Bijna frontaal

Rijdend op de Runderweg hier net buiten Lelystad, zag ik een vrachtwagencombinatie uit tegengestelde richting aan komen rijden. Hij reed net als ik keurig op de eigen rijbaan.
Maar toen de donkergroene combinatie tot op zo'n 10 meter was genaderd, begon hij naar opeens links te sturen. Gelukkig heb ik de gewoonte om wat naar rechts te sturen als ik dergelijke grote tegenliggers heb. Een gewoonte die ik als motorrijder heb aangeleerd vanwege de enorme luchtdruk verplaatsing. Het ging dus net goed. In mijn spiegel zag ik de combinatie over de middenstreep rijden en weer terug gaan naar de eigen weghelft. Wat de chauffeur aan het doen was, kon ik niet zien.

Naar Anna Paulowna

Zondag zijn we in de auto naar de familie Van B te A gereden.  Over de dijk, via Enkhuizen naar Hoorn en dan de A7 richting Den Helder. Bij Slootdorp / Wieringerwerf er weer af. Onderweg had ik een afslag eerder een geel bord gezien, met de aanduiding dat richting Slootdorp afgesloten was. Maar omdat het slechts één bord betrof, dacht ik : dat bord heeft men vergeten te verwijderen. Immers, vorig jaar was men daar ook al met die weg bezig.
Maar het bord had gelijk. We moesten een stukje omrijden, wat met het mooie weer zeker geen straf was. Bij Huize B aangekomen las ik bij de entree over de sfeer. Een waarheid zo groot als een koe. We hebben daar heerlijk in de zon gezeten en flink bijgepraat. Ik ben met Fenna nog gaan wandelen en ze werd in de tuin door Jan aan het werk gezet. We hebben ook heerlijk gegeten, dankzij kok Jan. De terugreis zijn we via Oudesluis en Kolhorn gegaan. Weer een andere route, die ik op de motor al eens eerder heb gereden. Hartelijk dank!

Klussen met vrouwen

Vanmiddag heb ik een schutting neergezet. Het was mooi weer en de benodigde materialen stonden al in de tuin in de wachtrij.
Het was geen grote klus. De oude, tijdelijke schutting verwijderen duurde 20 minuten. Ik kreeg subiet al flinke binnenpret, want zo schoot het flink op. Maar toen verscheen een tweetal vrouwen ten tonele en kreeg ik aanwijzingen van hen. Kun je je dat voorstellen? Ze wilden graag inspraak. Daar ging ik uiteraard niet over in discussie. Zoiets verlies je gewoon. Inspraak dus. Tussendoor piepte geregeld een mobieltje, dat uiteraard de hoogste prioriteit kende. Mevrouw 1 wilde het zus, mevrouw 2 zo. En ik zoals het hoort. Maar toen een besluit genomen moest worden, maakte het opeens niets uit. En zodoende werd het zoals ik het pleeg te doen : zoals het hoort. Het kwam er dus op neer, dat ik naast het graven, meten, zagen, boren en schroeven ook nog een overleg moest leiden, eisen en wensen moest inventariseren en knopen moest doorhakken. Vaak in de vorm van een Salomons oordeel. En tussendoor was er ook een hond die overal doorheen banjerde. Je begrijpt : ik was bekaf. Maar de beide dames kunnen in elk geval terugzien op een drukke, vruchtbare middag. Ze hebben een schutting geplaatst. Goed onthouden dus : wie zijn vrouw matst, matst zich zelf....

Deurne

Triest wat daar gebeurd is in een juwelierszaak. Een vrouw moest helemaal van huis komen om zich van twee criminelen te ontdoen, die haar zaak waren binnengedrongen.  Ze zag op de beveiligingscamera thuis, dat haar man werd bedreigd met een vuurwapen. Dus ging ze hem gewapend ontzetten. Waarschijnlijk met het verhaal van de doodgeschoten Haagse collega in het hoofd.
Beide overvallers werden doodgeschoten. Wat het lot van het criminele duo betreft,  meneer Teeven van Justitie zei nog niet zo lang geleden : "Dat is nu eenmaal het risico van hun vak." Waarmee hij wil aangeven, dat het hun eigen schuld is.
Het is verbijsterend te zien en te lezen hoe een groep jongemannen steun betuigt aan de twee omgekomen criminelen en de juweliers durven uit te maken voor moordenaars. Dat is dus blijkbaar de achterban van het duo. Ik neem aan dat de  overgrote meerderheid van goede Marokkanen in dit land zich dood schaamt voor deze landgenoten. Jammer dat ze zich nauwelijks roeren.
Ik heb er weleens gedacht : Wat als mijn eigen zoon het criminele pad op zou gaan? Tot op heden blijf ik bij mijn standpunt : dan geef ik hem aan.  Dat klinkt en is hard. Maar wel rechtvaardig. Dat ben ik niet alleen aan mezelf maar ook aan mijn landgenoten verschuldigd.  En als hij doodgeschoten zou worden tijdens zijn werk, dan zou dat triest zijn, maar wel zijn eigen schuld. Zo'n zoon zou ik ook de toegang tot mijn huis weigeren.
Misschien is het daarom, dat ik in gevallen als deze het verweer van slachtoffers geen enkel probleem vind. Het is helaas zelfs noodzakelijk. Het gaat niet meer alleen om have en goed, maar uit lijfsbehoud..  Andersom, wanneer criminelen hun slachtoffers mishandelen of doden, vind ik het wel erg. Heel erg zelfs. Maar nu zijn het in mijn beleving 'maar criminelen', uitschot van onze maatschappij. Sorry hoor, maar zo gaan mijn primaire gedachten nu eenmaal. Een vreemde gedachtegang of niet? Of is het ook een vorm van discriminatie? Ik maak per slot van rekening onderscheid. Ik wens meneer en mevrouw en de goede Marokkaanse gemeenschap veel sterkte toe.

Een wees van 7 jaar

Vandaag, 29 maart, ben ik zeven jaar geleden wees geworden. Mijn lieve dappere mamma overleed na een zware hartoperatie. Van de periode erna, toen ze zo leed na de ingreep, kan ik me niet zoveel meer herinneren. Het zijn meer vlagen van emotionele momenten. Zoals toen ik haar toestemming gaf om naar de andere kant te gaan. Ik heb met haar altijd een heel goede band gehad. Al was het gedurende mijn tienerjaren wat minder. Dat had te maken met mijn opstandige kant, die toen groeide. Niet dat ik een lastpost was, maar ik wilde meer vrijheden. Ik denk dat de situatie in die tijd, de jaren 60, ook een grote rol speelde.
Mamma hield veel van muziek. Zowel klassieke als voor die tijd moderne. Toch staat mij vooral de muziek uit de jaren 50 bij, als ik aan haar denk. Als kind leerde ze piano spelen. Mijn vader, die zo'n 10 jaar eerder overleed, kreeg ooit vioolles. Dat duurde niet zo lang, omdat zijn moeder, mijn oma dus,  een keer uit boosheid de viool op zijn hoofd kapot sloeg. Pa blij, maar toonde dat niet. Hij had namelijk helemaal geen zin in viool spelen. Maar ook hij hield van muziek.
In 1947 verliet mamma op de boot haar Indië. Daar liet ze niet alleen familie maar ook de baboes, kokkies, en de djongos achter. In het koude en kille Holland ging ze, ondanks de zware astma, zelf aan de slag. Speciaal voor mijn lieve, dappere mamma :

De scheve ogen van het UWV

Rijst eet je met een lepel en sambal

Er is een groot tekort aan koks in Chinese restaurants. Veel kokkies krijgen geen werkvergunning meer en worden teruggestuurd naar land van herkomst.
Het tekort is een gevolg van ingrijpen van het UWV. Dat wil met deze ingreep werkloze landgenoten in de Oosterse keukens aan het werk zetten.
Ik weet niet hoeveel van die werkloze koks bekend zijn met de Aziatische keuken, maar het lijkt me een erg simpele gedachtegang van het UWV. Tenzij de bedenkers ervan hun Oosterse maaltijden thuis uit een zakje van Knorr Wereldgerechten halen en dat mengen met een groentenpakketje  uit de supermarkt. Maar ja, dat is geen Aziatische manier van koken. Wel voor menige Hollander, maar niet voor mensen met een Oosterse smaak (met een westers tintje). Ik vrees straks het ergste. Krijgen we straks bij de afhaalbalie nog wel die ouderwetse gerechten?  En de vraag : "Sambal baai? " Of wordt het : "Mot je er mayo bij?" En krijgen we dan geen lepel meer bij het bestek?

Echtscheiding en pensioen

"Elk nadeel hep z'n voordeel" zal ik á la Cruyff maar denken. Mijn echtscheiding heeft mij ook veel geleerd wat er met het opgebouwde pensioenkapitaal gebeurt, zodra het op uitkeren aankomt. Achteraf gezien werkt het als volgt :
Na de officiële scheiding moeten binnen het kader van de boedelscheiding ook de spaarcenten en het opgebouwde pensioen verdeeld gaan worden. Bij pensioenen heet dat officieel 'verevening'. Het vereveningsdocument bevat zo'n 14 pagina's, die per pensioen-/kapitaalpolis per maatschappij ingevuld en door beide partijen ondertekend moeten worden. Die hebben we opgestuurd. De polis en het opgebouwde kapitaal blijven op naam van de premiebetaler staan. Op moment dat het pensioen uitbetaald gaat worden, zal op grond van de verevening de uitkerende maatschappij de uitbetaling splitsen conform de verdeelsleutel. In mijn geval was het kapitaal gedurende de hele looptijd van het huwelijk opgebouwd. Dus wordt het een 50/50 verdeling.
In deze administratieve procedure is afgelopen periode veel  misgegaan. De maatschappijen die al eerder geïnformeerd waren over de echtscheiding, verzuimden dit door te geven aan de maatschappij waar ik het pensioen aankocht. Met alle gevolgen van dien.

Discriminatie of onwetendheid?

