US Open coaching

Kiki Bertens slaagde erin haar wedstrijd te winnen, dankzij het coachen vanaf de tribune door haar coach Raemon Sluiter. Het coachen is weliswaar verboden, maar vindt vaak plaats. Zo ook tijdens de finale van de dames van de US Open vorig jaar. Toen werd Serena Williams gecoacht vanaf de tribune. De umpire zag dat en Serena kreeg een punt aftrek. Serena had de seinen niet gezien en zei dat ze het spel op een eerlijke manier wil spelen. Maar de scheids gaf geen krimp. Logisch, het was niet zomaar een wedstrijd, maar een finale. En dan zijn regels, regels. De kwestie liep tijdens die finale dusdanig uit de hand, dat Serena de gerenommeerde umpire een dief en leugenaar noemde. Serena werd weer gestraft en verloor die finale. De prijsuitreiking ging gepaard met veel boe-geroep.
Later gaf Serena een geheel andere draai aan het gebeuren. Discriminatie, racisme en feminisme kwamen er bij haar aan te pas. Het woord 'slavernij' heb ik nergens gelezen. Maar goed, zo hoog zat het bij haar. Ze betrok de straf helemaal op zichzelf. Haar coach zweeg als het graf. Hij nam het niet eens voor haar op. Het was immers de coach die in de fout ging en niet Serena of de umpire. Helaas heb ik nergens kunnen lezen dat haar coach alle schuld alsnog op zich nam. Maar ik lees ook niet alles.

Typisch VVD

In het politiek nieuws wordt het kabinet opgeroepen iets voor Jan Modaal te doen. Die groep wordt wat vergeten, aldus de oproep. Zoals je weet worden de groepen daaronder, de minima en de gepensioneerden helemaal vergeten. Per saldo blijven de hogere inkomens dus over. Daar gaat de VVD wel voor. Dat is ook de enige groep die niets merkt van de alsmaar toenemende belastingdruk en kosten.

In de verkoop

Het huisje waar ik mooie herinneringen aan heb overgehouden staat sinds kort in de verkoop. Het betreft de woning van onze Roemeense vriendin Olga en haar familie. Sinds langere tijd woonde alleen haar moeder nog daar. Ik heb daar in 1972 twee weken gelogeerd en ben er nog geweest in 2013. Nostalgie voor mij.
Ik herinner me nog dat ik in 1972 een zeer warm onthaal kreeg van Olga's moeder. Alsof ik een verloren zoon was. Ook haar vader was erg joviaal. Ik voelde me daar erg op mijn gemak. Er is in de loop der jaren wel het een en ander veranderd. Het huisje heeft nu centrale verwarming. Voorheen werd de houtkachel van speksteen gestookt. De wc die ooit buiten stond, heeft plaats gemaakt voor een toilet in een badkamer waar ook een ligbad is.
Tussentijds is een strook grond aan de buren overgedaan. De grote inrijpoort en de daar achter liggende grond behoren dus niet meer bij het huisje. De rest van de grond (achter het huisje) is/was een moestuin annex boomgaard. Links van de toegangspoort staat een oude waterpomp in de tuin. Daar heb ik die twee weken in 1972 dagelijks mijn hoofd onder gehouden. Het steenkoude (heerlijk!) water werd in een grote witte geëmailleerde schaal opgevangen, zodat ik me kon wassen. Van dat soort voorzieningen geniet ik volop. De keuken heb ik toen niet mogen zien. Later, tijdens mijn 2e bezoek wel. De keuken was/is het territorium van de vrouwen.
Het erfje had een bladerdak met trossen druiven. Het huisje staat nu dus te koop. Als mijn leven anders gelopen zou zijn, was ik misschien daar gaan wonen. Wie weet. Maar ik ben een zeer tevreden mens. Het leven is gegaan en gaat zoals het gaat.

Extra peesrails gemonteerd

Punt 8 van mijn To do lijstje heb ik doorgehaald. Ik heb namelijk de beide peesrails aangebracht. Aan de achterzijde en aan de linker zijkant. Dit keer heb ik de bus weer buiten laten staan bij de loods. Daar staat ie niet alleen in de schaduw van het pand, maar ook in de wind. En die beide heb ik met dit weer hard nodig om de gang erin te houden.
Aan de achterkant bevindt zich boven de portieren een aluminium dorpel. Hij is bedoeld (denk ik) om het regenwater van de ramen te houden. Dat is niet helemaal of helemaal niet gelukt, want de achterkant loopt van bovenaf gezien wat naar buiten. Voor een goed effect zou er een dorpel van zo'n 15 cm op moeten. Maar goed, ik heb die dorpel gebruikt om de extra peesrail te monteren. Helaas had ik geen hoge keukentrap tot mijn beschikking. Wel een kleinere en... een pallet. Weest gerust, Willempie had van te voren gecontroleerd of de trap stevig bleef staan. Ik was daar immers alleen.
De peesrail is bedoeld voor een antivliegengordijn (met pees) voor als de portieren opengezet worden. Of voor een extra luifeldoek over de geopende deuren heen. We hebben al diverse keen meegemaakt dat bij geopende portieren (vanwege de warmte), de zon naar binnen scheen. Dus dat schoot niet op. Straks kan bij geopende portieren als extra een luifeldoek door de peesrail geschoven worden.
Dat zelfde doek kan ook aan de zijkant gebruikt gaan worden. Aan de linker zijkant heb ik een lange rail (2,40 m) gemonteerd. Ik had de rails al van tevoren op maat gezaagd en van gaten voorzien. Ik had ze ook in de primer gezet, omdat ik ze grijs wilde spuiten.
Het monteren van de kleine rail achter was zo gebeurd. De langere rail was een grotere uitdaging. Vooral omdat ik alleen aan de slag was. Maar ik had me daarop voorbereid. Precies in het midden van de lange rail had ik een gat geboord. Dat gat heb ik gebruikt als hulpje. Met een meetlint en een potlood heb ik over de hele lengte op de carrosserie de hoogte afgetekend. De naad in de carrosserie gebruikte ik als uitgangspunt, net zoals ik gedaan heb aan de andere kant van de bus. Ik heb toen het middelste gat eerst geboord in de carrosserie. Met een plaatschroef heb ik het peesprofiel voorlopig vastgezet. Daarna ben ik de overige gaten gaan boren, beginnend met de buitenste twee. Vervolgens ben ik naar het midden gaan werken. Daarna heb ik de rails in de siliconenkit gezet en heb ik hem vastgeschroefd op de carrosserie. Eerst weer het midden eerst gevolgd door de beide uiteinden.
De peesrail zit nu keurig horizontaal op de bak. Ik ben wederom tevreden.

Schoenen onder de trap

Tot vanmorgen stonden in de gang bij de achterdeur vaak schoenen. Vuile werkschoenen en laarzen laten we buiten onder de overkapping. De schoenen bij de achterdeur namen relatief veel ruimte in, omdat het gangetje vrij smal is. Ik had al eerder het plan opgevat om onder de trap ruimte te maken, om daar schoenen te parkeren.

Vanmorgen ben ik met dat klusje begonnen. Het is een dichte trap, dus ik heb het onderste stootbord moeten verwijderen. Ik weet dat zo'n bord vaak vastgezet is in groeven. Met een speedboor heb ik eerst links en rechts in het bord een gat geboord. Die waren bedoeld om te kunnen zagen.
Met een reciprozaag hoefde ik slecht twee zaagsneden te maken, links en rechts van boven naar beneden. Ik meende namelijk dat het bord aan die kanten en aan de bovenkant in een groef zou vallen. Met een vuistje (met rubberen dop) heb ik toen het stootbord met een paar klappen, aan de onderzijde, waar het bord los op de vloer stond, eruit geslagen. Mijn vermoeden bleek juist voor wat betreft de montage van het stootbord. Het lag er zo uit.
Daarna was het even passen en meten met een paar schoenen om de omvang van de ruimte te bepalen. Vervolgens heb ik de beoogde ruimte in de kast afgetimmerd. Eerst heb ik links en rechts plankjes op de bomen geschroefd. De plankjes hadden de lengte die overeenkomt met de gewenste diepte van de bak. Daarna heb ik de achterwand (een plankje) tegen de zijkanten geschroefd. En vervolgens de bak dichtgemaakt met een op maat gezaagde plaat. In de trapkast zelf neemt de nieuwe plek voor de schoenen nauwelijks extra ruimte in beslag. De ruimte onder de eerste trede werd voorheen niet benut. Nu dus wel. Ik was weer mooi op tijd klaar, want buiten begon het warm te worden. We zijn (weer) tevreden. Ik heb voor de foto de schoenen  wat naar voren gezet. Ze staan wat dieper weg onder de trede.

