California girls!

Wie de muziek van The Beach Boys kent, weet ook dat die Amerikaanse band het vooral moest hebben van het studiowerk. Zo ervoeren wij ooit ook de groep The Monkeys. Bedoeld als tegenhanger van The Beatles, vandaar de benaming Nep-beatles, een groep die het moest hebben van de studio. Nee, dan is het leuk om eens nummers van toen live te horen. En dan ook nog eens door een jongere generatie. En hoe! The Fendertones met California girls :

Najaarsschoonmaak

Vandaag heb ik tijd gevonden om de kampeerbus van de souvenirs van de laatste vakantie te ontdoen. Gewone mensen noemen het schoonmaken. Het lastigste was het verwijderen van de haren van Fenna in de cabine. Daar heeft ze gelegen. Weliswaar in haar bench, maar toch. Omdat het met de stofzuiger niet goed lukte, heb ik plakband gebruikt. Door een strook met de kleefzijde op de vloer te drukken en zo baan voor baan de hele vloer te doen. Uiteraard onder vervanging van de tape.
Ik heb ook het dashboard afgenomen en de bekleding van de portieren. Toen merkte ik dat een deel los was. Dus heb ik tussendoor het paneel weer vastgezet. Een aantal bevestigingspunten was uit de plaat geschoten. Ze zaten weliswaar in het portier, maar niet meer aan de deurplaat vast. Dat was een kwestie van de doppen eruit trekken, ze vervolgens met een kwartslag in de plaat vastdraaien en toen weer op z'n plaat drukken.
Tijdens de schoonmaak werd de autoaccu opgeladen. Die bleek zo goed als vol te zijn, want het groene lampje van de lader (normale laadstand) ging binnen 5 minuten branden. Ook aan de buitenkant heb ik met name het kunststof en de rubbers van de ramen en portieren schoongemaakt. Ik kon het verschil (foto) heel goed zien. Maar voor hoe lang?

De jaren 60

Soms valt het mij moeilijk te luisteren naar de muziek uit de jaren 60. De nummers roepen zoveel herinneringen op. Hoewel het veel mooie herinneringen zijn, krijg ik soms ook een wat depressief gevoel. Vanwege dierbaren die ik toen gezond en wel had en nu vreselijk mis. Ik dacht een leuke stiefmoeder gevonden te hebben. Maar ze wilde geen groot kind. Een mooi nummer van The Searchers, van de hand van Jagger en Richards (Stones). The Stones zelf hadden het midden jaren 60 op hun lp Aftermath staan. Die lp brengt op zijn beurt mij weer terug aan de Lindelaan, waar Henk Verhoog ooit met die plaat 's avonds thuiskwam. Aftermath werd diezelfde avond grijs  gedraaid.

Jenever kan tell

Of wel : je weet maar nooit. Vanmorgen ben ik in de loods weer wat wezen opruimen. De baas verwachtte een belangrijke zending en had liever dat iemand aanwezig zou zijn, om de goederen in ontvangst te nemen. Zoals gewoonlijk kon ik de wachttijd weer zinvol vullen.
Op de hoop met oud ijzer zag ik een mooi stuk koperen leiding liggen. Even overwoog ik dat glimmende stuk een aantal keren te vouwen, zodat het in de koperbak zou passen. Maar iets zei me dat niet te doen, maar het stuk heel voorzicht met de hand op te rollen. Het rolletje heb ik toen in de bak gedaan. Wat denk je? Halverwege de middag kwam de baas even langs. Hij dook direct in de koperbak en viste het rolletje koper eruit. Hij rolde het af en boog het recht en zie dat een kunstenares het zou komen ophalen.
Ik heb een paar uurtjes aan de werkbank gestaan om niet alleen oud ijzer te scheiden, maar ook de voet van de (digi)antenne aan te passen. Toen ik even de blaas wilde legen en mijn werkplek wilde verlaten, stond ik plots als aan de grond genageld! Mijn rug wilde niet meewerken. Ik heb te lang in een zelfde houding gestaan; iets voorovergebogen. Ik moest mijn rug eerst even op gang brengen. Jeetje, ik lijk wel een oude vent zeg! Ik besloot toen de boel maar op te ruimen. Toen ik daarmee klaar was en de overheaddeur wilde sluiten, kwam een blonde vrouw zwaaiend met iets wits in haar hand aanlopen. Ik zag meteen dat het de kunstenares moest zijn. Zo zag ze er voor mij uit. Geen kleding in alle kleuren van de regenboog en ook geen stofjas vol verf, dat niet. Maar haar verschijning deed me denken aan de dames uit de boomgaard, die zich ook met kunst bezighielden. Het was een zeer opgewekt type. Ze zei dat ze een bloem aan het maken was en daarvoor een koperen steel zocht. De gewone 12 mm koperen pijp van de bouwmarkt was daar te dik voor, vertelde ze. Volgens haar had de baas gezegd dat hij wel iets had liggen voor haar. "Nou, dan heb ik hier iets moois voor u", reageerde ik terwijl ik het stuk koperen leiding (vergelijkbaar met het formaat van een remleiding) toonde. Ze reageerde enthousiast, want het had volgens haar precies de goede diameter. Zij gaf mij een envelopje en had mij ook doorzien, want ze vroeg : "U bent zeker de vader?" Ik zei dat ik dat al ruim 40 jaar was. Ze nam het stukje koper dankbaar aan en ik wenste haar succes met haar kunstwerk. Ze vertrok haastig. Op weg naar haar kunstwerk.
Zo zie je maar weer. Had ik dat stukje leiding toch maar even netjes weggelegd, want You never can tell :

De digitenne antenne

Zoals gezegd gebruik ik de bijgeleverde binnen antenne van de digitenneset. Vanwege een hopelijk betere ontvangst, ga ik hem buiten gebruiken. Op het dak van de bus, waar ik hem via een luikje gemakkelijk kan plaatsen. Om hem tegen het weer te beschermen doe ik er simpel een plastic zakje overheen, voordat ik hem op het dak plaats. De plastic poot is niet alleen simpel, maar ook zwak van constructie. Typisch voor gebruik in huis. Dus heb ik er een steviger exemplaar gemaakt met behulp van polyester. Ik heb dat spul in de holle ruimtes van de beide pootjes gedaan. De hele poot is met een polyester laag op een metalen plaatje 'gelijmd'. Onder dat plaatje heb ik twee sterke magneten ook met polyester 'gelijmd'.

Dus nu heb ik een stevige, magnetische poot. 
Op het dak van de bus ligt een trespa plaat. Daarop heb ik een vierkant metalen plaatje gelijmd met speciale kit. Natuurlijk heb ik de plaat ter plekke eerst goed schoon en drooggemaakt. Het plaatje heb ik van een coating voorzien tegen roestvorming. Dankzij de magnetische poot kan ik de antenne eenvoudig vastzetten, alle kanten op richten en weer verwijderen. Ik ga de poot nog wat schuren en dan zoe-wart spuiten. Hij komt weliswaar op het dak te staan, maar het oog wil ook wat. Ik hoop het geheel morgen te gaan testen.

1 + 1 =?

De hedendaagse redacties gaan er vanuit, dat ik wat dom ben. Ik bedoel, waarom een grote kop met de tekst dat het toerisme gekelderd is? Toeristen werden in eerste instantie geadviseerd weg te blijven. Tel daarbij op de overige covid-maatregelen en dat samen maakt....?
De ontwikkeling van een vaccin duurt gemiddeld 5 tot 10 jaar. Dus minister De Jonge (begon al erg opvallend snel over een vaccin te roepen) c.s kletsen uit hun nek. Of zit de farmaceutische industrie weer op grote winsten te wachten?
Ik kijk alleen naar NPO / NOS Journaal als ik wil weten hoe men hier met feiten manipuleert.
Nee, dan maar de REO Brothers. Die nemen de muziek van anderen over zoals die origineel klonk. Leuk dat zo'n jonge generatie de muziek uit mijn tienerjaren speelt.

Alleen maar negers?

Of het juist is weet ik niet, maar het is mij opgevallen dat reclames steeds 'zwarter' worden. De periode van 'een neger omdat het moet' is dus niet voorbij. Ik vraag me alleen af, waarom er zo nadrukkelijk relatief veel mensen met een negroïde achtergrond in beeld moeten komen. Waarom komen er nauwelijks mensen van Turkse, Marokkaanse, Chinese en/of Indische / Indonesische  komaf in beeld? Volgens de cijfers van het CBS (afbeelding) zijn die groepen ook goed en zelfs meer vertegenwoordigd. Is dat omdat zij niet zo lopen te zeuren over hun brown lives en, in mijn beleving, een andere aard hebben? Als ik de reclames mag geloven bestaat Nederland voor 2/3 uit mensen met een negroïde achtergrond. De rest is blank. Dat is dus niet in lijn met de zogenaamde maatschappelijke afspiegeling. En dan heb ik maar niet over de afwezigheid van ouderen.

