dader van de aanslag op de carnavalsstoet (daar Rosenmontagsumzug genoemd)  in Volkmarsen soms ook een band met een openbare school in Zevenaar hebben? Is ie soms ook tegen carnaval vanwege de RK achtergrond? Ach, tegenwoordig weet je het niet meer. Er wordt tegen alles en nog wat geageerd. Niets is meer gewoon. Vanmorgen heb ik een uitlaat zwart gespoten. Ja, ZWART! Het mag nog of loop ik al achter?
Tijdens het carnaval wordt met alles en iedereen de draak gestoken. Dus ja, ook over bevolkingsgroepen. Zoals over Marokkanen, Surinamers, Aziaten, Kaaskoppen, politici enz. Alles mag, zolang er maar geen grappen over Joden gemaakt worden.

Afgelopen dagen weer rare berichten in het nieuws. Zo zou in Amsterdam de daling van de criminaliteit gestopt zijn. Vandaag hoor ik dat met name de drugscriminaliteit in de hoofdstad blijft stijgen. Tja, wat is het nou? Ik weet zeker het laatste.
De toename van steekwapens (mes op zak) is volgens het nieuws in ons land een cultuur geworden. Onzin. Dat gedoe met vuur- en steekwapens is al heel lang van een bepaalde cultuur. Een cultuur uit andere werelddelen. Onze cultuur is er een van fietsende zachte heelmeesters en open deuren.
Niemand staat boven de wet, zegt men. Behalve wanneer je in een AZC zit of hier illegaal bent, zeggen linkse mensen.
Tegen Alberto Stegeman is een taakstraf geëist. Hij was zomaar een kazerne binnengewandeld. Tegen de commandant van de kazerne is niets geëist. Logisch, want militairen huilen tegenwoordig ook : "Dat wil ik niet!"
Nu het zo hard waait en regent, koelt de omgeving behoorlijk af. Dat lijkt me niet leuk voor de klimaatgekkies.

Uitlaat ontroesten

...voor en ...

Niet alles wat ik doe is een succes. Gelukkig niet, anders zou ik geen mens zijn. Zo is van de kapjes, die ik onlangs gespoten heb, de lak gaan bladderen. Ik denk, dat ik de kunststof ondergrond onvoldoende gereinigd heb. Of heb ik met mijn blote tengels vettige afdrukken achtergelaten. Hoe dan ook, zowel de primer als de lak ging daar loslaten. Werk aan de winkel!
Een ander iets is de uitlaat van Sonja's snorscooter. De tweewieler staat dag en nacht buiten. Weliswaar onder een hoes, maar daar trekt vochtige lucht zich niets van aan. Dus kwam er hier en daar roest tevoorschijn. Zoals op het standaard / de bok en op de uitlaat. Die roest heb ik vanmorgen aangepakt. Ik ben op de tweewieler naar de loods gereden. Daar heb ik de uitlaat ontdaan van het beschermschild en ben toen met schuurpapier de roest te lijf gegaan. Vervolgens heb ik de boel stofvrij gemaakt en met een

...na...

roestomvormer behandeld. De bruine kleur veranderde langzaam in een donkere, bijna zwarte. De uitlaat en het standaard zagen er gelijk stukken beter uit. Met een spuitbusje zwarte lak heb ik de delen weer op kleur gespoten en het schildje weer geplaatst. Ik moest voor dit klusje wat over de vloer spartelen, om de onderkant ook goed te kunnen doen. En dat op mijn leeftijd. Maar goed, ze zien er weer als nieuw uit. Voorlopig.

Niet naar Italië

Hoe vreemd is het, dat wij leken veel realistischer problematiek benaderen dan deskundigen? Neem nou het coronavirus. Het virus was sneller in Europa dan men van officiële zijde had geroepen. Wij, Sonja en ik, zeiden toen al dat het virus al op dat moment in Europa zou zijn. Het virus verspreidt zich veel sneller dan menigeen denkt. Wat dat betreft is het met de computer ook zo : we lopen altijd achter de feiten aan.
Het virus is nu dus in Italië. En wat zeggen officiële instanties? Je kunt best naar Italië reizen, als je maar voorzichtig bent en de 'rode gebieden' mijdt. Wie alsnog besmet raakt was dus niet voorzichtig? Wat een onzin. In heel Italië bestaat de kans op besmetting. Neem daarvoor de afstand tussen China en Italië en de grootte van het Europese land zelf. En dan de incubatietijd. Die is toch zeker sterk persoonsafhankelijk? Dus wat twee of drie weken in quarantaine?  Er zijn ook mensen die het virus dragen en er zelf geen last mee krijgen. Die verspreiden het ook. En dan de mondkapjes. Wat vreemd al die kapjes als ik hoor dat besmetting vooral via de handen plaatsvindt. Maar ik zie bar weinig mensen met handschoenen. Door overal en nergens de handen te gaan wassen wordt de kans op besmetting enkel vergroot.
Ik hoorde de meneer van de WHO zeggen, dat men het virus onder controle kan houden als we ons best doen. "Maar we hebben ook wat geluk nodig", voegde hij nog toe. Als we ons best doen, geluk, ergo : kletspraat. Hier in Nederland zegt men : we zijn er klaar voor. Maar van preventieve maatregelen horen wij niets. Integendeel, we mogen naar Italië als we maar voorzichtig zijn. Nou wij zijn er ook klaar mee. Klaar met die apathische houding.
Er is een heel ander virus waar weinigen in ons land aandacht aan besteden. Een haast dodelijk en zeer oud virus genaamd Jan Salie.

Hete kip

Geen seksberichtje of zo, hoor. Het gaat weer over eten. Lekker eten. Een variant op de Ajam Pedis, of wel hete kip. Als ik ergens geweest ben en Sonja vraagt mij hoe het was, dan zeg ik als eerste : "Er was niet eens eten.." of "...het eten was lekker." Haha! Ach ja , Indo hè
Gisteren heb ik het gerechtje gemaakt. Voor bij de nasi of op een broodje á la broodje bakkeljauw. Maar dan met hete kip.

Wat heb ik gedaan? Ik heb een kipfilet uit de vriezer getrokken en hem in de magnetron ontdooid. Daarna heb ik het in kleine blokjes van ongeveer een halve cm gesneden. De kip heb ik wat gekruid met zout en peper en vervolgens in olie gebraden. Toen heb ik de blokjes op een bordje geschept. Evan apart gelegd. Van de vrijdag-patatdag was een beker met gesnipperde uit over. Die moest er ook aan geloven. De uitjes met twee tenen fijn gesneden knoflook ben ik in dezelfde koekenpan gaan bakken. Ik heb er wat trassiepoeder bijgedaan en twee gedroogde pepertjes (hot, hot, hot!) die ik vooraf met de tjobek (vijzel) fijn gewreven had, eraan toegevoegd. Daarna heb ik het bordje met de gebraden brokjes kipfilet, een scheutje ketjap (=zout!) en wat paprika en een stengel gesneden lente ui eraan toegevoegd. Even flink opwarmen en omscheppen. Klaar! En het smaakte mij voortreffelijk.

Afgebrand worden

Je moet er maar tegen kunnen. Want dat is wel nodig wanneer je aan jezelf wilt werken. Afgebrand worden in bijzijn van anderen, medecursisten. Niet iedereen kon daar tegen. Er waren er die huilend of scheldend het lokaal verlieten. Ik had met hen te doen. Misschien kon ik daar wel tegen, omdat ik als kind soms gepest werd; ik leerde vroeg incasseren. Pas later begon ik met uitdelen. Afbranden, slopen en dan opnieuw opbouwen. De docenten waren niet echt meedogenloos. Dus openstaan voor is daar wel de basis voor.

