Veel geschreeuw

Zo zijn wij niet opgevoed en onze kinderen evenmin. Gewoon praten, ook als er een discussie ontstaat. Ik weet, het is lastig en lukt niet altijd, maar het is wel ons streven. Om die reden schrikken we als we iemand horen schreeuwen in plaats van praten. Er zijn er die zelfs zo tegen hun ouders tekeer gaan. Vaak hebben ze dat van niemand vreemd, want die ouders schreeuwen net zo hard tegen elkaar en hun kinderen. Vaak komt het geschreeuw erg respectloos over. Ik bedoel schreeuwen is al erg genoeg, maar als een kind de moeder uitmaakt voor 'kutwijf' of 'hoer, geeft dat aan hoe verkeerd het met de opvoeding gegaan is.
Op Koningsdag (een rotnaam, waarom niet Oranjedag?) had een jongetje van een jaar of 10 nogal haast. Om door de drukte heen te komen hoorde ik hem een paar keer 'rot op!' roepen. Tijd voor een draai om z'n oren en een educatief gesprekje, lijkt me. Weer zo'n kleine aso op de wereld.Want tja, ze mogen zich ook voortplanten.
Vaak is dat geschreeuw en grof taalgebruik ook een teken van machteloosheid; men heeft niet anders geleerd. Als mensen gaan schreeuwen is het de bedoeling dat de andere bang wordt. Maar voor mij zijn ze net blaffende honden. Veel schreeuwers komen uit een ander milieu. Dat is te horen aan hun woordenschat, die ik vaak op schuttingen en/of muren zie staan. Ze komen uit een milieu waar sprake is van weinig inkomen, opleiding en ambitie en veel afgunst, nicotine, drugs, alcohol en negatieve energie. Met als hoofd verschijnsel veel geschreeuw en dus weinig wol.

Freedom's child

Onze kleinkinderen leven in een heel andere tijd, dan opa op hun leeftijd. Ze zijn geboren in een nog grotere vrijheid en genieten daar volop van. Net als opa van hen geniet. Ach, kleinkinderen. Ze vullen de lege ruimtes op die anderen hebben achtergelaten :

At the breakin' of the dawn, a day is born again;
Just another missing link, in an endless chain.
Filling up the empty space, left by one's who gone;
Freedom's child is born today, singing freedom's songs :

Mijn hond loopt weg!

waar is het baasje?

Zo links en rechts lees ik over en hoor ik van baasjes, die hun hond niet durven los te laten lopen. "Dan komt ie nooit meer terug!", is de vaak gehoorde reden. Ik geloof daar niet zo veel van. Zo'n uitspraak spreekt angst uit en angst is nooit een goede raadgever. Maar het kan ook zijn dat een hond graag op zoek gaat naar een ander baasje...
Als pup leerden we onze honden het commando "Hier!". Dat ging spelenderwijs. De pup wordt op enige afstand (begonnen met 10 meter) door iemand anders vastgehouden. Vervolgens gaat het baasje de pup roepen met het commando "Hier!" Je kan ook eerst de naam roepen om aandacht te vragen. Zodra de pup naar het baasje rent, roept hij nog een paar keer Hier! en bij aankomst krijgt ie een beloning en wordt aangelijnd. Dat laatste combineerden wij met het commando "Zit!". Zodra de pup zit, krijgt ie de beloning en gaat de riem om. Zelf combineerden we het commando Hier! met het hoog strekken van de arm met een koekje in de hand. Gevolg was dat we vaak niet eens hoefden te roepen. De hand hoog opsteken was al voldoende om de hond te laten komen.
Uiteraard moet je zoiets geregeld trainen en kan je geleidelijk de afstand vergroten. Om de oplettendheid van de pup te trainen, verstopten we ons soms achter een (voor mij erg dikke) boom. Zodra de pup ons mistte maakten we geluiden of riepen zijn naam, zodat ie wist in welke richting hij moest zoeken. In het begin traden we erg soepel op, door vrij snel tevoorschijn te komen. In de beginperiode namen we brokjes mee, maar later waren die niet meer nodig. Naarmate de training vorderde, zagen we dat de hond geregeld naar ons keek om zodoende ons in de gaten te houden. Want wij zijn immers de roedelleiders. Het is een kwestie van geduld, trainen en het aangeleerde bijhouden. Helaas hebben veel mensen geen geduld noch de tijd. Om over zin maar te zwijgen. Maar ja, een hond is geen goudvis.

Neppers

Ingezonden op Zand kruien.

Citaat uit ”Zand kruien”, 23 april: ,,Ik stond er dit keer alleen voor, want Sonja was op stap. Ze was op uitnodiging van een buurtbewoonster naar de Orchideeënhoeve in Luttelgeest”.

Bij het lezen van de naam "de Orchideeën Hoeve" gaan mijn gedachten weer even terug naar onze trouwdag. In het bruidsboeket dat ik met de grootste zorg had uitgezocht en besteld, zaten ook een paar grote orchideeën met de naam: Cattleya gaskelliana . De Engelse orchideeënverzamelaar William Cattleya hielp de Cattleya aan zijn naam. Het zijn epifyten; in de natuur groeien ze op bomen.
Jaren later zag ik deze mooie bloem nog eens. Nu niet als snijbloem in een bloemenzaak, maar als plant tijdens een bezoek aan "de Orchideeën Hoeve" in Luttelgeest en ik overwoog zo'n plant te kopen. Niet alleen voor mijn 'bruid', want ik vond hem zelf ook schitterend. Maar om de een of andere reden deed ik het niet en daar had ik later wel spijt van. Weer jaren later, bij het zoveelste kruisje van onze trouwdag, gebeurde er iets bijzonders toen wij met kinderen en kleinkinderen deze dag mochten vieren in een bungalowpark. Op die feestelijke dag kreeg mijn vrouw n.l. opnieuw een bruidsboeket aangeboden; maar nú van onze kinderen. Wij waren beiden zeer verrast, want het was een kopie van het oorspronkelijke bruidsboeket, en mijn vrouw kreeg tranen in de ogen van ontroering toen ze het in ontvangst nam en het bewonderde. Even later fluisterde ‘kleine meid’, met een veelbetekenend trekje op haar gezicht, haar mondje verbergend achter haar handje; ,,Opa, het zijn neppers hoor! (hi, hi, hi)". ,,Nee hoor!", ,,Ja hoor!". De bloemen waren inderdaad 'neppers' maar bijna niet van echte te onderscheiden. Wat ontzettend knap dat iemand zoiets moois natuurgetrouw kan namaken. ,,Weet je wat ook neppers zijn?; ,,de lekkere taartjes in die grote witte doos (hi, hi, hi)".
,,Nééé toch Opa?!”. ,,Nee hoor meid! (ha, ha, ha!)".