Toen ik voor een intake gesprek werd verwelkomd met de woorden : "Goede morgen meneer, u heeft wel een echte Hollandse achternaam" was de toon gezet. Hoewel ik een brief had ontvangen met mijn aanstelling (de procedure was tot dan geheel schriftelijk verlopen), ging de baan toch niet door. Gelukkig maar.
Een ander maakte eens de opmerking :  "U spreekt erg goed Nederlands, meneer". Niet vreemd als je hier geboren bent, lijkt me.
En wat dacht je van de vraag : "Kan je hier al wat wennen?" of "Vind je het hier niet koud?"
Of een collega die mij letterlijk vroeg : "Hoe komt het dat een zwarte als jij zo'n hoge functie heeft?" Daar stak merkbaar niet alleen onwetendheid, maar ook een flinke dosis afgunst achter.
Een leidinggevende vroeg eens : "Jullie Chinezen, zijn die allemaal zo slim?" Een buurvrouw vroeg eens aan Sonja hoe het is, telkens dat rare eten voor mij te moeten klaarmaken. En of ik ook op de grond zit en niet op een stoel.
Twee keer ben ik uit een showroom van een autodealer weggestuurd, omdat de verkoper zei dat ik toch geen geld had. Een soortgelijke afwijzing was er van een makelaar, toen we een andere woning wilden kopen.
Tja, allemaal vragen, opmerkingen en conclusies, die er op duidden dat er sprake is van een enorm vooroordeel : Iemand die bruin is, is dus niet hier geboren en getogen en eet  en doet rare dingen en heeft geen geld. En die Hollandse achternaam? Die zal ie wel gejat hebben.

In het Belgische kreeg ik te horen dat het niet gebruikelijk is, dat een zwarte op kantoor werkt. "Die zijn geen bediendes, maar arbeiders", aldus mevrouw van Personeelszaken. Dus weer geen baan.
Wel open en eerlijk, hoor. Maar soms ook erg pijnlijk. En dat pijnlijke gevoel is niet uit te leggen aan anderen, die nauwelijks of geen last hebben (gehad) van discriminatie en vooroordelen. Of is het onwetendheid? Ik denk wel dat het erg veel daarmee te maken heeft. Geen van de betreffende personen heeft nader met mij kennisgemaakt. Of de moeite genomen zich in mij of andere culturen te verdiepen. Geeft verder niets hoor. Maar verwacht van mij dan ook niet zoveel. Hoef ik tenminste niet op mijn tenen te lopen. Young, gifted and black :

Nog geen pensioenuitkering

Nee, ik heb nog geen pensioen. Het aankoopbedrag staat al een maand of wat op de rekening van de verzekeringsmaatschappij die het moet gaan uitkeren. Daar trekt ze ongetwijfeld lekker rente van, terwijl ik zit te wachten op mijn eerste pensioenuitkering. Het kan verkeren.
De afgelopen twee maanden heb ik vaak gebeld om naar de stand van zaken te informeren. Men had gezegd, dat er alleen nog een polis opgemaakt moest worden. Maar ja, dat was ruim twee maanden geleden. De telefoontjes en e-mails die ik daarna respectievelijk gepleegd en verstuurd heb leverden niets op. Ik kreeg alleen herhaald de mededeling, dat ik binnen 48 uur teruggebeld zou worden. Maar ook dat gebeurde niet.
Het vreemde was dat niemand mij de status van de getekende offerte kon vertellen. Het is dus niet even een offerte- of klantnummer intoetsen en hupsakee, daar is de status. Dat zou ik anno 2014 wel verwachten, na al die heisa rond het gebruiken van klantgerichte werkmethodes en -informatiesystemen begin jaren 90.
Maar begin deze week lukte het me in contact te komen met de medewerker die de polis opmaakt. Hoera! Hij had nog wat info nodig : Ik moest nogmaals (voor de 3e keer) een offerte tekenen en (voor de 4e keer) een kopie van mijn id-kaart sturen. Maar goed, als dat alles is om eindelijk mijn eerste pensioenuitkering te krijgen, dan moet het maar. Ik ben pas sinds eind oktober 2013 met mijn pensioenaanvraag bezig. En wat zijn vijf maanden in een eeuwigheid? Niets toch?  Meneer heeft mij schriftelijk toegezegd, dat ik komende week mijn eerste pensioen uitgekeerd krijgt. Eerst zien, dan geloven.

De Belastingdienst slaat toe

Een oudere kennis van mij beklaagde zich over de Belastingdienst. Hij kreeg met terugwerkende kracht een aanslag van ruim 3.200 euro(!), omdat hij sinds 2009 te veel huurtoeslag heeft ontvangen. Meneer heeft AOW en een bescheiden pensioen. Toen hij de woning vijf jaar geleden betrok heeft hij een huurtoeslag aangevraagd. Afgaande op het bedrag zou de toeslag volgens de niet ter zake deskundige aow'er moeten kloppen. Meneer heeft geen bijbaantjes, dus zijn jaarinkomen is vrij constant : aow + pensioen.
Nu blijkt dat hij al die jaren zo'n 50 euro per maand te veel heeft gekregen. Het is een wat rare zaak, want de Belastingdienst kan elk jaar zien of sprake is van verandering in inkomen. Dus zou m.i.gedurende hooguit 1 jaar iets mis kunnen gaan. Maar gedurende vijf jaar?
Meneer zit in zak en as. Hij heeft weliswaar een betalingsregeling aangevraagd en gekregen, maar zal het tot in 2016 met 150 euro in de maand minder moeten doen.

Senseo "Sensueel"

Ingezonden n.a.v. Sexy Senseo

Wat een gedoe zeg, met dat Senseo-apparaat, model "Sensueel". Maar dat hierbij mogelijk sprake is van een bepaald soort opwinding lijkt mij toch iets te ver gaan. Waarschijnlijk van ergernis?! Onze mede-koffieleut uit Houten heeft helemaal gelijk met zijn "Kopi tubruk". Deze wijze van koffiezetten, zonder al dat moderne gedoe, is verreweg de meest eenvoudige, en vóór alles de voordeligste! Je kan in één keer net zoveel koffie zetten als je zelf wil en ook nog eens zelf de sterkte/smaak bepalen, dus wat wil je nog meer? Tubruk betekent in het Maleis 'botsing' zoals jullie natuurlijk wel weten. Een Kopi Tubruk betekent zo ongeveer ´botsende koffie´, maar bij de Senseo zijn het dus botsende kopjes koffie en daar word je natuurlijk niet vrolijk van. Zeker niet als de kopjes vanaf het aanrecht op de keukenvloer dreigen te kukelen. Maar!, ..... ,,ieder nadeel heb zijn voordeel", zei dé Johan eens en in dit geval kunnen wij daar dankbaar gebruik van maken. Mijn voorstel: bevestig een deksel met een opstaand randje ondersteboven op het plateautje voor de kopjes en hang links en rechts van de uitstroomopening een lepeltje. Plaats twee kopjes onder het apparaat, doseer vooraf, indien gewenst, suiker en melk en druk op de knop. De kopjes botsen heen en weer en de koffie wordt volautomatisch geroerd. Voilà !!!, de "Senseo Tubruk" is een feit en 'Houten' kan tevreden zijn. De herrie hierbij moeten we maar voor lief nemen want wat dat betreft kan het nog veel erger. Let maar eens op! Lang geleden zat ik eens met familie in een restaurant en bestelde daar mijn allereerste kopje "Espresso"-koffie. Die manier van koffiebereiding was toen nog vrij nieuw en het klonk ook wel een beetje interessant: ,,Mag ik een Espresso alstublieft?" Mijn zwager en schoonzus waren vol lof over deze koffiesoort en hoefden niet na te denken toen een serveerster onze bestelling kwam opnemen. Zo'n gitzwart bakkie leek mij eigenlijk helemaal niets, maar ik was wel nieuwsgierig naar de smaak ervan. Het restaurant was aardig gevuld en de obers en serveersters liepen haastig heen en weer om de klanten zo snel mogelijk te kunnen bedienen en bij het telkens openzwaaien van een grote klapdeur drong eveneens de drukte in de keuken tot ons door. Ik zat met mijn rug naar de bar en hoorde vandaar het bekende kopjes-, schoteltjes- en bestek-gerammel en het getingel en geklingel van glaswerk. Plotseling schrok ik mij werkelijk kapot van een keihard, sissend geluid. Een geluid dat klonk alsof een stoomlocomotief vlak achter mij zijn ketel stond af te blazen. Ik draaide me met een ruk om en zag 'onze' serveerster bezig met het bedienen van de handels van een soort koffiemachine en na wat gepruttel zette ze twee kleine kopjes op een dienblad. Was dat soms onze bestelling Espresso? Mijn zwager, tegenover mij aan tafel, schoot in de lach om mijn heftige schrikreactie. Na mijn opmerking; ,,wat een rot herrie zeg!, hoort dat eigenlijk wel zó?", antwoordde hij met een quasi ernstig gezicht, en een onderdrukt leedvermaak rond de lippen: ,,...dat doen ze Exprés-so...!". Hoe mijn kopje 'zwarte kunst' smaakte? Na een eerste 'botsing' van de koffie in de hete 'stoommachine' en daarna een tweede, met de smaakpapillen in mijn mond, kon ik niet anders oordelen dan: ,,dit was een échte, onvervalste “Kopi Tubruk Giganticus".

Fan-tilator

Burgemeester Jorritsma is een pot

En Geert Wilders is de ketel. Annemarie Jorritsma is van mening dat de PVV leider zich schuldig maakt aan discriminatie, omdat hij minder Marokkanen in ons land wil.
Jorritsma zelf wil minder aso's in haar stad, Almere. Eind vorig jaar zei ze, dat het tijd wordt aso's te weren en desnoods buiten de stad te huisvesten. Annemarie Pot verwijt Geert Ketel dat ie zwart ziet. En Geert ziet veel te veel zwart, vindt hij. Maar dat bedoelde Annemarie niet. Ze wilde zeggen dat Geert niet mag discrimineren. Zij wel.
Aso's vormen ook een aparte bevolkingsgroep, net als Marokkanen. Zo zijn er meer bevolkingsgroepen die gediscrimineerd worden. Men gebruikt ook verzamelnamen om meerdere groepen tegelijk te kunnen discrimineren. Verzamelnamen als 'zwarten', 'bruinen', 'uitkeringstrekkers', 'ouderen', 'verslaafden' enz. Het valt met de tolerantie in dit land nog erg tegen. Durf die vraag eens te stellen aan de 'zwarten' en niet telkens aan blanke mensen. Want volgens de laatste groep is Nederland juist erg tolerant. Ondanks de vele advertenties van SIRE.   Zelf maak ik me ook schuldig aan discriminatie. Ik vind ook dat aso's buiten de woonkernen gehuisvest moeten worden. Maar dan wel hand in hand met lessen in sociale vaardigheden in het basisonderwijs.