Ze waren zeker geen Volmac figuren. Het bleef wel netjes bij sec kritiek. Daarna kwam de opbouw vanuit de vraag 'Wat kan beter of kan anders'. Zo leerde ik op welke punten ik me zou kunnen verbeteren. Tijdens de invoering van kwaliteitssystemen kwam ik mensen tegen, die gesprekken over werkprocessen en/of resultaten zich persoonlijk aantrokken. Zij konden zich niet losmaken van het proces of resultaat. Die stonden ook niet open voor verbetering / verandering. Dat was jammer. Voor hen, want ze werden elders aan het werk gezet.
Zelf speelde ik vaak stommetje. Dom kijken en goed luisteren. Vervolgens kopiëren en als het even kan nog beter doen. Ik noemde dat 'op z'n Japans'. Haha!
Omdat het leven mij veranderd heeft hoeft het voor mij niet meer zo nodig. Ik ben wie ik ben. Ik ben sindsdien bepaalde opmerkingen en/of gesprekjes als gezeur gaan ervaren. Ik ben andere dingen belangrijker gaan vinden. En ik ben er te vaak mee bezig geweest. Alles waar te voor staat is immers niet goed.
Die hele aanpak van mijn ego is in wezen dezelfde als bij de ontwikkeling van nieuwe systemen. Ik onderzocht eerst hoe de huidige situatie was inclusief de knelpunten. Vervolgens inventariseerde ik de eisen en wensen voor de nieuwe situatie. Die leidden dan samen met nog wat ingrediënten tot een of meer voorstellen voor een nieuw systeem. In wezen heb ik ook zo aan mijn eigen systeem gewerkt. Met als belangrijkste hulpmiddel een spiegel.

Het wagenpark van pa

bij de kever op Curaçao

Al dwalend door mijn foto's kwam ik een aantal keren een auto van mijn ouders tegen. Ik heb ze aan elkaar geknoopt, inclusief de auto's waarvan geen foto's in mijn bezit zijn. Ik wat links gemaakt voor de leergierige of om het geheugen wat op te frissen.
Het was op Curaçao dat mijn vader zijn rijbewijs haalde. Dat was in 1962. Gevolg was dat hij op dat mooie eiland onze eerste auto kocht : een knalrode VW kever in Amerikaanse uitvoering. Opvallend, want mijn pa bezigde vaak de uitdrukking 'rot-moffen'. Ook opvallend want hij heeft voornamelijk in Azië tegen de Jap gevochten. De rode Duitser is later meegegaan naar Nederland, waar ie nog een tijdje heeft rondgereden. Halverwege de jaren 60 ruilde pa de kever in voor een zeegroene VW sedan uitvoering, met nog steeds de motor achterin. Maar wel een stapje hoger qua comfort.

Mijn vader vond dat ie de auto's op tijd moest inruilen voor een nieuwe. Dus de zeegroene werd na zo'n 2 jaar ingeruild voor een blauwe fastback, ook wel Ponton genoemd; een 1600 TL met het opvallende (blauwe) kenteken 19-02-BV. Dat was de laatste auto wat VW betrof. Pa gaf de wagen na een aantal jaren weg aan een familielid en kocht toen een licht groene Toyota Carina 1600. Die auto kostte toen (na midden jaren 60) net geen Hfl. 10.000. Wat was die Jap compleet voor dat geld! Niets extra bijbetalen voor een matje of een radiootje, gewoon compleet. Toyota wilde toen de automarkt veroveren, vandaar. En rijden dat die Carina deed; als een speer

al vond ik de besturing vrij wazig.  Ik had het namelijk genoegen vrij snel na het behalen van mijn rijbewijs voor de auto, in de Toyota te mogen sturen. We reden toen naar Stolzenau (D) en weer terug. Ik herinner me nog dat pa op zeker moment zei : "Zo jôh, en nu gaan we weer rustig rijden." Haha. Ja ik trapte het gaspedaal aardig in. Ik merkte trouwens toen ook dat pa een andere rijstijl had. Wat onzeker vond ik. Maar ja, hij was de 40 al gepasseerd toen hij zijn rijbewijs haalde en ik was nog jong en onbevangen en had al flink rijervaring op de motorfiets opgedaan.
De Carina ging ook naar een familielid, mijn broer in dit geval. Pa stapte zowaar over op een beige BMW 1502. Pa had eerder de aanschaf van een gebruikte BMW uit de 5 serie overwogen, maar schrok van de operationele kosten. Dus werd het toch weer een nieuwe auto. Begin jaren 80 wilde pa per se een vierdeurs auto hebben. Het krampachtige gedoe van de passagiers met die twee deuren was ie zat. De tweedeurs BMW maakte plaats voor een goudbruine Mitsubishi Galant Sigma met wederom een 1600 motor. Een grote luxe reiswagen met fraaie dubbele ronde koplampen. Die auto reed zo prettig, dat ik zelf niet veel later de station versie (Mitsubishi Wagon GLX) met vier rechthoekige koplampen koos als leaseauto. De Galant was de laatste wagen die pa kocht. Nadat hij erachter kwam dat hij zich niet meer prettig voelde achter het stuur, heeft hij zijn rijbewijs in een lade gedaan en afscheid genomen van de Galant. Overgedaan aan een familielid.

Zelf een e-bike bouwen

Mocht het zover komen, dan ben ik van plan mijn eigen fiets om te bouwen naar een e-bike. Dat is niet alleen veel goedkoper dan een nieuwe kopen, maar het lijkt me ook veel leuker zo'n ding zelf te maken. Dat zal mij ruim 60% schelen vergeleken met het kopen van een e-bike en zo'n klus houdt mij weer van de straat. Haha.  Ik hoop wel dat ik tegen die tijd nog in staat zal zijn te sleutelen. Misschien zit ik dan met gekromde reumavingers op de bank. Maar vooralsnog ga ik dan zelf mijn fiets ombouwen. Ik heb o.a. op YouTube al een paar keer gesnuffeld aan de klus en het aanbod van bouwpakketten. Uiteraard zal ik ook recensies lezen. Wat mij direct al opviel was, dat voor de fietsverlichting
een aantal e-bike pakketten geen aansluiting heeft. Dat vind ik een domme misser. Ik heb zelf wel gewoon de mij bekende werkwijze gehanteerd : wat heb ik en wat wil ik? Sleutelen is mijn hobby, ik heb een mooie, lichte fiets (met verlichting!) en mijn budget is beperkt. Dan is de keus niet zo lastig : zelf bouwen dus. Een beetje creatief omgaan met uitdagingen.

Wegmisbruikers

Na lange tijd keek ik weer eens naar het tv programma Wegmisbruikers. Ik schrik als ik de hoogte van de verkeersboetes hoor. Wat een (zonde) geld. Of : wat een duur lesgeld. Er was een automobilist die bijna € 1.000 kwijt was vanwege te snel rijden en geen rijbewijs kunnen overleggen. Voor te snel rijden een bekeuring krijgen vind ik niet echt een probleem. Bij een snelheidsovertreding vanaf een bepaald aantal km's, bepaalt de Officier van Justitie de hoogte van het boetebedrag. Hij doet dit op basis van eventueel eerder opgelegde sancties aan de bestuurder.
Het zou wel zo aardig en eerlijk(?) zijn om dit altijd te doen. Dus ook bij andere overtredingen.
Vandaag waren er flinke windvlagen. Stel je rijdt vanwege zo'n windstoot even over een doorgetrokken streep. Dan baal je als je daarvoor een boete krijgt van € 240,=! Helemaal wanneer het de eerste keer is dat je een bekeurd wordt. Of wanneer andere overtredingen licht van aard waren. Ik pleit dan ook voor een gestaffeld boetesysteem. In het genoemd voorbeeld € 40,= in plaats van € 240,= omdat het de eerste boete is. En stapsgewijs hoger tot €240 omdat het de zoveelste is. Sancties opleggen naar financiële draagkracht lijkt mij ook beter. Met het huidige systeem durf je nog amper achter het stuur te kruipen. Een foutje en je bent de klos.