Geroosterd worden

Dat kan niet alleen door het warme weer gebeuren, maar ook tijdens voortgangsgesprekken binnen het kader van projecten en cursussen. Toen ik bepaalde opleidingen volgde, moest ik ook met de billen bloot. Soms waren de confrontaties (de cursisten werd een spiegel voorhouden) snoeihard en soms humoristisch. Ik had daar geen moeite mee, want ik wilde nu eenmaal mezelf nog beter leren kennen, me verbeteren en voorbereid zijn op de nieuwe functie. En ach, zelfspot vindt Bruintje ook wel leuk.
Tijdens dat soort sessies heb ik ook cursisten gekend, die huilend of boos weggelopen zijn. Een van hen schold de docent uit, die het gewaagd had te zeggen dat de cursist een kort lontje had.... Een andere cursist had buiten de lesuren om telkens weer een grote mond, bij het schreeuwerige af. Ook zij haakte huilend af. Stoer doen en grienen, zou mijn pa gezegd hebben. Ongeschikt dus voor de functie.
Later leerde ik mensen kennen, die helemaal geen incasseringsvermogen hadden. Die zaten tijdens een discussie over de politiek met tranen in de ogen. Voor hen leek zo'n discussie op een enorme ruzie. Anderen schieten vol als hun kindje een waarschuwing krijgt. Weer anderen krijgen natte ogen als hen een kritische vraag gesteld wordt. Zij ervaren zo'n benadering als bedreigend. Van dat alles heb ik gelukkig geen last (meer).

Strijdige berichten

Afgelopen week las ik over de drugscriminaliteit die steeds meer de overhand neemt. Net zoals het gebruik ervan. Velen zijn daar ongerust over. Ook de dames en heren politici. Onze minister Grapperhaus wil de cocaïne-criminelen een spiegel voorhouden. Haha! Over naïef gesproken. Trouwens het gaat niet alleen om coke, meneer Grapperhaus en als op dat spiegeltje geen wit lijntje ligt, is het oninteressant. Vreemd dat men daar tegenover de handel en het gebruik van drugs wil legaliseren. En... men wil per se drugscriminelen die in het buitenland veroordeeld zijn naar hier halen. Ik vraag me af : "Wat wil de politiek eigenlijk? Drugs zonder criminaliteit?"
D66 mevrouw Ollongren wil een feest organiseren dat in het teken van de democratie staat. Er is nauwelijks enig interesse in haar initiatief. Logisch, want D66 had niets met onze democratie. Die partij schaft referenda af en vindt dat iemands organen na de geboorte pardoes van de overheid zijn. De handhaving van het boerkaverbod lijkt ook nergens naar. Democratie? Feest?

Weer voorraad

Het gratis aanbod van mooie kleding werd tijdens de zomermaanden alsmaar kleiner. De voorraad volle dozen is gereduceerd tot een doos die driekwart gevuld is. Die wil ik komende maand versturen, zodra ie vol is. Tot vandaag had ik geen hoge verwachtingen. Maar opeens kwamen uit diverse hoeken weer aanbiedingen. Een aantal mensen kent mij al, wat het voor beide partijen het contact gemakkelijker maakt. Vandaag heb ik een flinke partij kleding mogen ophalen op twee adressen. De gulle geefsters benadrukten een paar keer, dat ik een aantal grote tassen moest meenemen. Nou, die waren inderdaad nodig. De winter komt eraan, dus hoop ik vooral op winterkleding.

Van en aan het gas

Ze stonden vanmorgen vroeg al voor onze deur, de mannen van het installatiebedrijf. De afspraak stond voor 10.30 uur, maar de eerste klant bleek ondanks de afspraak niet thuis te zijn. We hadden nog niet ontbeten en zelf kwam ik net terug van de ochtendwandeling met Fenna.
Dus was er vroeg in de ochtend herrie in huis. De gasleiding moest vervangen worden door een koperen en daarvoor waren onder andere gaten door de betonnen vloer voor nodig. Toen die grote betonboor begon te draaien vluchtte Fenna naar buiten. De schijter. Toen ze weer binnen was ging ze tussen mijn benen zitten.
De buitentemperatuur is een verademing. Ik kan mezelf weer activeren, dus ben ik naar de loods gegaan. Er lagen twee oude cv ketels en wat leidingen, die gedemonteerd moesten worden. In de loods bleek het nog behoorlijk warm te zijn. Ik had de overheaddeur weliswaar open, maar het zweet gutste van mijn kop. Dat vind ik levensgevaarlijk, dus ben ik snel weer gestopt. Werken moet hoe dan ook leuk blijven.
Toen ik weer thuiskwam, waren de heren installateurs al weer vertrokken. Het resultaat vind ik maar zo zo. Er komt een leiding in de trapkast naar boven. Niet vlak bij de muur, maar halverwege in de kast. Dat was omdat men op andere plekken niet door de vloer kon komen. Maar ja, wie ben ik? Juist, ook maar een prutser.

De EU maffia

Dat er binnen de EU flink met geld gestrooid wordt is bekend. Dat is volgens mij ook de reden, waarom politici heel graag EP willen worden of op een andere manier betrokken willen zijn bij de EU. Deze meneer vertelt erover. Hij vertelt nog niet over alle vergoedingen en de werkwijze van Europarlementariërs. Velen laten door anderen een handtekening plaatsen op presentielijsten, om zodoende weer een vergoeding te incasseren. Anderen komen alleen even langs voor een handtekening en vertrekken naar een andere bijverdienste. En dat terwijl de armoede binnen de EU groeit. Een regelrechte schande!

Spelbrekers

Ik ken moeders die van mening zijn dat een kind getroost meot worden als het straf gekregen heeft. "Ach, was de juf boos op jou?" Ik vond dat als kind al een raar gedoe. Iemand heeft immers stout gedaan? En wie stout doet, krijgt straf. Klaar. Dat wist ik toen als jochie al. Vorige week kwam die gebeurtenis weer bij mij opborrelen.
Een meisje van een jaar of 4 - 5 ging schreeuwend op straat liggen, want ze wilde iets per se hebben. Haar moeder, met een jonger ventje aan de hand, keek even achterom en zei : "Nee. Wij gaan naar de auto."
Tja, zo deden wij dat ook. Geen aandacht aan besteden en gewoon doorlopen. Als de kinderen ons niet in de gaten hielden, verstopten we ons. Dan was er opeens paniek. Maar ze leerden er wel van; altijd op pappa en mamma letten.
Achter het gedoe liepen mensen, waaronder een paar spelbrekers. Ze spraken het schreeuwend en huilend meisje vol medelijden en liefdevol toe : "Ben jij boos op mamma?" Oké, dat is helaas veel moeders of vrouwen eigen. In plaats van even opletten om vooraf de situatie goed in te schatten, gelijk maar de zorgtas opentrekken. Moeder zelf draaide zich om en keek met een gezicht dat boekdelen sprak naar het tafereel, waar een paar spelbrekers haar opvoedingsmethode ondermijnden. Maar het liep toch af met het gewenste resultaat. Het meisje werd bang van al die belangstelling van vreemden. Ze stond op en haastte zich naar haar moeder.

Softdrugs vrijgeven

Een aantal politieke partijen wil dat de verkoop en het gebruik van softdrugs wordt gelegaliseerd. Onder die voorstanders bevindt zich ook D66. Dat is vreemd, want wat moet je met de organen van een verslaafde donor? Niets toch? Je moet eens bij zo'n coffeeshop gaan kijken. Wat een verlopen koppen zie je daar zeg. Brrr!
De onderbouwing is dat door legalisering de drugscriminaliteit af zal nemen. Hahaha! Ja, daar moet ik toch even hartelijke om lachen. Bewezen is inmiddels dat het niet het geval is. Veel dealers pushen hun gebruikers tot zwaardere drugs. Het gaat immers om veel geld. Wat een domheid van die politieke partijen. Het lijkt mij beter niet te gaan zitten blowen, wanneer dit soort onderwerpen besproken moet gaan worden. Want ja, ook in hogere kringen, ik bedoel vooral in hogere kringen is het drugsgebruik hoog. Drugs kosten nu eenmaal veel geld. Het is nu eenmaal een bekend fenomeen dat veel mensen die blowen overgaan op zwaardere drugs.

Het zit erop

Vanmorgen heb ik het afklemband op de randen van het deurtje van onze jerrycan-kast gedrukt. Dat staat al een stuk beter. Echter, om beide randen van band te kunnen voorzien, had ik het gat een centimeter groter of de klep/deur een centimeter kleiner moeten slijpen. Dat is wel mogelijk, maar dan zal ik een van beide eerst weer kaal moeten maken. Dat wordt dan weer slijpen en/of boren, want ik heb popnagels gebruikt.
Een klusje dat ik maar op de make-up lijst plaats, voor als ik me bijna dood verveel. Ik vind het voorlopig goed zo. Rest mij nog even met wat geluiddempend materiaal het interieur te bekleden. Tegen eventueel gerammel van het boordgereedschap.