Digitenne tv

De ontvanger van de digitenneset heb ik inmiddels in de bus gemonteerd. Vooraf heb eerst in de bus naar een geschikte plek gezocht, waar ik de ontvanger zou kunnen installeren. Die plek was vlak bij de tv onder een van de bovenkastjes. Daarna heb ik dat zwarte doosje eens goed bekeken. Het moest hangend bevestigd worden. Ik heb gebruikgemaakt van bestaande schroefjes van de behuizing. Daarop heb ik twee hoekijzertjes gezet door de schroefjes te verwijderen en daarop de haakjes met dezelfde schroefjes (geel omcirkeld) te monteren. Zo voorkwam ik boren in de behuizing.
Daarna heb ik de hoekijzers op de bovenkast afgemeten. Vervolgens heb ik gaten geboord en de ijzers met ingekorte slotboutjes en moeren vastgezet. Als laatste heb ik de behuizing weer

tegen de hoekijzers geschroefd. Klaar.
Rest mij nog de plaatsing van de antenne. Het is een binnen antenne, maar ik wil hem buiten op het dak plaatsen als we tv gaan kijken. Ik kan via een dakluikje de antenne naar buiten brengen. De bedoeling is de voet van de antenne van een magneet te voorzien. Zo kan ik de antenne ook in alle richtingen draaien en eenvoudig plaatsen en weer verwijderen. De kabel laat ik gewoon via het dakluik naar binnen. Ik weet dat er speciale buiten antennes zijn, maar in dit geval trek ik er gewoon een plastic zak overheen. Zo'n zakje is veel goedkoper dan een nieuwe antenne.

In een speedo?

Aan het fietsen van afgelopen weken heb ik niet alleen een flink kleurtje opgelopen, maar ook een paar witte bovenbenen. Ik lijk wel een wielrenner; geen gezicht! De bovenkant van mijn lijf is wel wat meer gebruind, omdat ik op de camping mijn t-shirt vaak uit had.
Ik overweeg nu om een volgende keer zo'n ouderwetse zwembroek /-slip aan te doen. Je weet wel, zo'n speedo ook wel bekend als 'ballenknijper'. Maar ik ben bang dat ik dan staande gehouden word en wellicht in een of ander opvangtehuis voor verwarde oude mensen terechtkom. Dus wat is wijsheid? Laten sprayen?

Dat was een Miele

Gisteravond hoorde ik plots een enorme herrie en een soort klap. Ik lag wat op de bank te suffen en dacht in eerste instantie, dat een auto ergens tegenaan gereden was. Maar omdat Sonja uit haar stoel sprong en naar de badkamer vloog, moest het wat anders zijn. Ja hoor, het was de wasmachine! Hij was aan het centrifugeren en bleef in het programma hangen. Hij klonk verre van gezond en de trommel wiebelde heen en weer.
We wilden het deurtje openen, maar de machine reageerde niet op de drukknoppen op het paneeltje. Dus toen maar de stekker eruit. Om het deurtje toch te openen, moesten we het klepje van het filter verwijderen. Daar was een voorziening waaraan je moest trekken. Zo konden we het deurtje ontgrendelen.  Zo'n oplossing is ook handig voor onder de auto, om de motorkap in noodgevallen te kunnen openen. Dat zou heel veel gedoe schelen. De was was gelukkig al gecentrifugeerd, zodat die opgehangen kon worden.
We gaan voor een nieuwe wasmachine, want deze geeft soms ook zoe-warte vlekken in het wasgoed. Natuurlijk ga ik de oude ontleden om erachter te komen wat er met deze Miele gebeurd is.

Taakverdeling

De kleinkinderen (2) zijn er. Het is dus wat druk voor oma en opa. Terwijl oma vanmiddag de kids vermaakt in de speeltuin, is opa achter het aanrecht gekropen. Eerder heb ik wat inkopen gedaan in de supermarkt. Het was daar gelukkig rustig, want zo'n winkel is niets voor mij. Als het te druk is maak ik rechtsomkeer. Ik ga niet de ellende opzoeken.

Ik heb trouwens tijdens de vakantie mijn rug weer gepijnigd. Het betrof zo'n automatische handeling, die daags later funest bleek te zijn. Ik had de vaat gedaan en wat sop in de bak gelaten. Met dat sop en de (gedane) vaat erbij liep ik terug naar de kampeerbus. Daar wilde ik de vaat drogen. Het was geen gesjouw of zo. Ik hield de bak met twee handen voor me. Nou, de volgende dag merkte ik dat mijn rug dat helemaal niet goed vond. Ik heb met die houding blijkbaar de spieren in werking gezet, die ik eerder pijnigde toen ik de bumper van de bus aan het monteren was. Stom dat mijn rug mijn grijze massa niet tijdig waarschuwde. Of andersom. Nee, we wachten wel even een dag! Ze worden bedankt.
Maar goed, ik ben vanmiddag dus gaan koken. Het lijkt lang geleden dat ik weer eens zo bezig ben geweest. Ik maak tjap tjai (groente), rendang (vlees) en ajam pedis of wel hete kip. Ik bak ook nog wat tv kluifjes en plakjes tahoe (tofu) besprenkeld met ketjapsaus en taugé. De taugé wordt vooraf even gereinigd door hem eerst in een zeef te doen en er kokend water overheen te gieten. Dat alles verdwijnt straks met witte rijst en wat kroepoek in onze magen.
Als ik zo bezig ben in de keuken, hoop ik telkens weer dat Sonja het straks erg lekker zal vinden. Ik heb dan al een paar uur in de kookluchtjes gestaan en dan smaakt het eten mij vaak wat minder. Dat wordt beter wanneer Sonja morgen de boel nog een keer opwarmt en serveert. De Indische tafel smaakt altijd na een dag of wat beter.

De VAR op pixel niveau

Gisteren zat ik wat voetbal te kijken. Hoewel, het was meer kijken naar de VAR. Je weet wel die mensen in Zeist die achter beeldschermen zitten te koekeloeren. Ik ben er niet zo kapot van. De VAR grijpt m.i. nogal willekeurig in. En dan het geneuzel van die VAR mensen. Gisteren duurde het ontzettend lang voordat de VAR scheids een besluit genomen had. Hij kon niet zo goed zien of een speler van FC Twente wel of niet 1 pixel buitenspel stond. Het duurde en duurde maar, tot ergernis van spelers en trainers. De KNVB zou een tijdslimiet aan het geneuzel van de VAR moeten stellen. Binnen 15 seconden reageren en anders heeft de scheids gelijk. Klaar, voetballen maar. Of gaat het straks nog langer duren, omdat de VAR ook een rapportje moet opstellen van zijn beslissing?
Ik was vanmorgen weer vroeg op pad. Om 10.00 uur was ik in de loods. Daar heb ik wat oud ijzer gedemonteerd en de boel aangeveegd. Zo ben ik weer helemaal bij met het werk. Een goed begin is het halve werk. Nu de andere helft nog.

Even komen stralen

Tijdens mijn loopbaan gebeurde het soms. Dan lukte het iemand niet om werkend met de computer iets voor elkaar te krijgen. "Willem!!!", klonk het dan. Ik wierp dan een blik op het scherm om te weten waar men mee bezig was en anders vroeg ik het. Ik trok er een stoel bij en ging dan naast de medewerker / -ster zitten en volgde dan de handelingen. In de meeste gevallen volstond dat. Dan klonk het verbaasd : "Hè, nu doet ie het wel goed!" Op een gegeven moment werd mij enkel gevraagd of ik erbij wilde komen staan of zitten. Mijn aanwezigheid was voldoende om het stukje werk tot een goed einde te brengen. Dan moest ik volgens de hulpbehoevende even komen 'stralen'. Haha!
Ik moest daaraan denken toen Sonja een wat lastige verificatie moest uitvoeren op haar laptop met behulp van haar telefoon. Dat lukte in eerste instantie niet. Maar toen ik naast haar ging zitten dus wel. Overigens vind ik het knap dat Sonja al dat digitale gedoe toch maar doet. Velen schrikken ervan terug. Zelfs oud klasgenoten van mij van het lyceum. Vaak denk ik dan : "Wat voor werk zouden ze na hun opleiding gedaan hebben?"

Boormachine Gamma CD12-2QL

Kort na het middag uur ging de bel. Zie daar een grote doos voor Willem. Ik vond de doos wat erg groot voor twee accu's en een lader. Maar toen ik hem openmaakte begreep ik waarom : de bijbehorende koffer zat er ook bij! En daarin ook nog de handleiding. Nou, die Thomas is er wat dat betreft zuiniger op geweest dan ik. Het verhaal : Ik heb via een verkoopsite een set accu's weten te scoren voor mijn oude Gamma accuboormachine. Je weet wel, dat ding waarvan ik beide uitgeputte accupacks een tijd geleden vervangen heb voor blok-exemplaren. Nu kon ik van iemand voor € 5,= dezelfde, maar dan originele packs overnemen. Inclusief het bijbehorend oplaadapparaat. Da's geen geld, toch?! De verkoper had zijn boormachine te pletter laten vallen en had zodoende niets meer aan de accessoires, zei hij. De complete set gaat met de 'nieuwe' accu's naar onze jongste zoon. Kan ie lekker aan zijn klus-carrière beginnen.