Ajax toen en nu

hoes van de lp met het radioverslag

Ajax heeft weer verloren. Dit keer van Heracles. Ergens logisch, want het spel van Ajax was om te huilen. Met weemoed denk ik terug aan de jaren 70, toen de club een topclub was. Ik had zelfs het geluk, dat een werkgever van mij (Beecham BV) een aantal medewerkers waaronder ik dus, een vrijkaart gaf voor de Europacup finale in De Kuip. Dat was op woensdagavond 31 mei 1972. Ajax versloeg toen Inter Milan met 2-0. Dat Ajax speelde prachtig en snel aanvallend voetbal. Geen ballen achteruit, geen keeper die duels met tegenstanders aanging, geen spelers die met de rug naar de bal verdedigden en ook geen spelers die zich zo aanstelden door te doen alsof ze zwaar geblesseerd waren. Er waren toen nog geen spelers, die vanwege hun torenhoge salaris nauwelijks vooruit te branden waren en/of geen zin hadden in een sprintje. Bij balverlies werd de boel hersteld en zag ik geen houding van 'jammer dan'. De techniek van de spelers was ook van een hoger niveau en... voet aan de bal en de blik op het veld. Dat is wat anders dan erg veel naar de bal kijken en telkens weer een pas of twee te veel lopen. De verdediging van Ajax was in die tijd vrij sterk. Niet onbelangrijk : de trainer was de baas. Onder Van Gaal kwam er een opleving. Maar ja, wie niet naar Van Gaal luisterde vloog eruit.
De verdediging werd alsmaar slechter. De 'stervoetballers' van later zijn bijna allemaal naar het buitenland vertrokken. Daar vielen de meesten door de mand en kwamen op de reservebank en zelfs de tribunes terecht. Ze keerden terug om bij andere (-lagere) clubs hun loopbaan af te bouwen. Het Ajax van toen is niet meer. Soms reikt het Ajax van nu heel even tot aan dat niveau.

Peter & Gordon, toen en later

Heerlijke muziek van Peter & Gordon. Het nummer I go to pieces, toen (1964) :

en later (2015). De oudjes moesten even op gang komen, dat wel. :

Contact met mij - Fukuoka -

Er zijn lezers die mij iets vragen. In de regel geef ik antwoord bij uw reactie. Dus even uw eigen reactie teruglezen, dan staat daar mijn antwoord / reactie onder. Zie opmerking in rechter kolom van dit blog.
Ik kreeg een herhaald verzoekje, dat ik op dezelfde manier beantwoord heb (dus bij uw reactie). Het verzoek van meneer Hoyer luidde :

Ik wil graag contact met familie van Sebo,naam dus van Uw moeder. Heeft te maken met Nagasaki kamp Fukuoka14B. Kunt U me zeggen hoe dat te doen. Heb Uw blog bekeken ,maar zie nergens een contact.

Mijn antwoord : Stuur weer een reactie op het bericht met uw e-mailadres of andere contactgegevens. Uw reactie wordt niet gepubliceerd omwille van uw privacy. Alleen ik kan hem lezen. Uw e-mailadres wordt dus niet openbaar gemaakt. Dus reageer even met uw eigen contactgegevens a.u.b. als reactie op dit bericht. Dank u.
Overigens heeft een oom van mij in dat kamp gezeten. Dus wordt mijn tante bedoeld.

De zwakste schakel

Honda 550 Super Sport

Op de Honda 550 reed ik een keer in de jaren 80 naar de dealer in IJsselstein. Altijd een leuke rit binnendoor van Schoonhoven via Lopik en Benschop naar IJsselstein. Zo leuk zelfs, dat ik besloot die motorfiets te verkopen. Ik reed namelijk structureel veel te snel op dat traject. Vooral de bocht bij Benschop daagde mij uit tot snel en 'plat' gaan.
In IJsselstein werd mij een keer gevraagd hoeveel km de ketting al op de fiets lag. Dat was toen bijna 26.000 km. Ook toen hield ik servicegegevens van mijn motorfietsen bij op een apart ingeplakt vel in het werkplaatshandboek. Meneer Molenaar vond het prachtig. Hij concludeerde dat ik in technisch opzicht verantwoord omging met de motor in het algemeen en de ketting in het bijzonder. Hij had klanten die nog geen 10.000 km met een nieuwe ketting deden. Voor mij was het een kwestie van niet te wild optrekken, op tijd spannen en uitkoken (later met de o-ring versie smeren).

Honda CB650 SC

De wijsheid van deze motorrijder kwam met de kilometers. Op de terugweg legde ik een verband tussen de ketting en mijn leven.  Ik probeer in velerlei opzicht rustig aan te doen en goed voor mezelf te zorgen. Ik had immers ook een gezin. In die 'levensketting', concludeerde ik, ben ik zelf de zwakste schakel, vanwege mijn rijstijl. Ik verkocht de 550 en kocht een 650 SC, een motorfiets die niet zo uitdaagde om het gashendel zover open te draaien. Ik zat meer rechtop en ging meer genieten van de omgeving.

Ik ben voor de boeren

gaat dit typisch beeld verdwijnen?

In mijn jeugd bevonden zich in en rond ons (Leider)dorp veel boerderijen. Er was er een vlak om de hoek. Die was van de familie Braat. Op school zaten in mijn klas ook kinderen wier ouders een boerderij bestierden. Ik heb daar veel gespeeld. Vanuit de woonkamer van onze duplexwoning aan de Resedastraat keek ik uit over het fraaie polderlandschap. Er was toen nog geen 'Rijksweg A4', wel vee in groene weilanden. Veel koeien. Dagelijks trok een kudde voorbij als het melktijd was. Sinds die tijd is het alsmaar minder gegaan met de boeren. Er kwam een periode waarin de intensieve landbouw en veeteelt kwam opzetten. Het moest alsmaar meer en meer op minder grond. Want op die grond werden huizen gebouwd. Voor nog meer mensen. Die vanwege hun groeiend inkomen ook auto's kochten. Als kind kon ik op straat spelen. Maar die tijd was snel voorbij. Het bleef niet bij één auto per gezin. Ik schat dat in die tijd er misschien 100.000 auto's waren. En nu zo'n 8 miljoen! Rotterdam werd een wereldhaven, dankzij de komst (en vertrek) van een groeiend aantal schepen en de aanleg van het Botlek met veel industrie. Mensen gingen ook meer op vakantie. Met hun auto of met het vliegtuig. Schiphol breidde fors en snel uit, want er werd steeds meer gevlogen. En toen kwam ook nog het aardgas.

vanuit ons huis gefotografeerd

In diezelfde periode nam het aantal veehouders en landbouwers sterk af. Als ik me dit zo met mijn nuchterheid bedenk, is het vreemd dat de overheid zo nadrukkelijk met haar vingertje naar de boeren wijst. Ik heb getracht om met mijn boeren (=gezonde) verstand, de ophef en aanpak te beredeneren.
Het boerenbestand is alleen maar kleiner geworden. Het aantal melkkoeien is van 1,5 miljoen in de jaren 50 naar zo'n 5,5 miljoen (jaren 80) gegroeid. Daarna nam het aantal weer sterk af. Midden jaren 90 was het aantal op hetzelfde niveau als in de jaren 50 - 60 (1,5 miljoen) en dat is ondanks de bevolkingsgroei zo gebleven.
Terwijl er op andere gebieden sprake is van een enorme, bijna explosieve toename van milieubelastende activiteiten, blijft men naar de boer wijzen. Onzin. Tenzij men met de co2 meter in een stal is gaan staan. Een werkwijze die vaker door overheden (zowel nationaal als lokaal) gehanteerd wordt : meten ten gunste van jezelf. Wanneer er anderen gaan meten, dan gaat men klagen over de financiering van zo'n onderzoek. Elk onderzoek wordt gefinancierd. Ook die van de overheden.