Vroeg op, lekker koel

Vroeg opstaan is lekker cool. Ik ben geen uitslaper. Als ik wakker word, ben ik uitgeslapen. Op dagen als deze waarop het erg warm is, ben ik dankzij mijn biologisch uurwerk vaak extra vroeg op. Ik zet dan alle ramen en deuren (behalve die van de slaapkamer waar iemand nog heerlijk ligt te slapen) wagenwijd open, om de koele lucht binnen te laten.
Om te voorkomen dat Fenna er vandoor gaat, plaats ik een houten traphekje in de deuropeningen van de voordeur. We hebben ook nog een plantenrekje, je weet wel zo'n groen uittrekbaar ding. We gebruiken beide als we weggaan en Fenna moet oppassen. Dan leggen we die rekjes op de banken om te voorkomen dat de Friese teef lui in de bank gaat liggen tv kijken.
Vanmorgen was het nog donker buiten toen ik de ramen en deuren openzette. Het is helaas windstil, dus de warmte in het huisje wordt er niet uitgeblazen. Want dat is dan de bedoeling. Ik ben dan een soort Heracles, maar dan in eigen stal.
Ik hoop dat dit soort zeer warme dagen veel mensen zal doen inzien, waarom mensen in tropische gebieden niet zo hard werken. Dus het gaat niet over lui zijn, maar over zuinig met je energie omgaan om fysieke problemen te voorkomen. En toch zullen er veel mensen zijn, die zittend achter hun bureau en gekoeld door de airco's, de medewerkers buiten aansporen wat door te werken. Want die mentaliteit zit nu eenmaal in het bloed. Wat doorgaans voor veiligheidskleding doorgaat, is met deze temperaturen levensbedreigende kleding. Dus trek uit die boel of stop met werken. Ik adviseer de buitenwacht bij dit soort temperaturen Oost-Indisch doof te zijn voor kantoorpersoneel. Tenzij je echt in het harnas wilt sterven.

Stoer doen en grienen

Ik weet nog wel dat ik als kind een paar keer probeerde de confrontatie en/of mijn straf te ontlopen door op voorhand te gaan huilen. Krokodillentranen dus. Ik probeerde het maar een paar keer, want de volwassenen doorzagen mijn opzet. Dus ben ik er als jochie maar mee gestopt. Soms gaan kinderen al tranen persen als hen te verstaan gegeven wordt, dat ze iets niet mogen. Die moeten nog leren incasseren.
Toen ik wat ouder was, zei pa tegen ons (mijn broers en mij) : 'We gaan niet stoer doen en grienen!' Hij doelde op situaties waarin wij, pubers, ons weliswaar als stoere jongens profileerden, maar soms ook in zijn ogen probeerden medelijden op te wekken. Stoer doen en grienen, dus.
Wie schetst mijn verbazing toen ik later te maken kreeg met volwassenen, die de strategie van kinderlijke krokodillentranen nog steeds hanteren als er verantwoording afgelegd moet worden? Dat gedrag heb je toch al lang geleden afgeleerd? Nee dus. Een hiaat in de opvoeding en eigen ontwikkeling.
Het geluid van het huilen is net als dat van een kind van vijf, zes jaar. Snikkend met een piepstemmetje praten. Compleet met de lichaamstaal van een kleuter. Haha! Ik heb dat zielige gedoe als kind ooit gedaan, dus herkende ik dat direct : huilen zonder tranen. Maar dat een volwassen iemand zoiets doet, vond en vind ik schokkend. Als de zogenaamde huilbui voorbij is, draaien ze als een blad aan de bekende boom om alsof er helemaal niets gebeurd is. Opvallend genoeg denken zij, dat iedereen daarin trapt. Hoe kinderlijk kan een groot mens zijn. Onvoorstelbaar, maar toch.
Ik kreeg iedere keer weer zin zo'n aansteller een echte reden tot huilen te geven. Zo'n reactie kreeg ik zelf als kind toen ook al. Nog een reden om er als kind maar snel mee te stoppen. Haha!
Ik heb die grote kleuters ook op feestjes meegemaakt. Als de alcohol rijkelijk vloeit. Dan zijn ze opeens 'volwassen' en vooral stoer. Met hun dikke tongen braken ze de ene na de andere nare (volgens hen dus stoere) opmerking uit. Situaties waar veel gasten letterlijk voor weglopen. Natuurlijk zijn ze de volgende dag ziek en vooral zielig. Stoer doen en grienen. Mijn advies : Stop met bier drinken en/of roken en neem een glas melk en een kauwgompie. Zoals kinderen behoren te doen. Therapie heeft namelijk bij dit soort volwassenen geen enkele zin. Daarvoor zijn ze nog te klein en is het veel te laat.

Over Gekke Greta

Gekke Gerrit heeft een zusje. Van alleen haar gezicht krijg ik al een unheimisch Gefühl. En dat ligt echt niet aan mij. Een goed verstaander heeft voor Gekke Greta niet eens een half oor nodig.

Klemband en doppen

Laat ik nou tijdens een rondje door de bouwmarkt opeens twee verpakkingen met klemband zien hangen. Ik heb dat spul nodig om de jerrycan-kast af te werken. In eerste instantie ging ik voor een paar vierkante doppen, die ik nodig heb om de uiteinden van een vierkant profiel af te werken. Die vond ik vrij snel bij de aluminium profielen. Daar hingen dus ook de twee verpakkingen met het klemband. Ik heb er slechts een nodig voor de afwerking. Dankzij de verpakking weet ik nu ook hoe dat band in het Duits genoemd wordt.

Werken in de detachering

Afgelopen weekend kwam ik in aanraking met het mij bekende fenomeen van detachering. Mij werd naar mijn menig gevraagd over een tweetal bedrijven. Het ene ken ik als gerenommeerde organisatie, het ander was mij geheel onbekend. De laatste kwam bij mij over als een pragmatisch werkend detacheringsbureau, dat op basis van het cv een match maakt met een opdracht. Dat soort bureaus sturen hun medewerkers een week voor de opdracht een cursusboek, zodat ze na die week als 'specialist' hun entree doen bij de klant. Ik heb op die manier collega's zien afbranden. Stel je bent een consultant, maar volgens dergelijke bureaus kan je dus ook wel facturen intikken. Of wel, met je ambities en opleiding en ervaring wordt niet echt rekening gehouden. Dat gebeurt onder de noemer : je moet flexibel zijn. Je moet dan wel stevig in de schoenen staan. Zowel ten opzichte van de klant als van je eigen werkgever.
De leukste opdrachten zijn die, die net boven je niveau liggen. Nieuwe kennis opdoen is ook belangrijk. Al was het maar voor de afwisseling. Vind ik.
Telkens weer in een nieuwe omgeving terechtkomen met een andere bedrijfscultuur en dito werksituaties moet je wel liggen.
Het aanbod van het gerenommeerde bedrijf kwam mij volledig en erg professioneel over. Compleet met pro forma salarisstroken en een mogelijk loopbaanontwikkelingsplan. Ik heb daar meer vertrouwen in. De kans is ook veel groter om bij de grotere opdrachtgevers aan de slag te kunnen. De kleinere bedrijven neigen meer naar de medewerkers als melkkoe.

Plasticsoep

De reclamespotjes waarin kinderen volwassenen oproepen iets tegen de klimaatverandering of voor een beter milieu te doen, vind ik belachelijk. Ze hebben het over plastic. In mijn ogen staan ze tegen de verkeerden te praten. De grootste vervuilers bevinden zich in andere delen van de wereld, zoals Zuid - en Midden Amerika, Afrika en Azië. Naar zeggen is Indonesië de grootste vervuiler van het (zee)water op het gebied van plasticafval.
Over het algemeen neem ik de huidige generatie niet zo serieus als ze zich op dat soort gebieden begeeft. Hun kennisniveau is vanwege het summiere onderwijs en hun interesse verre van toereikend, ze papegaaien veel en zijn zelf grote vervuilers. Hun iets oudere tijdgenoten idem dito. Je wilt niet weten wat er na strandbezoeken en festivals allemaal in het milieu achtergelaten wordt. Zelfs een feestje zoals de Meerpaaldagen laat een flinke hoeveelheid zwerfvuil zien. Dus eerst maar (met je) zelf in het reine komen.

Een kwestie van onderschatting?

Of van overschatting van je eigen kunnen / kennis? Regelmatig lees ik over toeristen, die betrokken zijn bij ongevallen. Als ik lees dat een toerist uitgegleden is en in een diepe ravijn terechtgekomen is, vraag ik me af wat die vakantieganger daar deed. Stiekem toch even over een rand gluren of vlak langs een afgrond lopen? Als ik op mij onbekend terrein ben, waag ik me nooit aan dat soort zaken. Velen hebben nauwelijks ervaring in het wandelen in bergachtig gebied en dragen niet eens de vereiste outfit. Zeg maar op hoge hakken de bergen in.
Zo zijn er ook toeristen die denken in den vreemde op een scooter of motor te moeten gaan rijden. Ze storten zich daarna in chaotische verkeerssituaties. Met alle gevolgen van dien. Er zijn vooral jonge vakantiegangers die zich dagelijks bezatten en niet weten wat er allemaal gebeurd is. Ze worden bestolen, vallen 'zomaar' van balkons of worden 'zomaar' in elkaar geslagen.
Er zijn ook toeristen die denken dat ze even met hun kinderen een leeuw kunnen gaan aaien. Of pardoes een duik nemen in hen onbekend water, dat krap 30 cm diep blijkt te zijn of waar krokodillen liggen te wachten. Of buiten de piste gaan skiën, want dat staat zo stoer.
Als toerist vind ik het al erg, dat ik, ondanks mijn oplettendheid, een bekeuring heb gekregen wegens te snel rijden.