Overgewicht

Het overkomt mij vaker. Ik mag dan een druk baasje zijn, maar tijdens vakanties raak ik kilo's kwijt. Ook dit keer. Volgens onze weegschaal (not made in China) ben ik 3 kilo kwijtgeraakt. We hebben veel gefietst en ik weet dus niet precies waar en wanneer. Blijkbaar heb ik toch te weinig

kroketten gescoord. Overgewicht kweken is erg gemakkelijk. Je kunt er lekker lui bij gaan liggen. Het weer kwijtraken is aan ander verhaal. Dat is afzien, zweet (fietsen!), bloed en vooral tranen.
Overgewicht is toch zóóó 2015. Zelfs campers hebben er last van, las ik laatst weer. En het is net als met het lichaamsgewicht : velen vinden het geen probleem. Totdat het verkeerd afloopt.
Vanmorgen ben ik naar de Milieustraat gereden. We moesten wat wit piepschuim en oud papier en karton kwijt. Wat is zo'n bussie toch handig! Schuif de zooi er maar in en karren maar.

Ik kon het niet laten lopen

Afgelopen vakantie hebben we 's avonds naar films op dvd's gekeken. Met name Sonja slaat die schijven geregeld gratis aan de haak. De bekeken video's gaan vervolgens weer gratis de deur uit om plaats te maken voor andere. Elke avond een filmpje kijken is ook niet alles hoor. Zoals bekend ben ik geen lezer. Sonja des te meer.
Toen ik gisteravond wat op een verkoopsite aan het grutten was, zag ik een leuke set om gratis tv te kijken. Zo'n digitenne-systeem waarmee de zenders Ned 1, 2 en 3 ontvangen kunnen worden en regionale zenders. Omdat we in het voor- en naseizoen de bus ook gebruiken, in Nederland, lijkt me zo'n digitenneset erg handig. De tv is er al.
Na contact met de verkoper hier in de polder bleek, dat de complete set overbodig was geworden. Hij is in een caravan gebruikt. Er zit ook een tv bij. Eentje van het kaliber dat wij al voor in de bus hebben. En dat alles voor een paar tientjes. Ik heb de set dus gekocht. 
Wat een dag! Tijdens mijn gerommel op het www, vond ik een advertentie, waarin iemand 2 accu's te koop aanbood voor..... mijn B&D accuboormachine! De verkoper heeft zijn boor laten vallen (komt mij bekend voor) en die doet het nu niet meer. Rest nog beide accu's en een lader. Daar vroeg hij €5,=  voor! Er komen nog wel verzendkosten bij. Die zijn twee euro meer dan de accu's met lader. Dus voor € 12,= is de boor nu voorzien van en (extra) accu's en een lader! Het ventje kan dus aan de slag. 

Met vereende krachten

Weer thuis hebben we die dinsdagavond enkel het strikt noodzakelijke uit de kampeerbus gehaald. We wilden er zeker geen wedstrijd van maken. We houden het vakantiegevoel zo lang als mogelijk vast. Gisteren hebben we samen de bus leeg gemaakt. De wasmachine heeft 2x gedraaid en dankzij het zonnige weer was de was buiten snel droog. Het wasgoed ruikt dan veel lekkerder dan wanneer het binnen gehangen heeft.
Komende zaterdag ben ik in de loods. Dan loop ik de boel nog een keer na en ruim de bagagebakken wat op. Daar ga ik ook met de stofzuiger door de bus. Fenna laat nogal wat haren achter. Dit keer ga ik tape gebruiken om de matten van hondenharen te ontdoen. Veel sneller en handiger dan het stofzuigen en/of borstelen met een speciale borstel. Bij en in de loods kan ik in alle rust aan de slag. Daar zijn geen voorbijgangers, die om een praatje verlegen zitten.
Wat het samenwerken betreft zijn we goed op elkaar ingespeeld. Vandaar dat de boel zo opgeruimd is. Hetzelfde gaat zo snel als we de bus ergens opstellen met de tent eraan. Allemaal zo gepiept. Sonja is erg goed in het mooi strak zetten van de tent of de luifel. Ik ben dan met de elektriek bezig. We zijn meestal zo klaar. Soms krijgen we te horen dat we echte kampeerprofessionals zijn. Dan zitten wij al aan de koffie of het eten, terwijl de anderen nog druk bezig zijn met het installeren. Terwijl ze veel eerder gearriveerd zijn dan wij. Dan zitten wij toe te kijken hoe zij het doen.

Boormachines doorschuiven

Nu de jongste een eigen appartement heeft, is ie toe aan eigen gereedschap. Nou, dat komt dan mooi uit. Een gelegenheid om mijn eigen ouwe trouwe boormachientjes van de hand te doen en zelf iets nieuws aan te schaffen. Ik heb die oude B&D boor laatst nog gerepareerd. Hij draait nu slechts één kant op, maar wel de goede; om te boren / schroeven. En hij kan ook nog als klopboor ingezet worden. Daarnaast ga ik afscheid nemen van mijn eveneens ouwe trouwe accu schroef- en boormachine. Een tijd geleden heb ik de bijna overleden accupacks vervangen door blokaccu's. Dat machientje doet het ook nog prima. Zowel links- als rechtsom draaiend. Er zit ook een uitgebreide set bitjes bij. Wat wil een startende klusser nog meer? O ja, schroeven, pluggen en wat spijkers. En misschien een wat meer ervaren klusser, in dit geval vader, voor wat adviezen. 😀

Politieke nitwits

 Als projectmanager was ik vrij goed op de hoogte van zo'n beetje alles wat zich binnen mijn project afspeelde. Zelden reageerde ik met het antwoord : "Daar kom ik later op terug". In slechts een paar gevallen nam ik een deskundige mee. Ik wilde nu eenmaal 'alles' weten.
Vanuit deze optiek valt mij op hoe jammerlijk ondeskundig de heren Rutte en De Jonge bezig zijn. Zij niet alleen, ook menige directie van verzorgingstehuizen of andere locaties waar men ouderen opvangt als ook horeca-ondernemers. Afgelopen week viel mij ook op, dat in bepaalde restaurants het personeel mondkapjes droeg. Ik hoop ook in de keuken, waar het eten bereid wordt. Het gaat er mij om, dat personeel zo'n bord met eten en/of drinken onder zijn of haar neus naar mij toebrengt. En toch zag ik ook personeel in andere eetgelegenheden zonder mondkapjes werken. Maar wel 1,5 meter afstand hielden. Zinloos?
De veiligheid in centra waar ouderen en zieken worden opgevangen is volgens mij aan de directie. En niet aan de regering. Dus verzorgers en bezoekers moeten een mondkapje dragen. Wat mij ook verbaast is het feit, dat zorgpersoneel geen voorrang krijgt bij het testen. Kortom, Rutte c.s. bakken er weinig van. Wat een prutsers! Mensen zijn onnodig gestorven, anderen hebben hun baan verloren, de economie is ineengestort, de schulden zijn fors opgelopen en we zijn onnodig op kosten gejaagd. Het kabinet heeft nog steeds niet de regie van de aanpak van de coronacrisis stevig in handen. Logisch dat de neuzen van de mensen niet meer dezelfde kant op staan. Het wordt tijd dat Rutte c.s. zelf hun bek eens houden.

Nog een keer Hoogeveen

We zijn weer thuis. De dag verliep gisteren anders dan verwacht. 's Morgens, na het ontbijt, zijn we weer op de fiets gestapt. Dit keer wilden we via de knooppunten naar Hoogeveen rijden. De vorige keer hebben we dat deels op de terugweg gedaan. Dus nu ook op de heenweg. Uiteindelijk reden we via een voor ons totaal onbekende route naar Hoogeveen. Dus dat was dan weer erg prettig. Voor de terugweg hebben we ook een andere route genomen. Persoonlijk vind ik de fietsroutes leuker dan die we in de Achterhoek gereden hebben. Ze zijn nog gevarieerder en bijna alle routes waren geasfalteerd! Dat reed natuurlijke erg comfortabel. Een keer zijn we over

een schelpenpad gereden. Maar dat was nog geen kilometer en reed overigens ook niet verkeerd. Hoewel we eigenlijk een doorsteek wilden maken, reden we per abuis toch via een omweg terug naar de camping. Dit keer kwamen we uit op zo'n 34 kilometer.
Weer terug op de camping kregen we het idee toch maar die middag te vertrekken. De tent en het gras waren droog en anders zouden we tot vandaag rond het middaguur moeten wachten. Maar we waren niet zo zeker van het weer. Er was wat nattigheid voorspeld. Dus hebben we ons kamp opgebroken en reden we rond half zes van onze plek weg. Via de A37 naar de A28 en vervolgens via de N50 naar Dronten. Het was aan onze kant van de A28 aanzienlijk minder druk, dan in tegenovergestelde richting. Dus geen files, geen problemen enkel rustig rijden.