Föhn-feest

Vanmorgen moest het regenpak en de laarzen aan, voordat Fenna en ik naar buiten gingen voor de ochtendwandeling. Gek dat de Friezin geen moeite heeft met regen en modder, maar een wasbeurt niet ziet zitten.
Onderweg zag ik veel regenwater, heel veel zelfs. De anders droge greppels stonden vol water. Om de mij bekende plekken zijn de rioolputten nog steeds verstopt. Ik zou bijna zeggen : al jaren. Men zou met dit soort regenachtig weer eens een controle moeten gaan uitvoeren, om zodoende het rendement van de rioolreiniging te vergroten. Maar ja, ik weet dat ik zelf ook pas als het regende weer werd herinnerd aan het lek in de dakgoot. Een kwestie van even noteren en uitvoeren zodra het weer het toelaat.

Weer thuis heb ik onder de overkapping mijn natte regenkleding opgehangen. Fenna was sneller klaar, want die schudde zich even uit. Ik heb haar nog even met haar eigen handdoek wat afgedroogd. Vooral haar poten, om afdrukken op de vloer te voorkomen. Maar... ik was helemaal droog en Fenna helemaal niet. Maar dat vindt Fenna geen probleem, want ze weet dat er nog een feestje volgt.
Fenna's feestje begon toen ik met de föhn in mijn hand de huiskamer betrad. Ja, die kunstmatig opgewekte warme wind in combinatie met het strijken van mijn vingers door haar vacht, ervaart ze als een waar feest. Ook gek dat haar witte vacht zonder gebruik van Omo of Dash na drogen veel witter is. Dus geloof die fabrikanten maar niet. Sinds mijn jeugd schijnen die wasmiddelen alsmaar witter te wassen. Na het ontbijt, de wandeling en het föhn-feest ging ze tevreden in haar mand van haar zondagrust genieten.

Versnellingsbakolie vergeten?

Al schrijvend over onze / mijn ervaringen met de Ducato bus, vroeg ik me af in hoeverre de olie van de versnellingsbak al een keer ververst is. Ik heb de nota's van het onderhoud eens bekeken en kwam geen post met versnellingsbakolie verversen of een specificatie van dat type olie tegen. De olie zou volgens het handboek elke 60.000 km ververst moeten worden. We kochten de bus met zo'n 160.000 km op de klok. Dus zou de olie rond de 120.000 km voor het laatst vervangen moeten zijn. De actuele stand is nu 186.000 km, dus ruimschoots tijd om de olie weer te verversen.

hoog en kans op droog

Ik heb de olie vanmorgen gekocht, want zoals bekend laat ik nergens gras over groeien. Voorkomen is immers beter dan weg laten slepen. Het bijzondere aan de versnellingsbak is de constructie. De Italianen hebben de gewone vierbak genomen en daar bovenop een vijfde versnelling geplakt. In de IT wereld noemen we dat 'bloemkolen', omdat het basisconcept daar geen rekening mee heeft gehouden. Door deze oplossing krijgt de 5e versnelling bij lage snelheden erg weinig smering. Met rampzalige gevolgen. Vandaar dat ik pas de bak in z'n 5e versnelling zet, zodra ik boven de 70 km/uur rijd. Een andere maatregel is het bijvullen met extra olie, zo'n halve liter. Dat alles om goede smering van de 5e versnelling te garanderen.

Kleine letters

Hier in de buurt is een tankstation van TinQ. Daar hangt een grote affiche dat schreeuwt dat in het weekend de literprijs 16 cent goedkoper is. Natuurlijk zijn er de bekende kleine letters. Ergens onderaan. Daar staat dat de korting van 16 cent in mindering gebracht wordt van de officiële brutoadviesprijs. Wat die prijs precies is, vermeldt TinQ natuurlijk niet. Dus is in het weekend de prijs per liter net zo hoog als die van andere pompen, die geen actie voeren. Overigens vind ik dat de (ook kleine) 9 achter de groot vermelde prijs best weggelaten mag worden. Maak er dan in dit geval gewoon € 1,63 en € 1,31 van. Dat zou pas echt normaal of zelfs super zijn.

Niet welkom

Er is een aantal momenten in mijn leven geweest, waarop ik duidelijk voelde niet welkom te zijn. In een paar gevallen werd dat gevoel weliswaar bestreden, maar Willempie is niet gek. Maar wel een hsp. Haha! Mijn gevoel heeft me namelijk nog nooit ongelijk gegeven. Afgezien van de momenten zelf, kreeg ik later toch de bevestiging. Want mensen zijn mensen. Ze maken fouten, verspreken zich en vergeten dat ze ook luisteraars hebben met wie ik ook een bepaalde band heb. Tja, de wereld is klein.
Ik heb een keer geweigerd de hand van een directeur te schudden. Omdat hij mij op een slinkse manier de tent uit wilde werken. Meneer vond het raar dat ik zijn uitgestoken hand niet beantwoordde. Of in dit geval negatief beantwoordde. Dat soort situaties doen me denken aan mensen die een mes in mijn rug (willen) steken en als ik ze aankijk, steken ze quasi vriendelijk hun hand uit. Alsof er niets aan het handje is, vroeg een van hen mij zelfs als referentie voor een nieuwe baan. Daar trap ik dus ook niet in.
Niet alleen zakelijk, ook privé ben ik zo een paar keer benaderd. Zelfs door mensen van wie ik het niet verwachtte. Maar ergens toch ook weer wel. Ik werd gemeden alsof ik een of andere besmettelijke ziekte had. Het kwam mij nogal kinderachtig over. Ik maak er verder geen punt van. Ik denk dan maar : "Graag of heel niet." Er zijn zoveel andere leuke mensen en bezigheden op deze wereld.

Schoonblazen

Vanmorgen heb ik het vuilreservoir van onze Aldi stofzuiger meegenomen naar de loods. Daar heb ik hem uiteen gehaald en de delen vervolgens met perslucht schoon geblazen. Uiteraard deed ik dat buiten in de wind, die tot voor kort gewoon 'storm' genoemd werd. Het reservoir zit vol kleine hoeken en gaatjes, waar het stof zich nestelt. Je wilt niet weten wat een stof ik weggeblazen heb. Het filter heb ik ook schoongemaakt. Nu kan ie er weer een tijdje tegen.