Fan-tilator

Een cirkel ophogen

Iemand heeft mij gevraagd om de bestrating in haar tuin wat op te hogen. Hier en daar was de boel wat verzakt. In het pad ligt een cirkel, die meer weg had van een trechter. Ook de cirkel was flink weggezakt. Het lastige van het ophogen is dat alle stenen weer op de juiste plek komen te liggen. Alles verwijderen zou kunnen, maar er was geen ruimte om het geheel weer als cirkel ergens neer te leggen.
Vooraf had ik wat foto's gemaakt, maar het display van de camera is veel te klein om als spiekbriefje te dienen. Dus besloot ik maar ring voor ring de boel op te hogen. Een aardige klus, want door de verzakking is de ingenomen ruimte kleiner geworden. Soms leek ik gek te worden van die stenen, maar dan opeens zag ik weer het licht. Ik schat dat ik nog één á anderhalf uur nodig zal hebben om de cirkel weer egaal en rond te hebben. Gene Clark zong ook over een cirkel :

Geklungel

Daar houd ik dus niet van. Ik zie vaak maandagochtend en/of  vrijdagmiddag-werk. Van dat halfbakken gedoe. Of zaken waarover niet goed is nagedacht. Zoals de montage van de standaard schutting bij de huurwoningen. Die staan hier niet op de rooilijn, maar zo'n tien á vijftien centimeter van de rooilijn vandaan. En dus in de tuin. Dat geld met name voor hoekwoningen. Lastig als je een omheining wilt maken, die recht moet zijn. Tenzij je het verlies aan oppervlakte geen probleem vindt. Maar met de kleine tuintjes hier telt elke vierkante centimeter.
Afgezien daarvan zijn ze met enorme, onooglijke beugels aan de buitenmuur bevestigd. Echte ondingen door hun aparte vorm. Men wilde de schutting per se recht tegenover de regenpijp plaatsen. Vraag me niet waarom. Vanwege die vorm moeten de schroeven op een zeer ongunstige plek op de hoeksteen bevestigd worden. Met gevolg dat veel stenen afbreken. Op zo'n schutting komen behoorlijke krachten te staan als het stormt.

De schuttingen staan ook op 15 centimeter afstand van de muur. Ergo : een flinke kier en dus wind. En alsof dat allemaal niet genoeg ellende oplevert, heeft men besloten de planken om en om horizontaal te plaatsen. Of wel : een handige opstap voor inbrekers.
Wat mij ook verbaast is dat er blijkbaar een periode van schaarste was op het gebied van schroeven. Of was het gebrek aan tijd of zin? Hoe dan ook, het lijkt me niet correct schuttingplanken vast te zetten met slechts één schroef. Sommige waren niet helemaal in het hout gedraaid. Er waren ook planken van 2,50 meter lang die alleen op de uiteinden waren vastgezet aan een paal. Ook met één schroef aan elke kant. In het midden was geen paal. Dus die planken zwabberden flink. Bij de betreffende 'timmerman' zat blijkbaar ook een schroefje los.
En waarom het hekje na verloop van tijd scheef gaat hangen, lijkt me ook duidelijk : geen diagonale plank / lat gebruikt.

Projectmatig klussen

Als iemand mij vraagt iets voor hem te doen, dan krijgt ie van mijn kant eerst ook vragen. Het zal wel met mijn voormalig werk als adviseur te maken hebben. De 'klant' heeft het recht mij een vage opdracht te geven. Aan mij de taak om hem helder te krijgen. Als ik na de gekregen antwoorden nog twijfel, maak ik een concept of een globaal ontwerp. Veel mensen hebben moeite met visualiseren. Dus teken ik het voor ze uit. Gevolg ervan is aanpassingen. En weer vragen van mijn kant. Zo heb ik onlangs ook een hekwerk voor iemand gemaakt.

Tijdens de uitvoering, het plaatsen van de palen, het zagen en het schroeven kwamen toch weer aanpassingen. Ik vond het prima. Maar ik toonde ook een prijskaartje : zoveel gaat het extra kosten, zowel financieel als qua tijd. Dus kon het gebeuren dat bepaalde aanpassingen toch maar niet doorgevoerd werden en andere wel. Dat hing ook af van de stand van zaken van het werk. Ik was niet van plan een half hekwerk af te breken om het heel anders te doen. Maar als de aanpassing probleemloos ingevoegd kon worden, deed ik het wel. En anders parkeerde ik hem voor als het hekwerk klaar zou zijn.
Eigenlijk was ik net zo bezig als op werk. Met dit verschil : ik maakte geen data- en/of functiemodel. Maar voor de rest wel projectmatig, gefaseerd en beheersbaar voor zowel mij als de opdrachtgever. Ik hield een minimum aan overtollig hout en schroeven over. Ook dat stemde de 'klant' tot tevredenheid.
Leuk om mijn vakkennis en vaardigheden in mijn vrije tijd zo toe te passen. Helemaal leuk als men de manier van uitvoering als helder en plezierig ervaart.

Op konijnenjacht

konijn kijkt toe

Hier in het bos wemelt het van de konijntjes. De aangrenzende volkstuinen zijn daarom goed beveiligd met..... anti konijnen kippengaas. Fenna weet ook dat die wollige beestjes daar rondhuppen. In het begin ging ze er direct achteraan. Maar ze zijn veel sneller dan Fenna en kruipen door allerlei smalle doorgangen in het kreupelhout. Vaak zag ik Fenna op een totaal verkeerde plek naar de ontsnapte flaporen zoeken.
Op een gegeven moment zag Fenna in, dat die konijnen niet te vangen waren. Toen brak een periode van rust en gelatenheid aan als ze een konijntje zag. Die konijnen hadden ook in de gaten, dat ze veel slimmer en sneller waren dan Fenna. Dus ze hupten soms gewoon over het bospad voor Fenna uit!

..nog een paar stapjes....