De Komodovaraan

een ver familielid

Vanmorgen hoorde ik dat de Indonesische regering het eiland Komodo tot nog go zone verklaard heeft voor toeristen. Volgens het nieuws is de maatregel bedoeld om de varaan te beschermen tegen uitsterven en als algemeen herstelperiode voor het milieu. De reuzenhagedis heeft al menig toerist gebeten. Er zijn altijd weer mensen. die tijdens hun vakanties situaties zwaar onderschatten. Zo'n varaan is een vrij agressieve carnivoor. Hij bijt in zijn prooi en laat dan een enorme dosis nare bacteriën achter in de wond. Daarna wacht ie rustig af totdat zijn gebeten prooi aan de bijtwond komt te overlijden. De varaan is trouwens ook een aaseter.
Na het voorbericht verschijnt een aantal bewoners in beeld, dat zich nogal bezorgd uitspreekt over datgene wat gaat komen. Zo'n 2.000 van hen moet vertrekken. Anderen maken zich zorgen over hun inkomsten, die afhankelijk zijn van de toeristen.
Dan verschijnt een Indonesische verantwoordelijke in beeld, die de kwestie toelicht. Hij vertelt dat de maatregel bedoeld is om het eiland voor de toeristen aantrekkelijker te maken en de omgeving er 'duurder' te laten uitzien.  Over de varaan werd niets gemeld.  Huh? Gaat het toch weer om geld? Maar wellicht heeft ie in het interview dat wel gedaan. Laat ik daar maar van uitgaan.

In een Bruynzeel keuken

In de jaren 60 hadden wij in ons huis een Bruynzeel keuken. Je weet wel met links en rechts een onderkast en bovenkast, een granieten aanrecht met spoelbak met vierkante tegeltjes op de bodem en eronder, achter een gordijntje een kleine ruimte met open rekje als legplank waar de doos met schoenpoetsmiddelen en een afwasteiltje stond. Het geheel werd afgedekt door een gordijntje dat de heuse geur van het riool niet kon tegenhouden.
Tussen de bovenkasten hing de geiser, waarvan een waakvlammetje altijd brandde. Daarmee is menig sigaret aangestoken. Er was geen afvoer voor de rookgassen. Gewoon inademen, want je longen deden hun werk. Er liep ook een warmwaterleiding naar boven, waar de badkamer was. Als je ging douchen moesten ze beneden met hun handen van de warmwaterkraan afblijven. Maar dat werd vaak vergeten. Ook opzettelijk, wanneer er te lang gedoucht werd. In die gevallen kwam er plots steenkoud water uit de

douchekop spuiten over je net in de shampoo gezette haren. Dan gaf je maar een schreeuw. Vloeken was uit den boze, dus dat deed je zachtjes.
In die eenvoudige Bruynzeel keuken maakte mamma de lekkerste maaltijden klaar. Wij jongens kookten op haar fornuis de bromfietskettingen uit, in een blik kettingvet van Castrol en anders in een van mamma's pannen. We wasten daar onze vieze, zwarte, vettige handen met wat afwasmiddel en een scheut Jif. Als we dachten dat ze schoon waren droogden we onze handen aan de handdoek. Die doek vertelde via mamma of je gelijk had of niet. Die handdoek had heel vaak gelijk.

Surprise, surprise!

Erg lastig als je iets graag zou willen doen, maar het niet kan vanwege psychische en/of fysieke beperkingen. Maar we laten ons niet kisten.
De afgelopen weken zijn we weer verder gegaan met het in orde maken van de zolder waar begin dit jaar een dakkapel geplaatst is. De bewoners genoten van hun vakantie, dus konden wij in een lege woning gedurende twee weken onze gang gaan. Omdat het een verrassing moest zijn heb ik daar niet eerder over geschreven. We hebben geplamuurd, geschuurd, geschilderd / gewit, een kraan vervangen, wat klein reparatiewerk gedaan en uiteraard het een en ander aan afval weggebracht naar de milieustraat.
Sonja kon vanwege haar reuma en de whiplash slechts lichte, maar net zo belangrijke werkzaamheden verrichten. Ze wil (gelukkig) ondanks die beperkingen toch in beweging blijven. De reuma betreft de handen en voeten, terwijl de whiplash de bewegingen met het hoofd beperkt. Ze heeft sinds de aanrijding ook last van hoofdpijn. Dus wat afleiding en enige lichaamsbeweging is welkom. Trouwens iemand moet toch ook koffie zetten en voor de lunch zorgen, opmeten, noteren en mij aansturen.... Haha! In het algemeen is het erg plezierig werken als het geheel in je eigen tempo kan en mag.
De zolder is nu een extra kamer geworden. Bijna klaar voor gebruik. Er moet nog een klein stukje vloer gelegd en hier en daar een roller en/of kwast overheen gehaald worden. De bewoners mogen zelf de gordijnen uitzoeken en (kant en klaar) kopen. De gelegde eikenhouten vloer krijgt ook nog een opknapbeurt.
Hoe dan ook onze missie mogen we geslaagd noemen.  Na thuiskomst lieten de bewoners ons weten blij verrast te zijn. En dan zijn wij dat ook. Hoera!

Highway Patrol

Gebeurtenissen, situaties, uitspraken, geuren, gezichten ze associëren me me telkens weer met muziek. Na geflitst te zijn in Duitsland moest ik even aan dit C&W nummer denken :

Gezellig kwekken

Vanmorgen zat ik bijna een uur gezellig te kletsen met een vrouwspersoon. Het ging eerst over de vakantie ( '...zijn jullie al op vakantie geweest?') maar het eindigde met muziek. En daar tussen passeerden allerlei andere onderwerpen. Ik merkte tijdens dat gesprek wel dat ik flink ouder ben dan zij. Ze had met name belangstelling voor mijn levenservaring. Zo vroeg ze mij hoe ik op mijn leven tot nu terugkijk. En of ik bepaalde dingen anders gedaan zou hebben. Grappig, want ik heb nergens spijt van. Het is allemaal goed zo. Ja, ik ben een tevreden en gelukkig mens.
Ik moest even terugdenken aan mijn ontmoetingen met jongeren. Scholieren / studenten die nog druk bezig waren met hun toekomstplannen. Die momenten vond ik toen ook erg leuk en interessant. Weer leuke momenten waarop ik besefte ouder te zijn. Beter op die manier dan door tegenspartelende spieren daarop attent gemaakt te worden. Nergens spijt van dus.

De azijn smaakt weer goed

Op een forum voor eigenaren van kampeerbussen heb ik mijn 'jerrycan-kist' getoond. De eerste reacties waren negatief. Dat ding zou er zomaar vanaf kunnen vallen en dan zou de opsteller van de reactie ervan ( die er dan toevallig vlak achter rijdt) een zwaar ongeluk krijgen. Gezien de montage zou dan het hele portier van de bus af moeten vallen. Iemand anders schreef dat een iemand zou kunnen denken even een jerrycan met brandstof te kunnen stelen. Dus dat ding is zo gesloopt. Haha! Ach ja, ik denk dan maar dat zo'n dief niet alleen last heeft van slechte ogen en dito reukvermogen (ik ruik geen brandstof lucht, de jerrycan is schoongespoeld), maar blijkbaar ook van een slechte inborst.
Ik heb een keer een leidinggevende gehad die het belangrijk vond om kopieën van de computerbestanden elders in de vestigingsplaats te bewaren. "Want", zo zei hij, "als er hier een atoombom valt heb je geen bestanden meer." Het was nog in de Koude Oorlog periode. Volgens mijn collega's en ik zou het hele dorp dan weggevaagd zijn, inclusief het bankgebouw waar de kopieën bewaard  zouden worden.
Wat ik wil zeggen : je kunt altijd het meest slechte scenario bedenken. Positief zijn en blijven vind ik zelf veel aangenamer.
De kist wordt overigens alleen gemonteerd als we op reis gaan. Hij hangt dus niet dag en nacht aan de bus.

Vreemd

Op de wereld heerst een groot aantal bosbranden. In Siberië staat een gebied zo groot als België in brand. Naar het schijnt maakt niemand zich daar druk over, terwijl al dat groen aardig wat CO2 opvreet.
Nee, men maakt zich wel druk over het Amazone gebied waar veel bos platgebrand wordt voor de landbouw. Dus meer groen eten is ook niet goed voor het milieu. Die consternatie wordt veroorzaakt door... geld. Westerse landen verstrekken subsidies voor het behoud van het Amazone woud. Dat geld verdwijnt natuurlijk in de zakken van politici en hun vriendjes, terwijl de vernietiging van al het groen gestaag doorgaat. Het is zoals met veel financiële hulp. Daar worden enkel bewindvoerders beter van.
In het westen van India worden de bewoners geteisterd door zware overstromingen. Er is wel geld, maar dat besteedt de Indiase regering liever aan raketten met kernkoppen en ruimtevaartprojecten; de moderne heilige koe.
Onze regering wil miljarden lenen en het geld opzij leggen voor moeilijke tijden. Volgens mij verkeren heel veel Nederlanders al langere tijd moeilijke tijden. Hun aantal neemt dagelijks toe. Zij hebben niets aan geld in bewaring.
Geld bij een bank deponeren heeft trouwens geen zin meer. Tenminste, wat spaargeld betreft. De rente is nul komma nul. Tijd om de oude sok weer tevoorschijn te halen, anders vreten die bankmensen van ons geld. Om bepaalde redenen 'verdienen' de banken nog steeds erg veel. De rente staat voor de klanten op nul. Voor de banken is dat hoger.