Een oud koffertje

Tussen de beide stoelen in de cabine van de kampeerbus staat normaliter een kist. Nu staat de opvouwbare bench van Fenna daar. De kist staat buiten in de bustent. In die kist bevinden zich allerlei 'handigheidjes' voor onderweg. Zoals wat boutjes, moertjes, schroefjes, gordijnhaakjes, reserve lampen voor de bus, een paar werkhandschoenen, wd40 en een koffertje met gereedschap. Het is niet bepaald een set met de kwaliteit van Snap on of zo. Het is ook niet bedoeld om er als een ware automonteur mee aan de slag te gaan. De kwaliteit is er niet naar. Het is meer voor de fietsen en wat kleine klussen aan de bus. Volgens mij heb ik het koffertje ergens in de jaren 80 bij Halfords gekocht voor een paar tientjes. Hij heeft toen jaren in de disselbak van onze caravans gelegen. Het is niet meer compleet. Eerder heb ik een combinatietang vervangen. Maar de nieuwe is net te groot voor in het koffertje. Dus vult de oude nog steeds die plek. De waterpomptang is ook aan vervanging toe. Ik heb er een keer te hard mee geknepen en nu heeft ie een veel grotere bek gekregen. Of wel : hij is verbogen. Er is een aantal schroevendraaiers weg. Zal ook wel kapot gegaan zijn. Ik denk dat het gereedschap van de Action (Werckmann - heeft ook zulke koffers) van een betere kwaliteit is. Alleen jammer dat het niet altijd in dit koffertje past. Het heeft namelijk voorgevormde plaatsen voor het gereedschap. Die plekken zou ik wel weer willen gebruiken. Alles bijeen in dat koffertje vind ik wel zo prettig.

45 jaar geleden!

Vandaag is een bijzondere dag. Een extra bijzondere dag, want elke dag is bijzonder, hè. Vandaag is het namelijk 45 jaar geleden, dat Sonja en ik ons verloofden. We vonden het toen al ouderwets, maar ja er zijn nu eenmaal momenten in het leven waarop dingen anders lopen dan je zou willen. Op dat moment dachten wij nog zo'n 1 á 1,5 jaar met elkaar om te gaan, voordat we zouden gaan samenwonen. Wat denk je? Drie roerige maanden later waren we al zes dagen getrouwd! Dat vonden we ook ouderwets, want zoals gezegd we wilden immers samenwonen. Veel fatsoensrakkers vonden dat toen nog smerig, vies, ongehoord enz. Dus ook hier weer een koerswijziging. Laat ik het zo formuleren :  vanwege wind uit een andere hoek.
Zelf ben ik met tellen begonnen vanaf de maand mei 1975. Toen hadden we naar mijn gevoel echt verkering. Ik weet nog goed dat ik ergens halverwege 1974 dacht : "Hé, wie is dat leuke meisje met die gulle lach en dat mooie lange blonde haar?" Nou, dat was dus Sonja. De kleine Sonja, ik ken haar al sinds 1964, was plots een heuse tiener geworden! Vanwege het leeftijdsverschil lette ik niet zozeer op haar en andersom. Al herinner ik me nog wel een paar bijzonderheden. Zo was ze vaak haar vader aan het helpen met klussen en zat ze bij hem achterop op de bromfiets. In december van dat jaar 1975 dus in de huwelijksboot gestapt en sindsdien menige golf genomen en stormpjes doorstaan. Hoewel wij inmiddels uit de huwelijksboot gestapt zijn, wandelen we nog steeds samen met veel liefde voor elkaar op het droge.

Een campingtafeltje

We hebben zo'n handig tafeltje, dat ingeklapt als een koffertje vervoerd kan worden. De poten zijn elk apart in hoogte verstelbaar. Alles bevalt prima, behalve.... het tafelblad. Het bestaat uit twee identieke delen. Ik denk dat het twee houten plaatjes zijn waarop men formica gelijmd heeft. Laat nu juist bij de randen het formica gaan bollen vanwege vocht. "Welke gekke kampeerder krijgt het nou voor mekaar om zo'n tafeltje in de regen te laten staan? Of wat water of thee op zo'n tafeltje te knoeien?", zal de ontwerper gedacht hebben. Wij dus. Haha.

Het frame en de poten zijn van fraai aluminium. Ik overweeg de beide bladen te vervangen door 3 mm trespa. Dan zou de tafel helemaal top en weerbestendig zijn. Het lastigste lijkt mij de dikte van het materiaal. De bladen zitten in een aluminium lijst geklemd. Het trespa zou daar ook in moeten passen en of dat zo is, dat is nog maar de vraag. Ik weet niet of er soms ook nog dunnere trespa te koop is. Anders zal ik wat van de randen van de bladen moeten afhalen. En anders wordt het ander materiaal van harde kunststof.

Knooppunten

In Hoogeveen heeft Sonja een paar kaartjes weten te scoren, waarop wandel- en fietsroutes in deze omgeving staan vermeld. Voor een kaart moest betaald worden, de andere twee (het noordelijker en zuidelijker deel van de omgeving, waren gratis. Maar niet voor niets. Ik heb ze wat bekeken en concludeerde, dat we voorlopig nog niet uitgefietst zijn. Het leuke is dat we ook hier van dorp naar dorp kunnen rijden. Dat vinden we leuker dan enkel door het landschap te karren. Het is fijner aan de horizon de contouren van een dorp of gehucht te kunnen zien als reisdoel. Als eerste vallen de kerktorens op. Ze geven meestal ook het centrum aan. Meestal, want in sommige gehuchten hebben ze het gebouw van de gelovigen aan de rand van de bebouwde kom geplaatst. In het centrum staat dan een tempel waar men aan ene Bacchus offert. Het is maar net waarin men gelooft.
Soms zijn er situaties waarin het onduidelijk is welke kant we op moeten. Dus dat is dan een stukje doorrijden en vervolgens weer terug om de andere kant op te gaan.

Weggelopen en op de fiets

Ik zie opvallend veel oproepen vanwege weggelopen poezen en katers. Vaak moet ik dan glimlachen, want die beesten gaan immers ook op stap. Soms dagen lang. Ik heb een keer aan onze kater Tom gevraagd, wat die weglopers eigenlijk allemaal doen. Volgens onze Tom zijn ze dan gewoon een paar dagen op naailes.... Het 'Gaat heen en vermenigvuldigt u' geldt dus ook voor katten.
Na een wel zeer rustige start op deze maandag, zijn we weer op de fiets gestapt. Dit keer is het bijna windstil en dus kan het vest in de bus blijven. Ik heb me dit keer ook maar even flink met zonnebrandolie ingesmeerd. Ik begin namelijk zwart te worden en ik wil geen medelijden opwekken bij overgevoelige landgenoten en vreemden. En me al die onzinnige verhalen over Zwarte Piet, slavernij, mislukte Eskimo's enz, te besparen.

De afstand zou weer rond de 30 km bedragen. Een mooi aantal km's, want we houden ervan zo links en rechts wat rond te neuzen en rustig aan te doen. Of wel : we gaan weer genieten. We hadden ons kompas dit keer op Gramsbergen gericht. Wederom via de fietsknooppunten. Wie Gramsbergen zegt, denkt ongetwijfeld aan schaatser Erik Hulzebosch (met dat prachtig accent), die daar in de buurt woont. We vinden dat knooppuntensysteem zo heerlijk rijden. Veel natuur en afgewisseld met boerderijen en woonkernen.

Onderweg zagen we hoe een vrouw schapen aan het scheren was. Dat het nu pas gebeurt (na die hete periode) zal ook wel een reden hebben. Het land werd ook geschoren en ontdaan van de aardappels en uien. We zagen ook een enorm groot veld vol bruine, dode planten. Ik weet niet wie daar tijdens de afwezigheid van de kweker de bollenplantjes verzorgd heeft. Maar groene vingers had ie zeker weten niet. Halverwege kon Fenna ook haar pootjes strekken. We verlagen dan ons tempo, zodat ze niet als een haas hoeft te rennen. Toen ze aangaf moe te zijn, ging ze weer in haar kar.