Zoals het gegaan is

Ik kom uit een groot, warm nest. Dat mag ik best wel zeggen. Ik heb ook een heel leuke jeugd gehad. Al werd dat door mijn handlezer betwist. Maar zijn woorden hebben mij niet aan het twijfelen gebracht.
Op jonge leeftijd kreeg ik in de gaten dat het bij ons thuis anders was, dan bij mijn vriendjes. Ik moest wennen aan de manier waarop zij met hun ouders communiceerden. Toen ik de eerste keer hoorde en zag hoe mijn vriendje tegen zijn moeder reageerde, dacht ik : "En nu vallen er klappen." Maar er gebeurde niets. Nee, het was gewoon zoals men daar met elkaar omging. en dat was heel anders dan bij mij thuis. Ik moest thuis voornamelijk luisteren en me koest houden.
Ik heb het gedrag van mijn ouders nooit veroordeeld. "Zo gaat het nu eenmaal bij ons thuis en bij anderen gaat het anders",dacht ik vaak. Neemt niet weg dat ik nadacht over de verschillen en vooral het waarom. Ik heb me er lange tijd in verdiept. Vooral toen ik tiener en ouder werd. Zo achterhaalde ik de nare jeugd van mijn vader en zijn ervaringen bij de Marine, voor, tijdens en na de oorlog.
Mijn ouders hebben beiden de oorlog meegemaakt. Mamma had in het verre Indië in een kamp gezeten. Samen met mijn oudste zus. Iets waarover ze mij nooit heeft verteld. Ze zweeg net als pa over die tijd. Toch waren er verschijnselen die op het verleden wezen. Mijn moeder bewaarde veel spullen. Blikjes, doppen, oude pannen, tijdschriften, restjes wol, garen en kleding. Maar het was thuis geen rommeltje. De spullen werden keurig weggezet. 'Weggooien is zonde. Voor later. Je weet maar nooit', zei mamma eens toen ik ernaar vroeg.  Ze bewaarde ook stukjes zeep. Restanten van de blokjes. Die deed ze in een netje, zodat je die ook nog kon gebruiken tot ze echt op waren. Ze sprong ook heel verantwoord met voedsel om. Ze werd erg boos als iemand ermee slordig omging. Gooien met eten was een regelrechte  misdaad.
Maar er was ook onmiskenbaar een bepaalde frustratie merkbaar. Veroorzaakt door oud zeer. Dat werkte ook door in mijn opvoeding. Ik deed veel zelf, alleen. Er was weinig belangstelling voor school, mijn sportprestaties en helemaal geen interesse voor mijn ikkie.   Hoe ik me voelde, wat ik van iets vond en dergelijke. Nee, over emoties werd nooit gesproken. Dat heb ik dus niet geleerd. Van de dingen die ik kreeg heb ik lang gedacht ze 'zomaar' gekregen te hebben. Maar later kwam ik erachter dat ze stuk voor stuk uitingen van affectie waren.
 Ik nam me voor de minder leuke dingen in mijn opvoeding later anders te gaan doen. Niet beter, want daar geloof ik niet in. Als iedereen het beter had gedaan, zag de wereld na al die generaties er veel mooier uit dan nu het geval is. Dus anders. En toch is me dat niet helemaal gelukt. Telkens weer steken die ingesleten gewoontes en voorbeelden weer de kop op. Soms tot vervelends toe.

Een erectie op de BMW

Een Amerikaanse motorrijder wilde via een rechtszaak een vergoeding afdwingen van motorfietsenfabrikant BMW en motorzadelfabrikant Corbin-Pacific. Wat is het geval? De motorrijder stelt dat hij na een rit op de BMW K1100 RS een maand lang last had van zijn geval in de vorm van een erectie! Hij schreef die toe aan de trillende motor en het zitcomfort van het zadel. Door het stijve ongemak kon meneer niet werken en had hij erg veel pijn.
Zittend op een RS1000RR van BMW zou ik me dat nog kunnen voorstellen.  Want de RS1000 RR  is 'mit recht ein geiler Bike!' Maar op een K1100?? Zo'n motor voor managers om mee naar werk te gaan? Nee, man!
De rechter geloofde er gelukkig ook niets van. Navraag bij andere K1100 rijders leerde dat er van een uitdagend gevoel helemaal geen sprake was. Zelfs als de dop van de tank openstond, viel er niets opwindends te bespeuren. Aldus ervaringsdeskundigen. Ook het Corbin zadel kende geen bijverschijnselen van seksuele aard. Neemt niet weg dat een erectie van een maand een zeer pijnlijke gebeurtenis schijnt te zijn. Ik zeg 'schijnt', want.... laat maar.
De klager kreeg dus nul op rekest. Rest de vraag : vanwaar die langdurige opstand van dat lichaamsdeel? Ik hoef het antwoord niet te weten. Zelf lig ik graag op de motor (gaat nog sneller), maar het genieten blijft beperkt tot de snelheid, de wind en het gebrul van het blok.

Vreemde tv programma's

De dommigheid ten tonele voeren heeft bijna afgedaan. We weten het nu wel. En dus zijn er weer nieuwe bedenkelijke programma's op de tv. Soms zie ik trailers op de tv voorbijkomen van een programma van hopeloze ouders. Die zoeken voor hun zoon of dochter een relatie. Daarbij worden ze geholpen door Gordon en publiek.Verder zeg ik maar niets.
In een ander programma zag ik hoe een vader met een haast gesloopt huis, zijn zoon constant aan het helpen was met het verfraaien van diens woning. Zijn vrouw heeft borstkanker en doorstaat haar lijden in een gesloopte omgeving. Erg vreemd dat zoonlief nooit tegen zijn pa heeft gezegd : "Nee, we gaan samen eerst jullie huis weer opknappen, mamma is immers ziek? Ook de schoondochter kwam nimmer op het idee om haar man naar het huis van zijn vader en zieke moeder te sturen. Ze stuurden wel hun kinderen naar opa en oma. Om op te passen.
Tegenwoordig zijn er ook dating programma's, waarin de kandidaten naakt zijn. Ach ja, het blijft krikken met de kijkcijfers.
Ik zag ook een stukje over Hollandse mannen die in de Oekraïne op zoek zijn naar een partner. Ik moet wel vaak lachen om hun steenkolen Engels. Hoewel het hen nadrukkelijk gezegd was vooral niet over seks te beginnen, was het na de eerste begroeting al snel raak : een seksueel getinte mop. De dames begrepen er niets van en waren duidelijk geshockeerd.
Maar het kan nog erger. Toen een van de mannelijke kandidaten aan de schone uit de Oekraïne wilde vragen of ze als paardenhouder ook paarden fokte, vroeg hij : "Do you also fuck horses?" De aanwezige tolk viel bijna om van de schrik, maar begreep wat later wat de Achterhoeker bedoelde. Dezelfde man vroeg steevast aan zijn kandidaten hoe vaak ze seks wilden en of ze soms van feesten hielden. Je weet wel, in palen klimmen en dan op je gezicht vallen, door de modder rollen en je gek verkleden. En dat alles met een lijf vol Grolsch. Afgaande op het niveau van de dames en de situatie leken me dat nou niet bepaald de belangrijkste vragen voor een eerste kennismaking.

Kleurverschil

Ingezonden n.a.v. Help, een groep zwarten!

Lang geleden zat een oude Nederlandse man, met sneeuwwit haar, in het boemeltreintje van Mariënberg naar Almelo, genaamd "De Blauwe Engel". Tegenover hem zat een man met gitzwart haar. Maar dat niet alleen, want de man was helemáál zwart; het was een neger. Ja, ja, toen mocht je dat nog wel zeggen maar later werd het een scheldwoord. Raar eigenlijk want komt het woord "neger" eigenlijk niet vanuit het Spaans, gewoon voor de kleur zwart; negro? Of vanuit het Grieks/Latijn; necro/niger? En wat te denken van de scheldnaam "blauwe"? Bij sommige mensen wordt dit woord ook wel als een "Geuzennaam" beschouwd en dan heeft het zelfs een eervolle betekenis! Maar hoe zit dat nou precies?; wie het weet mag het zeggen. De gitzwarte man, in die trein naar Almelo, was in die tijd nog een hele bezienswaardigheid. Maar, ......deze man was extra bijzonder want zijn gezicht glom ook nog eens 'als een hondenkeutel in de maneschijn'. Vraag mij niet waar dat laatste op slaat maar het is een bekend gezegde en de herkomst daarvan zoeken we nog wel eens uit. 'Opa' raakte geobsedeerd door de zwijgende, glimmende man tegenover hem, kon zijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en vroeg opeens recht op de man af: ,,Ölliet ieleu ullie?". De man reageerde niet op de vraag maar stond op en maakte aanstalten om de trein bij het volgende station te verlaten, 'Opa' achterlatend met een onopgelost raadsel!

De zwarte man wandelde vanuit het treinstation het dorp in en was zich van geen kwaad bewust maar wat er toen gebeurde?
Fan-tilator

Oma en opa

Oma en opa

Er was een tijd dat ik geregeld naar mijn oma en opa ging. Vergeleken met nu, waren zij andere grootouders. Ze waren veel minder met kleinkinderen bezig en veel meer met, ik zou bijna willen zeggen, overleven.

Kinderen van 74A

Mijn oma paste nooit op de kleinkinderen. Ze had andere dingen te doen. Er moest brood op de plank komen.  Opa had weliswaar een KNIL pensioen, maar dat geld werd steevast belegd in een Schiedamse jeneverstokerij. In die tijd waren moeders gewoon thuis bij de kinderen.
Maar mijn oma niet. Oma werkte in een Chinees restaurant in Leiden aan de Oude Rijn, dat gedreven werd door de familie Fu. Het restaurant, vreemd genoeg genaamd Akademeia, was ook met een kraam vertegenwoordigd op de weekmarkt. Ze verkochten daar niet alleen overheerlijke nasi en bami, maar ook een scala aan loempia's. Daar stond altijd een mooie Aziatische vrouw achter de kraam met een gitzwart suikerspin-kapsel. Ze deed de loempia´s nog beter smaken vond ik later als tiener.
Als oma na haar werk op bezoek kwam bij ons thuis, vond ik haar altijd erg lekker ruiken. Vaak zat ze op een stoel bij het raam in de hoek van de kamer. Ik herinner me wel, dat ik met nog wat kleinkinderen met oma op stap ging. Naar de Leidse Hout en het strand in Katwijk. Maar dat gebeurde sporadisch.