Geen diep gesprek gehad

Tijdens het beluisteren van het interview met Barry Gibb, kwam ik tot de conclusie zelf ook nooit een echt diep gesprek te hebben gehad over mijn nare ervaringen. Ik heb weliswaar therapeutische gesprekken gehad, maar toch bleven emotioneel erg ingrijpende kwesties nauwelijks aangeroerd. Er werd meer vanuit de kennis / aanpak van de therapeuten gewerkt. Zoals ik bijvoorbeeld een motorblok zou repareren. Wat klinisch, zeg maar. Vandaar dat mij tijdens het interview de houding van de presentatrice opviel. Dichtbij en meevoelend en toch op afstand. Ze liet Barry praten. Dat ging bij mijn gesprekken dus anders. Ik voelde me soms een soort proefkonijn in plaats van patiënt.
Ik weet nog wel, dat een gesprek met mij over rouwverwerking abrupt werd afgebroken. De therapeut was naar een andere werkgever vertrokken en er kwam geen plaatsvervanger. Vanwege al dat gedoe ben ik maar zelf aan de slag gegaan. Je weet wel : "Zoek dat maar zelf uit." Met o.a. het internet als naslagwerk ben ik toen aan de slag gegaan.
Ik moet toegeven dat er wel pogingen gedaan zijn voor een goed gesprek, maar toen was ik er nog helemaal niet aan toe. Het duurde vrij lang voordat ik over mijn ervaringen durfde na te denken, laat staan te spreken met anderen. Later, toen ik wel kon spreken liep ik tegen een muur aan. Mijn ervaring is dat op een of andere manier een taboe op bepaalde onderwerpen rust.

Verkeerde bek

Het doet me deugt te zien, dat mijn medeauteur weer terug is. Compleet met weer een leuk bericht :

Rare vogel zeg!, die houten specht op je garagemuur. (14 febr.j.l.)
En, ,,...met een verkeerde bek..."! Dát zei een Indo-maatje, uit mijn vroegere vriendenkring, wel eens over iemand met aso-gedrag en een brutale mond.
Dat eerste betreft ook jouw houten vogel vanwege de kleur van zijn snavel maar hoe heb je dat nou kunnen doen man?! Jij, die altijd zo nauwgezet, consequent bezig bent met o.a. je Ducato-camperbus. Dáárop wordt een krasje in de lak beslist niet weggewerkt met een veeg witte verf! Ingeval van de snavel was er, behalve het gebrek aan de juiste kleur lak, dus ook sprake van Zeeuwse zuunigheid? Maar, de kleur rood op de snavel geeft wel aanleiding tot discriminatie binnen de vogelfamilie's, tot diep in 't Bronsgroen eikenhout, en dat wil je dat arme beestje toch niet aandoen?! Jij weet immers zelf maar al tegoed hoe zoiets voelt/voelde? toen je als klein Indo-jongetje op weg naar school vaak werd uitgescholden met ........ .!? Je hebt je sindsdien gelukkig ontwikkeld zoals Rocus de Vrije Vogeluit de vroegere TV-serie de "Fabeltjeskrant". Citaat Internet: Zijn rol was die van bemiddelaar: bij ruzie in het Grote Dierenbos probeerde hij de partijen weer tot elkaar te brengen.
Dat je je specht nú, hartje winter, buiten in de kou hangt is natuurlijk ook niet erg netjes van je want zo krijgt dat arme beest ook nog eens kei-kouwe poten.
Daar heeft Rocus dan gelukkig wel weer een oplossing voor, luister maar:
De specht moet overigens ook nog wel even flink aansterken na al die fracturen dus geef hem voorlopig maar wat extra te eten, vooral krachtvoer, want anders gaat hij zelf op zoek naar iets lekkers! Zoals hieronder:

Everybody happy?

Rutte beloofde met zijn bekende grijns en zijn bekende Pinokkio neus , dat we er dit jaar op vooruit zouden gaan. Vooral de mensen die werken. Alsof ouderen en/of anderen dat niet doen, maar goed. Het verhaal is dat we elke maand van Rutte  € 1,= erbij kregen. Ja, ja, het is wat. Helaas kwamen daarna de berichten van de btw verhoging, de woningbouwvereniging (huurverhoging), de banken (geen rente), het energiebedrijf (duurder), de zorgverzekering (duurder), de gemeente (belastingverhogingen) enzovoort. Per saldo gaan we er weer  flink op achteruit.
Het is ook niet leuk te horen dat we straks meer moeten betalen voor onze energie, omdat meer mensen in Tesla's gaan rijden en de warmtepomp-kopers de energieproductie omhoog stuwen. Als ik een benzine of diesel slurpende auto kocht of een apparaat met een hoog elektriciteitsverbruik, dan moest ik zelf voor de extra kosten opdraaien. Moeten de minder draagkrachtigen ervoor zorgen, dat de rijken hun ding kunnen blijven doen? Zo ja, dan wordt het langzamerhand tijd voor een revolutie. Ons landje is behoorlijk aan het afglijden en stuurloos geworden. Dankzij onze regering die zichzelf met allerlei maatregelen in combinatie met ongewenst apathisch gedrag in de eigen voet schiet. Het is een chaos geworden.

Onmin gevoed door overheden

Er zijn nogal wat mensen,  die naar politieke partijen als de PVV en de FvD wijzen met opmerkingen in de zin van 'haatzaaiers', 'vreemdelingenhaat' enzovoort. Als ik op zoek ga naar de aanleidingen van deze uitspraken, dan kom ik bij onze overheden, nationaal en lokaal, terecht. De manier waarop zij omgaan met wat zij vluchtelingen en / of  asielzoekers zoeken, heeft geleid en leidt nog steeds tot onmin bij veel Nederlanders. De AZC's vormen de poorten tot vrije toegang tot ons land en tot andere EU landen. Er verdwijnen asielzoekers. Het is te wijten aan Merkels politiek dat de EU overstroomt raakt met migranten. Logisch dat Spanje wil dat de toelatingspolitiek niet door EU lidstaten individueel bepaald mag worden.
Relatief veel 'asielzoekers' verdwijnen. Ze kunnen en mogen zich vrijelijk bewegen. Ze mogen zich ook vrijelijk misdragen, want veel wordt bewust afgedekt door overheidsinstanties. Asielzoekers die zich misdragen worden ook niet het land uitgezet. In plaats van strafmaatregelen worden lastpakken apart behandeld. In een apart verblijf en/of met apart vervoer. Zodra asielzoekers een bepaalde status krijgen toebedeeld, krijgen ze maatschappelijk een voorkeursbehandeling. Niet dat zoiets zou helpen, want als ze niet weg willen blijven ze hier. Ook dat mag.
Dit alles leidt tot onmin bij een grote groep Nederlanders, die geacht worden zich wel aan allerlei regels te moeten houden en machteloos toezien hoe vreemden zonder een uur gewerkt te hebben of op een wachtlijst gestaan te hebben 'alles' krijgen. Ik ben tijdens mijn werk voor Vluchtelingenwerk dan ook erg geschrokken van de manier waarop men met migranten hier omgaat. Ook daar werden misstanden onder de pet gehouden.
Kortom, ongelijke behandeling, verzwegen incidenten en/of situaties en halve waarheden. Discriminatie van anderen, veroorzaakt door de overheden, leidt tot onvrede en voedt m.i. vooral wat kortzichtige mensen 'vreemdelingenhaat' en/of 'haatzaaiers' plegen te noemen. De oorzaken liggen wat mij betreft bij de overheden. De mensen reageren hierop. Ik heb het niet over extremisme, want dat komt zowel van rechts als van links.