Vanmorgen was het weer zover. Op een stukje gras zat een konijntje. Fenna snuffelde vlakbij wat aan het gras. Toen ze het konijntje zag, twijfelde ze even : doen of niet doen? Ze begon erg traag naar het konijntje te lopen. Onder het lopen keek ze af en toe de andere kant op, alsof ze het beestje niet in de gaten had. Wat een schijnheil! Het konijn bleef roerloos zitten. De oren, jagers noemen ze lepels,  rechtop. Op nog geen vijf meter afstand begon Fenna opeens naar het beestje te sprinten. Dat wachtte nog even (een uitdaging?) en zette het dan op een lopen. Nee, ik hoorde het konijn niet lachen. Fenna rende achter haar aan, maar raakte het konijn al vrij snel kwijt. Terwijl ze probeerde de geur op te snuiven, zag ik het konijn op zo'n 10 meter afstand rustig met Fenna oplopen. Maar Fenna had niets in de gaten. Als ik Fenna roep, komt ze hijgend en teleurgesteld naar me toe. Weer niets! Maar ach, het duurt nog even voor het Kerstmis is.

Bewust leven?

Sommige mensen komen al jaren in een bepaalde winkel zonder de naam en/of het adres te weten. Ze doen waarschijnlijk meer dingen onbewust.
Als kind had ik al oog voor details. Ik zag al snel de verschillen tussen het leven bij ons thuis en bij anderen. Die anderen waren mijn Hollandse vriendjes en/of vriendinnetjes. Ik vond dat ze veel vrijer omgingen met hun ouders. Mijn moeder hield ons vaak binnen, omdat ze niet wilde dat we net zo zouden worden als 'die Hollandse straatkinderen'. Die kinderen waren aanzienlijk losser in hun doen en laten dan mijn moeder gewend was. Ze vond ze vaak brutaal. Ze was anders gewend. Voor mij was het al snel duidelijk : bij ons was het nu eenmaal gewoon anders. Ik was me er al vroeg van bewust, dat we het niet breed hadden. Dat daarom voor vakanties en speelgoed geen geld beschikbaar was. Er kwamen ook geen vriendjes thuis spelen, omdat mamma vaak ziek op bed lag. Over al dat soort zaken heb ik nooit gezeurd.

Later, tijdens ons verblijf op Curaçao, begreep ik dat het andere gedrag van de Hollandse kinderen en mamma's reactie daarop te maken hadden met cultuurverschillen. Op dat tropische eiland zag ik pas goed hoe culturen konden botsen. Daar heerste de Hollandse mentaliteit die men de Antillianen opdrong. Ze hoefden nog net niet hun haar te blonderen, blauwe ooglenzen in te doen en hun toet wit te poederen. Ik vond dat niet alleen vreemd, maar ook vaak onplezierig overkomen. "Laat die mensen toch eens met rust en laat ze blijven zoals ze zijn!", was in dat soort situaties vaak een gedachte van mij als tiener.
Het bijzondere was dat ik van beide culturen, de Hollandse en de Indische, iets heb. Ik moest me immers buitenshuis Hollandse gedragen en meedoen? We moesten immers integreren? Dus het was voor mij constant goed opletten geblazen. Heel bewust mijn leven leiden, dat buitenshuis anders was dan thuis.
Misschien komt het door mijn bewust leven, dat ik me nog veel van vroeger herinner. Ik schakel niet zo snel over op de automatische piloot. Heb ik die eigenlijk wel? Komt bij dat ik nogal leergierig ben. Sommigen denken dat het nieuwsgierigheid is. Maar daar heb ik niet zo'n last van. Het woord 'nieuwsgierigheid' heeft bij mij een wat negatieve lading. Maar dat kan gekomen zijn door mijn eigen ervaringen met mensen die bepaalde zaken van mij wilden weten en er vervolgens mee aan de haal ging.
Door die leergierigheid ben ik veel te weten gekomen en heb ik zodoende veel begrip voor mensen en de dingen die ze doen of laten. Dat wil niet zeggen dat ik alles met de mantel der liefde bedek. Regels zijn regels en er zijn uitzonderingen.
Ik denk dat ik door het bewust leven dat ik leid, ook veel meer geniet van de gewone en/of kleine dingen. Ze geven mij veel energie en vreugde.

Koningsdag -2-

Zoals geschreven ging ik 's middags weer naar het centrum van het dorp, om daar Ben als drummer aan het werk te zien. Hij ging met zijn band optreden. Op het plein kwam ik ook Robert, Carina en, hoe kan het ook anders, de kleine Emma tegen.
Hoewel de band niet compleet was, gaf ze toch een zeer verdienstelijk optreden weg. Dat was erg leuk om te zien. Ik heb een keer een oefensessie bijgewoond, maar een echt optreden is toch wel even wat anders. Helaas geen nummers van Creedence Clearwater Revival. Dan maar bij deze :

Met de penning aan de halsband

de penningmeesteres

We hebben onze honden altijd voorzien van een penning aan de halsband, waar ons telefoonnummer en de naam van de hond ingegraveerd was. Handig mocht de hond ons kwijtraken. Of andersom. Hoewel we onze hond(en) goed in de gaten houden, kan er altijd iets onverwachts gebeuren.  De honden waren weliswaar ook van een chip voorzien, maar niet iedereen heeft een scanner. Het lijkt ons voor de hond ook fijner als ie zijn naam hoort en geen Woefie of zo.
Kortom, zo'n penning met 06 nummer kan erg handig zijn. Kan, want wie zegt dat de hond niet gestolen wordt? Dat gebeurt helaas maar al te vaak. En een dief zal niet snel de baasjes bellen om door de telefoon met mysterieuze stem te zeggen : "Uw hond komt nooit meer terug...." Het komt ook voor dat dieren mishandeld worden en ook dan zullen de daders niet even het 06 nummer bellen.
Een penning met een telefoonnummer en/of een chip biedt slechts in beperkte mate hulp. Dus is het wat ons betreft niet de bedoeling de hond zonder toezicht los te laten, vanuit de gedachte dat ie toch een penning of chip heeft. Jammer dat men op campings in het buitenland geen rond stickertje met telefoonnummer van de camping aanbiedt. Zo'n plakkertje zou ik dan op de achterkant van de penning kunnen plakken, zodat men in voorkomende gevallen  de camping kan bellen. Maar ach, het is beter je hond goed in de smiezen te houden.