Bij opa bleef het beperkt tot de kippen voeren, het hok schoonmaken en paardensla plukken voor de (kerst)konijnen. Opa maakte ook speelgoed. Dan mochten we toekijken. Met de handjes op de rug. We mochten niet het zaagsel wegblazen, want dan brak het zaagje, volgens opa. En toch brak soms het zaagje. Dan renden we hard de kamer uit, want opa werd dan heel erg boos. Dan hadden wij het gedaan. Opa was dan sergeant geweest bij het KNIL, maar als hij bloed zag, schreeuwde hij moord en brand. Dan was het net een klein kind, dat om een pleister huilt.
We mochten ook toekijken als hij een kip slachtte. En hoe dat arme beest zonder kop door de tuin rende, als ie uit opa's handen glipte. Soms ging een geslachte kip in een emmer. Die was dan voor ons bestemd.
Ik ging geregeld op bezoek, maar moest vaak mezelf vermaken. En dat was geen enkel probleem. Het was toch telkens weer leuk om even bij mijn oma en opa op bezoek te gaan.

Van XP naar WIndows 7 -3-

Mijn voornemen kende wat aanloopproblemen, maar uiteindelijk is het gelukt. Dankzij het heldere stappenplan van Microsoft. Ik begon met een diagnose om te bepalen in hoeverre mijn desktop geschikt was om Windows 7 te gaan gebruiken. Microsoft heeft daar een speciaal programmaatje voor, dat ik gratis kon downloaden. Toen de diagnose positief uitviel, heb ik het stappenplan van de migratie van XP naar W7 goed gelezen. Daarna heb ik, met enige moeite, een Windows 7 dvd gekocht.
Toen heb ik eerste bepaalde bestanden veiliggesteld met behulp van (weer een gratis download) Easy Transfer. Die bestanden heb ik op mijn externe schijf gezet. Het stappenplan heb ik afgedrukt, zodat ik dat bij de hand kon houden.
En toen kon ik de Windows 7 dvd plaatsen. De installatie verliep soepeltjes. Na het afsluiten heb ik met Easy Transfer de eerder veilig gestelde bestanden weer teruggehaald. Daarna moest ik nog wat programma's downloaden, want die waren verdwenen (was mij van tevoren bekend). Daarna moest Windows 7 nogal wat updates verwerken.
Na zo'n kleine 3 uur draait de desktop nu soepeltjes onder Windows 7.

Help, een groep zwarten!

In een dorpje, net buiten de Flevopolder in de kop van Overijssel, deed ik eens wat inkopen in een kleine supermarkt. Terwijl ik tussen de schappen liep hoorde ik de ouderwetse deurbel rinkelen en zag een grote groep donkere mannen lachend het winkeltje binnenkomen. Ze deden net als ik vrolijk hun boodschappen, maar waren veel sneller klaar. Ze rekenden hun aankopen af bij de kassa en vertrokken weer. Toen ik bij de kassa kwam, zag ik de eigenaresse achter de balie staan huilen. Ze was helemaal van slag. Wat bleek? Ze vond het verschrikkelijk, dat er zoveel zwarte mensen opeens haar winkel binnenkwamen! Ik wist niet wat ik hoorde. Ze jammerde dat ze bang was dat haar hele zaak leeggeroofd zou worden. Samen met een voor haar bekende klant probeerde ik die nare gedachte bij haar weg te nemen. De groep had zich immers keurig gedragen (inclusief een 'hello' en 'bye') en netjes afgerekend. Maar dat hielp niet. Erger, ze keek mij argwanend aan en zag mij waarschijnlijk als advocaat van de duivel. Op weg naar de camping maakte ik me toch zorgen over de mentaliteit van de eigenaresse van de supermarkt. Daar raakte ik bijna van slag van. De groep klanten bleek overigens afkomstig van het nabijgelegen AZC Luttelgeest.

Vergaderen

Tijdens mijn loopbaan werd vaak vergaderd. Bij veel bedrijven mocht een vergadering niet langer dan een uur duren. Dus het moest snel en effectief gebeuren. Een goede voorzitter zorgde daarvoor. Want vergaderen kost geld.
Op dit moment wordt er ook vergaderd. Een nucleaire top, die iets langer gaat duren. De Randstad is drie dagen hermetisch afgesloten. Veel ondernemers moeten gedwongen hun zaak gesloten houden. Over compensatie van het omzetverlies wordt met geen woord gerept. Veel werknemers moeten thuis blijven. En wat levert zo'n top ons feitelijk op? Een veiliger wereld? Hahaha!

Teveel Marokkanen?

Alleen mooie appels

Die vraag stel ik liever op een andere manier : in hoeverre is het verstandig om verhoudingsgewijs veel mensen met een andere achtergrond dan de Nederlandse op een bepaalde locatie te huisvesten?
Ik kan het ook omdraaien. Zou ik in een wijk willen wonen waar alleen Japanners gehuisvest zijn? Of Chinezen, of Bulgaren? Zouden ze mijn -voor hen afwijkend- gedrag dan accepteren? Of moet ik met hen meedoen? En als ik niet mee wil doen, word ik dan weggejaagd of weggepest? Wederzijdse acceptatie en respect voor elkaar, daar draait het om. Als dat gebeurt maakt het niet uit hoeveel Oost Europeanen en/of Noord Afrikanen en/of Antillianen hier komen wonen en werken.
Andere culturen brengen ook veel mooie dingen mee. Maar de aandacht voor de mooie kant wordt al langere tijd verstoord, doordat de overheden te weinig aandacht besteden aan de negatieve kanten. Zolang er rotte appels in de kist zijn, wordt de rottigheid alsmaar erger. Neem dat maar van een ervaren appelplukker aan.

Willie Nelson & Lance Armstrong

Van XP naar Windows 7 -2-

De ochtend heb ik besteed met het uitzoeken van de alternatieven. Uiteindelijk kwam ik op Windows 8.1 terecht. Maar ja, ik had al 90 euro uitgegeven aan die verkeerde Windows 7 (64 i.p.v. 32 bits).
Na contact te hebben opgenomen met de klantenservice van Mycom in Almere, kreeg ik te horen dat er geen W7 32 bits meer verkrijgbaar is. Een link voor een download versie kon ook niet opgehoest worden. Ik moest maar terug naar de winkel, zo werd mij geadviseerd. En aldus geschiedde. In de winkel werd ik zeer vriendelijk geholpen door een andere medewerker. Die van gisteren was er niet. Ik legde hem mijn probleem voor, terwijl ik de dvd met geopende verpakking en de aankoopbon op de balie neerlegde. Hij kwam direct met een oplossing. Langs creatieve weg werd mijn aankoop aangevuld met een legale versie voor een 32 bits systeem. Ik mocht zelfs kiezen tussen een Engels- of Nederlandstalige versie. Wat wil je nog meer? Ik moet wel de productkey van de aangekochte versie gebruiken. Als dat alles is? Ik kan weer verder, maar blijf toch uitkijken naar een machine met Windows 8.1. Ik wil per se zelf een keer een installatie doen.

Toch maar geen Windows 7?

Zo links en rechts krijg ik het advies om niet over te stappen naar Windows 7. Ik heb zelf inmiddels gemerkt dat de Win 7 dvd sporadisch wordt aangeboden. Eerlijk gezegd neig ik ertoe het advies op te volgen. Ik heb begrepen dat er ook andere besturingssystemen zijn. Zoals Linux. Ik ben door al het gedoe eigenlijk weer bij af. Zal het dan toch een nieuwe computer worden met Windows 8 of hoger? Ik heb nog voldoende tijd, want het is zeker niet zo dat mijn computer in april ontploft of zo. Het leek me leuk om zelf eens een installatie van een besturingssysteem te doen. Maar als het te lastig is en het resultaat bedenkelijk wordt, dan maar niet. Terug naar de denkkamer en iedereen bedank voor het meedenken!

Geen rijst en bami meer?

Ze tuurt naar het scherm waar blijkbaar de resultaten van het onderzoek op staan. Terwijl ze zo geconcentreerd zit te lezen, zegt ze met gefronste wenkbrauwen op wat trage toon : "Misschien moet u wat minder koolhydraten eten, meneer."
Ik vraag haar : "Zoals wat?" Zonder op te kijken antwoordt ze in het zelfde trage tempo : "Zoals eh.. rijst, spaghetti of bami, bro..." Ze houdt plotseling stil, draait langzaam haar hoofd om en we kijken elkaar hevig geschrokken aan (ik meer dan zij). "Eh...maar er zijn ook andere producten waar koolhy...." De rest hoort deze Indo niet meer.
Als ik in de verte 'meneer!, meneer!' hoor, kom ik weer bij. Na een glaasje water verlaat ik de praktijk en zoek ik weer de zon op. En een andere dokter. Misschien. Ik moet dat van die rijst en bami maar even laten bezinken.

Van XP naar Windows 7

Handsfree selfie

Tijdens mijn loopbaan heb ik dit soort klussen mogen delegeren naar mijn systeembeheerders. Maar ik heb vaak over de schouders even meegekeken en mijn oren goed open gehouden.
Windows XP loopt ten einde. Tenminste, de support ervan. Dat gebeurt komende maand april. Ik heb er voor gekozen om XP te vervangen door Windows 7. Ik ben nu eenmaal een volger in de markt van de techniek en geen state of the art figuur. Zo rijk ben ik niet. In de praktijk bewezen, dus. Vandaar geen Vista voor mij.
Ter voorbereiding heb ik stukken gelezen op de site van Microsoft over zo'n migratie. Gelukkig heb ik ook een laptop, dus ik kan de handleiding on line raadplegen. En tussentijds de kranten lezen, want sommige zaken vergen een lange verwerkingstijd.
Vanmiddag ging ik op pad om Windows 7 dvd'tje aan te schaffen. Bij Mycom werd ik vriendelijk geholpen na mijn vraag om een 32 bits Windows 7 versie. De dvd kostte mij 89,99 euro. Hoe verzint men het. Gewoon 90 euro dus. Toen ik na de voorbereidingen Windows 7 dvd plaatste, verscheen direct een foutmelding : Uw computer is geen 64 bits versie! Er restte mij niets anders dan : OK. Toen ik het label bestudeerde (met leesbril), stond daar inderdaad dat het een 64 bits versie is. Grrr! Wat een oetepetoet is die Mycom medewerker. Als ie voor me had gestaan had ik zijn Mycom shirtje aan stukken gescheurd en hem gevraagd of ie soms doof of blind is.
Maar goed, hij stond niet voor me dus heb ik de telefoon maar gepakt. Ik kreeg dezelfde medewerker aan de lijn. "O...sorry meneer, maar we hebben geen 32 bits versie", stotterde hij. Toen ik zei dat ik de dvd terug zou brengen vroeg hij of ik de productkey had gebruikt. Ik zei dat ie weer niet goed heeft geluisterd, want ik vertelde hem net, dat de foutmelding direct na het starten van de dvd verscheen.
Hij gaf als een soort van service nog een advies : "U kunt die versie ook downloaden en de productkey van de dvd gebruiken."
Dat ga ik dan maar eerst proberen, want parkeren in de stad is nog niet gratis.