Fiat Ducato 2.5 Diesel 1994

Tot op heden hebben we goede ervaringen opgedaan met de Ducato bestelbus / camper. De carrosserie betreft een L1H2 versie op basis van een standaard wielbasis (14). Hij is van september 1994 en de teller stond bij aankoop in 2016 op nog geen 160.000 km. De bus was gebruikt voor het vervoeren van een rolstoel. Het motorblok, type 8140.67, heeft geen turbo en dus minder vermogen, maar ook geen turboproblemen. Het is een 85 pk blok met veel trekkracht. De topsnelheid ligt rond de 130 km/uur, maar die heb ik nog nooit gereden.

Na aankoop heeft de bus vanwege het ontbreken van onderhoudshistorie en t.b.v. een nulmeting een zeer uitgebreide servicebeurt ondergaan. De grootste ingreep betrof toen het vervangen van beide schokdempers achter. Op dit moment is bijna 30.000 km met de bus afgelegd met o.a. trips door Duitsland en naar Roemenië.
Als zwak punt noem ik de 5e versnelling. Die is bovenop een bestaande vierbak gebouwd. Door die hoger gelegen constructie krijgt de 5e versnelling relatief minder smering, wat tot schade kan leiden. Om die reden is het beter de wagen pas boven de 75 km/uur in de 5e versnelling te schakelen. Om dezelfde reden heb ik uit voorzorg in de versnellingsbak een halve liter extra olie gegoten.
Het ontbreken van een turbo is met name merkbaar in bergachtige omgeving. Er moet tijdig geschakeld worden om de gang erin te houden. Een kwestie van gewenning. Net als de koppeling die met een kabel (dus niet hydraulisch) bediend wordt. Het motorgeluid dringt tot in de cabine door evenals de warmte van het blok. Dit is te wijten aan de minder goede isolatie in de motorruimte en de cabine. Dus heb ik extra isolatie aangebracht in de cabine.
Het dieselblok verbruikt gemiddeld 1:11 en verbruikt weinig motorolie. Alleen toen de startmotor nog niet goed draaide, produceerde de motor na de start wat zwarte rook. Het starten verliep in eerste instantie slecht. Alsof de accu bijna leeg was. Na wat onderzoek bleek een massakabel op de startmotor te ontbreken. Die is alsnog aangebracht en sindsdien kent de bus geen startproblemen en dus geen zwarte rook meer. De kabelboom is typisch Italiaans : spaghetti.
Jammer dat men de onderkant van de carrosserie niet goed beschermd heeft tegen corrosie. De rest van de wagen verkeert na al die jaren nog in zeer goede conditie.
Zelf heb ik een aantel veranderingen aangebracht omwille van het comfort. Zo heb ik de enkel bladveren achter vervangen door dubbele. Ik heb een trekhaak laten monteren om onze fietsen te kunnen vervoeren. De stoelen zijn (via de sokkels) verlaagd, omdat de gemonteerde draaiplateaus de zit net te hoog maakten. Aan de voorzijde zijn de schokdempers ook vernieuwd. Ik heb ook een paar extra ventilatieluikjes gemonteerd, om met name zomers zowel stilstaand als rijdend de bus beter te kunnen ventileren. Om altijd gezien te worden heb ik conform de wetgeving een set led dagrijlampen gemonteerd. De isolatie heb ik al genoemd. Het aantal officiële zitplaatsen is (via de RDW) van 2 naar 6 verhoogd. Voor het geval dat.
Vanwege de leeftijd van de bus houden wij het onderhoud secuur bij en rijd ik met een aangepaste rijstijl.
Al met al bevalt de Ducato ons prima. We hebben geen last van allerlei gevoelige elektronica (Italianen zijn daar nog steeds niet goed in) en andere luxe die ook problemen kunnen veroorzaken.

Het geneuzel gaat door

Nu is het woord carnaval aan de beurt. Een openbare school voor muggenzifters in Zevenaar wil het woord carnaval niet meer bezigen. Het heeft namelijk een associatie met het RK geloof en de school doet niet aan een geloof. Al gelooft ze wel in het woord Verkleedfeest. Haha! Wat een lacher.
Hoe gaat die openbare school om met andere christelijke aanduidingen, zoals kerstfeest, Pinksteren, Pasen enz. en met die uit de islam? Wordt Pasen dan Eierenfeest? Of nee, Scharreleierenfeest? Kerstfeest wordt Schranserij. O nee, dan krijgen we mot met de obesitas patiënten. Ramadan is kwetsend voor mensen die aan anorexia lijden. Suikerfeest kan ook niet vanwege de diabetici onder ons. Pinksteren doet aan dierenmishandeling denken. Ander RK feesten aan kindermisbruik. En zo is er altijd wel weer wat te bedenken.
Op die openbare school wil men wel blijven feesten, want vrije dagen afkomstig van welk geloof dan ook, zijn altijd welkom. Ik herinner me nog dat op de lagere school, in de jaren 50, tegen ons gezegd werd dat de kinderen op de openbare school in het dorp verloren zieltjes waren. Die zouden reddeloos verloren zijn. Later geloofde ik dat niet meer. Maar nu opeens neig ik daarop terug te komen.

Imam schoffeert parlement?

Zo kopt het nieuws vanmorgen. Als ik de berichten over de kwestie nalees, dan vind ik zo'n kop erg overdreven. Het gaat om een aantal leden van de Tweede Kamer vanwege hun manier van vragen stellen. De imam beschuldigde hen van leugens. Ja, en? Politici liegen er toch dagelijks op los? Dus het beestje bij de naam noemen lijkt me geen probleem, maar gewoon de waarheid. En de waarheid is soms hard en erg vervelend, dat wel. Het feit dat de vragenstellers van hun stuk gebracht werden, geeft aan dat zij alles behalve stevig in de schoenen staan. De imam gaf veel ontwijkende antwoorden. Dat kon hij doen, omdat de vragenstellers niet scherp of kundig genoeg waren om de imam in een hoek te zetten en hem enkel met ja of nee te laten antwoorden. Het verhoor geeft nu aan hoe 'brutaal' de cultuur van de imam is ten opzichte van onze watjes-maatschappij. Ik zie dergelijke situaties ook als verkeersovertreders worden aangesproken. Meneer of mevrouw de agent wordt respectloos behandeld, zonder enige consequenties voor de overtreder. Het mag en kan allemaal in ons landje. Mensen uit andere culturen nemen een loopje met ons. Om dergelijke mensen aan te kunnen pakken moet je wel je gezonde verstand gebruiken. Maar dan kom ik op een heel ander vraagstuk : Den Haag en gezond verstand.

Voorjaarsschoonmaak

Na een paar weken van bezigheden rond een verhuizing afgesloten met het wegbrengen van oude metalen (op een aanhangwagen), werd het eindelijk tijd de bus weer eens flink onder handen te nemen. Zowel van binnen als van buiten. Ik ben daarom naar de wasstraat gereden, waar mijn favoriete plek (bedoeld voor hogere voertuigen) vrij was. Het was er trouwens vrij stil. Dankzij de loopbrug aan de zijkant kon ik zodoende ook het dak van de bus borstelen en afspuiten. Ik deed voorzichtig met de spuitlans, want naast deze box bevindt zich een plek waar men de auto kan stofzuigen. Daar stond een glimmende, pas gewassen zwarte Audi die door de bestuurder wat gepoetst werd. Af en toe keek hij wat verstoord op naar mij. De wind stond namelijk niet gunstig. Voor hem. Dus kwam er af en toe wat nevel op zijn Audi. Tja, er zijn daar zo'n 10 plekken om de auto te stofzuigen, dus waarom pak je dan de enige plek naast een wasbox? Slimheid van een Audi rijder?