We hebben een speciale drinkfles en -bak voor de Friese teef mee.
In Gramsbergen aangekomen wilden we een kop koffie drinken. Maar alles was nog gesloten. Vreemd, want er waren veel wandelaars (met rugzak en wandelschoenen) en fietsers. Maar blijkbaar heeft de horeca hier geen last van de corona-ellende. We gingen op een bankje zitten om het vervolg van onze fietstocht uit te stippelen. We wilden globaal richting Coevorden en dan via een omweg terugrijden. We waren net (koud kan niet want we hadden het warm) op de fiets gestapt, toen we bij een brug een vrij druk bezocht restaurant zagen langs de Vecht! Dus dat was rechtsomkeer en naar dat stekkie. We volgden keurig de covid aanwijzingen op, vulden een formulier in en namen plaats aan een tafeltje aan de oever van de Vecht. Daar genoten wij van de koffie. Zelfs zo langdurig, dat we daar ook maar de lunch gebruikten.

Ook daar veel gasten in wandeloutfit. Met een van hen ging ik een gesprekje aan. Ze had net haar schoenen weer aangetrokken en ging duidelijk met moeite staan. Ik herkende dat direct. Als militair had ik daarom een hekel aan pauzes. We liepen liever door, want na zo'n pauze doen de voeten veel meer pijn dan voorheen. Het stel maakt dagelijks wandelingen binnen het kader van het Pieterpadtraject. Een mij bekend iets vanwege een familielid. Ze zijn met de caravan die dagelijks verplaatst wordt. Dit is hun laatste wandeldag. In het najaar willen ze bij mooi weer de wandeling voortzetten.

Toen er een bootje aankwam varen, schrok Fenna zich een hoedje. Ze begreep niets van die twee mensen in dat houten ding in het water. Omdat de tijd vloog, zijn we toch maar volgens dezelfde route weer teruggereden. Toen we weer op de fiets stapten, voelden we onze voeten niet. Wel ons zitvlak, maar daar hebben we elk maar een van. Dus dat scheelt. Het was weer totaal zo'n 30 km en weer een mooie dag. Rond theetijd waren we weer terug bij de bus, waar we in onze luie, comfortabele stoel in de zon ons zitvlak verwenden.

Ik zie sterretjes

Het wordt weer donker buiten. De lucht is onbewolkt. Het zal wel weer fris worden. Het is al nachten lang zo, dat ik een zeer heldere lucht kan zien. En dus heel veel sterren. Ooit leerde ik die hemel met z'n sterren kennen. Dat begon bij de padvinderij en later tijdens mijn militaire diensttijd om me in het veld te kunnen oriënteren. Met name tijdens zomervakanties wilde ik nog weleens buiten gaan liggen om naar de lucht te staren. Naar al die sterren.

Opdringerige docent

 Op het lyceum heb ik 2 jaar een leraar Geschiedenis gehad, die de gewoonte had om telkens weer over de Molukse kwestie te vertellen. Hij was in die tijd bevriend met meneer Manusama. Op een gegeven moment begon ik me te ergeren aan zijn betoog. Dat kwam omdat ik, en niet alleen ik, steeds meer het gevoel kreeg dat we achter zijn mening moesten staan. Een van de leerlingen waagde het om de docent daarop te wijzen. Hij zei dat hij voldoende had aan informatie, maar dat hij wel zelf zijn standpunt / mening wilde bepalen en die niet opgelegd wilde krijgen. In die tijd hoefde je niet te proberen een discussie aan te gaan met een leraar. Zo'n leerling werd als brutaal getypeerd. Voor je het wist was je geschorst of had je op een andere manier straf gekregen. Buiten de lessen om werd het gebeuren ook besproken door de klasgenoten. We waren het unaniem eens met de leerling. De docent verschaft informatie en wij vormen zelf onze mening. Die kon onderling verschillen, maar dat moest geaccepteerd worden.
Tegenwoordig hoor ik veel vaker over opdringerige docenten. Leerkrachten die hun mening aan de leerlingen willen opdringen. Terwijl het de bedoeling is, dat docenten leerlingen informatie verstrekken, ze zelf leren denken en ze hun eigen mening te laten vormen.

Ze kreeg er een kind van

 Ook tijdens vakanties wordt Fenna verzorgd. De haren tussen de voetkussentjes worden geknipt en de vacht wordt gekamd en geborsteld. Soms duurt het nogal lang. Dan hoor ik Fenna denken : "Hou op! Ik krijg er een kind van!"

Zondag en kerk

Als ik nog lui liggend in ons bed een gordijn van het achterportier opzijschuif, zie ik zacht wuivende groene takken, een strak blauwe lucht en vogels die voorbijvliegen. Sonja hoort ook geluiden van fluitende vogels en kraaiende hanen. Het is zondag. Volgens het weerbericht is het plaatselijk 17 graden met een gevoelstemperatuur van 15. Maar in de tent is het warm. Zo warm zelfs, dat we de boel opengeslagen hebben.
Aan het ontbijt spraken we over grote gezinnen. Ergens zag ik een foto van een gezin met 13 kinderen. Iemand, een manspersoon, had erbij geschreven dat de foto uit de tijd dateert toen vrouwen nog geen hoofdpijn hadden. Oeps! Half vrouwelijk Nederland viel daarover. Iemand anders schreef dat meneer pastoor 13 keer langs was geweest. Voordat we het wisten hadden wij het onder het zondagsontbijt over de kerk en het geloof. Over gelovigen versus anders- en/of niet-gelovigen. Over de vele geloofsstromen en mensen die elkaar te vuur en te zwaard bestrijden, omwille van hun geloof. Over kerkleiders en hun volgelingen, die blijkbaar het verhaal van de barmhartige Samaritaan niet begrepen hebben. Die beweren dat volgelingen enkel leden van hun club mogen / moeten bijstaan. En dus gebeurde het dat een dominee mijn broertje in diens doodstrijd compleet negeerde. Een stervend broertje, dat ooit voor dezelfde kerk gedoopt werd wekte bij die dominee geen enkel gevoel voor naastenliefde. Het enige wat de Bijbel ons probeert te vertellen.

Senseo en tafeltje

Over de door mij aangepaste Senseo (aantal watts gehalveerd) zijn we beiden zeer tevreden. Het enige verschil betreft de opwarmtijd. Die bedraagt nu zo'n 2 minuten. So what? Het tafeltje voor tussen beide stoelen hebben we niet kunnen gebruiken. Ik was iets belangrijks vergeten : Fenna! Als we ergens staan, dan ligt Fenna tussen onze stoelen in. Met koudere nachten plaatsen we daar haar opvouwbare hok. Dat hokje valt in de lengte net over de voet van het tafeltje. Jammer, maar niet echt een gemis.

Hoewel het overdag behoorlijk warm kan worden in de bus, is ie zo weer afgekoeld. Dankzij de beide achterportieren, die we samen met de schuifdeur wagenwijd openzetten. afgelopen nachten daalde de temperatuur in de bus tot zo'n 15 Celsius. Een heerlijke temperatuur om te kunnen slapen. Maar om daarin vanuit een warm bed terecht te komen is minder aangenaam. Zoals gezegd doen we 's morgens vanuit ons bed met een druk op de knop de kachel aan. Die brengt de temperatuur binnen een halfuur op zo'n 20 Celsius. Dan is het aangenaam genoeg om uit ons nestje te komen.

Een beetje laat

Om de een of andere reden, kwam ik vanmorgen pas rond half tien(!) uit ons nestje. Dat is mij niet eerder overkomen. Ik ben een nogal vroege vogel. Het is hier behoorlijk warm op de camping. Dus we zitten lekker buiten in de zon. Wij zijn nog steeds de enige gasten. We weten inmiddels wel waarom. Zoals ik al eerder beschreef is hier nogal sprake van wat achterstallig onderhoud. De beheerder heeft weliswaar grootse plannen, maar in de basis moet er eerst nog veel verbeterd worden. Er zijn hier erg veel campings, dus de concurrentie is groot. Zou hij zich niet afvragen waarom die andere campings volgeboekt zijn en hij alleen ons als gasten heeft? Meneer wil zich onderscheiden, wat op zich een goed uitgangspunt is. Maar ik zou eerst de huidige situatie flink verbeteren. Ik heb het idee, dat veel bezoekers al afhaken bij het zien van de entree en het gedateerde sanitair. Het is hier een mooie fietsomgeving, maar documentatie ontbreekt. Meneer wist niet precies waar een knooppunt in de buurt is. Kortom, er is nog veel te doen voor hem. De potentie is er wel. Het is een vrij groot terrein verdeeld in verschillende velden. Het is er ook rustig en mooi wat de omgeving betreft.