Plons, camera in de wc-pot -2-

hij doet het weer

Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat de camera na de ongewenste duik in het (schone) spoelwater het nog zou doen. Er zit nogal wat elektronica in en dat kan niet zo goed tegen vocht. De dag na de ongewenste duik heb ik de camera weer gebruiksklaar gemaakt. Accu en geheugenkaartje erin en hem aangezet. En jawel, de camera deed het! Alleen ging zijn ooglid niet helemaal open. Een tikje deed wonderen, zodat de lens geheel zichtbaar werd. Het beeld oogt ook normaal. Ik heb toen de datum en tijd ingesteld en wat proefopnames gemaakt. Het toestelletje heeft, net als zoveel mensen met problemen, wat moeite met focussen. Maar ik kan er toch wel weer vrij scherpe foto's mee maken.
Ik heb de camera de dagen erna geregeld op de verwarmingsketel gelegd. En dat heeft geholpen. Ik heb nog een camera, maar die is nogal fors. De grote vierkante tas is ook te groot om aan mijn riem te hangen. Maar misschien kan ik iets fabriceren, zodat Fenna hem kan dragen. Dat beest mag ook wel eens wat doen voor de kost (en inwoning).

Koningsdag

Gisteren hebben we een voorproefje genomen. Rond 4 uur 's middags kwamen de buurtjes bij ons. Een van hen had Koninginnensoep gemaakt. Of heet die tegenwoordig Máxima-soep?  De soep met stokbrood smaakte uitstekend, want buurman Frans kan prima koken! Daarna een toetje in de vorm van een oranje gebakje met koffie. Het was weer erg gezellig!

Tim met de band

Vanmorgen op tijd op, want ik wilde nog een paar tegels terugplaatsen. Uit drie stuks, twee grind- en een betontegel,  moest een stukje geslepen worden, zodat ze weer om de palen van het hekwerk zouden passen. Dat stoffig klusje heb ik eerst maar gedaan. Inmiddels had Sonja de vlag uitgestoken met een oranje wimpel. Daarna zijn we naar het centrum gefietst en hebben we over de Vrijmarkt gekuierd en even naar het optreden van kleinzoon Tim en zijn band geluisterd en gekeken. Even bij de AH (gratis) koffie gedronken en weer over de Vrijmarkt geschuifeld. Ik mag zeggen dat het aanbod hier aanzienlijk minder rommelig gepresenteerd wordt dan we lang meegemaakt hebben. Daarna naar huis, waar Fenna een kauwstick kreeg voor het oppassen en wij nog een kopje koffie namen met een oranje tompouce.
Tussendoor even een steuntje opgehangen bij oma aan de schutting, zodat ze een hangplant zijn naam eer aan kan doen. 
Vanmiddag, als Fenna gerend heeft,  weer even het centrum in, omdat dan zoon Ben gaat optreden met de band. Gelukkig werkt het weer keurig mee. Een lekker zonnetje en een wat kil briesje uit het noorden.

Ajax : minder waar voor je geld

De povere prestaties van Ajax weerhield het bestuur er niet van de prijzen van seizoenskaarten fors te verhogen. Met als drogreden : "we waren al jaren veel te goedkoop". Dat klopt, maar die prijzen waren wel overeenkomstig de kwaliteit van het gepresenteerde spel. Het Ajax onder trainer De Boer is de afgelopen jaren nauwelijks gegroeid. De meeste spelers zijn te lui om te lopen en stralen een mentaliteit uit van : ik vind het wel goed zo. De Boer heeft daarin zelf ook een rol. Tijdens de wedstrijden is ie zo woest en verontwaardigd als wat over het vertoonde spel van zijn team, om vervolgens voor de camera's te vertellen dat Ajax vrij goed gespeeld heeft. Ongeloofwaardig.
De aankopen van Ajax lijken nergens naar. Weggegooid geld. De jonge talenten zijn ondermaats gebleven. Maar ze worden wel erg goed betaald. En die beloning voor het povere spel en matige inzet moet koste wat het kost gewoon doorgaan. Desnoods zonder aanhang.

Vinger aan de pols

Ingezonden.

Citaat uit: "Remschijven vervangen 2".
,,Maar toen ik het 6 mm boutje nader bekeek, zag ik dat er een donker vlekje op het punt waar ie was afgebroken zat". Voor het tappen van 6 mm (M6) schroefdraad) in staal, moet het boorgat maximaal 5 mm zijn en er ontstaat rondom het gaatje 0,5 mm aan schroefdraadhoogte. Na het boren van een gaatje van 5,5 mm (in het afgebroken boutje) is er rondom het nieuwe gaatje nog maar 0,25 mm materiaaldikte voor de schroefdraad. Echter, aangezien het met de hand boren, precies in het hart van het afgebroken boutdeeltje, praktisch onmogelijk is zal het opnieuw getapte gaatje hier en daar te 'ruim' zijn voor het nieuwe boutje. Bij het nét iets te stevig aandraaien zal dit boutje kunnen 'doldraaien'.
Het verwijderen van een afgebroken boutdeel wil ook nog wel eens lukken m.b.v. een 'linkse' tap, voorafgegaan door de volgende werkzaamheden: a. spuit er wat kruipolie op, in de hoop dat het de schroefdraad binnendringt, b. plaats er een stevige drevel op en geef daarop een aantal flinke tikken met een hamer om de schroefdraad te laten 'schrikken', (nogmaals olie) c. boor er een gaatje in, plaats daarin een passende 'linkse' tap en schroef het stukje bout uit. Vaak lukt dat, maar.......... soms ook niet (helaas).
Schroefdraad tappen moet nauwkeurig gebeuren met de tap in een z.g. "wringijzer" dat met twee handen bediend moet worden vanwege het zuiver loodrecht centreren van de 'begintap' in het boorgat. Een 'ratelwringijzer' is een goed alternatief maar het gebruik hierbij van een bahco is af te raden omdat je daarbij geen goed stuurgevoel krijgt.
Verder nog: "Zoekplaatje" (zie 15 apr.)
Op beide foto's zien wij een prima 'hulpje': n.l. een schaarkrik in functie.
Maar, .....ontbreekt hier niet een ánder hulpje dat nog vééééél belangrijker is dan de schaarkrik; n.l. een blok hout náást de krik, onder de as of de chassisbalk, voor de broodnodige, eigen veiligheid?! Waar bemoei ik mij eigenlijk mee he?, maar hier spreekt wél een 'ervaringsdeskundige' (ben ik ook eens belangrijk!) die er gelukkig goed vanaf kwam toen zijn auto een keer van de krik afkukelde!!! In zo'n geval kan de Arbeidsinspectie je hele bedrijf platleggen dus Willem: ,,Een gewaarschuwd mens" ...... enz.

Fan-tilator.