Toen ik klaar was ben ik naar de loods gereden, om daar buiten de stofzuiger door de bus te halen. Toen ik kwam aanrijden, had iemand een bus met aanhanger pontificaal midden op de doorgang geparkeerd. Het lukte me om de combinatie aan de linker kant te passeren. Rechts was te smal vanwege een andere bus. Met weinig speelruimte zowel links als rechts. Ik dacht : "Het zal wel laden en lossen
zijn, gevolgd door wegwezen." Maar dat was dus niet zo. Gedurende de tijd dat ik daar bezig was, bleef de combi daar onbemand staan. Omdat daar meer loodsen zijn moesten andere bezoekers, net als ik, voorzichtig manoeuvreren om bij hun loods te komen. Het was dus weer typisch een gevalletje van 'pleur-maar-neer', zoals veel fietsers en scootmobielgebruikers dat doen. Sprekend over de laatste groep, ik ben nog niet in een handleiding tegengekomen, dat je voor het wegrijden eerst je knipperlichtje (links of rechts maakt niet uit) moet aanzetten.
Omdat de bus nog aan het afdruipen was van de wasbeurt, parkeerde ik hem buiten de loods. Terwijl ik daar met de stofzuiger bezig was, hoorde ik opeens een vriendelijke stem :  "Dag meneer." Ik keek op en recht in de toet van een knap ogende jonge vrouw. Tja, dan zeg ik dus niet : "Wat mot je jôh?!  Ze gaf me een hand en stelde zich voor. Al vertellend over haar zaak gaf ze me een folder. Of ik nog gereedschap nodig had. Niet dus. Maar ze drong aan en stond erop dat ik even met haar een kijkje zou nemen in haar busje. Spannend hoor. Toen ze de achterportieren opende zag ik wat gereedschap. Twee gereedschapswagens, een afkortzaag, een accuboormachine en een hogedrukspuit. Allemaal A merk artikelen en keurig nieuw in de verpakking. Ik vroeg wat de Makita boormachine kostte. Ze wilde geen prijs noemen, want ik moest de hele mikmak kopen en daar een deal van maken. Ze stond daar weliswaar mooi en aardig te zijn, maar ik liet het daar bij. Geen deal dus. Voordat ze vertrok vroeg ze mij om anderen over het aanbod te informeren. Ze gaf me een kaartje. Onwillekeurig dacht ik aan de jongeman met een lading pannensets, die hij ook vanuit een busje te koop aanbood. Die sets waren van een vrachtwagen gevallen, zei hij toen. Toen ik later vertrok, stond de bus met aanhanger nog steeds onbemand midden op de rijweg. Dus reed ik maar om. Op het moment dat ik de ingang weer passeerde, zag ik net dat de combinatie aan de kant gezet werd. Er stond een vrachtwagen achter te wachten.

Een zwaar beroep?

Met betrekking tot de pensioenleeftijd spreekt men over zware beroepen. Wat is een zwaar beroep? Dat kan fysiek zwaar zijn, maar ook psychisch. Er zijn ook mensen die feitelijk niet geschikt zijn voor het beroep dat ze uitoefenen. Ze krijgen het dagelijks zwaar te verduren en lopen voortdurend op hun tenen. Anderen bevinden zich dagelijks in een onprettige omgeving. Ook erg zwaar, lijkt mij. Gisteren zag ik hoe in een instelling voor mensen met een psychische stoornis personeel bezig was. Het lijkt me dat het werk voor het personeel (petje af!) geestelijk ook een zeer zware belasting is. Wat te denken van moeders, die er nog echt voor hun kids zijn?
Het werk dat ik deed o.a. projectmanagement is geestelijk ook zwaar werk. Mijn functie hield ook in dat ik ook sociaal werker, psychiater, docent, presentator, piespaaltje, knuffelbeer, kop van jut, praatpaal, koffiejuffrouw en boksbal was. En dan ook nog alle werkzaamheden in de gaten houden. Oké, ik ben geregeld getest en goed bevonden en heb ook veel opleidingen moeten volgen. Dat scheelde wel veel. En toch was het zwaar. Wat ik wil zeggen is dat zwaar werk niet alleen fysiek werk betreft. Psychisch kan de belasting ook groot zijn.

Boomer-time

Deze boomer gaat zich weer even een tiener voelen. Dus muziek uit de jaren 60. Ja, deze boomer-muziek veegt alle schreeuwerige en ratelende herrie van later tot nu van tafel. Niet alleen wat muziek betreft, ook op ander gebied geniet ik van mijn boomer-status. Zoals bij een kassa, wanneer ik vraag : "Zal ik er 20 cent bij doen?" Dan breekt daar de paniek uit. Haha! Of wanneer ik iemand gevraagd heb : "Als je naar Veendam wilt gaan, welke windstreek volg je dan?" Als eerste reactie hoorde ik dus : "Wat is een windstreek?" dan "Waar ligt Veendam?" gevolgd door een twijfelende vraag (boomers geven een antwoord) : "Naar het eh... westen..?" Over het milieu hoef ik niet te beginnen, want boomers deden toen al aan recycling en aan weggooien deden ze nauwelijks. Met het huisvuil in het dorp werden sloten gedicht, want zo veel en smerig was ons restafval niet.
Ik heb decennia de rookgassen van steenkolen gesnoven en ben er niet slechter van geworden. Wij boomers hebben nog gewoon contact met andere mensen, waarbij we elkaar aankijken en zo. We spreken nog met twee woorden. Ons werd niets gevraagd, maar opgedragen. Dus wisten wij van aanpakken en hebben zodoende een pensioen weten op te bouwen. Onze sociale vaardigheden zijn van hoog niveau, want wij stammen uit een tijd, waarin saamhorigheid hoog in het vaandel stond. Er was geen plaats voor ikke, ikke en/of dat wil ik niet. Ach ja, er zat toen nog heel veel muziek in onze maatschappij. Niet zomaar muziek, maar de enige echte pop muziek. Zonder tatoeages, neusringen, geverfde haren, sixpacks, half naakte lijven, geschreeuw en gebleekte tanden. Immers : het ging om de tekst, een mooie zangstem en de muziek, boomer-muziek.

Rijden met een dubbelasser

Vandaag had ik een aanhangwagen achter de bus hangen met een dubbele as. Zo'n bak kent een hoger laadvermogen, maar is ook lastiger om mee om te gaan vanwege de vier wielen. Vooral wanneer de bak los van de bus gemanoeuvreerd moet worden. Ik draai het neuswiel zo ver als mogelijk uit, zodat de voorste wielen los van de grond komen. Op twee wielen is de bak nog handelbaar. Het wordt een ander verhaal wanneer zo'n bak vol zit met oud ijzer. Toen kreeg ik het neuswiel niet zo ver dat de bak op slechts twee wielen bleef staan. Onder het rijden voelde ik de bak trekken. Alsof ie telkens naar links of rechts wil uitbreken. Overigens had de bus geen enkele moeite met het grote gewicht. De bak mag zo'n 2.000 kilo hebben, maar zo ver kwam ik niet met de lading. Ik heb liever een ruime marge als speling, dan dat ik net over het maximale gewicht zit. Als we op vakantie gaan zit de bus nog ruim 500 kilo onder het toegestane maximum. Dat vind ik wel zo veilig en het voelt lichter in mijn hoofd.

Met begrip van de buurvrouw

'..hallo, zijn jullie daar?'