Zoe-wart

Er is een nieuw fenomeen : fact checkers. Zo'n waarheidscontroleprogramma (scrabble!) hadden we vroeger niet nodig. Nu er volop gelogen en verzwegen wordt, is het wel nodig. Mijn vraag is alleen : hoe betrouwbaar is zo'n fact checker? Wie zitten daar achter? Het kan ook bedoeld zijn om mij hoe dan ook in een bepaalde richting te sturen wat informatie en/of indoctrinatie betreft.
Wat een gedoe zeg rond alles wat we tot voor kort gewoon vonden. "Het is een gevolg van de multiculturele samenleving", beweert men. Dat is volgens mij niet zo, want de klagers hebben allen dezelfde achtergrond : het Afrikaans continent. Al was het al eeuwen geleden. En anders verzin je eht gewoon, want niemand die je stamboom controleert. De rest van de groep klagers valt wat mij betreft onder de noemer meelopers. Heel veel dingen mogen niet meer genoemd worden, vanwege de kleur zwart of een woord dat volgens 'niet-blanken' naar hen verwijst. Omdat men er enkel een negatieve uitleg aan wenst te geven. Zoals het woord Afrikaantjes (negatief uitgelegd : klein en laag bij de grond), die overigens wel zwart-witte zaadjes hebben. Er staan hier in de buurt trouwens velden vol van. Iemand stelde voor die plantjes voortaan 'Profiteurtjes' te noemen. Maar dat was een sarcastische opmerking. Neem ik aan. Misschien moeten we het woord zwart net zo uitspreken, zoals de klagers dat zelf doen.  Dus zoe-wart. Dat is dan ook de schrijfwijze. Maar ja, dan wordt het dus ook een koe-wart, oe-werk, oe-woning, oe-w oe-w enz. 't Is even wennen, maar misschien helpt het. Misschien voelen zij zich dan meer met ons verbonden. Net zoals veel belanda's zich met Indo's verbonden voelen, omdat ze nasi en bami eten van de Chinees. Haha! Daarnaast moeten blanke mensen zich bij de Afrikanen gaan beklagen vanwege de handel in blanke slavinnen. Om de boel wat in balans te houden. Sprekend over een schadeloosstelling : er is al voor miljarden naar Afrika gestuurd. Tel daarbij op het bedrag van de uitkeringen en zie, de blanken hebben nog veel tegoed.

Borrelglaasje

Fenna heeft een wat ontstoken oog. Het traant wat en ze kijkt er sluw mee. Net een gemene knipoog. Gelukkig krabbelt ze er niet aan, dus jeukt het blijkbaar niet. Ze trof een dag of wat geleden een van de katten in de bustent aan. Misschien heeft ze toen een haal gekregen over haar kop. Voor een behandeling dacht ik even terug aan vroeger, aan mijn jeugd. De keren dat ik last had van mijn oog, moest ik van mijn vader een borrelglaasje gevuld met boorwater (vond ik toen een rare naam) op mijn geopende oog houden. Zo kreeg het oog een oogbad.
Voor Fenna heeft Sonja water gekookt en daarmee het oog gereinigd en gespoeld. Fenna kon daarna weer vrij goed haar oog openen. Het gaat inmiddels steeds beter met haar.
Het borrelglaasje deed me trouwens ook denken aan mijn opa. Hij dronk dagelijks een borrel, zei hij als ik op bezoek kwam. Wat hij deed als ik er niet was, weet ik niet. Tenslotte doet het glaasje mij ook aan Paul Lodewijkx herinneren. De Jamathi coureur. Hij reed in de 50cc klasse, die ook wel borrelglaasje-klasse genoemd werd.

Elvis - His latest flame / shuffle

Tijdens het zoeken naar muziek, kwam ik bij oude nummers van Elvis terecht. En opeens kwam ik deze video tegen. Ook weer uit de periode dat we op Curaçao woonden. Maar wat een voetenwerk zeg! Ik geef toe : ik bak al helemaal niets van gewoon dansen. Mijn motoriek raakt van slag bij het horen van muziek. Maar ik kan soms wel wat jaloers zijn op goede dansers en danseressen. Door sommigen is het wel echt tot een kunst verheven.

Boeren en boeren

Ja, ja, we bevinden ons in het boerenland voorzien van code groen. Erg leuk met veel nostalgie. We komen ook andere boeren tegen. Misschien zijn ze dezelfde, dat kan ook. Hoewel ik daar mijn twijfels over heb. Zoals vanmorgen. Toen werden we op een vrij smalle weg ingehaald door een man in een Audi. Hij passeerde ons met enorm hoge snelheid. Levensgevaarlijk, want er kan altijd iets onverwacht gebeuren. Er waren meer van die boeren. Zelfs een die in een onoverzichtelijke bocht op ons af kwam scheuren. Idioot!
Niet alleen op de weg, ook in de bebouwde kom komen we dat soort 'boeren' tegen. Wat dacht je van gewoon in- of uitparkeren zonder rekening te houden met het verkeer? Je moet gewoonweg stoppen, is blijkbaar hun credo. Sonja wilde een winkel verlaten en trok de deur open. Een 'boer' liep zonder pardon naar binnen. Sonja moest gewoon op hem wachten. Geen bedankje of groet, niets. Vreemd, want dames gaan toch voor en mensen eerst uit de winkel en dan pas erin?
Onderweg vroeg ik een bewoner naar het centrum van een dorp. Het was alsof ik hem had uitgescholden. Of zou ie net van zijn vrouw op z'n donder gekregen hebben? Hoe dan ook, veel boeren hier. De andere mensen zijn best wel vriendelijk, maar die boeren....

Naar Slagharen

Het aantal besmetting groeit zoals verwacht. Het valt mij wel op, dat men nu het woord besmetting hanteert. Geen ic opnames en geen doden. Of is de pijp inmiddels leeg? Wij verblijven in een gebied dat als code groen bekend staat. Het is hier dus nog veiliger dan in Flevoland, zeggen ze. Het valt ons op dat er weliswaar regels zijn, maar men gaat er vrij ontspannen mee om.
Vandaag maar weer op de fiets gestapt. Dit keer hebben wij weer zo'n 30 km weggetrapt. Er stond wel een flinke wind, maar gelukkig reed Sonja voorop. 😁 We zijn via een mooie landelijke route naar Slagharen gefietst. Gisteravond hebben we de route met behulp van een kaartje uitgestippeld.

De nummers van de knooppunten hebben we vervolgens genoteerd op een speciaal kaartje. Dat kaartje ging in de telefoonklem op het stuur van Sonja's fiets. We zijn veel boerderijen onderweg gepasseerd, met vee. Meestal melkvee, maar ook enkel varkens, kippen of geiten. Vooral de geur deed ons herinneringen ophalen. Sonja van de boerderij van haar oma en opa in Zoeterwoude en ik van die van mijn klasgenootjes in mijn geboortedorp en uiteraard de boerderijen van Braat en Wolk.
Het leuke van het rijden via de knooppunten is, dat een bepaald dorp via de gewone weg 2 km rijden is, terwijl via de knooppunten de afstand 5 km kan zijn. Goed voor het incasserings- en doorzettingsvermogen. In Slagharen

hebben we gepauzeerd. Met koffie en later een uitgebreide lunch.
Op de terugweg kwamen we lang het Ponypark / pretpark. Een rare gewaarwording als je weet dat we daar ooit met de auto naar toe gereden zijn. Om de kleinkinderen te vermaken. Nu dus op de fiets. Onderweg zijn we nog even bij een kringloopwinkel gestopt. Sonja ging kijken en kopen, terwijl ik buiten met Fenna in de zon wachtte. Met alle bruine gevolgen van dien voor mij. Op deze route kwamen we langs fraaie huizen met flinke gazons. Het schijnt hier de gewoonte te zijn om over zo'n gazon een elektrische 'schildpad' te laten grazen.

Storms never last

't Is maar dat je het weet. Een oudje van Dr. Hook :

Beestenboel

Vanmorgen, rond halfzeven, was het behoorlijk fris in de bus. Maar dankzij een handige schakelaar bij het bed, kon de kachel onder de bestuurdersstoel aangezet worden. Een halfuurtje later was het aangenaam warm in de bus. Dat verhinderde niet dat ik geheel tegen mijn gewoonte in nog een uurtje in bed bleef liggen.
Toen ik later de schuifdeur opende, was het in de tent al behoorlijk warm vanwege de zon. Oké, ik had ook om halfzeven mijn bed uit kunnen klimmen om die deur open te zetten. Dan had ik op geheel groene wijze de bus verwarmd. Dat doe ik meestal, maar vanmorgen dus niet. Geen zin in. Haha!
De drie katten hier zijn hondsbrutaal. Ze proberen telkens in de bus of bustent te komen. We hebben een plantenspuit, waarmee we ze wegjagen. Niet door ermee te gooien (al kreeg ik die nijging wel), maar door water te spuiten. Die katten gaan er dan als een haas vandoor, maar zitten dan een

paar meter verderop wat schaapachtig naar ons te kijken. Ze hebben blijkbaar honger als een paard. Fenna is er ook al een keer achteraan geweest, maar ook dat maakte weinig indruk. Ze gaan zelfs vlak bij de tent liggen slapen. Het lijken net opdringerige migranten, die proberen medelijden op te wekken. Ja, dag! Een paar bejaarde camper-apen hebben die dakhazen een tijdje gevoerd, met alle gevolgen van dien.
Als een van ons na het avondeten naar de wastafel gaat met serviesgoed, tijgeren ze door het gras achter je aan. Ik vraag het voor een vriend van ons, maar zijn wilde katten beschermd? Een andere vraag van hem : Mag een dode dakhaas in de gft bak? Nee hoor, geintjes. We houden het bij water en de hulp van Fenna. Ik denk dat ik een super soaker ga kopen, je weet wel, zo'n waterkanon.

