Weggelopen en op de fiets

Ik zie opvallend veel oproepen vanwege weggelopen poezen en katers. Vaak moet ik dan glimlachen, want die beesten gaan immers ook op stap. Soms dagen lang. Ik heb een keer aan onze kater Tom gevraagd, wat die weglopers eigenlijk allemaal doen. Volgens onze Tom zijn ze dan gewoon een paar dagen op naailes.... Het 'Gaat heen en vermenigvuldigt u' geldt dus ook voor katten.
Na een wel zeer rustige start op deze maandag, zijn we weer op de fiets gestapt. Dit keer is het bijna windstil en dus kan het vest in de bus blijven. Ik heb me dit keer ook maar even flink met zonnebrandolie ingesmeerd. Ik begin namelijk zwart te worden en ik wil geen medelijden opwekken bij overgevoelige landgenoten en vreemden. En me al die onzinnige verhalen over Zwarte Piet, slavernij, mislukte Eskimo's enz, te besparen.

De afstand zou weer rond de 30 km bedragen. Een mooi aantal km's, want we houden ervan zo links en rechts wat rond te neuzen en rustig aan te doen. Of wel : we gaan weer genieten. We hadden ons kompas dit keer op Gramsbergen gericht. Wederom via de fietsknooppunten. Wie Gramsbergen zegt, denkt ongetwijfeld aan schaatser Erik Hulzebosch (met dat prachtig accent), die daar in de buurt woont. We vinden dat knooppuntensysteem zo heerlijk rijden. Veel natuur en afgewisseld met boerderijen en woonkernen.

Onderweg zagen we hoe een vrouw schapen aan het scheren was. Dat het nu pas gebeurt (na die hete periode) zal ook wel een reden hebben. Het land werd ook geschoren en ontdaan van de aardappels en uien. We zagen ook een enorm groot veld vol bruine, dode planten. Ik weet niet wie daar tijdens de afwezigheid van de kweker de bollenplantjes verzorgd heeft. Maar groene vingers had ie zeker weten niet. Halverwege kon Fenna ook haar pootjes strekken. We verlagen dan ons tempo, zodat ze niet als een haas hoeft te rennen. Toen ze aangaf moe te zijn, ging ze weer in haar kar.

We hebben een speciale drinkfles en -bak voor de Friese teef mee.
In Gramsbergen aangekomen wilden we een kop koffie drinken. Maar alles was nog gesloten. Vreemd, want er waren veel wandelaars (met rugzak en wandelschoenen) en fietsers. Maar blijkbaar heeft de horeca hier geen last van de corona-ellende. We gingen op een bankje zitten om het vervolg van onze fietstocht uit te stippelen. We wilden globaal richting Coevorden en dan via een omweg terugrijden. We waren net (koud kan niet want we hadden het warm) op de fiets gestapt, toen we bij een brug een vrij druk bezocht restaurant zagen langs de Vecht! Dus dat was rechtsomkeer en naar dat stekkie. We volgden keurig de covid aanwijzingen op, vulden een formulier in en namen plaats aan een tafeltje aan de oever van de Vecht. Daar genoten wij van de koffie. Zelfs zo langdurig, dat we daar ook maar de lunch gebruikten.

Ook daar veel gasten in wandeloutfit. Met een van hen ging ik een gesprekje aan. Ze had net haar schoenen weer aangetrokken en ging duidelijk met moeite staan. Ik herkende dat direct. Als militair had ik daarom een hekel aan pauzes. We liepen liever door, want na zo'n pauze doen de voeten veel meer pijn dan voorheen. Het stel maakt dagelijks wandelingen binnen het kader van het Pieterpadtraject. Een mij bekend iets vanwege een familielid. Ze zijn met de caravan die dagelijks verplaatst wordt. Dit is hun laatste wandeldag. In het najaar willen ze bij mooi weer de wandeling voortzetten.

Toen er een bootje aankwam varen, schrok Fenna zich een hoedje. Ze begreep niets van die twee mensen in dat houten ding in het water. Omdat de tijd vloog, zijn we toch maar volgens dezelfde route weer teruggereden. Toen we weer op de fiets stapten, voelden we onze voeten niet. Wel ons zitvlak, maar daar hebben we elk maar een van. Dus dat scheelt. Het was weer totaal zo'n 30 km en weer een mooie dag. Rond theetijd waren we weer terug bij de bus, waar we in onze luie, comfortabele stoel in de zon ons zitvlak verwenden.