Afgelopen vrijdag, toen ik met spoed naar de tandarts in Almere ging, bleef Fenna zoals gewoonlijk alleen thuis. Toch was dit keer situatie anders, want die dag waren de kleinkinderen bij ons. Als oma met een van hen of beiden even naar buiten gaat en ik thuis blijf, wordt Fenna heel onrustig. Ze ijsbeert en jankt (zachtjes) en kijkt voortdurend uit het raam en bij de voordeur steekt ze haar kop door het kattenluik. Ze heeft veel moeite om in haar mand te blijven liggen en zich rustig te houden. Dan is ze echt een Friese zenuwenlijder. Totdat ze weer terugkeren. Om die reden verwachtte ik dat ze die vrijdagavond ook zo zou reageren. Op die avond kwam Sonja eerder thuis. Ze vertelde dat Fenna door het dolle was. Dus dat was al een voorteken.
Toen ik na het weekend de buurvrouw sprak, heb ik haar gevraagd of ze die vrijdagavond iets heeft gemerkt. Ze heeft Fenna een paar keer horen blaffen op een wat jankende toon. Ze deed het niet de hele tijd, maar af en toe. Ze had al een vermoeden waarom. Ze vond het daarom niet zo erg. Nu ze de precieze reden weet, heeft ze daar alle begrip voor. Ze heeft zelf ook een hond, dat scheelt.

Sjoemelen

Na de afgelopen stormachtige dagen kwam onze e-car rijder tot de conclusie, dat de actieradius van de Nissan Leaf een stuk minder is. Maar ach, ik weet hoe er door de auto-industrie gemanipuleerd wordt. Nu weer door Jeep en Suzuki vanwege sjoemelen met met de waarden van de uitlaatgassen van de dieselmotoren. Daar blijft het gesjoemel niet bij. Het brandstofverbruik of de actieradius wordt ook op een heel bijzondere (= gunstige) manier gemeten. Uiteraard onder zeer ideale omstandigheden en na demontage van uitstekende delen die de weerstand van de rijwind negatief beïnvloeden, zoals zijspiegels en ruitenwissers. Onnodige ballast, zoals het reservewiel en boordgereedschap zullen ook verwijderd zijn. Misschien is de bestuurder vervangen door een dummy. De testroute is bergafwaarts en de meting vindt enkel plaats met wind mee. Haha!
Even serieus, sjoemelen moet wel. Men heeft tegenwoordig onvoldoende kennis om goede resultaten neer te zetten. Dankzij het belabberde onderwijs. Er is in Den Haag wel iemand wakker geworden. Hij had het over hoe de huidige kwaliteit van scholing de economie bedreigt. Het is niet alleen de economie. Helaas.

Een heel fijn interview

Gisteravond stuitte ik al dolend door de muziekvideo's op YouTube op een interview met Barry Gibb. Het nog enige in leven zijnde lid van de Bee Gees. De groep die ik leerde kennen in de jaren 60 van het nummer Spics and specs. In die tijd gold ons landje als testplaats van veel popgroepen voor hits. Als het hier een hit werd, werd het een wereldhit. Zo was dat toen in die boomer-tijd.
Het interview (waarvoor een hele dag uitgetrokken was) ging uiteraard over de Bee Gees maar ook over het overlijden van zijn broers, Robin en Maurice en zijn jongste, Andy. Sommige uitspraken van Barry over het missen van zijn broers herkende ik. In tegenstelling tot mijn eigen ervaringen, had Barry ten tijde van het overlijden van zijn broers minder contact met hen vanwege wat meningsverschillen. Hij vindt het wel jammer en weet dat ie daarmee zal moeten leven. Muziek helpt hem het verlies van zijn broers te verwerken.
In het algemeen vond ik het interview erg goed gedaan. De presentatrice(?), Rahni, die het interview afnam deed dat op een respectvolle manier en vooral zonder zich zelf op de voorgrond te willen plaatsen. Ze liet Barry aan het woord en leefde met hem mee. Even werd er gepauzeerd, toen de emoties Barry te veel werden. Ik denk dat ze geen mooier compliment kon krijgen dan dat van Barry Gibb zelf. Hij zei dat hij niet eerder gehuild had en het een heel mooi gesprek en zelfs een heel mooie dag vond. Het interview had een haast therapeutische uitwerking op Barry. Hij kwam uit het gesprek met een acceptatie van het feit dat zijn broers er niet meer zijn. Nou, dan heb je het als interviewer heel goed gedaan.

Op de bromscoot

Vanmorgen ben ik maar weer eens op de scooter gestapt om naar de loods te karren. Ik wachtte wel even een droge periode af want de ouwe had geen zin om zeiknat te worden. De tweewieler staat al zeer lang stil, dus ik was benieuwd naar het starten. Nadat ik hem uit z'n pyjama had gehesen heb ik niets anders gedaan, dan het remhendel ingeknepen, en de sleutel in het contact omgedraaid en op de startknop gedrukt. Het blokje draaide een paar keer en startte! Onderweg genoot ik weer na lange tijd van een koude snuit, al viel de snelheid wat tegen. Maar ach, het was weer dat gevoel hè?
In de loods heb ik al het geschieden metaal gesorteerd en alvast klaargezet voor transport. Tijdens dat werk controleerde ik nogmaals of ik soms wat over het hoofd gezien had (klinkt weer anders dan vergeten). Dat was dus zo. Niet veel, maar wel wat lastig werk. Lastig omdat dit keer buizen en koppelingen geschilderd waren. Zodoende is het lastiger om los gedraaide koppelingen van de buizen te scheiden.

bijna tot het gaatje

In andere situaties heb ik de slijptol moeten inzetten, om te voorkomen dat ik onhandig materiaal in de bankschroef zou moeten klemmen. Wat de slijptol betreft, de schijfjes gebruik ik tot (bijna) het gaatje. Soms verwijder ik de beschermkap om het restant van de schijf ook nog te kunnen gebruiken. Op een veilige manier hoor. Ons bent zunig! Zowel op mijn eigen lijf als met het materiaal. De hele mikmak ligt nu klaar om door de baas weggebracht te worden. Als ie tijd en zin heeft.

Kinderen met wapens

De laatste tijd lees ik steeds vaker over kinderen / pubers, die met wapens op straat rondlopen. Afgezien van hun leeftijden, vraag ik me al af wat die kids op zo'n tijdstip (tussen 22.00 en 06.00) op straat te zoeken hebben. Gevolgd door de vraag : waar zijn hun ouders? Tja, dan lees ik pamperende reacties waarin o.a. gewezen wordt naar hulpinstanties en lange wachtlijsten. Dan denk ik : "Ho even." Als ouder ben je primair verantwoordelijk. Misschien had je als toekomstig ouder even jezelf moeten afvragen in hoeverre je als ouder geschikt bent? Ik maak ouders mee, die weinig op hebben met hun kinderen. Ze hebben kinderen omdat het nu eenmaal zo hoort, is mij een paar keer door zo'n afstandelijke ouder uitgelegd. En als het uit de hand loopt is het de schuld van 'instanties'.
Het feit dat beide ouders gingen werken, heeft ook invloed op hoe een kind zich in combinatie met het karakter en het milieu waarin het verkeert ontwikkelt. Opvang hier, opvang daar en nergens opvoeding. Zo worden dieren en mensen in nood opgevangen. Met enkel zorg. Zorg voor eten, drinken, kleding en een dak boven het hoofd. Erg gemakkelijk, dat wel.
De meeste ellende komt voort uit slecht ouderschap. Er zijn steeds meer ouders die gewoonweg ongeschikt zijn als opvoeder. Zij zijn de bron van heel veel ellende. Dus de aanpak van burgemeester Aboutaleb lijkt mij correct : de ouders een boete opleggen van € 2.500. Misschien worden ze dan wakker.