Naar het stembureau

Gistermiddag heb ik mijn stem uitgebracht. Ik wilde een blanco stem uitbrengen om zodoende de politiek haar speeltje van mijn kant te onthouden. Laten we eerlijk zijn : wat een schertsvertoning zijn die verkiezingen toch.
Toen ik het buurthuis betrad, was het vrij rustig. Het was net vijf uur in de namiddag.
Dit keer trof ik een paar opgewekte medewerkers, die mij zowaar terug groetten! Dat is vaak anders geweest. Maar dit keer kwamen ze blijkbaar niet van Bureau Halt.
Ik wilde eigenlijk een selfie maken in het hokje, maar er waren geen gordijntjes. Ik bedoel, niet alleen het stemmen ook de rest wat ik daar uitvreet is toch zeker geheim? Dus ik moest afzien van mijn grijze-muizen-gedrag. 
Na overhandiging van mijn oproep en mijn id kaart kreeg ik een stembiljet uitgereikt. Blanco stemmen dus. Maar toen ik naar de stembus liep werd ik door een onzichtbare hand gedirigeerd naar het hokje. En voor ik het wist had ik het vakje van de Inwoners partij rood gekleurd. Ik stond erbij en keek ernaar. In een soort roes verliet ik het hokje en liet het biljet in de stembus vallen. Als een zombie wandelde ik naar de buitendeur. Eenmaal buiten werd ik weer wakker.
Was het omdat ik hier voor het laatst mijn stem ging uitbrengen? Of was het een hogere politieke macht, die mij dwong toch maar te kiezen? Ik weet het niet. Ik hoop maar stilletjes dat de IPL er iets zinvols mee gaat doen.

Dronten versus Van Flierenburg

De kwestie tussen de gemeente Dronten en patatbakker Frank van Flierenburg begint v.w.b. de gemeente Dronten steeds meer te lijken op een heksenjacht, een hetze.
De gemeente Dronten heeft nu zelfs haar website gebruikt om haar negatieve beeld rond de patatbakker te promoten. Dat heeft ze niet eerder gedaan met welke inwoner dan ook. Zelfs niet met criminele Drontenaren. Maar Frank heeft de twijfelachtige eer om de eerste te mogen zijn. Toch vind ik het bedenkelijk dat een gemeente zich zo laat gaan. Het schijnt voor de ambtelijke dorpelingen een lastig iets te zijn afstand te houden en zich te beperken tot hun primaire taak : dienstverlening. Nieuws over de patatbakker kunnen we toch uit diverse andere media halen?
Van Flierenburgs politieke partij Hop (staat niet voor Hoop Op Patat)heeft het in Dronten niet gehaald : 0 zetels. Dus dat wordt weer patatbakken, zou ik denken. Maar daar is een vergunning en standplaats voor nodig. En die is alleen verkrijgbaar bij de gemeente. En die ziet Frank niet zo zitten. Ik kan me voorstellen dat je als patatbakker in zo'n situatie je toevlucht zoekt in geestverruimende middelen. Maar een wietplantage voor eigen gebruik, mag ook niet. Life is hell, Frank.

Aanrijding Middendreef-Tjalk

Het kruispunt Tjalk - Middendreef waar ik onlangs over schreef, is niet alleen voor fietsers gevaarlijk. Gistermiddag vond daar een aanrijding plaats tussen twee auto's. Dat leidde tot veel materiële schade.
De tussenberm daar is vrij smal. Een typisch Lelystadse kneuterige oplossing. Als je bedenkt dat daar geregeld grote vrachtwagens overheen moeten om de winkels in de Tjalk te bevoorraden, dan had de doorgang twee keer zo breed moeten zijn. Maar goed, ik gebruik nu even mijn gezond verstand.
Automobilisten die niet anticiperen gaan op de tussenberm staan, terwijl daar een vrachtwagen staat te wachten om linksaf te slaan. De draai maken lukt dan niet meer en dus moet de personenwagen achteruit. Op de rijbaan moet gewacht worden tot de vrachtwagen zijn weg vervolgd heeft.

Ik ben weer thuis

Na het verdriet blijven de leegte, het gemis en de herinneringen over. Het leven gaat verder, al was dat gedurende de eerste jaren nauwelijks te merken. Toen leek alles stil te staan.
Ik heb heel erg lang een soort dwang gevoeld de graven van mijn broers te gaan bezoeken. Dus reed ik naar Leiden en daarna naar Leiderdorp. Die route kreeg na hun overlijden een heel andere emotie. Ik reed die route alleen met een depressief gevoel en onder dwang. En als ik die route om een andere reden reed, kwam halverwege toch weer dat nare gevoel plotseling opzetten. Het waren jaren lang geen leuke routes om te rijden. Ik moest me meer dan normaal concentreren, om geen ongelukken te maken. Die extra concentratie maakte de ritten doodvermoeiend. Onderweg laste ik pauzes in. Een uur op de motor hield ik niet vol. Zo heb ik me door de jaren heen over de A44 en A4 geworsteld. Met verdriet op achter de buddy op weg naar het gemis, de leegte.
Gelukkig is daar geleidelijk verandering in gekomen. Al ging ook dat met horten en stoten. Maar ik ben weer thuis en het voelt goed. Weer thuis word ik geconfronteerd met dierbaren, die ik tijdens die ritten links heb laten liggen. Ergens logisch, want in die emotie zag ik mezelf niet ergens quasi vrolijk een kop koffie drinken. En als ik toch kwam, dat was het voor hen. Maar nu ga ik weer naar huis. Ik hoop dat ze de deur open doen als ik na lange tijd weer aanbel.

Wilders, Hitler en de rest

Het is nogal zorgwekkend om te zien en horen hoe gereageerd wordt op uitspraken van Geert Wilders van de PVV. Geert heeft voor velen de nare gewoonte om man en paard te noemen. In het algemeen blijven mensen en vooral politici liever vaag. En dus krijgt Wilders het zwaar te verduren. Voor alle duidelijkheid : ik ben het niet altijd met Wilders eens. Vooral de manier waarop hij problemen benoemd, mag van mij wat handiger verpakt worden.
Onlangs heeft meneer Geert uitspraken gedaan over het aantal Marokkanen in Den Haag. Weer een uitspraak die niet in goede aarde viel. Wat mij vervolgens opvalt, is dat andere politici daarbij het woord 'discriminatie' bezigen. Als ik het daar over heb : De VVD (Rutte) zei onlangs dat ze graag een Antillianen stop ingevoerd wil zien. Hij beloofde ook alleen de werkenden 1.000 euro. Anderen willen dat aso's naar een apart deel van de stad verkassen en weer anderen willen criminelen hun verblijf in hotel Oranje zelf laten betalen en hun eigen celdeuren maken. Bepaalde politici willen Oost Europeanen het recht op een uitkering geven, terwijl er ook zijn die vinden dat Oost Europeanen nergens recht op hebben. Kortom, allemaal groepen uit de bevolking die men apart behandeld wil zien. Maar om nu Hitler erbij te slepen gaat mij wat ver. Dat komt mij over als onmacht. Oké, Hitler was ook met een aparte groep bezig; de Joden. Maar tot op heden zijn er in ons land geen criminelen, aso's, Roma, Oost Europeanen en/of immigranten bij bosjes uitgehongerd, mishandeld, op transport gesteld en/of vergast. In tegendeel, ze genieten allemaal van het paradijs dat Nederland heet. Een paradijs waar ook slangen rondkruipen om hen te verleiden en/of te misbruiken en lafaards die niet durven op te treden bij misdragingen.
Het zal wel weer zo zijn, dat als de PVV in de opiniepeilingen hoog staat, andere partijen stiekem wat PVV ideeën  pikken en die in een andere verpakking op hun programma plaatsen. Dat is immers al vaker gebeurd. Maakt mij verder niets uit, hoor. Zolang de echte problematiek in dit land maar wordt aangepakt. Een van de grote problemen is het antwoord op de vraag : Waarom krijgt de PVV zoveel stemmen?

Ouder worden -2-

Naarmate ik ouder word, merk ik dat ik minder vooruit ga kijken. Waarom? Misschien vanwege de situaties waarin mensen die ouder zijn dan ik soms verkeren. Ik heb daar namelijk niet altijd even leuke ervaringen mee opgedaan. Zo wil ik er straks niet bijzitten.
Naar een verzorgingstehuis (als die dan nog bestaan) ga ik al helemaal niet. Zo'n tehuis lijkt mij een wachtkamer naar de dood. In zo'n wachtkamer word ik van alles beroofd. Niet alleen van mijn positieve zelfbeeld, maar ook van mijn leven.
Ik moet maar hopen dat mijn kinderen net zo voor mij zullen zorgen, zoals ik dat voor hen gedaan heb. Toen ze klein waren heb ik ze gewassen, aangekleed, eten gegeven en spelletjes met hen gedaan. Ik heb speciaal vakanties uitgezocht, zodat zij plezier konden hebben. Ik heb ze begeleid naar een zelfstandig leven, waarin ze op eigen benen kunnen staan. Ik heb vaak naar ze geluisterd, al vertelden ze mij soms tien keer hetzelfde. Dat ga ik strak ook doen : het zelfde vertellen. Straks? Volgens mij doe ik dat al een tijd. Zullen zij op hun beurt dan ook naar mij blijven luisteren? Toen ik voor hen zorgde namen ze nog geen deel aan de arbeidsmarkt, maar ze telden desondanks toch mee.
Ik hoop dat ze straks net zoveel geduld met mij zullen hebben als ik toen met hen. Of vergeten ze me of stoppen ze me straks weg? Ik hoop van niet, want die voorbeelden heb ik hen nooit gegeven. Het lijkt me niets om de hele dag te moeten wachten totdat iemand zegt : "Hallo daar!"

ECO-hond

Ingezonden n.a.v Ik wil een hond

Poep is ook organisch, geen mens die....