Van jerrycan naar bergruimte -3-

hij zit

Ja, ik neem er de tijd voor. Het is bij mij niet flink aanpoten en dan moegestreden op de bak neerploffen. Wat dat aangaat ben ik een slak. Gewoon rustig aan, dan breekt het lijntje niet.
Vanmorgen ben ik de nieuwe bergruimte in de vorm van een jerrycan gaan afwerken. Het deurtje sloot niet goed, dus dat heb ik het hier en daar wat moeten buigen. Ik heb van een alu-profiel een  binnenrand gemaakt en aangebracht, zodat het deurtje niet naar binnen kan klappen. Dat spaart ook de scharnieren.

mooi smal gehouden

Daarna heb ik het draagrekje weer gemonteerd. Dat zit met twee M8 bouten op het achterportier vast op een montageprofiel (koker), dat al op de bus was aangebracht. Het alu profiel zit met twee slotbouten en montagekit op het portier. Als een huis dus. Ik heb borgringen gebruikt. In het rekje zelf heb ik een paar M8 popnagelmoeren geplaatst. Dat zijn moeren in popnagelvorm. Ik heb de bestaande M6 gaten in het rekje opgeboord naar M10 en een kwart. Daar pasten de popnaagelmoeren precies in. Met een speciale tang heb ik ze vastgeknepen. Staande op het rekje heb ik de benodigde gaten afgetekend op de achterzijde van jerrycan. Daarna ben ik met een 8,5 mm boor gaten gaan boren in de achterwand. Toen heb ik de jerrycan-kast op het rekje gemonteerd met M8 bouten met grote carrosserie- en borgringen.

met inhoud

Het geheel is zo gemaakt, dat je eerst in de jerrycan-kast moet zijn om de bouten te kunnen bereiken. Pas als de jerrycan eraf is, kan je bij de bouten van het rekje komen.
Om de eentonige groene kleur wat te doorbreken, heb ik er 'spanbanden' opgespoten. Just for fun. Ik heb ook op het rekje wat zelfklevend  rubber aangebracht, tegen eventueel trillen. Ook in de jerrycan wordt nog geluiddempend materiaal aangebracht. De afwerking van de randen moet nog plaatsvinden. Ik heb er nu de gevarendriehoek, de schaarkrik (paste net), wat boordgereedschap en twee wielblokjes in opgeborgen. De lange delen moest ik schuin van rechtsonder naar linksboven erin steken. Het gereedschap ligt nu nog zo voor het grijpen.  Maar er komt nog een hangslot op. Dat moet ik uit de schuur opduikelen. Ik ga voor de zekerheid het blokje in de dorpel nog controleren of vervangen. Bij gesloten portier rust het portier linksonder op een hardhouten wigje. Dat is tegen het 'deurzakken'.
Ps. Ik rij natuurlijk niet constant met die kist achterop. Hij wordt alleen gemonteerd als we op pad gaan.

Druk, druk, druk!

Deze week hoorde ik wat achterhaald nieuws. Het ging over de zorgkosten. Men komt er nu pas achter, dat die kosten voor velen onbetaalbaar zijn geworden of worden. Het is niet alleen de premie en het eigen risico, ook de kosten van medicijnen, hulpmiddelen, bezoeken (reis- en parkeerkosten) komen daar nog bij. Wie chronisch ziek is, is de klos. Tenzij je geld hebt. Oud nieuws dus, want dat merken wij en velen met ons al jaren. De consumptie blijft ook achter. Logisch, want alles wordt alsmaar duurder, terwijl de inkomens gelijk blijven en de pensioenen dalen. Uitjes zijn voor mensen met geld.
Ik heb de laatste tijd nauwelijks tijd om achter mijn laptopje te gaan zitten. We zijn beiden nogal druk. Geweest, mag ik vandaag zeggen. Even wat bijkomen en iets anders doen. Een andere vorm van inspanning is immers ook ontspanning. Stilzitten kan ik nauwelijks. Dus een boek lezen of films kijken is niets voor mij. Gelukkig is er altijd wel wat te doen.

Nu was mijn bedoeling om deze week wat snoeiwerk te gaan doen. Het openbaar groen op het pleintje is daaraan toe. Helaas bleken alle beschikbare gft kliko's al vol. Gisteren zijn ze geleegd. De komende dagen wordt het mij te warm om me in de zon te gaan uitsloven. 's Avonds laat of 's morgens vroeg zou ook kunnen, maar dat wil ik mijn buurtbewoners niet aandoen.

Van jerrycan naar bergruimte -2-

overslagslot met popnagels vastgezet

In het verleden heb ik getracht een oude munitiekist (een lege, hoor) onder de bus te monteren. Dat ging wel, maar niet in de gewenste positie. Als ik het deksel opende pletterde de inhoud op de grond. Andersom werkt ook niet, want dan kon ik niet gemakkelijk bij de inhoud komen.
Zoals gezegd ga ik een stalen jerrycan gebruiken. In dat ding heeft ooit diesel gezeten. Ik werkte bij een grote brouwerij, die een eigen benzinestation had. Ja, ja. Daar tankte ik met de Hi Ace bus goedkoop diesel. Omdat ik dagelijks grote afstanden reed, kocht ik bij de dump twee gebruikte jerrycans. Daarin zat steevast zo'n 40 liter diesel. Later heb ik er een verkocht.
Ik heb dat stinkende vat eerst uitgespoeld met een sopje. Daarna heb ik met de slijptol een zijwand eruit geslepen. Tijdens dat klusje had ik uiteraard mijn bril op en oordoppen in. Eén dop was overbodig, want dat oor is al doof. Tijdens het slijpen -mijn lieve moeder had trouwens weer gelijk : wat een kolere herrie maakt zo'n hol vat- zag ik vanuit mijn ooghoeken Fenna's kaken op en neer gaan. Het duurde even voordat ik in de gaten had, dat ze blijkbaar blafte. Ik keek naar het hek en daar stond een tweetal mannen in werkkleding. Ik zag bij beiden de mond en lippen bewegen. Dus ook zij maakten blijkbaar geluid. Ik deed de slijptol uit en trok de doppen uit mijn oren. Het tweetal kwam melden dat ze de gasleiding kwamen controleren en eventueel een afspraak maken om hem te vervangen. Ik heb ze even rondgeleid door het huisje. Ze lieten een kaartje achter met een 06 nummer voor het maken van een afspraak.
Na deze onderbreking ben ik verder gegaan met mijn creatieve taak. Na het slijpen heb ik met een schuurschijf (uit de schuur en om te schuren) de afgeslepen randen wat geschuurd. Ik heb een hekel aan dat scherpe metaal. Afbramen dus. Ik heb de hele buitenkant geschuurd en in de antiroest gezet. De binnenkant was voorzien van een soort menie. Maar dat spul was in de loop der tijd gaan bladderen. Gelukkig gebruikte ik tijdens het bijtanken van de Hi Ace altijd een trechter met zeef.
Daarna ben ik de scharnieren gaan monteren. Een precisiewerkje, want het uitgezaagde stuk plaat moest weer mooi in de ontstane ruimte passen. Ik heb zowel voor het hang- als sluitwerk (een overslagslot) gekozen voor bevestiging met popnagels. Dit om te voorkomen dat anderen de boel uit elkaar schroeft. Ik moest het sluitwerk van een kromming voorzien, zodat het mooi zou aansluiten op de kast.
Ik heb de voorbereidingen voor de montage op het rekje ook al gedaan. Ik moest gisteravond even acte de présence geven in de loods en heb toen van de nood een deugd gemaakt.
De insteek was het geheel dusdanig te construeren, dat het van buitenaf niet gedemonteerd kan worden. Tenzij men het slot vernield. En ach, als men per se iets wil hebben dan is diefstal nauwelijks te voorkomen. Nu de afwerking nog. Daarvoor heb het kunststof of rubberen klemprofiel nodig, dat ik over de randen heen kan plaatsen. Het wordt ook gebruikt voor de ombouw van cv ketels en boilers. Ik heb dat spul vaak weggegooid. Zonde!

'Wij hebben ruzie'

Het is mij een paar keer overkomen, dat iemand geheel onverwacht tegen mij zei : "Wij hebben ruzie." Zowel zakelijk als privé is dat mij overkomen. Het is een vreemde gewaarwording wanneer je zelf geen weet hebt dat je ruzie hebt. Er waren geen heftige discussies gevoerd met mij en de relatie leek goed. Reden voor mij om een keer ad rem te reageren met : "Wij hebben ruzie? Je bedoelt dat jij ruzie hebt. Ik niet met jou."
Er is dus al van één kant ruzie, alleen moet de andere kant het nog horen en vooral waarom. Een keer maakte ik mee dat men na die mededeling pas met ruzie zoeken begon. Haha! Invulling geven aan je eigen wens.

Groenland kopen

Amerika heeft Denemarken gevraagd of Groenland te koop is. Gelukkig moesten de Denen om die vraag hartelijk lachen. De Amerikanen zijn uiteraard gedreven door geld en macht. Groenland heeft economisch veel te bieden vanwege de aanwezige grondstoffen. En het stuk land ligt strategisch voor de USA. Groenland vanwege geld en agressie dus.