Reactie Willem :  Uit veiligheid had ik achter de achter wielen een tweetal blokken gelegd, die het achteruit rijden belemmerden. De auto stond op een oprit, die wat omhoog liep. Voorheen gebruikte ik ook nog verstelbare steunen, maar die had ik niet bij de hand. Dus werd het niet bij de hand.... Ik zorgde er wel voor niet de benen en/of armen onder de as te houden. Het werk vond aan de zijkant plaats. Maar een extra blok zou inderdaad beter geweest zijn.

Hond en symptoombestrijding

Volgens de Dikke van D betekent het dat klachten bestreden worden zonder naar de oorzaak te kijken. Ik moest daar weer even aan denken toen ik een probleem las over een trouwe viervoeter. Het beestje heeft de gewoonte zijn baasje overal te volgen. Naar de keuken, het toilet, de badkamer enz. Ook als het baasje even naar de buren gaat, moet en zal de hond hem volgen. En als het baasje toch zijn been poot stijf houdt, gaat de hond blaffen, piepen en janken. Het baasje wil van dat gedrag af.
Tot mijn verbazing zag ik een stortvloed aan oplossingen, die me aan symptoombestrijding deden denken. Ze varieerden van aanlijnen tot schrikdraad en hoge hekwerken. Ik schrok van de enorme hoeveelheid aan antwoorden die niets meer of minder waren dan symptoombestrijding.
Ik las nergens een tip over hoe je een hond kunt leren even alleen te zijn. Zonder blaffen en/of janken. Wij hebben eht met onze honden zo gedaan : Geleidelijk aan opbouwen en steevast met overtuiging een vast commando gebruiken. Wij gebruiken het woord 'Oppassen'. Zodra Fenna dat hoort krijgt ze een bevestiging van haar vermoedens : ze gaan even weg. We zijn begonnen met een paar minuten. En telkens als het goed gaat iets verder uitbouwen. Ik weet, het kost tijd en geduld. Maar dan ben je er wel, net als de hond, met een gerust hart voorgoed vanaf.
Fenna had verlatingsangst. Ze kon vrij snel gemakkelijk zo'n 4 uur alleen blijven. Zonder janken en/of blaffen. Voor ons is die 4 uur een grens. Fenna zou best langer kunnen 'oppassen', maar dat vinden wij niet nodig. En als we weer thuiskomen, krijgt ze een koekje als beloning. Maar pas dan, als ze weer rustig is.

Fenna moet oppassen

Fenna's eigen plekje

We moeten allemaal dagelijks oppassen, maar in het geval van Fenna is het een soort commando. We geven met dat woord aan, dat ze even alleen thuis of in de tuin moet blijven. Overigens zonder geblaf en/of gejank.
Met al onze honden hebben we, met succes, dezelfde leermethode gevolgd. Die begint ermee, dat de pup rustig moet zijn. Honden merken snel dat er veranderingen op til zijn en reageren daarop. Als de hond rustig is, krijgt ze van ons het commando 'plaats' te horen. Als ze (ook weer rustig) op haar plek ligt (mand of bench), dan krijgt ze het woord 'oppassen' te horen. Terzijde : de mand of bench is een veilige plek en geen strafbank! Vervolgens gaan we weg. In het begin niet echt weg, maar even. De kunst is terug te keren voordat ze gaat piepen of blaffen. Als dat lukt belonen we haar. En anders wordt ze gecorrigeerd en begint het ritueel opnieuw. De afwezigheid wordt geleidelijk uitgebouwd. We hebben ook stiekem geluisterd, ook wanneer we terugkwamen. Zelfs de buren werden ingeschakeld, om erachter te komen of de hond zich netjes gedragen heeft. Ten tijde van de cassetterecorder maakten we opnames in huis, die we later beluisterden. We hoorden soms de bel, de brievenbus of de telefoon en konden achteraf horen of de hond op die geluiden reageerde.
Omwille van de regelmaat lieten we onze honden nooit langer dan 4 uur alleen. En dat verliep meestal probleemloos. Er werden geen spullen kapot gemaakt en ook niet in huis gepoept en/of gepiest. Trainen, trainen en nog eens trainen. Maar daar heb je dan zijn leven lang het gemak van.

Het is niet allemaal goud wat er blinkt

Ingezonden n.a.v. Losgerukte spaken

In de vorige reactie op het bericht Losgerukte Spaken is al uitgelegd hoe het probleem, bij de aluminium velg met de 'gewone' stalen spaken van het fietswiel van Willem, heeft kunnen ontstaan en daarom is dit stukje een kleine aanvulling. Bij de grensovergang van deze twee materialen ontstaat a.h.w. een 'batterijtje', vooral door vocht en allerlei vervuiling, en er gaat een heel klein elektrisch stroompje lopen. Dat stroompje 'vreet' op die grensovergang het materiaal op en dit wordt broos en zwak waardoor de op spanning staande spaken door de velgrand worden getrokken. Ook de combinatie RVS/aluminium kan zelfs problemen opleveren (afhankelijk van de samenstelling van het RVS). RVS-metaal noemen wij doorgaans Roest-Vrij-Staal maar dat is eigenlijk niet goed. Dit materiaal roest minder snel en heet daarom Roest-Vast-Staal en het wordt ook wel Inox genoemd. Ook door vakmensen wordt soms de fout gemaakt door bij bepaalde constructie's RVS met aluminium te combineren maar dat vraagt wel om problemen. Voor wie het "naadje van de kous" wil weten?: zoek, zoals vorige schrijver al adviseerde, in Google op het woord contactcorrosie maar zie ook: http://www.euro-inox.org/pdf/map/Contact_with_Other_NL.pdf