Zijn kinderen bleven maar vragen, smeken en zeuren om een eigen hond maar mijn dorpsgenoot Leo voelde daar niets voor want hij zag de bekende 'bui al hangen' bij het uitlaten van de viervoeter. Hij verzon van alles en nog wat om de kinderen tot andere gedachten te brengen, maar dat was ook na maandenlang consequent afhouden nog steeds niet gelukt. Uiteindelijk gaf hij toestemming, onder de volgende voorwaarde: ,,...Als jullie een hond vinden die niet schijt, dan vind ik het goed dat jullie het beest mee naar huis nemen...!" Het verhaal werd in geuren en kleuren rondgebazuind in het dorp, want was het niet een grandioze oplossing voor een bekend familie-probleem? Ja, kom er maar eens op. Maar hadden de kinderen zich er bij neergelegd? En was de rust weergekeerd in huize Leo? Wat denk je?! Terwijl ik een paar weken later weer bezig was op mijn volkstuintje zag ik tot mijn stomme verbazing de 'slimmerik' aankomen, .......mét een hond aan de riem! Net voordat hij mij zou passeren hield hij halt, en te oordelen naar de houding van de hond deed die iets wat in tegenstelling was met wat Leo met zijn kinderen had afgesproken. Ik riep nog; ,,...kijk uit Leo, z’n batterijen rollen er achter uit...". Hij keek mij met grote ogen aan en zei; ,,...Batterijen, wat nou batterijen rollen er uit...!?" Ik ging nog even door met:,,...Nou, ik hoorde onlangs van je buurman dat je sinds kort een elektrische hond hebt, zonder uitstoot, die je elke avond aan de oplader hangt...? Leo: ,,Wat lul je nou man, zie je dan niet dat die hond even lekker zit te schijten...?". "Wie kaatst moet de bal verwachten", want het hele dorp kende natuurlijk binnen de kortste keren het verhaal over de 'ideale hond' die niet schijt. Soms werd er geroepen; "Hee, kijk nou eens, de ene hond laat de andere uit” of ,,Nou zeg, jullie lijken écht op elkaar!”. En om maar dichtbij het onderwerp te blijven; Leo werd af en toe ‘schijtziek’ van al die opmerkingen. Terwijl hij weer eens met zijn hond over een grasperkje liep riep iemand ondubbelzinnig, vanuit een bovenraam; ,,...Kijk uit waar je loopt hoor Leo want mijn zoontje heeft daar zojuist gepoept...!". Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig maar in dit geval was het een overbodige, opvoedkundig bedoelde opmerking want Leo liep altijd netjes met een schepje en een hondenpoepzakje. Hij had n.l. ontdekt dat zijn kinderen toch niet de hond hadden gevonden die hij bedoelde maar hij wilde deze voor geen goud meer missen. En de hond?, ..... die had zich geen beter baasje kunnen wensen! En de kinderen? Die trokken aan het, nee niet ‘het langste eind’, want dat deed Pa; ........van de hondenlijn!

Fan-tilator

Net als vroeger thuis

Een zondag van vroeger

Tijdens de kumpulan in Zwolle voelde ik me eigenlijk best wel een beetje thuis. Ik zag gezichten met bekende trekken, typische lichaamstaal, hoorde een mij bekend accent en zelfs de humor was herkenbaar. Opeens realiseerde ik me dat die hele typische Indo sfeer langzamerhand uit mijn leven is verdwenen. Soms kom ik die nog weleens tegen. Bij een paar tantes van die generatie, die nog in leven zijn. Tegenover mij zat ook zo'n stel tantes. Ze kwebbelden er lustig op los en hadden veel pret. Toen de kaartjes voor de Bingo gekocht moesten worden zei een van hen opeens wat paniekerig  : "Aduh! Mijn tas, waar?!" Ik kreeg zo'n binnenpret, dat ik vergat naar haar tas te wijzen die op een stoel schuin achter haar stond.
Ja, zo klonk dat toen ook. Toen vooral op zondagen familie over de vloer kwam. Het Maleis of Bahasa Indonesia heb ik nooit geleerd. Dat vond mijn moeder helemaal niet nodig. We moesten immers integreren en goed Hollands spreken. Maar Maleis of Bahasa was niet nodig die middag. Alles was in bijna gewoon Hollands.
Het was aandoenlijk te zien hoe de mensen met bingo bezig waren. Niet alle opgenoemde getallen werden op de kaartjes herkend. Maar gelukkig was er altijd weer iemand in de buurt die even corrigeerde door met een priemend vingertje te wijzen : "Sèh, jij dese aankruise tóh?!" Samen met de bekende geuren was het net als vroeger, thuis. Op een zondag.

Bataviastad langer open

Afgelopen week hoorde ik een gerucht. Vanaf 20 april 2014 zal Bataviastad in de weekenden een uur langer open zijn. Dit betekent dat bezoekers tot 19.00 uur 's avonds in de outlet terecht kunnen. En nu maar hopen dat het geen 1 april grap is. Twintig april valt trouwens op de zondag. Waarom de zaterdag ervoor, 19 april niet? Of zou het toch vanaf 19 april zijn? De tijd zal het leren.

Emma logeert

De kleine Emma heeft voor het eerst bij ons gelogeerd. En dat was heel erg leuk. Ze is een heel rustige baby, die veel slaap. Als ze wakker wordt gaat ze niet huilen, maar ligt wat te brabbelen. We konden goed zien, dat ze zich snel ontwikkelt. Ze kijkt in het rond en ziet gelijk dat er andere gezichten in haar omgeving zijn. Toch zijn die geen reden om onrustig van te worden of te gaan huilen. Nee hor, ze kijkt je nieuwsgierig aan en ze lacht zelfs als je een grimas trekt. Ze maakt ook geluidjes. Je kan zien dat ze daar veel moeite voor moet doen. Om een geluidje te produceren moet ze een aanloopje nemen. Net alsof ze haar motoriek stap voor stap moet opstarten en aansturen. Een prachtig gezicht.
De volgende ochtend werd ze rond zeven uur wakker. Geen gehuil, maar een hik-geluidjes klonken uit  het bedje in haar kamertje. Nog even en dan is het weer vaste prik : een dagje op een kleinkind passen. En dat zal met de kleine Emma net als emt Tim en Jill toen, geen enkel probleem worden.

Klaar voor de oeverzwaluw

Afgelopen week hebben vrijwilliger weer de gaten gedicht in de zwaluwmuur bij de betonfabriek. Het is een jaarlijks terugkerende klus. De nestgaten in de wand worden volgestouwd met zand, zodat de  zwaluwen weer hun gang kunnen gaan. Ze komen meestal in de maand april Maar gezien de relatieve warme lente, zou het zo maar eerder kunnen zijn.

Naar een kumpulan

Voor het eerst heb ik een zogenaamde kumpulan bijgewoond. Een kumpulan was ooit in het verre Indië een soort vergadering van belangrijke luitjes. Maar tegenwoordig is het een gezellig samenzijn voor gewone Indo's. Op uitnodiging van een aardige Indo oma, die geregeld de kumpulan in Zwolle bezoekt, maakte ik voor het eerst kennis met het verschijnsel. Mijn moeder ging ook naar een kumpulan, maar dan in het Leidse. Met haar ben ik nooit mee geweest .
We arriveerden rond twee uur in de middag in een wijkgebouw in de componistenbuurt van Zwolle. Een typisch Indische geur kwam mij tegemoet. Het was de geur van saté, sajoer, pasteitjes, lempers, rendang, kroepoek, nasi en bami. Want ja, natuurlijk was er ook te eten.
In de zaal was iemand net begonnen met een uitleg over handlezen. Het zag er zwart (dames) en grijs (heren) van de mensen, maar gelukkig was het niet heel erg druk. Er schijnt elke maand een ander programma te zijn, waarin de bingo en line dancing een vast item zijn.
Na de presentatie kregen we te horen dat iedereen in de gelegenheid werd gesteld om tegen een kleine vergoeding zijn of haar hand te laten lezen. De vergoeding zou naar een goed doel gaan : de scholing van kansarme kinderen in Indonesië.
Daarna was er muziek. Een duo zong bekende nummers, terwijl wij van de thee genoten. Natuurlijk kwamen we ook in de keuken terecht, om daar de inwendige mens te verwennen met oosterse lekkernijen. Halverwege de middag besloot ik even te gaan kijken bij de tafels met snuisterijen. Terwijl ik daar wat snuffelde, wenkte een meneer achter een tafeltje mij. Ik liep naar hem toe en hij schudde mij de hand. Toen vroeg hij : "Mag ik uw hand lezen?" Ik aarzelde even, maar omdat het geld naar een goed doel ging stemde ik toe. Ik nam plaats tegenover hem. Hij vroeg mij beide handen te openen en op de tafel te leggen. Toen begon een vreemde ervaring

Naar een kumpulan -2-

Terwijl hij mijn rechterhand bestudeerde, vertelde hij me aan de hand van de lijnen in mijn hand, wie ik was. Erg raar als je iemand zo hoort praten over jezelf, terwijl hij een volstrekt vreemde voor je is.
Turend naar de lijnen en lijntjes in mijn hand vroeg hij mij opeens naar mijn traumatische ervaring rond mijn vierde jaar. Ik kon die vraag niet beantwoorden, want ik herinnerde mij niets ernstigs rond die leeftijd. Maar meneer hield vol. En ik dus ook. Dus hij ging verder, nadat hij mij wat ongelovig had aangekeken. Al pratend, ik kreeg louter mij bekende zaken te horen!, kwam hij terecht op de band met mijn ouders. Een sterke band. Vooral die met mijn vader was erg sterk. Ik keek daar van op, want ik had in mijn beleving eerder een hechte band met mijn moeder. Hij zei daarover, dat mijn band met mijn moeder even wat minder is geweest. Dat waren dus mijn tiener jaren. Hij zag ook dat ik vrij lang in het nest was gebleven. Bleef de band met mijn vader over. Hij lichtte die toe met : "De band kan ook negatief zijn hoor!" Toen viel bij mij het kwartje voor wat betreft de sterke band. Al pratend kwam hij terug op mijn trauma rond mijn vierde jaar. Het had volgens hem te maken met mijn vader. Pas toen schoot me de herinnering door het hoofd, die mij al die tijd bij gebleven is. Het moment waarop mijn vader na een lange afwezigheid op zee weer thuis was gekomen. Ik zat nog op de kleuterschool. Ik was heel erg blij dat hij weer thuis was. Ik stormde de trap op en rende op hem af. Hij zat op de grond en was met wat blikjes bezig. Ik wilde hem enthousiast omhelzen. Maar mijn vader vond dat niets. Hij duwde mij weg. Ik voelde me afgewezen en ik ging teleurgesteld maar naast mijn moeder op de bank zitten. Mijn pa ontpopte zich in de loop der jaren als een erg afstandelijk man. Ik had dat altijd anders gewild. Net als mijn broers. "O, maar dat kan nog steeds", zei meneer wat geheimzinnig.
Meneer vroeg mij mijn ogen te sluiten en aan mijn vader te denken. Na enige tijd van stilte vroeg hij wat ik zag. Ik zag geen pa, alleen maar twee strepen, een licht gekleurde en een donkere. Hij legde uit : "Dat zijn de navelstrengen waarmee je met je vader bent verbonden." Daarna vroeg hij mij om de donkere, de negatieve, in mijn gedachte door te knippen. Toen ik dat deed, zag ik de licht gekleurde streng helder worden. Ik voelde me ook opeens erg raar. Wat duizelig. "Ik zie dat je de band met je vader nu hersteld hebt in louter een positieve. De licht gekleurde streng heeft nu zelfs een mooi glimmend randje gekregen. Een gouden randje", zei hij. Het gekke was, dat ik dat dus ook zag. Ik werd wat emotioneel. Een gevoel van geluk voelde ik door mijn lichaam stromen. "Ik zie een traan van blijdschap en opluchting", zei meneer toen. En dat was ook zo.