Niet vloeken aub.

Of het zo is weet ik niet, maar sinds ik mijn handen desinfecteer met alcohol, bibberen ze. Ik maak ook veel verkeerde aanslagen op het toetsenbord. Ik ben benieuwd wat een blaastest oplevert. Ik kan immers niet zo goed tegen alcohol. Laatst vloog iemands hand in de fik toen ze na het wassen een sigaret opstak. Stoppen met roken dus.
Als ik mezelf introduceerde bij mijn (project)medewerkers, was een van de dingen die ik hen vertelde dat er in mijn bijzijn niet gevloekt mocht worden. Over het algemeen hield men zich eraan. Het gebeurde weleens dat iemand Jezus! riep. Ik antwoordde dan op vredige toon : "Jaaahaa?" Op de vraag of ik soms Jezus was, zei ik dat ik soms namens Hem het woord mag doen. Medewerkers met een christelijke achtergrond moesten dan fijntjes lachen. Ik mag wel zeggen dat ik met mijn aanpak meer goede resultaten boekte tegen het vloeken, dan de christelijken die heel boos reageerden.

Met chagrijn in het lijf

Wat ons nou onderweg opvalt, is het aantal mensen op de fiets dat chagrijnig kijkt. Ze groeten ook niet. Zouden ze soms als taakstraf fietsen hebben gekregen? Vanmorgen, toen we van de weg een fietspad opreden, reed een jong stel als wij (dus op leeftijd) zo'n 20 á 30 meter afstand. Toen ze ons naderden hoorde ik meneer mopperen : "Ja hoor." Het was een vrij smal fietspad, waarop de kar van Fenna zo'n beetje de hele breedte besloeg. Het betrof maar een kort stukje, maar voor meneer kort genoeg om te mopperen. Hij wilde per se passeren. Zijn vrouw maande hem tot rust. Toen het mogelijk was, week Sonja met de kar wat naar rechts en kon de mopperkont passeren. Hij zei zowaar : "Dank je wel." Als ik zo ga reageren op de weg, dan mag Sonja mij aan de ketting leggen. Nu iedereen weer aan het werk is en de scholen van start gegaan zijn, zien we vooral ouderen op het fietspad. Ook op de racefiets en ook met chagrijn. Wat wel een verademing was, was de manier waarop een groepje op een racefiets mij een keer passeerde. Meneer aan kop zei vriendelijk dat er nog meer volgden. De middelste, een vrouw, zei dat er nog 5 achter haar (aan?)zaten. De laatste zei dat ze de laatste was (ze loog niet) en bedankte mij. Kijk, zo kan het toch ook. Heel anders dan loeihard voorbij razen en schreeuwen, zoals de meeste eikels op racefietsen doen. Want daar word ik bijna chagrijnig van.

Naar Hoogeveen

Het was vanmorgen wat mistig en er stond een flinke bries. Niet bepaald fietsweer. Voor watjes. Dus hebben wij Fenna ingeladen en zijn op de fiets gestapt. Het reisdoel was dit keer Hoogeveen, dat zo'n 15 km hier vandaan ligt. Inmiddels was de zon gaan schijnen. We wilden de knooppuntenroute volgen, maar we hadden geen kaart. Wel een telefoon. Dus hebben we deels de rood-witte fietspaddenstoelen, deels de knooppunten gevolgd. Voor de laatste hulp hebben we een foto gemaakt van een stuk kaart dat op een bepaald knooppunt te zien was. Ach, het is weer wat anders dan de bekende paden. Vlak voor Hoogeveen hebben we Fenna even uitgelaten, zodat ze har blaas en darmkanaal even kon legen. Tegen half twaalf kwamen we in het centrum van Hoogeveen aan. Koffietijd! Omdat de borden het

aangaven, stapten we van de fiets en liepen het centrum in. Daar namen we plaats op een van de terrassen. We moesten echter eerst Corona-vragen beantwoorden. We zaten helemaal apart, in de schaduw. De zon was al behoorlijk gaan prikken. Toen we daar aan onze koffie zaten, viel het ons op dat er veel gefietst werd. Toen begreep ik waarom men ons zo bekeek, toen we lopend aankwamen; het meest gehoorzame stel van de stad waren dus twee toeristen. We bevonden ons in de Hoofdstraat. Een zeer brede straat, waar

1,5 meter afstand gemakkelijk in 15 meter veranderd kon worden. Fraai was ook de kronkelende waterloop, die de straat in tweeën deelde. In de bochten waren vaak terrasjes met tafels en stoeltjes geplaatst. Prachtig gedaan. Daar kan menig Flevopolder architect wat van opsteken. Fenna heeft nog even met haar poten in het water gestaan. Bij een stadskantoor hebben we wat fiets-info gehaald. Op een van de terrasjes hebben we laten de lunch gebruikt. Er was heel veel ruimte en het was niet druk. We bezochten om beurten (Fenna mocht niet mee) een winkel met allerlei oude spullen. De winkelier verwelkomde mij met de woorden : "Tot hoever wilt u ook even terug in de tijd?" Ik zei dat ik van de tijd ben van o.a. de Lodaline met bouwpakketje, de Radion waspoeder, de katoenen luiers, het blikken speelgoed, de zwarte kolenkachel en een flink pak op je donder. Het laatste was daar niet te koop, zei ie, maar kon ik volgens hem gratis krijgen. 😂  
Voordat we de terugtocht begonnen hebben we eerst op de fietskaart gekeken. Het leek ons een vrij duidelijke en gemakkelijke route. Ware het niet dat we plots moesten omrijden. Met gevolg dat we de knooppunten kwijtraakten.

Maar het leverde wel een leuke zwemplek voor Fenna op. Dus ook zij heeft even mogen genieten met haar tennisbal. Verderop raakten wij dermate uit de koers (dacht ik), dat we in Moscou terechtkwamen! Het was Nieuw Moscou. Een nieuwe Poetin heb ik niet gezien. Het bleef overigens heerlijk fietsweer, ondanks de soms straffe tegenwind. Onderweg stonden we nog een minuut stil bij het feit dat Sonja's pakezel Stella de magische grens van 5.000 kilometer had bereikt. En dat in nog geen 2,5 jaar. We hadden trouwens beiden geen last van zadelpijn. Ik had gisteren het zadel van Sonja's fiets opnieuw afgesteld. Het stond een tandje te ver achterover. Vandaag had ze nergens last van. Toen we weer bij de bus waren, begon Fenna te zeuren. Wat denk je? Ze wilde naar haar slaapplek! De Friese teef wordt ook een jaartje ouder.

In de schaduw

Vandaag zitten we weer in de schaduw. Natuurlijke schaduw van bomen en struiken. Dat is een heel andere koelte dan die van onder een parasol of zonnescherm. De grond onder mijn blote voeten is ook heerlijk koel. Vlak naast onze bus staan bomen en struiken. Ze vormen al snel schaduw. Er staat een grote trampoline. Ik heb me er maar niet op gewaagd. Straks lig ik half in de kreukels dubbelgevouwen in dat net en moet Sonja de brandweer bellen. Maar dat springding blijft wel trekken. Gek hè?

In de schaduw, op de koele grond, heb ik vandaag Sonja's pakezel Stella schoongemaakt en hier en daar van een druppeltje olie voorzien. Ik had me voorgenomen subiet te stoppen, zodra ik zou gaan zweten. Dus was ik na 5 minuten al gestopt. Maar na een korte pauze en een paar tandjes lager in de versnelling heb ik de klus toch geklaard. Het interessante van zo'n poetsbeurtje is, dat je eventuele schade en/of slijtage eerder ziet. In dit geval enkel wat gebruikssporen met bijna 5.000 km op de teller. 