Fan-tilator

Straten en afronden

Vanmorgen ben ik eerst even de laatste twee planken op het nieuwe hekwerk gaan schroeven. Daarmee is het zagen, boren (zowel in het hout als in de grond) en het schroeven klaar. Het is uiteindelijk aanzienlijk meer geworden dan sec een schutting plaatsen, zoals eerst verzocht werd. Afgezien van de (zelf gemaakte) schutting van 1.80 meter heb ik ruim 10 meter hekwerk geplaatst inclusief een draaibaar hek. Alles is dubbel uitgevoerd, dus om en om planken. Ik heb ongeveer 350 schroeven verbruikt! Het lastigste was het boren van gaten in de grond voor de palen. Er bleek veel beton ondergronds te liggen en een rioolbuis voor het hemelwater van de schuur.
Gevolg was dat de palen niet dieper dan 40 cm de grond in konden. Op zich geen probleem, want boven de grond moest de lengte slechts 80 cm zijn. Ik was vanmorgen een halfuurtje bezig. Daarna kon al mijn gereedschap weer terug naar huis. Wat een gesjouw! Maar ja, de buurvrouw is zeer tevreden.
Aan onze kant van de straat had ik gisteren een bult zand gestort. Eerder hadden we de hobbelige bestrating verwijderd, nadat we gratis een hoeveelheid trottoirtegels hadden gescoord. Sonja heeft het zand vanmorgen met een hark keurig uitgevlakt. Daarna ging ik voor haar op de knieën. Om de tegels erin te leggen. De samenwerking verliep dermate geolied, dat we vrij snel klaar waren met een breed pad dat van twee voordeuren naar het trottoir leidt. Een kleine 7 vierkanter meter. De buurman zorgde voor prima koffie. Ondanks de miezerige

regen was de temperatuur vrij goed. Maar ja, van straten met een regenjack aan, werden we toch wel enigszins nat. Van het eerlijke zweet! Er ligt nu een fatsoenlijk pad voor de mensen die slecht ter been zijn. Rest nog het terrasje van de buurman, dat ook nodig gefatsoeneerd moet worden. Maar alles op z'n tijd.
Het was al met al een zeer drukke week. Maar de resultaten stemmen tot tevredenheid. Zowel bij ons als bij de buurtbewoners. Morgen vieren we met de buurtbewoners alvast Koningsdag bij ons thuis. Gezellig!

Hoe rijdt de CBX 750 F2?

Remleidingen vervangen

Voor al de motoren die ik in mijn bezit heb gehad geldt, dat ik over de aanschaf lang heb nagedacht. Niet alleen over de Benelli 125, maar over alle die daarna volgden. Omdat ik zelf veel aan de Honda 550 Super Sport gesleuteld en zodoende vertrouwd raakte met het blok, heb ik nadien gekozen voor de vierpitters van Honda met ongeveer hetzelfde blok. Zo kwam de 650 SC en daarna de CB1100 Super Bol d'Or en uiteindelijk de Honda CBX 750 FII. Met als tussendoortje de Seeley met het Honda viercilinder 750 F1 blok met enkele nokkenas.
Afgezien van de techniek lette ik uiteraard ook op het rijden met zo'n fiets. De CBX heb ik gekozen omdat het blok vrij stil is (de herrie-tijd ligt ver achter mij) is en kleppen stellen niet meer nodig is. Ook de uitstraling van de CBX speelde een belangrijke rol bij de aanschaf. De CBX is met recht een sportieve toermotor. De kuip biedt veel bescherming en scheelt dus een jas. De onderkuipdelen kunnen eenvoudig verwijderd worden. Iets wat ik in verband met de zomermaanden graag doe. Zonder die kappen blijft de motor mooi ogen. Tenminste, dat vind ik.

Zonder onderkuip

Het blok schakelt soepel, al ben ik nog weleens de tel kwijt. Dan weet ik eigenlijk niet of ik al in z'n hoogste (6e) versnelling zit of niet. Komt het door het soepele blok of door mij? Ook rond de 200 km/uur rijdt de CBX verraderlijk rustig en gemakkelijk. Als je dat vaak zou doen, dan wen je er volgens mij vrij snel aan. Maar voor mij hoeft het niet. Op de snelwegen rijd ik 120 á 130 km/uur en dat is wat mij betreft hard genoeg.
De CBX is erg koersvast en ligt in bochten rotsvast. Ook als ik hem behoorlijk schuin neerleg, blijft het goed voelen. Misschien wat saai, maar wel goed voor het vertrouwen. Ik vind wel dat de handvatten nogal wat resonantie doorgeven. Sinds de aanschaf heb ik me voorgenomen andere handvatten te

Voorvork : keerringen vervangen

monteren. Maar tot op heden is dat nog steeds niet gebeurd. Misschien valt het toch wel mee?
De voorremmen (dubbele schijf) doen hun werk uitstekend net als het antiduiksysteem. De achterrem gebruik ik sporadisch. Meestal om te controleren of ie het nog doet! Hahaha!
De vering, zowel voor als achter, bevalt uitstekend. Al moet ik wel even zeggen dat ik nauwelijks met een volwassenen achterop heb gereden.

Contactarm

Contactarm: ,,ut doet ut wél", ,,ut doet ut níet", ,,ut doet ……"

Nee, ..... dit kopje verwijst niet naar de man/vrouw die samen met zijn/haar vrouw/man de lampjes van de richtingaanwijzers van de caravan controleert want hieronder ,,doet iets ut écht niet!”. Onlangs, bij het wegbrengen van onze caravan naar een voorseizoen-campingplaats, moest ik opeens weer denken aan het citaat van Willem (Stekkerdoos, 14 mrt.: ,,In een steenkoude wind en op een dito stoep, heb ik de doos gedemonteerd”.

...lampje doet ut niet...

Ja, die situatie herken ik wel want dat soort ongein schijnt altijd te moeten gebeuren op de meest ongelegen momenten. Gelukkig heeft jouw consequente 'drupje olie', op de boutjes en moertjes van de montageplaat je een hele hoop ergernis, tijd, en het vervangen van moeizaam afgezaagde boutjes bespaard. Verwaarlozing van onderhoud is olie-dom maar jij was dus olie-slim. Vaktechnisch gesproken heb ik de overbekende stekkerdoos op een trekhaak van een auto, in combinatie met de stekker van een aanhanger, altijd een 'contact-arme' relatie gevonden. Contactarm, omdat soms zomaar opeens het contact wordt verbroken en de verlichting van je aanhanger uitgaat. Als dat dan ook nog eens 's avonds op een donker landweggetje gebeurt tast je over de oorzaak daarvan letterlijk en figuurlijk in het duister. Als die stekkerdoos en stekker al ...-tig jaar op dezelfde plek zitten kan ik mij dat 'opeens' wel voorstellen want corrosie, oxidatie, of gewoon 'roest' op de aansluitingen is dan vaak de boosdoener. Toch heb ik ooit met onze nieuwe caravan óók meegemaakt dat ik, ondanks de “standaard-caravanlampjes-controle” thuis, na nog geen 10 minuten rijden op de snelweg door een (vriendelijke) medeweggebruiker werd gewaarschuwd dat er 'iets' niet in orde was met de verlichting van de caravan. Het 'knipperen' met duim en wijsvinger, door de passagier van de ons passerende auto, was voor ons voldoende duidelijk. Er zijn ook mensen die op een heel andere wijze 'contact' met je maken voor het doorgeven van zo'n storing: n.l. met één vinger op hun voorhoofd! Ik kan me overigens heel goed voorstellen hoe het voelt als een auto- of caravanbestuurder, zonder richting aan te geven, pal voor je neus onverwacht van de rechter naar de linker rijbaan gaat, waarop je zelf net van plan was een voorganger in te halen. Na de gebruikelijke krachttermen passeer je dan even later, met of zonder 'vinger-bewegingen', de vermeende ‘hufter’/'hufter-in/-es' terwijl deze zich van geen kwaad bewust is want de contactdoos op de trekhaak was weer eens de boosdoener. Er rijden dagelijks veel aanhangers rond met niet- of slecht functionerende contacten in/tussen de trekhaak-contactdoos en de stekker van de aanhanger-aansluiting en ze zijn een gevaar op de weg. Al geruime tijd loop ik rond met een idee voor een ander soort contactdoos met 99,9 % contact-garantie maar het ‘aanvechten’ van een bestaand patent is geen eenvoudige zaak. Het kost gegarandeerd handen vol geld en daarom ben je, met een veel te klein budget, al gauw 'een roepende in de woestijn’. Als een ‘revolutionair’ idee wél wordt geaccepteerd moet je er niet raar van opkijken als het zomaar opeens van iemand anders blijkt te zijn die er (toevallig?!) nét iets eerder mee op de proppen was gekomen. (zie vervolg).