Vlieg(er)ende hond

Ingezonden nav Vliegvissen op het fietspad

Er raasde een stevige storm over de dijk en mijn volkstuintje ernaast kreeg de volle laag. Eigenlijk was het geen doen om nú te gaan spitten maar ja de tijd drong want over een paar dagen zou het stevig gaan regenen en dan kan je het voorlopig wel schudden zogezegd, met vette kleigrond. Dus, 'verstand op nul en blik op oneindig' maar de kluiten aarde waaiden bijna van mijn spade af. Met mijn rug naar de wind gekeerd hield ik mij nog redelijk staande en het werk vorderde gestaag. Opeens hoorde ik boven het stormgeluid uit een hondje keffen en ik was stomverbaasd een man op de dijk te zien lopen met een piepkeine poedel aan zo'n oprolbare hondenriem waar Willem ook over schreef. De riem was helemaal afgerold en het hondje genoot zichtbaar van die grote mate van vrijheid. Toen de man mijn tuin passeerde sprak ik hem aan, voor zover dat mogelijk was vanwege het stormgeraas : "Pas maar op dat ie niet de sloot inwaait...!" De man mompelde iets onverstaanbaars terug en gebaarde mij, daarbij de lange riem optillend, zelfverzekerd : ,,dat zal mij zeker niet gebeuren want ik heb hem toch stevig vast?" Waarop ik hem tegen de storm in toeschreeuwde: ,,...Toch wel een beetje link hoor, om met dit weer nog te gaan vliegeren...!". Hij keerde zich prompt van mij af en gaf tegelijk een flinke ruk aan de riem. Daardoor rolde het witte bolletje, aan het andere eind van de lange riem, vanaf het steile talud toch nog bijna de sloot in. Zonder mij verder nog een blik waardig te keuren vervolgde de man met een strak gezicht en, letterlijk en figuurlijk met z’n neus in de wind, zijn weg over de dijk. Tja, 'de humor ligt op straat' maar deze is blijkbaar niet altijd voor iedereen zichtbaar.


Fan-tilator.

Sexy Senseo

De Senseo die ik een paar maanden geleden heb gekocht, ziet er heel mooi uit. Maar over de werking ben ik minder te spreken. Als ik een kop koffie tap, moet ik het kopje vasthouden. Anders trilt dat zo van het apparaat af. Ik ben even op het www gaan zoeken en helaas (of gelukkig -ben ik niet de enige-) zijn er veel klachten over deze Senseo. Hij staat bekend als een apparaat dat erg veel trilt. Het kopje staat ook echt te rammelen en dreigt zo van het platformpje te wandelen. Het (t)rilt niet van de kou, want de koffie zelf is gloeiend heet. En lekker.
Op een forum las ik dat iemand Philips verdacht van een fout in de productie. Daar zouden per ongeluk onderdelen van een vibrator gebruikt zijn.... Het opvallende is dat relatief veel kopers zo'n apparaat toch aanbevelen. Misschien bij mensen die ze niet mogen of voor andere doeleinden gebruiken?

Slimme hond

Water genoeg....

Fenna is een slimme hond. Ze houdt ons goed in de gaten. Vooral als het zaken betreft die voor haar belangrijk kunnen zijn. Zoals het openen van het deurtje van haar bench. De sluiting gaat op een speciale manier open en dicht. Maar Fenna weet al hoe het werkt. Dat doet ze met haar neus.
Gisteren zat ik na het eten lekker op de bank toen het mij opviel dat ik Fenna's etensbak hoorde. Ik dacht dat ze aan het drinken was, want ze had net gegeten. Maar even later hoorde ik weer dat getik. Maar nu een paar keer achter elkaar. Nieuwsgierig keek ik om de hoek. Daar zat madame naast haar bak en tikte met haar voorpoot tegen de rand. Ze keek mij aan, herhaalde het getik en keek in de bak.
Toen ik ook in haar bak keek, was ie leeg! Oeps! Ik was vergeten om de bak na het eten even om te spoelen en te vullen met water! Iets wat ik gewoonte getrouw doe na elk brokkenfeest van haar, maar dit keer was vergeten. Dat voetbal weet wat.

Enge beestjes

Vanmorgen kwam iemand een tuintafel ophalen. Ondanks zijn subtropische afkomst bleek hij als de dood voor spinnen te zijn. De tafel heeft demontabele poten. Toen die verwijderd waren ten behoeve van het vervoer, zaten de vrijgekomen ruimtes vol spinnennesten. Meneer gruwelde ervan. "Jeetje, dat wil ik niet in de auto!", riep hij in paniek. Hij vertelde mij dat hij ook als de dood voor kleine insecten is. Hij vroeg mij vriendelijk of ik de hoeken wilde ontdoen van de nesten. Toen we de tafel optilden om richting zijn auto te lopen, zag hij een piepklein spinnetje aan een draadje hangen. Hij liet van schrik net niet de tafel uit zijn handen vallen. Voor hij vertrok maakte hij zich al zorgen over de thuisreis. "Als er maar niet opeens een spin voor mijn gezicht hangt, of in mijn nek kruipt", zei hij bezorgd. Ik wilde nog zeggen : "Ach, een vogelspin aan je binnenspiegel is weer eens wat anders.' Maar ik hield mijn mond maar dicht.
Zelf ben ik niet bang voor die kleine beestjes. Wel voor tijgers, krokodillen en slangen. Vooral slangen. Dat zijn zulke rare beesten. Ik heb ze weleens in mijn handen gehad, maar het blijven enge beesten voor mij. Nee, dan maar een tijger.

Ik wil een hond

Ik zou ze niet graag  de kost willen geven; mensen die een hond hebben aangeschaft zonder de intentie het beest een fijn leven te geven. Dagelijks zie ik honden, die niet verder komen dan nog geen honderd meter van hun huis vandaan. 's Morgens even een loopje langs een stukje groen, waarvan de border al helemaal bruin is van het dode gras en de hondenpoep. Sommige eigenaren hebben haast en sporen de hond aan NU te gaan poepen en piesen. Daarna gaan ze vlug weer huiswaarts, waar het arme beest in eenzaamheid de uren slijt. Misschien breekt ie de boel af of is ie de hele tijd aan het janken en/of blaffen. Want de hond is niet geleerd alleen te zijn. Ook daar had men geen tijd voor en/of geen zin in. Er zijn ook balkon-honden. Een stuk beton is hun uitgaansleven. En tot slot zijn er nog honden die op een menselijke manier behandeld en verwend worden. Die hondjes zijn de zogenaamde kindjes van de eigenaar. Die beesten zijn vaak niet gesocialiseerd. Ze zijn ook vaak dik. Want bewegen doen ze nauwelijks en ze vreten alleen wat die mensen zelf lekker vinden. En dat is dus geen hondenvoer.

Zwerfvuil speelterrein

Zo, lekker de hond even geborsteld...

Deze week vernam ik dat men actie gaat ondernemen tegen de enorme hoeveelheid zwerfvuil op het speelterrein aan de Binnendijk. Vooral de stroken om het veld zijn erg vervuild. Het is jammer dat bepaalde omwonenden ook hun tuinafval in de stroken dumpen. Sommigen vinden het niet eens nodig de plastic potten en dergelijke eerst te verwijderen om die via de reguliere afvalstroom weg te doen.
De stroken rond het terrein zijn al jaren vervuild met vooral bierblikjes. De afgelopen maanden is door het dumpen van kranten en folders langs het fietspad aan de vaart de situatie behoorlijk verergerd. Men heeft namelijk een deel versnipperd.
Zelf ben ik gestopt met het opruimen daar. Die slag heb ik dus verloren. Maar hopelijk gaat een grote groep aan de slag om de boel weer schoon en representatief te krijgen. Misschien een leerzaam project voor leerlingen van de basisschool. Rond die school is het ook al geruime tijd een bende. Daar leert men onze toekomst hoe het niet moet.

Van Gaal versus Hoeness

'ist der Ulli schon im Gefängnis...?'

Het nieuws rond Uli Hoeness vanuit Duitsland volgend, moest ik even terugdenken aan een voorval tijdens mijn loopbaan. Toen gedroeg een directeur zich nogal grof tegen mij, louter omdat ik het opnam voor mijn personeel. Niet veel later -ik had mijn ontslag ingediend- dreigde hij mij mijn nieuwe werkgever te vertellen, dat ik geen goede manager was. Als ICT manager had ik echter zicht op een zwarte loonadministratie en dito inkoopinformatie.
Het leuke was, dat ik nog net voor mijn vertrek mocht meemaken dat deze directeur en zijn kornuiten in een overvalwagen werden opgehaald en een aantal dagen achter de tralies werd opgeborgen wegens malversaties in de inkoop. Daar had de dienst mijn interne kennis niet eens voor nodig.
Toen ik las hoe Bayern München voorzitter Hoeness zijn net ontslagen trainer Van Gaal een paar trappen na verkocht -Van Gaal was een waardeloze trainer, vond hij- vond ik der Uli erg laf. Hij had Van Gaal bij zijn ontslag een spreekverbod opgelegd, zodat Louis niet kon reageren op de laffe uitlatingen. Maar ja, Duitsers in een machtspositie hebben vaak een grote bek.
Nu blijkt dat der Maul Uli zelf een crimineel is. Hij heeft de Duitse belastingdienst opgelicht. Als ik zou mogen kiezen dan kies ik voor een minder goede trainer en niet voor een zwendelaar als Maul Hoeness.  Als het recht zegeviert, zit Hoeness straks voor een aantal jaar achter de tralies en Van Gaal op de bank langs het veld.