Van jerrycan naar bergruimte

Aan een van de achterportieren heb ik een paar jaar geleden een rek gemonteerd. Op dat rek plaatsten we de (lege) afvalwatertank. Dat ding nam in de bus onnodig veel ruimte in beslag, vandaar. Later heb ik een kleinere vuilwatertank ingezet. Maar dat groene ding was weer net te klein. Gelukkgi zag ik in een kringloopwinkel een leuk oranje tankje staan. Voor een paar euro. Toen ik dat ding goed bekeek, bleek het oorspronkelijk een brandstoftankje van een bootje te zijn. We gebruiken dat kleine oranje ding nog steeds onder de bus, voor het opvangen van het vuilwater uit het wasbakje. Al een paar keer kwam bij mij het idee opzetten een oplossing te vinden voor het boordgereedschap. Het gaat om de krik met toebehoren. Dat gereedschap

zit in een tas/zak en ligt in een van de bagagebakken. In geval van pech is het een hele toer om dat gereedschap tevoorschijn te halen. Dus gaat het voor vertrek gewoon in de bus. Als ik het niet vergeet. Ik heb al eerder naar oplossingen gezocht, zoals een pvc pijp onder de bus. Maar ik stuitte telkens op problemen.
Nog niet zo lang geleden zag ik een fraaie oplossing op het internet voorbijkomen. Men had van een stalen jerrycan een wijnkastje gemaakt! Ik zou zo'n kastje kunnen gebruiken om daarin het boordgereedschap te bewaren. De bedoeling het jerrycan-kastje op het rekje te monteren. Zo kan ik onderweg altijd gemakkelijk bij het boordgereedschap komen. Natuurlijk komt er een slotje op.
Hier een filmpje van een ander kastje. Zelf trek ik liever handschoenen aan en gebruik ik oordoppen en een bril als ik metaal ga slijpen.

Zielig gedoe

Laatst zag ik een stukje waarin een vader zich op een wat zielige toon uitsprak over zijn zoon. De jongeman was namelijk in Hongarije opgepakt wegens een omvangrijke drugssmokkel en -handel. De manier waarop de vader sprak riep bij mij vragen op als : "Wat zou jij als vader gedaan hebben als zoonlief met een enorm geldbedrag weer veilig terug was gekomen?" en : "Zou jij eventuele cadeaus van hem aangenomen hebben?" Helaas werden die kritische vragen niet gesteld, zodat naar de feitelijke houding van deze vader enkel gegist kan worden. Men gaat bij het aanspreken van criminelen vaak opeens op de zielige toer. Zelfs een minister van Justitie gaat naar Thailand om daar een goed woordje te doen voor een ordinaire drugscrimineel. Omdat een procedure tussen beide landen over dit heerschap niet goed verlopen is. Zet zo'n minister ook maar daar vast.
Ik vind misdaad gevolgd door straf nog steeds de opmaat. De straffen in andere landen zijn over het algemeen bekend. Wie daar opgepakt wordt moet niet klagen, maar dragen. Je verantwoordelijkheid nemen.

Vincent

Begin jaren 70 kocht ik Don Mclean's lp American Pie. In de tijd dat muziek nog kunst was en geen verdienmodel. Dit nummer over Vincent van Gogh blijft prachtig.

Ik ga ervoor!

Vanmiddag ben ik aan het poetsen geslagen. Een van mijn liefhebberijen is het reinigen van een frituurpan (zei de dorpsgek). Zo'n ding kan mij niet te vet zijn. Hoewel... Ik twijfelde dit keer tussen schoonmaken en weggooien. Tja, zo erg was het gesteld met die pan. Als ik er geen gat meer in zie, dan gooi ik zo'n vettig apparaat liever weg. Dit keer besloot ik anders.  Ik ben de uitdaging toch maar aangegaan. Ik kan toch niet zomaar een dag niets doen? Ledigheid, is des duivels oorkussen. Wie weet was ik anders een motorfiets gaan kopen. Haha!
Het bleef bij de frituurpan dus. Ik heb de losse delen eerst met een ontvetter ingespoten en opzij gelegd. Je moet met zo'n klusje geen haast hebben en de hulpmiddelen het meeste werk laten doen. Tussentijds heb ik nog wat andere delen ontmanteld. Daarna ben ik met een klein plamuurmes aan de gang gegaan om het ergste vet van de ingespoten delen te verwijderen. De lagen krulden er gemakkelijk van af. Nu de rest nog.
Op de bodem van de pan lag een zeef. Dat ding kreeg ik vrij goed schoon. Het mandje ging wat lastiger, vanwege de aangekoekte bovenkant. Vooral aan de kant waar de handgreep zit. Daar bevinden zich zeer fijne mazen, die ik alleen met een tandenstoker kon schoonmaken. Monnikenwerk dus. Met een kop thee tussendoor. Dat deel staat altijd net boven het frituurvet. Het onderste deel, dat in het vet stond, was wel gemakkelijk schoon te krijgen. Voor het reinigen gebruik ik ook wat staalwol, een tandenstoker, een satéstokje en een nagelborstel. Ja, dat heb ik allemaal nodig om in alle kieren en gaatjes te kunnen komen.

De pan zelf viel mee, net als ombouw. Eerst met het plamuurmes en dan poetsen en boenen. Het element (gloeispiraal) is een ander verhaal. Dat vind ik nog het ergste onderdeel van een frituurpan om te reinigen. Of beter : de ultieme uitdaging. Dat komt vanwege de constructie en het feit dat het kunststof is. De letters en cijfers poets ik zo weg. Dat is met veel frituurpannen zo. Met veel geduld kwam ik een heel eind. De overige delen laat ik van tijd tot tijd in zeer warm water met soda en zeep weken. Al met al ben ik zo een middagje (doorlooptijd) zoet. Ik bespaar daarmee voor de eigenaren zo'n € 65. Als zij vol ongeloof roepen : "Volgens mij heb je een nieuwe gekocht!", dan reageer ik direct met : "Dat klopt. Ik krijg nog € 65 van jullie." Haha! "Maar vier kroketten is ook goed." Dat is dan 1 kroket per uur. Niet veel, maar wat mij betreft de moeite waard. De frituurpan ziet er als nieuw uit. Deze dorpsgek is zeer tevreden.

Net een mugshot

Vanmorgen kreeg ik voor het eerst sinds de overname te maken met het St Jansdal Ziekenhuis. Omdat het de eerste keer was, moest er een pasje aangemaakt worden met daarop een foto van mijn hoofd.
Toen dat gebeurd was werd mij gevraagd of men mijn dossier mocht overnemen. Ik ging akkoord en vulde daartoe een formulier in. Toen dat gebeurd was, kreeg ik het pasje, zodat ik verder kon gaan. Zittend in de wachtkamer bekeek ik de pas. Ik schrok van de foto. Niet eerder had ik een foto van mezelf gezien, genomen op een moment waarop ik een paniekaanval verwerkte. Ik zag er niet uit. Net alsof de foto gemaakt was nadat ik een flinke klap voor mijn kop gekregen heb. Alsof ik een crimineel ben, klaar voor achter de tralies. Ach, voor alles is een eerste keer. Dus ook voor deze mugshot.

Grillplaat opgehangen

een omelet bakken op de grillplaat

aan de haringen

In de camper hebben we zo'n handig grillplaatje liggen. Er gaat geen trip voorbij zonder gebruik gemaakt te hebben van die elektrische grill. Hij trekt 800 watt. Dat is vaak een van de eerste criteria waarop ik let als het elektrische apparatuur betreft. Ondanks de hectiek rond het milieu wordt het aantal watt vaak niet vermeld in advertenties.
Dat plaatje is ook onhandig. Onhandig bij het vervoer. Het lag tot voor kort in de lade bij de pannen. Het vervelende was dan, dat we telkens dat plaatje eerst moesten weghalen, voordat we bij de pannen konden komen. Toen kwam Sonja op het idee de grill onder het aanrechtrekje op te hangen aan haken. Dat scheelde veel, vooral als we ergens verbleven. Onderweg schommelde de gril heen en weer.

gaten geboord

Vanmiddag heb ik dat plaatje eens goed bekeken. Ik heb het omgekeerd tegen het rek gedrukt. En zie : de vier pootjes vielen keurig door de mazen. Aha! Om het grillplaatje in de hangende positie te kunnen handhaven, bedacht ik een oplossing. Ik zag dat de vier pootjes stevig bevestigd zijn. Ik heb heel voorzichtig met een superdun boortje een gaatje in een van de bakelieten pootjes geboord. De pootjes bleken hol te zijn. Vervolgens heb ik met een 5 mm boor in alle pootjes gaten geboord. Dusdanig, dat de openingen per stel tegenover elkaar zaten. Die 5 mm boor was niet zomaar een keus. De diameter had te maken met die van de twee tentharingen die ik ging gebruiken.

haring erin en klaar

Ik duwde de grill weer op z'n kop door de mazen en stak vervolgens de haringen door de geboorde gaten. En zie : de grillplaat hangt! Op het rekje zelf ligt in een zakje de toebehoren, zoals het snoer en het lekbakje voor het vet. Omdat ik de haringen ietwat gebogen heb, klemmen ze zich na een kwartslag draaien vanzelf vast.