Fan-tilator

Contactarm -2-

Ingezonden

Lang geleden heb ik eens meegedaan aan een ideeën-wedstrijd voor het verbeteren van de verkeersveiligheid, georganiseerd door de "Onderzoeksraad voor Veiligheid", in de tijd dat 'onze' 'Pieter van Oranje' daarvan nog voorzitter was. De laatste regel van het wedstrijdreglement luidde: ,,Over de uitslag kan niet worden gecorrespondeerd" (lees: hierover geen contact met ons mogelijk). Dat ik die regel hier nog eens expliciet noem geeft al enigszins aan in welke richting dit stukje zal gaan. De onderwerpen van mijn deelname gingen o.a. over het verbeteren van de fietsverlichting. Vanaf de dynamo liep 'vroeger' maar één z.g. stroomdraad naar de koplamp vóór, én één naar het rode lampje op het spatbord van het achterwiel. Die stroomdraad was inwendig van koper, dus een prima geleider, maar de stroom moest na het lampje de weg

terug zien te vinden naar de z.g. 'massa-aansluiting' van de dynamo via boutjes en moertjes van het spatbord, het metaal van het fietsframe, enz. Bij een nieuwe fiets ging dat nog prima en de verlichting brandde dan ook maximaal. Hierover werd hééél lang geleden eens een hele fraaie reclamefoto gemaakt die de ouderen onder ons beslist nog wel kennen: een konijnje zit in het donker rechtop in de berm van een onverlicht weggetje, kijkt in de enorme lichtbundel van een aankomende fiets en zegt dan: “Wat een zee van licht!, Natuurlijk een Philips!”. Bij een oudere fiets was er van "een zee van licht" vaak geen sprake want bij het achterlichtje ging het meestal al fout vanwege een roestig boutje waarmee het lampje op het spatbord was bevestigd en verderop zat het spatbord vast op het fietsframe met eveneens een roestig boutje. Daarna moest de stroom via het fietsframe, en de (soms roestige) fietskogeltjes in het "balhoofd" (waar het stuur op draait) de voorvork zien te vinden, en via een roestig bevestigingsboutje van dynamo aan de voorvork de 'massa-aansluiting van de dynamo zelf. Van de koplamp naar de dynamo was het een kortere weg maar ook daar

zorgde het 'roestduiveltje' voor de bekende verstoringen. Om dit soort problemen voorgoed de wereld uit te helpen bedacht ik een oplossing en stuurde die naar 'Pieter van Oranje'. Mijn voorstel was: verplicht de rijwiel-fabrikanten om de fietsverlichting vanaf 19?? 2-aderig uit te voeren. Dus vanaf de dynamo moest naar het voor- en achterlicht een dubbeladerig snoertje worden aangebracht waardoor de stroom naar beide lampjes gegarandeerd kon worden. Over de uitslag kon niet worden gecorrespondeerd maar na een tijdje verschenen wel de eerste fietsen waarvan de verlichting, voor en achter, 2-aderig was uitgevoerd. Probleem opgelost want er was volop licht; zelfs zonder een goed 'contact' met de "Onderzoeksraad voor Veiligheid"!!! Mijn idee gejat?! Het zou kunnen, want er zijn natuurlijk veel slimmere (of sluwere?) mensen dan ik (zie vervolg).

F

Contactarm -3- , met grote K

...ze hebben de verkeerde (leeg)gemolken...

Ingezonden

Nog een wedstrijd met: ,,Over de uitslag kan niet worden gecorrespondeerd". Maar dat gebeurde uiteindelijk wel; op een heel andere wijze dan verwacht. Melkunie vroeg eens om een slagzin over één van haar producten af te maken Ik meen dat het zó was: "Vla van Melkunie is ...... "? en ik maakte de zin af met: "....... een Melk-unieK product".
Ik won er niets mee maar een poosje later bracht Melkunie een kaas op de markt met de naam: "UnieKaas". Toeval met een raar smaakje? of ,,Daar heb ik geen Kaas (meer) van gegeten!". Wat een Melkmuilen!