Voorjaar 2014

Onveilige fietspaden Flevoland

Nou, dat zijn er nogal wat. Ook hier in Lelystad. Een goede zaak dat Lelystad met de Provincie de fietspaden gaat controleren, maar begin als gemeente maar eerst even in eigen huis. In een aantal situaties is de boel nogal vreemd opgezet. In sommige gevallen zelfs levensgevaarlijk. Voor mij getuigt de voorgenomen controle van een wat vreemde volgorde van werken. Eerst hoofdfietspaden bekalken, dan de fietsknooppunten invoeren en als laatste bekijken waar onveilige situaties zich voordoen.
Een van de gevaarlijke situaties doet zich voor op de Middendreef, waar het fietspad, dat parallel langs de dreef loopt, de Tjalk kruist. Verkeer dat van de Middendreef afbuigt heeft voorrang op de rechtdoor gaande fietser. Zelfs voor het tegemoetkomend afslaand verkeer moet de fietser stoppen. Erg onlogisch.
Men heeft op de fietspaden in beide richtingen een voorrangsbord geplaatst, dat aangeeft dat fietser voorrang moeten verlenen aan andere bestuurders. De fietser is dus op de hoogte. Maar wie vanaf de Tjalk naar de Middendreef rijdt denkt (logisch) dat het fietspad onderdeel is van de Middendreef, een voorrangsweg. Dus men stopt voor de fietser en dus rijdt de fietser door. Maar het verkeer dat van de dreef afslaat rijdt soms ook door. Niet al het verkeer. Sommige bestuurders stoppen dan maar ook, anderen nemen voorrang.  Met alle gevolgen van dien. Ik heb daar al geregeld gezien dat fietsers bijna omver werden gereden door afslaand verkeer. Verkeer op de rijbaan langs het fietspad, ziet namelijk wel een bord op het fietspad die aangeeft dat de fietser géén voorrang heeft. Begrijpen jullie het nog? Kortom : een gevaarlijke oplossing.
Gewoon de fietsers voorrang geven is het meest voor de hand  liggend. Maar ga dat eens aan de bedenker met de vreemde verkeerskronkel in het hoofd uitleggen, want er zijn veel meer van die rare situaties hier in de stad waarin je als fietser je leven niet zeker bent. Om maar te zwijgen over voetgangers.

De eerste rijles

Eigenlijk is het een eerste, vrijblijvende kennismaking met autorijlessen. Zo kan ik Jade's eerste rit het beste noemen. Ze had helemaal geen last van haar zenuwen en at haar bord bloemkool met gebakken aardappeltjes en een schnitzel gewoon op. Ook het toetje ging er vlot in. Dus dat was hoopvol. Ik zei nog tegen Mike : "Straks trekt ze eerst nog een race overall en -handschoentjes aan." Toen de leswagen voor de deur stond, liep Jade naar het portier van de passagier. Daar zat echter de instructeur. Die glimlachte vriendelijke naar Jade en wees tamelijk dwingend naar de stoel achter het stuur. Hahaha, dat was leuk! Dus Jade liep om de auto heen en stapte in.
Mike mocht als sponsor van de rit ook mee. Achterin. Mike was wel wat zenuwachtig, want hij wil ook nog op vakantie :)
Jade kreeg een uitgebreide instructie, zwaaide nog even naar ons en reed vervolgens behoorlijk soepel weg! Yeah!

Waaks! Minder hondenbelasting?

Zo dus...

Net als in een paar andere steden wordt ook in Lelystad Waaks! geïntroduceerd. Het project behelst een zekere vorm van oplettendheid door hondenbezitters tijdens het uitlaten van hun huisdier. Zij worden gevraagd alarm te slaan zodra zij verdachte situaties en/of personen in de wijk zien.
In voorkomende gevallen moet men 112 bellen en zeker niet zelf actie ondernemen of de hond erop af sturen. Het bericht vermeldt niet hoeveel korting de deelnemers krijgen op hun hondenbelasting. Voor wat hoort wat. Voor waakhonden geldt immers een lager tarief en de wijkagent hoeft niet de hele nacht over straat te lopen. Het kan zijn dat criminelen straks ook met een hond op pad gaan. Om niet op te vallen....
We hebben zelf een tijd twee honden gehad, een bouvier en een bobtail. De bouvier was erg waaks. De bobtail daarentegen was erg gastvrij. Een allemansvriend. Bij ongewenst bezoek zou de bouvier de indringer een been afbijten. Ter verzachting van de pijn krijgt de indringer dan van de bobtail een kopje koffie. Allemaal gratis, en hopelijk niet voor niets.

Met vraagtekens

-Een rechter heeft onlangs een vonnis uitgesproken, waarin hij een schadebedrag voor een verkeersslachtoffer fors verlaagde. De Turks-Nederlandse vrouw zou toch kinderen krijgen en achter het aanrecht belanden. Van een carrière is geen sprake, aldus de onderbouwing van de rechter.
-Op veel verkiezingsborden is te weinig ruimte om de affiches van alle politieke partijen op te plakken. "Gewoon over een ander affiche plakken", is het advies van betrokken ambtenaren.
-Niet alle politieke partijen krijgen de gelegenheid om hun zegje in de media te doen. Daar is de evenzo aanwezige gevestigde politieke orde namelijk niet van gediend.

-Immigranten moeten integreren. Behalve als je uit Oost Europa komt. Dan verdwijn je in een enclave die men tegenwoordig 'hotel' noemt. Daar hoeven ze zich niet aan te passen.
-Mensen met een criminele inslag zijn welkom bij de CU. Ook als kandidaat. Oke, een misstap waarvoor geboet is, moet kunnen. Iedereen een tweede kans.
-Het tekort aan parkeerinkomsten in Lelystad, was te wijten een fouten op de boekhouding.

-Een vliegtuig is zomaar verdwenen. En ik maar denken dat Amerika de hele wereld bespioneert.

Ouder worden

Een vogel in de ochtendmist

"Ouderdom komt met gebreken", zegt men. En dat is gewoon zo. Ik merk het bij voorbeeld als ik aan het klussen ben. Mijn geheugen is wat versleten. Dus maak ik vaak vooraf foto's van allerlei situaties om mijn geheugen wat te ontlasten. meten is weten, maar voor mij gaat dat niet altijd meer op. Het opmeten van iets levert soms allerlei verschillende waarden op. Ik kan dan het gemiddelde nemen, maar dat doe ik niet. Ik blijf meten tot ik heel zeker weet dat het goed is.
Laatst was ik in de bouwmarkt om wat hout te kopen. Toen ik voor dat spul stond, zag ik op mijn spiekbriefje dat de dikte 4 millimeter minder was dan ik had aangenomen : geen 22 maar 18 millimeter. De dikte van het hout speelde een belangrijke rol bij mijn klusopdracht. Dus ik moest de boel herberekenen. Terwijl ik me suf stond te piekeren bij die planken, stak een medewerker zijn hoofd om de hoek van het schap. Lachend vroeg hij of ik hulp nodig had. Ik vertelde hem van mijn rekenfout en hij gooide subiet in een keer de juiste afmeting op tafel : 2 meter, 8 centimeter en drie millimeters. Hij glimlachte en kneep daarbij zijn beide ogen fijntjes toe. Toen ik hem vertelde dat ik vijf planken nodig had, laadde hij ze voor mij op de kar en reed hem naar de zaagafdeling.
Daar stond een andere grijze man te wachten met een plaatje hout op zijn kar. Hij werd eerst geholpen. Hij toverde net als ik een papiertje tevoorschijn met de gewenste maten. Terwijl de zaag flink tekeer ging zei ik tegen hem : "Die gehoorbeschermers zijn geen luxe." Hij keek mij aan en zei : "Wat zegt u?"

Vliegvissen op het fietspad

Als je echt moe bent, maakt het vervoer niets uit...

Voor onze grote honden hebben we vaak die handige dubbele leren riemen gebruikt. Voor Fenna gebruiken we zo'n oprolriem. De hond kan vrij lopen zonder direct aan de riem te trekken. Die rolt immers automatisch af en, als Fenna weer dichterbij komt, weer op. Met de duim kan ik met een aparte knop het af- en oprollen stoppen. Ik kan hem ook vastzetten. Kortom, een zeer handige riem. Tenminste, als je ermee kunt omgaan. En daar schort het vaak aan.
Ik zie geregeld mensen met zo'n riem omgaan alsof ze aan het vliegvissen zijn. Als ze hun hond willen binnenhalen, beginnen ze met hun armen in de lucht te zwaaien. Ze komen niet op het idee om de lijn op te rollen, even de rien blokkeren en de hond met een rukje naar je toe halen. En vervolgens de riem deblokkeren, zodat ie oprolt. Deze handelingen blijven herhalen tot de hond weer bij je is. Simpel toch?
Laatst liep langs een fietspad een vrouw met twee hondjes. Elk aan zo'n handige riem. Zij liep links, de hondjes rechts op het fietspad. Ergo : geen doorgang. Omdat ik nog van de vorige eeuw ben, heb ik een bel op de fiets. Net als de richtingaanwijzers van de auto, gebruikte ik die. Maar geen gehoor. Misschien was ze net als ik wat doof. Dus ik ging over op verbale signalering en riep hard : "Hallo!" Dat hielp.
Vervolgens begon ze zeer gehaast en tamelijk nerveus te vliegvissen. Wilde gebaren met de beide armen en lijnen in de lucht bedoeld om de honden bij haar te krijgen. Maar de lijnen oprollen, daar dacht ze niet aan. Ik moest er toch even om lachen, wat mij niet in dank werd afgenomen door de oude visser op het fietspad.
Ik wachtte geduldig tot beide honden binnen gehaald waren. Toen vond ik het toch even nodig wat tekst en uitleg te geven over die handige riem. Wat bleek? Ze had nooit begrepen waarvoor die extra drukknoppen diende! Hahaha! Maar goed, nu maar hopen dat ze niet meer gaat vliegvissen op het droge, al is het wel goede gymnastiek.