Volop groen

Het is al weer zo'n drie maanden geleden, dat ik een plantenbak gemaakt en een aangepast heb. Toen was het nog een kale bedoening. Maar ondanks het droge en warme weer is het groen flink gaan groeien. Mede dankzij een ton vol regenwater en een dito zorg.

Azijnslurpers

Zo worden mensen vaak genoemd wanneer ze zich ergens bezorgd of druk over maken. Iemand die zich bijvoorbeeld beklaagd over het achterlaten van afval in de natuur is een azijnslurper of zeikerd. Immers, kritiek wordt niet op prijs gesteld. Zelfs niet wanneer zo'n vervuiler erop geattendeerd wordt met een : "Hé, je verliest wat." Tenzij iemand zegt : "Hé, je verliest je portemonnee!" Toen iemand zijn boodschappen op de motorkap van onze auto plaatste en ik zei dat niet leuk te vinden, was ik ook een azijnslurper. Onder het motto van de dader : "Het is maar een auto hoor."
Op dit moment is Lowlands nog bezig. Omwonenden die zich beklagen over de rommel en herrie (voor de bezoekers muziek), zijn ook azijnslurpers in de ogen van anderen.
Hoewel wij op zo'n 12 kilometer van het festival wonen, kunnen wij ook hier de 'muziek' van Lowlands horen. Net zoals dat van andere festivals die daar gehouden worden. Alleen is het dan zo, dat van de muziek hier alleen het gedreun van de bassen te horen is. Wij beklagen ons daar niet over. Wie veel dichter bij het festival woont kan dus behoorlijk veel last ondervinden. Maar klaag maar niet, want je beloopt de kans tot azijnslurper gebombardeerd te worden.

Gestolen en teruggevonden!

De gestolen opvallende VW bus waar ik onlangs over berichtte is terecht. Gelukkig maar. Het bericht luidt :

Belangrijke update: DE BUS IS GEVONDEN!‼️
Zoals een aantal van jullie wellicht al via online kranten heeft vernomen is de bus in de haven van Brussel gevonden. De bus is helaas nog niet bij de eigenaresse, daar wordt hard aan gewerkt. In verband met politieonderzoek kunnen we niet veel meer details geven.
Ik wil IEDEREEN ontzettend bedanken voor het delen, opletten, de tips en de succeswensen!

Zonnepanelen op het dak

Tot op heden weet ik niet beter dan dat de dikke balken van het dakbeschot met de tijd gaan doorbuigen vanwege het gewicht van de dakpannen. Dat was in al onze vorige woningen het geval. Behalve die in Leiden en Zoetermeer, want dat waren appartementen. Kromme balken dus. Van zonnepanelen weet ik dat ze een gewicht van 10 tot 25 kilogram per m2 hebben. Ik vraag me dus ook af wat de gevolgen voor de dakconstructie zijn, wanneer je panelen laat plaatsen. Of zou men extra balken aanbrengen? Daar heb ik tot op heden nies van gehoord of gelezen. Normaal worden producten veel sterker gemaakt, dan de daaraan gestelde eisen. Toch zie ik daken inzakken onder het gewicht van alleen al de dakpannen.
Ik zeg al vaker dat het vakmanschap geleidelijk verdwijnt. Van hoog tot laag wordt als maar minder professioneel gewerkt en sterk bezuinigd op materialen en gereedschap. Dat alles gelardeerd met liegen en bedriegen. De resultaten zijn er naar. Muren die omvallen, balkons die naar beneden vallen en bruggen en daken die instorten.

A good heart

Nee, de bouw van mijn tijdmachine schiet niet echt op. Ik zit nog steeds in de brainstorm fase. Dus voorlopig maar in deze tijd blijven luisteren naar mooie nummers van toen.

Met een slakkengang

Gisteravond, toen ik Fenna uitliet, lagen er drie naaktslakken voor onze deur. Twee ervan waren aan het paren. Nou, da's lekker. Twee slijmballen zo voor de deur. Er was nog een derde. Die lag daar wat toe te kijken. Of op zijn beurt te wachten. Dat zou ook nog kunnen.
Toen Fenna en ik vanmorgen de deur uitgingen voor onze ochtendwandeling, troffen we het trio nog steeds aan. Volgens mijn slecht geheugen in dezelfde opstelling. Ik wist niet dat bij die trage slijmballen ook het paren zo langzaam zou gaan. En die derde maar wachten. Geduldig zijn die slakken wel. Al kan het ook zijn, dat die derde nog steeds aan het bijkomen is van zijn kunstje.

Help, mijn man is klusser!

"En ik ben zelf te lui om mee te helpen" zegt de klaagster tussen de regels door. Wie goed oplet ziet net als ik beelden voorbijkomen, die er niet om liegen. Ik heb het niet over de kale muren, het plafond, de loshangende draden enz., maar over de rotzooi in huis. Her en der kleding, kranten, serviesgoed, wasgoed en dergelijke. Hallo, wie doet er daar het huishouden? Wat dat betreft hebben ze elkaar wel gevonden; ze doen beiden niets opbouwend. Ik kan me voorstellen dat zo'n klusser totaal geen zin heeft in klussen tussen al die rotzooi. Er zijn zoveel andere klusjes die een partner ook kan doen. Zoals schilderwerk, opruimen en de boel wat schoonhouden. De liefde moet van twee kanten komen.

Kinderachtig

Sinds die Greta zich roert zijn steeds meer kinderen zich gaan bezighouden met het klimaat. Ik zie reclamespotjes voorbijkomen met kinderen die volwassenen toespreken. Haha! Wat een onzin. Wegwezen! Ga je kamer eens opruimen!
Ik durf te wedden dat geen van die kinderen zelf ooit hun kamer opruimt. Want daar begint het beter milieu. Bij jezelf. Dus niet enkel op zo'n demonstratiedag, maar het hele jaar door. Het lijkt wel een geloof. Daar zie ik ook mensen zondags naar de kerk gaan, terwijl ze doordeweeks volledig van hun god los zijn. Zo wordt het nooit wat.

Help, ik ben klusser!

Vandaag heeft deze gepensioneerde kantoorpik weer eens geklust. Ach, wanneer klus ik nou niet? Als ik slaap dus. Dit keer kwam ik onder een aanrecht terecht. Dat is beter dan onder een auto. Hoewel, soms zit het mee en vaak tegen. Vanwege het laatste hoor je mij nooit zeggen "Ik ga even ..... doen." Vandaag ging ik een lekkende kraan vervangen. Ik moest daarvoor onder het aanrecht zijn en wel direct onder de spoelbak. Dus eerst de beruchte keukenkast eronder leeghalen. Daarna heb ik de legplank verwijderd, zodat er een vrije ruimte ontstond. Om bij de waterleidingen te kunnen komen, moest ik de afvoer loskoppelen. En toen was ik nog zo slim om eerst de hoofdkraan dicht te draaien. Ja, ja, tegenwoordig zou ik zoiets pardoes kunnen vergeten. De volgende stap was de koppelingen van het koud en warm water losdraaien. Daarna kon ik bij de moer komen, waarmee de kraan tegen het aanrechtblad geklemd

wordt. Het was tamelijk lastig om die moer los te draaien. Ik moest op mijn rug in het kastje liggen en steunend op beide voeten de moer met een dopsleutel losdraaien. Dat lukte weliswaar, maar ik zag ook al enig onheil tevoorschijn komen. Eerst Fenna met een een tennisbal. Of ik even die bal wilde laten rollen. Ja hoor, gekke teef. Zie je niet dat ik hier op mijn rug in een kast lig?
Op de plek van de kraan was onder het kersenhouten aanrechtblad een strook spaanplaat geschroefd. Die strook was vanwege de lekkage grotendeels verpulverd. Ik heb de rotte plek met een schroevendraaier weggestoken. Daarbij viel al het rotte hout in snippers op mijn toet en in mijn grijze haren. Opeens hoorde ik Sonja zeggen : "Zou je niet een bril opzetten? Straks krijg je die troep in je ogen!" Ach ja, een bril. Natuurlijk! Met een bril op ben ik verdergegaan met het wegbikken van het verpulverde hout. Toen ik de onderkant van het aanrechtblad zag ben ik gestopt. Nu kon ik de kraan met een hoefijzervormig plaatje en de moer vastzetten. In omgekeerde volgorde heb ik de overige zaken (koppelingen en afvoer) weer vastgezet.
Toen brak een spannend moment aan : de hoofdkraan opendraaien. Wat de watertoevoer betrof was alles potdicht. De afvoer ook. Hoera!
Na de lunch ben ik een paar deuren gaan afstellen. Beide liepen aan de onderzijde aan op de dorpel. Een kon niet eens op slot. Het leuke van de kunststofkozijnen is dat je de deuren en ramen eenvoudig zelf kunt afstellen. Ik ben begonnen met het lossen van de onderste scharnier. Daarna ben ik de bovenste gaan aandraaien, totdat de deur aan de onderzijde niet meer vastliep op de dorpel. Toen de middelste wat gelost en na de onderste en toen weer de middelste weer vastgezet. De deur waarvan het slot niet meer werkte, bleek te zijn verzakt. De hele deur moest een paar millimeter omhoog. Dat ging ook weer via het afstellen van de scharnieren, maar nu door aan een andere stelbout te draaien. Al draaiend aan die bouten zag ik de deur een paar millimeter omhoog gaan. De deur klemde niet meer, viel keurig in het slot en ik kon ook de sleutel weer omdraaien.
Weer terug in de keuken bleek alles nog droog te zijn. Ik ben een kleine afwas gaan doen. Toen ik de stop uit de gootsteen trok, hoorde ik onder mij water stromen! Ik dook in de onderkast en zag het water bij een aansluiting van een ontluchtingsslangetje naar buiten sijpelen. De slang bleek niet geheel in de aansluiting gestoken te zijn. Waarschijnlijk heb ik die per ongeluk wat uit de koppeling getrokken, toen ik de boel demonteerde. Ik heb de slang losgemaakt, gereinigd en opnieuw aangesloten. Probleem opgelost.