Nachtelijk bezoek

Wat een rust hier zeg! We horen enkel de vogels. Er zijn hier veel langpootmuggen. Maar die steken niet. Sonja is wel een paar keer gestoken, met jeuk als gevolg. Er zijn ook wel muggen, maar heel weinig. Mij steken ze niet. Ik denk omdat jeuk mij geen bal interesseert. 😀Toen wij gisteravond gezellig in de bus naar een film zaten te kijken, hoorde Sonja buiten een vreemd geluid. Het kwam uit de bustent. Ik dook gelijk maar achter mijn stoel. Om iets te zoeken hoor. Ze pakte een zaklantaarn en scheen naar buiten. Ze zei, dat er een kat op de campingtafel zat. Toen ik achter mijn stoel vandaan kwam en naar buiten keek, zag ik in de lichtbundel een van die loslopende katten onze overgebleven peultjes opvreten! Sonja had voor twee dagen

gekookt, peultjes en worteltjes met gekookte aardappeltjes. Om het eten te laten afkoelen alvorens het in de koelkast te plaatsen, had ze het buiten neergezet op de tafel. De aardappels in een afgesloten bakje, de wortels en peultjes elk apart in een plastic zakje. Dat van de peultjes had de blijkbaar vega-dakhaas opengekrabd en was net aan de maaltijd begonnen. Toen ik de schuifdeur opende, vluchtte het beest onder het tentdoek door naar buiten. Dus dat wordt vanavond gebakken aardappeltjes met worteltjes.
Hoewel het vandaag nogal warm zal worden, genieten wij in de schaduw van de bomen van de dag. We zitten gezellig in een koel hoekje op ons veld. 

Een wat afstandelijk reactie

Sonja besloot toch even een mail te sturen naar dat restaurant, vanwege de afhandeling van de steenkoude saucijzenbroodjes. Het ging erom, dat de serveerster er met haar vinger aan de vulling gevoeld had en zij toch weer die bevoelde saucijs opgewarmd terugkreeg. De bedrijfsleider reageerde nogal luchtig. Samengevat schreef ze dat wij het goed gevonden hebben en dat ze de kwestie intern met het personeel had besproken. Dus wat wilt u nog meer?
Ze liet blijken het accent op haar restaurant te leggen en niet op de klant. Er stonden ook geen excuses in. Zelf zou ik anders gereageerd hebben. Bijvoorbeeld als volgt :

"...Bij deze mijn excuses voor het gebeuren. Natuurlijk had de serveerster de saucijzen onder excuses direct mee moeten nemen naar de keuken en niet aan uw tafel uw bewering moeten controleren. U had weliswaar een stukje van de saucijs afgesneden en geproefd, maar u had vanwege uw terechte klacht een nieuwe moeten krijgen en niet dezelfde.
Ik heb de kwestie met het personeel besproken en hen nogmaals op de juiste procedures gewezen, om herhaling te voorkomen. Nogmaals mijn excuses en ik hoop dat wij u desondanks terug mogen zien in ons restaurant.

Met vriendelijke groet,....."

Zoiets komt wat aardiger en klantgericht over. Nu lijkt het alsof Sonja een zeurpiet is. De serveerster werkte er nog niet zo lang en werd blijkbaar opgedragen dezelfde saucijs uit te serveren. Ze was het er zelf niet mee eens, zei ze nog. We wilden geen discussie starten op het terras en hadden begrip voor de situatie van de serveerster. 

Hij doetut weer

Omdat ik mijn vastgelopen cameraatje al had opgegeven, heb ik hem gisteren op nogal ruwe wijze aangepakt. De lens kwam slechts een klein stukje naar buiten, terwijl ik goed het gekras / schuren kon voelen. Als een lomperik heb ik toen een paar keer aan de lens getrokken. Opeens was het gekras weg en kwam de lens vanzelf helemaal naar buiten!
Ik heb daarna een aantal keren het toestel aan en uit gezet. Alle keren kwam de lens keurig naar buiten. Ergo, ik kan weer foto's maken. Afgelopen dagen heb ik mijn mobieltje gebruikt. Maar ik vind dat ding als camera erg onhandig. Als ik mijn vinger per ongeluk verkeerd neerzet, gaat ie opeens heel andere dingen doen : "Hallo intelligent apparaat, ik ben aan het fotograferen hoor!" Daar heb ik nou met mijn camera dus geen last van. Wel van zand- of stofkorreltjes.

Oet Twente

Ze heeft voor mij een verrassing gekocht. In een supermarkt. Het is bakbloedworst. Niet zomaar een paar schijven, zoals in menige super aangeboden wordt, maar een heuse worst. Oet Twente. Geen joekel, maar eentje van een mooi formaat en een gewicht van 500 gram. Als ik er schijfjes van zou snijden zijn ze ongeveer half zo groot als die van de supermarkt. Het is weer erg lang geleden dat ik bakbloedworst gegeten heb. Dat ligt niet alleen aan mijn slecht geheugen, hoor. Sonja houdt mijn slechte gewoontes gelukkig ook in de gaten. Ik eet de worst op brood. Met gebakken ui of, heel soms, een schijfje appel. Mmm.

Katten en honden

 Er zwerven hier een stuk of drie katten over de camping. We zouden er geen last van hebben gehad, ware het niet dat er gasten zijn die de beesten gingen voeren. Die dakhazen zijn niet dom, dus kwamen ze ook bij onze bus bedelen. Maar ja, daar ligt Fenna dus. Gelukkig was de lijn sterk genoeg om haar af te stoppen. Neemt niet weg dat ze nog een paar keer teruggekomen zijn. We hebben een plantenspuit bij ons. Hij is bedoeld om Fenna te corrigeren als ze blaft. Maar dit keer waren de katten de sigaar.
's Middags kwam er opeens een hondje, zo'n mopsgeval, op onze bus afrennen. Fenna gelijk over de rooie. Sonja nam haar mee de bus in, achter het hekje. Zelf joeg ik de kleine opdringerige reu weg. Omdat het beest blijkbaar Fenna's geur had geroken, werd ie vervelend. Hij tilde overal zijn poot op. Dus heb ik de beheerder maar gebeld. Die kwam (zeer snel, moet ik zeggen) ving het beest en bracht hem naar een stacaravan. De bewoners waren niet thuis en de hond was ontsnapt. Shit happens. Later ontsnapte hij weer, toen de bewoners met drie andere honden gingen wandelen. Toen bleef ie gelukkig uit onze buurt.
Vanmorgen had een gaste vlak voor het vertrek wat kattenvoer klaargelegd op een picknicktafel. Vlak voor onze bus. Waar zit het verstand?

Zadelpijn

We hebben zo'n 30 km gefietst vandaag. Vanmorgen zijn we op onze dooie gemak vertrokken. Het was vanmorgen nog maar 13 Celsius buiten. In de bus hoger, maar ik heb vanmorgen vanuit ons bed toch maar even op de knop van de kachel gedrukt. Wat een luxe om niet te zeggen : wat gênant. Toen Fenna en ik naar buiten liepen, scheen de zon volop. Ik zag damp komen van zowel de tent als de hoes van de fietsen. Het gras was nog kletsnat. Ik had bijna laarzen willen aantrekken, maar die liggen gelukkig thuis.
Na het ontbijt en de wasbeurt zijn we op de fiets gestapt. Fenna natuurlijk in haar kar, de bofkont. We zijn naar Coevorden gefietst. Niet via de Landelijke Fietsroute, maar gewoon middels de bekende rood-witte fietsborden. Onderweg genoten we van de omgeving en het fraaie landschap met vee in groene weilanden in het bijzonder. We reden geregeld in de schaduw, die samen met de rijwind voor de nodige koelte zorgde. Dus veel fietsplezier. We passeerden ook een bord met de tekst Zachte berm. Ooit een zeer aanlokkelijke mededeling, nu een waarschuwing. Na een kleine 15 km kwamen we in Coevorden aan. Daar was een weekmarkt gaande, maar wij kozen voor een terrasje. We bestelden koffie met een saussijzenbroodje. Het was al bijna 12 uur en dat gratis koekje bij de koffie is niet bepaald een maagvuller. De saucijzen werden zo'n 10 minuten later gebracht, want tja die moesten eerst in de oven. Toen Sonja een stukje had afgesneden, bleek de vulling steenkoud te zijn. Een serveerster kwam erbij en vroeg of ze even aan de inhoud mocht voelen met haar vinger. Dat mocht. Ze bevestigde Sonja's opmerking : steenkoud. De beide saucijzen werden met excuses meegenomen en kwamen na een kwartier terug. Dit keer wel door en door heet, maar...... Sonja kreeg dezelfde terug! Met excuses, want een nieuwe saucijs mocht niet... Wel raar als je weet dat een serveerster er met haar vinger in heeft gevoeld. Ook raar vanwege de klacht en helemaal raar vanwege de corona : een nieuwe saucijs ware beter geweest. Maar ach, het is maandag en we wilden haar week en de onze niet gelijk bederven.
Omdat het alsmaar warmer werd besloten we rustig aan te doen. We zijn dus niet naar het oude centrum gewandeld. We hebben in de schaduw net buiten Coevorden aan het water wat gegeten en gedronken. Sonja heeft onderweg nog wat boodschappen gehaald toen we een supermarkt tegenkwamen. Inmiddels kreeg ik last van zadelpijn. Het is al zo lang geleden dat ik zo'n afstand gefietst heb. Daarna zijn we via dezelfde route weer naar de camping gefietst. Daar aangekomen lebberde Fenna eerst wat koud water uit haar bak en plofte vervolgens neer. Ook al lag ze de hele rit in een kar, fietsen is voor Fenna doodvermoeiend.