F

Zand kruien

Vanmorgen vroeg is een kuub zand afgeleverd. Meer dan een kuub en nat. Dus er moest niet alleen meer heen en weer gelopen worden met de kruiwagen, maar het scheppen met de bats en de vrachtjes waren ook zwaarder. Ik betrapte me erop dat ik met weemoed aan mijn kantoorbaantje dacht. Zo erg was het dus. Met bloed doorlopen ogen, zweet onder de oksels, sop tussen de benen en de blik op oneindig kruide (ja, ja, gelukkig met één d, want het was zwaar genoeg!) ik het zand naar zijn bestemming. Zo’n kruiwagen goed vullen is ook belangrijk. Een flinke kop voorop scheelt weer in de gewichtsverdeling : minder geruk aan de polsen, armen en schouders. Ik stond er dit keer alleen voor, want Sonja was op stap. Ze was op uitnodiging van een buurtbewoonster naar de Orchideeënhoeve in Luttelgeest. Het betrof een uitstapje van een soort bond voor vrouwen met losgeslagen hormonen. Maar ik kan het ook dit keer mis hebben, vanwege mijn slecht gehoor. Het kan ook iets met Mormonen, schoenen of shoppen zijn geweest. Ik weet het niet. Over het algemeen heb ik erg veel moeite mensen die links van mij zitten (aan) te horen. Tegenwoordig heeft het te maken met mijn doofheid. Voorheen met mijn en hun maatschappelijke ideeën. Ik ben best wel sociaal, maar om nou geitenwollen sokken te gaan dragen met sandalen erover heen en de sociale academie te gaan bezoeken, ging mij veel te ver. De afstand naar de plek waar het zand naartoe moest was ook ver. Die leek tijdens het werk ook alsmaar te groeien. Uiteindelijk is het allemaal gelukt, vooral omdat ik weinig gestoord werd tijdens de klus. Misschien zag men op afstand al mijn rode, opgewonden kop en gedacht hebben : “Laat hem maar even met rust." Na een korte pauze ben ik nog even met het hekwerk bezig geweest. De uitstekende delen van de palen heb ik afgezaagd. Ik heb van een oud hekwerk een balk van de muur van een schuur gesloopt. Hij was vastgezet met enorme draadbouten, die muurvast (hoe kan het ook anders) zaten. Maar gelukkig had ik de slagschroevendraaier nog. Na een paar flinke klappen kon ik de bouten met een moordenaar losdraaien. Ik had daarmee mijn lijstje voor de donderdag afgewerkt. Tijd om lekker even niets te doen, samen met Fenna.

Een dictator?

onze dictator achter de tralies

Ergens zag ik een vraag voorbij komen, waarin iemand vroeg of je je leidinggevende 'dictator' mag noemen. Nou ja, als het de realiteit is, waarom niet? Als de man of vrouw in kwestie toch al niet zo populair is, dan kan het geen kwaad. Althans niet voor de medewerker. En toch.... Zorg toch maar eerst even voor een andere baan, want met de waarheid hebben velen erg veel moeite. Men ontslaat vaker mensen die de waarheid en eerlijkheid hoog in het vaandel hebben staan. Klokkenluiders bij voorbeeld.
Er zijn nu eenmaal mensen, die, zodra ze een leidinggevende functie krijgen, zich enkel staande weten te houden door zich autoritair op te stellen. Hun wil is wet. Ze doen dat wegens gebrek aan de juiste bagage voor de functie en zoals dan later blijkt ook de verkeerde mentaliteit. Ze schrikken zich dood als dingen anders gebeuren dan zij willen en weten. Ze zijn bang geen controle meer te hebben over hun medewerkers.
Het pleit trouwens niet voor degene die haar of hem tot leidinggevende heeft benoemd. De leidinggevende in kwestie is ook niet lekker bezig. Waarschijnlijk zijn zijn/haar ambities louter gebaseerd op status en geld. Een regelrechte zielenpoot dus.
Ik heb me in een verstoorde bui ook wel eens negatief uitgelaten over een leidinggevende, die zich als een dictator gedroeg. Meneer chanteerde zijn medewerkers door te dreigen met slechte beoordelingen en zelfs ontslag. Op een dag zag ik per ongeluk in zijn agenda een afspraak staan voor de zondag : lesgeven op Zondagsschool!
In een gesprekje onder vier ogen heb ik hem gevraagd of ie soms les geeft op een zondagsschool. Hij reageerde trots en refereerde aan zijn gelovig leven. Toen vroeg ik hem, na wat voorbeelden van zijn wangedrag genoemd te hebben, waarom ie doordeweeks zo van God los was. Tot mijn verbazing begon ie te huilen. Hij gaf toe de functie niet aan te kunnen. Later heeft hij de directeur verzocht hem uit zijn functie te ontheffen. En aldus geschiedde.
Je leidinggevende een dictator noemen mag best. Maar dan onder vier ogen in een rustig gesprek. Maak er in elk geval geen ordinaire scheldpartij van waar anderen bij zijn. Dat kan je de kop kosten.

Racen met andermans voertuig

Een paar keer betrapte ik een monteur van een bekende motorzaak in Almere op  onbeschoft hard rijden over de dijk naar Lelystad Haven. Wat bleek? Meneer was een proefrit aan het maken op de motor van een klant!  Niet dat de klant gevraagd had om even het blok boven de 200 km/uur te laten draaien. Nee hoor, het was het idee van de monteur in kwestie. Dat soort gedrag werd in onze tweewielerzaak niet getolereerd. Afgezien dat het andermans tweewieler is, bestaat ook de kans dat je betrapt wordt. Met alle ongewenste publiciteit van dien. Om maar te zwijgen over een ongeluk.
Vandaag reed een monteur een klassieke Porsche van een klant de sloot in. Hij maakte een stuurfout. Dat kan. Maar als je dan ook nog eens het gaspedaal flink ingedrukt hebt (nota bene binnen de bebouwde kom), dan kom je op de Artemisweg veel verder dan de berm. De wegen daar zijn relatief smal. Ik vroeg me af of het soms dezelfde monteur is, die soms met ruim 100km/uur over het industrieterrein daar scheurt?
Er zijn ook bedrijven waar je een dure sportwagen mag huren. Ook dan gebeuren er soms ongelukken. Het oogt allemaal erg stoer, sportief en snel, maar dat hete spul doet wel een beroep op je rijvaardigheid en vooral je zelfbeheersing.

Handige folderkar!

Toen Fenna en ik ’s morgens terugkeerden van de ochtendwandeling, zag ik een mevrouw met een bijzondere karretje. Het was gebaseerd op de bekende rollator, een hulpmiddel dat wellicht ooit de plaats van mijn CBX zal innemen.

De eigenaresse gebruikt het karretje om folders en/of huis aan huis bladen te bezorgen. Op de rollator was een houten frame gemonteerd, waarop aan de ene kant een krat en aan de andere kant een kunststof bak was gemonteerd. Ik vond het creatief genoeg om mevrouw te vragen of ik van haar kar een foto mocht maken. Zoals je ziet vond ze het goed. Misschien een idee voor andere bezorgers. En als je met pensioen gaat, houd je er nog een rollator aan over. Dan hoef je die van je karig pensioentje niet meer te kopen. Zelf heb ik een tijd folders bezorgd met zo'n fietskarretje. Hij was bedoeld voor het vervoer van twee kinderen en had een derde wiel, dat demontabel was. Met die kar heb ik ook met veel plezier gelopen. Later heb ik van die kar een hondenkar gemaakt.