Gewoon serieus nemen

Toen ik de titel van dit bericht typte, moest ik gelijk terugdenken aan een incidentje bij een klant. Tijdens een koffiepauze beklaagde een medewerkster zich over het feit dat er slecht naar haar geluisterd werd. Ze zei letterlijk : "Niemand neemt mij serieus!" Toen een van de collega's met een knipoog waagde te reageren met : "De volgende keer zal ik er ernstig bij kijken..." ontplofte ze. We hebben er maar achteraf, tijdens haar afwezigheid, alsnog om gelachen.

Zo werd er laatst ook gelachen om een serieus advies ter voorkoming van het oplopen van de veteranenziekte. Iemand had een artikel gepost van de overheid, waarin gewaarschuwd wordt voor de legionellabacterie in (lang) stilstaand drinkwater. Je kunt daar doodziek van worden. De ziekte wordt veteranenziekte genoemd.
Tijdens onze vlucht naar Curaçao zat ik naast een meneer, die deze ziekte opgelopen had. Tijdens de lange vliegreis vertelde hij mij erover. Hij was ruim een maand op Curaçao geweest toen hij weer terugkeerde. Een dag later ging hij vanwege de droogte zijn tuin besproeien met een tuinslang die op een rol zit.
Een paar dagen later werd hij ziek. Men dacht aan een longontsteking. De medicatie ten spijt werd hij steeds erger ziek. Hij raakte in een coma, die bijna een halfjaar duurde. Toen hij weer bijkwam moest ie middels therapieën weer veel leren. Zijn familie en vrienden en kennissen hebben al die tijd in angst geleefd. Bang dat hij zou sterven. Hij vond zelf dat zijn omgeving het meest geleden heeft van zijn ziekte. Hijzelf lag immers in coma.
Aan het eind waarschuwde hij mij voor stilstaand (drink)water als de leiding al langere tijd niet gebruikt is. Die waarschuwing heb ik me ter harte genomen. Vreemd dat er toch nog mensen zijn, die zo'n waarschuwing lacherig afdoen met de opmerking dat het bangmakerij betreft.

Daar gaat ie!

...gestolen en bevindt zich in zuid Frankrijk....

Vaak worden gestolen voertuigen ook gemeld op de sociale media. Zo'n berichtgeving heeft al vaak geholpen bij het terugvinden van de gestolen waar. Toch heb ik zo mijn vraagtekens achter het proces na de aangifte van diefstal.

Vorige week werd een VW busje gestolen. Het campertje heeft een opvallende kleurstelling. Begin deze week werd het busje in zuid Frankrijk gesignaleerd. Het stond op een trailer die getrokken werd door een auto. Gewoon over de snelweg. Zo van : kijk ons eens gaan met 'ons' busje. Ik ben benieuwd of de combinatie inmiddels aangehouden is.

Er worden veel tips gegeven hoe men als gedupeerde het beste zou kunnen reageren na een diefstal. Het is niet alleen een kwestie van de politie informeren, maar ook beheerders van grote parkeerterreinen bij voornamelijk havens. Ik vraag me af waarom de politie dat niet zou doen. Dankzij de beheerders zijn al veel voertuigen teruggevonden. Wat te denken van een internationale databank gekoppeld aan de vele camera's langs en boven de wegen en tolpoorten? Ik weet dat in Engeland op basis van zulke camera's de politie aangestuurd wordt. Van een auto met een kenteken dat geregistreerd staat als zijnde gestolen, wordt direct een melding doorgegeven inclusief de locatie. Zo kan men gericht gestolen auto's opsporen.

Een preekje

Zo noem ik het maar. Soms gebeurt het dat ik even iets bij iemand kwijt wil. Op vriendelijke toon, hoor. Zoals vanmorgen, toen ik op een vrij smal deel van het trottoir geblokkeerd werd door een jongetje op een crossfiets. Het ventje kwam met hoge snelheid aangereden en dacht mij te kunnen passeren. Maar de stoep was ter plekke nog geen vier tegels breed vanwege een brede haag en aan de andere kant een geparkeerde auto. Zelf droeg ik op dat moment wat groot spul. Dus er was voor hem geen doorkomen aan.
Ik hield het joch (een jaar of tien) staande, want hij wilde zich tussen mij en de haag wurmen. Een schouderduw had ook gekund, maar ik besloot tot een gesprekje.
Ik vroeg het ventje of ik hem even iets mocht vragen. Dat was goed. Ik vroeg hem of hij hier mocht fietsen. "Nee", zei hij zonder nadenken, "dit is voor mensen die lopen." Ik adviseerde hem voortaan eerst te wachten op de voetgangers en pas dan door te rijden. "Op de stoep hebben voetgangers voorrang", besloot ik. Om het gesprekje leuk af te ronden, maakte ik hem een compliment voor zijn outfit. Hij begon gelijk vrolijk te kijken en zei dat het voetbalkleding van Barcelona is. Hij was op weg om te gaan voetballen. Ik zei : "Doe je best! Met zo'n outfit ga je vast winnen."

Nog een keer Amsterdam

Pas nu is gebleken, dat de 15 jarige zoon van de burgemeester als verdachte opgepakt is wegen een (poging tot) inbraak en het bezit van een vuurwapen. Dat gebeurde vorige maand, maar het nieuws is stil gehouden door de politie. Normaal vindt dagelijks een briefing naar de pers plaats waarin de incidenten vermeld worden. Dit keer dus niet. De burgemeester zegt dat er geen sprake is van een doofpotaffaire. Oké, het is dus gewoon onder de pet gehouden. Dat is heel iets anders.
Een inbraak en vuurwapenbezit valt bij mij niet onder kattenkwaad. Er zijn mensen die op het bericht verontwaardigd reageren. Anderen geven hun reactie daarop met de vraag : "Je bent toch ook jong geweest?" Dat klopt, maar ik gedroeg me niet crimineel. Dergelijke reacties geven aan hoe bepaalde mensen tegen opvoeding en gedragingen van jongeren aankijken. Als pubers dus.
Als de burgemeester niet in staat is haar eigen kroos in de hand te houden, hoe moet het dan met zo'n stad als Amsterdam?

Afval scheiden

Alu en tl balken

Ik meende vanmiddag een oude zonnebank zomaar in de container van elektronica te kunnen gooien. Maar ik twijfelde. Voor de zekerheid heb ik het toch maar even aan zo'n oranje hesje man gevraagd. Hij zei dat ik de tl lampen eruit moest halen. Die mochten dan bij het chemisch afval gedaan worden. De rest, een enorme plastic bak met wat tl aansluitingen, mocht in de elektronica container. Nu was het zo, dat ik niet even tussen mijn platte neus en dikke lippen door dat grote ding ter plekke uit elkaar kon halen. Dus heb ik hem maar in de bus laten liggen. Met de gedachte : "Ik ga dat ding thuis demonteren."

Plastic

Als ik iets niet weet, dan vraag ik het iemand. Dat daar mannen toezicht houden is echt nodig. Er zijn mensen die erop betrapt worden al het afval gewoon in de container voor grof afval te willen mieteren. Ik hoorde excuses als 'wist ik niet', 'ik dacht.....' tot 'ik heb geen zin om van de ene naar de andere container te rijden'. De laatste is dan wel zo eerlijk.
Ik zag trouwens iemand een lading karton ook bij het grofvuil gooien. Blijkbaar mag dat, want de oranje hesje zie er niets van. En het was niet een beetje, maar heel veel.

kabels en ijzer

Thuis ben ik de zonnehemel, het was nu enkel de bovenkant, te lijf gegaan. Met beleid, want er zaten 12 tl lampen in. Die heb ik eerst voorzichtig verwijderd en bijeen gebonden in bosjes van vier. Daarna heb ik de kap gedemonteerd. Ik was bijna klaar toen een enorme hoosbui met onweer en hagel mij overviel. Toen de bui voorbij was, heb ik alle delen gesorteerd en voorzichtig in de bus gelegd. Wat hield ik over? Een 230 volt Fan ventilator, 12 tl balken á 100 watt, een zak met bedrading, twee aluminium profielen en een dunne  alu plaat, wat ijzer en plastic. De bedrading en het aluminium gaat naar de loods. De bedrading gooi ik in de kabelbak. De ventilator kan ik misschien in de bus gebruiken. De rest (plastic, ijzer en tl lampen) gaat naar de Milieustraat. Ook het ijzer, want dat is enkel gesjouw en brengt erg weinig op.
Zo'n zonnebank is in wezen een simpel ding. Dat weet ik nu ook weer. Verandering van spullen doet leuk slopen.